Articles by "Φτώχεια"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φτώχεια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σε αντίθεση με το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού, που δαπανά το 24,7% κατά μέσο όρο του εισοδήματός του για στέγη και τροφή, σύμφωνα με έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ.

Τις δυστοπικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα πιο ευάλωτα νοικοκυριά της Ελλάδος αποτυπώνει η ΕΛΣΤΑΤ στην ετήσια έρευνα οικογενειακών προϋπολογισμών για το 2024.

Σύμφωνα με την έρευνα το φτωχότερο 20% του πληθυσμού δαπανά κατά μέσο όρο για είδη διατροφής, μη οινοπνευματώδη ποτά και στέγαση το 55,9% των εισοδημάτων του, ενώ το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού δαπανά το 24,7% των εισοδημάτων του για τις ίδιες ανάγκες, αναδεικνύοντας το γεγονός πως η ακρίβεια κατανέμεται άνισα και άδικα ενώ οι ανισότητες καλά κρατούν στην ελληνική κοινωνία.

Τα σημαντικότερα ευρήματα της ΕΛΣΤΑΤ καταγράφουν ότι:
Η μέση ετήσια δαπάνη των νοικοκυριών για αγορές, κατά το έτος 2024, ανήλθε στα 20.694,48 ευρώ (1.724,54 το μήνα), καταγράφοντας αύξηση 3,6%, σε τρέχουσες τιμές σε σχέση με το 2023. Σε σταθερές τιμές, η μέση ετήσια δαπάνη των νοικοκυριών αυξήθηκε σε ποσοστό 1,0% ή 213,55 ευρώ, λόγω της επίδρασης του πληθωρισμού, σύμφωνα με τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή έτους 2024, που ήταν 2,6%.
Το 50% των νοικοκυριών δαπανούν περισσότερα από 1.338 ευρώ το μήνα.
Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε ενοικιασμένη κατοικία δαπανούν το 17,1% του προϋπολογισμού τους, κατά μέσο όρο, για ενοίκιο.
Η υψηλότερη μέση ετήσια δαπάνη καταγράφηκε στην Περιφέρεια Αττικής και ανήλθε σε 24.363,24 ευρώ, ενώ η χαμηλότερη στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος και ανήλθε σε 14.214,96 ευρώ.
Η μέση ετήσια δαπάνη των νοικοκυριών το 2024 εμφανίζεται μειωμένη κατά 16,6% σε σύγκριση με το 2008.

ΕΛΣΤΑΤ


ΕΛΣΤΑΤ
ΕΛΣΤΑΤ

Η ανισότητα σε νούμερα

Το μερίδιο της μέσης ισοδύναμης δαπάνης (αγορές, τρέχουσες τιμές) του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού είναι 5,68 φορές μεγαλύτερο από το μερίδιο της μέσης ισοδύναμης δαπάνης του φτωχότερου 20% του πληθυσμού (5,64 για το 2023).

Ο δείκτης μειώνεται στο 4,38, όταν συμπεριληφθούν στην καταναλωτική δαπάνη οι τεκμαρτές δαπάνες (τελική καταναλωτική δαπάνη)(1) (4,43 για το 2023).

Τα νοικοκυριά του φτωχότερου 20% του πληθυσμού αύξησαν τις δαπάνες τους σε σχέση με το 2023 κατά 4,8%, ενώ τα νοικοκυριά του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού κατά 5,4%.

Το μερίδιο της μέσης ισοδύναμης δαπάνης για είδη διατροφής των νοικοκυριών του φτωχότερου 20% του πληθυσμού ανέρχεται στο 33,5% των δαπανών των νοικοκυριών, ενώ το αντίστοιχο μερίδιο του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού ανέρχεται στο 12,7%.

Η μέση μηνιαία ισοδύναμη δαπάνη των φτωχών νοικοκυριών(2) εκτιμάται στο 32,2% των δαπανών των μη φτωχών νοικοκυριών. Τα φτωχά νοικοκυριά δαπανούν το 33,7% του μέσου προϋπολογισμού τους σε είδη διατροφής και μη οινοπνευματώδη ποτά, ενώ τα μη φτωχά το 19,7%.

ΕΛΣΤΑΤ


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Στην Ελλάδα η κοινωνική ανισότητα χειροτερεύει∙ κι αυτό δεν είναι απλώς πρόβλημα οικονομίας, αλλά είναι πρόβλημα δημοκρατίας και επιβίωσης. Η εισοδηματική ανισότητα δεν είναι μια αφηρημένη στατιστική. Είναι το καθημερινό αίσθημα αδικίας που βιώνει ο πολίτης, όταν δουλεύει χωρίς να αμείβεται αξιοπρεπώς, όταν βλέπει τις υπηρεσίες υγείας και παιδείας να καταρρέουν, όταν δεν μπορεί να ονειρευτεί το αύριο. Και αυτή η αίσθηση δεν είναι τυχαία. Αποτυπώνεται ξεκάθαρα στους δύο βασικούς δείκτες εισοδηματικής ανισότητας: τον συντελεστή Gini και τον δείκτη S80/S20.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το 2024, ο συντελεστής Gini στην Ελλάδα ανέρχεται στο 31,8, έναντι του ευρωπαϊκού μέσου όρου που είναι στο 29,6. Αντίστοιχα, ο δείκτης S80/S20 βρίσκεται στο 5,27, γεγονός που σημαίνει ότι το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού έχει 5,27 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 20%. Τα νούμερα αυτά -ιδίως σε μια χώρα με ισχνό κοινωνικό κράτος και αναιμική προστασία της εργασίας- δεν είναι απλά «υψηλά». Είναι επικίνδυνα. Γιατί όσο οι κοινωνίες βυθίζονται στην ανισότητα, τόσο πιο πρόσφορο γίνεται το έδαφος για τη διάβρωση της δημοκρατίας.

Η Ελλάδα της κρίσης και της λιτότητας το βίωσε ήδη: η άνοδος της Χρυσής Αυγής ήρθε όταν οι πολίτες ένιωσαν εγκαταλελειμμένοι, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση, χωρίς προοπτική. Σήμερα, με την επιστροφή νεοφασιστικών μορφωμάτων στη Βουλή και την ενίσχυση ακροδεξιών φωνών πανευρωπαϊκά, ο κίνδυνος επιστρέφει. Όχι απαραίτητα με μαύρες μπλούζες και σηκωμένα χέρια, αλλά με πιο ύπουλες μορφές, «νομιμοποιημένες» από την απουσία εναλλακτικής. Η ρίζα του προβλήματος, όμως, δεν βρίσκεται μόνο στην άγνοια ή στη ρητορική του μίσους. Βρίσκεται στο κενό που αφήνει η πολιτική όταν αποτυγχάνει να εξασφαλίσει δίκαιη κατανομή του πλούτου και κοινωνική προστασία. Όταν η εργασία απαξιώνεται, όταν το κοινωνικό κράτος λειτουργεί τιμωρητικά, όταν η φορολογία βαραίνει δυσανάλογα τους αδύναμους, τότε ο θυμός στρέφεται προς τη λάθος κατεύθυνση. Κι εκεί ελλοχεύει η ακροδεξιά, έτοιμη να τον εκμεταλλευτεί.

Κι όσο αυτή η κοινωνική αδικία διευρύνεται, η περιβαλλοντική κρίση επιτείνει την ανισότητα: Η περιβαλλοντική κρίση δεν πλήττει όλους το ίδιο. Χτυπά πιο σκληρά τους φτωχούς. Εκείνους που ζουν σε περιοχές υποβαθμισμένες, χωρίς επαρκή υποδομή για θωράκιση από φυσικές καταστροφές. Οικονομική και οικολογική αδικία συμπορεύονται.

Η απάντηση δεν είναι κατασταλτική. Είναι πολιτική και κοινωνική: ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών, στήριξη της εργασίας, φορολογική δικαιοσύνη, αναδιανομή του εισοδήματος. Μια νέα κοινωνική συμφωνία που θα επουλώσει το ρήγμα ανάμεσα σε πολίτες και θεσμούς και θα προστατεύει τα κοινά αγαθά: εισόδημα, δημοκρατία, περιβάλλον.

Γιατί όσο δεν αποκαθίσταται η οικονομική αξιοπρέπεια, δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί ούτε η πολιτική ομαλότητα. Και τότε, η ακροδεξιά δεν θα είναι το «ατύχημα» της Ιστορίας, αλλά η συνέχειά της.

Λαμία, 3.5.2025

Στέφανος Σταμέλλος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Διαβάζουμε -και είναι αυτό μια πρόκληση στη λογική- ότι έχουμε μια ραγδαία αύξηση του παγκόσμιου πλούτου την οποία καταγράφει η νέα ετήσια λίστα του Forbes με τους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη. Η λίστα αυτή παρουσιάζει φέτος 3.028 ονόματα, έναν αριθμό ρεκόρ από την πρώτη δημοσίευση της λίστας το 1987. Η συνολική περιουσία των 3.028 δισεκατομμυριούχων ανέρχεται στα 16,1 τρισεκατομμύρια δολάρια, το υψηλότερο ποσό όλων των εποχών. https://www.protothema.gr/world/article/1620758/rekor-ploutou-sti-lista-forbes-o-mask-protos-o-trab-ektoxeuetai-poioi-bainoun-sti-hrusi-dekada/.

Και από τα βάθη της λογικής ακούγεται μια φωνή: "Μα για να υπάρχουν οι πλούσιοι πρέπει να υπάρχουν οι φτωχοί!". Η φράση αυτή, λένε, υποδηλώνει μια μαρξιστική ή γενικότερα κριτική θεώρηση της κοινωνικοοικονομικής ανισότητας. Υπονοεί ότι ο πλούτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς φτώχεια, ότι η οικονομική επιτυχία κάποιων βασίζεται στη στέρηση των πολλών. Αυτό λογικά σημαίνει ότι η αύξηση της περιουσίας των δισεκατομμυριούχων ανταποκρίνεται στην μείωση αντίστοιχα του εισοδήματος των φτωχών, στην αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυρίων φτωχών! Αυτό αντικατοπτρίζει μια ιστορική αλήθεια: ότι η συγκέντρωση κεφαλαίου συνοδεύεται από την ένταση της εκμετάλλευσης και της άνισης κατανομής των πόρων.

Από την άλλη, η ραγδαία αύξηση του παγκόσμιου πλούτου και η επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής συνιστούν ένα οξύμωρο σχήμα, που αποκαλύπτει τις βαθιές αντιφάσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Από τη μία, ο πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια λίγων, κυρίως μέσω ενός μοντέλου ανάπτυξης που βασίζεται, όπως είπαμε, στην υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, αλλά και στην αλόγιστη κατανάλωση και στη συνεχή επέκταση της παραγωγής. Από την άλλη, οι συνέπειες αυτής της ανάπτυξης -όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη, οι φυσικές καταστροφές και η απώλεια βιοποικιλότητας- επιβαρύνουν δυσανάλογα τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Και τέλος, αντικειμενικά έρχεται στο προσκήνιο ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας: η ανάγκη για ριζική αλλαγή στον τρόπο που ζούμε, παράγουμε, καταναλώνουμε και σκεφτόμαστε, αλλά και οι έννοιες της αποανάπτυξης και της βιωσιμότητας. Το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο βασίζεται στην αέναη ανάπτυξη και στην υπερκατανάλωση, αλλά αυτό δεν είναι συμβατό με έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους.

Η αποανάπτυξη και η βιωσιμότητα δεν είναι πολυτέλειες. Είναι προϋποθέσεις για ένα μέλλον που δεν θα είναι καταστροφικό. Η αλλαγή δεν είναι εύκολη, αλλά είναι αναπόφευκτη. Το ερώτημα είναι αν θα την επιλέξουμε συνειδητά και οργανωμένα ή αν θα μας επιβληθεί με βίαιο τρόπο από την κλιματική και κοινωνική κατάρρευση…

Λαμία, 5.4.2025

Στέφανος Σταμέλλος



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Δύο ελληνικές περιφέρειες συμπεριλαμβάνονταν στις περιφέρειες των κρατών μελών της ΕΕ όπου οι κάτοικοί τους αντιμετώπιζαν κίνδυνο για φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό το 2023, με ποσοστό άνω του 35% των πολιτών τους, ενώ σε πέντε περιφέρειες περίπου 1 στους 3 πολίτες βρίσκεται σε τέτοιον κίνδυνο, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έδωσε την Τρίτη στη δημοσιότητα η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, Εurostat.

Όταν για τη χρονιά αυτή, κατά μέσο όρο, το 21,4% του πληθυσμού της ΕΕ – ή περίπου 94,6 εκατομμύρια άνθρωποι – διέτρεχε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, στην Ελλάδα, η Πελοπόννησος με 35,7% (στη 17η θέση όλης της ΕΕ) και η Δυτική Ελλάδα με 35,2% συγκαταλέγονταν στην έκτη και χειρότερη κλίμακα της ΕΕ με τις περιφέρειες όπου οι πολίτες τους αντιμετωπίζουν τέτοιους κινδύνους σε ποσοστό ίσο ή μεγαλύτερο από το 35%.

Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2023 που δόθηκαν την Τρίτη (15/10) στη δημοσιότητα, 94,6 εκατομμύρια άνθρωποι στην ΕΕ (21,4% του πληθυσμού) διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, δηλαδή αντιμετώπιζαν τουλάχιστον έναν από τους τρεις κινδύνους: φτώχεια, σοβαρή υλική και κοινωνική στέρηση, διαβίωση σε νοικοκυριό με πολύ χαμηλή ένταση εργασίας. Το ποσοστό μειώθηκε ελαφρώς σε σύγκριση με το 2022 (95,3 εκατομμύρια, 22% του πληθυσμού).

Σε εθνικό επίπεδο, τα υψηλότερα ποσοστά ατόμων που κινδυνεύουν από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό, καταγράφηκαν στη Ρουμανία (32%), στη Βουλγαρία (30%), στην Ισπανία (26,5%) και στην Ελλάδα (26,1%).


Σε περιφερειακό επίπεδο, τα υψηλότερα ποσοστά ατόμων που κινδυνεύουν από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό, καταγράφηκαν στις υπερπόντιες περιφέρειες της Γαλλίας, στη νότια Ιταλία και στην αγροτικές περιοχές της Ρουμανίας.

Το 2023, οι άνθρωποι που ζούσαν στις πρωτεύουσες ορισμένων χωρών της ΕΕ ήταν γενικά λιγότερο πιθανό να διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτή η διαφορά ήταν πιο έντονη στη Ρουμανία, όπου το εθνικό ποσοστό ήταν 32%, σε σύγκριση με μόλις 12,3% στο Βουκουρέστι. Ομοίως, στην Πολωνία, το εθνικό ποσοστό ήταν 16,3%, ενώ στην περιφέρεια της Βαρσοβίας ήταν μόνο 8,9%. Στην Κροατία, ο εθνικός δείκτης ήταν 20,7%, ενώ στο Ζάγκρεμπ ήταν 11,9%.

Η αντίθετη τάση παρατηρήθηκε στο Βέλγιο και την Αυστρία, όπου το ποσοστό των ατόμων που κινδυνεύουν από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό στις περιφέρειες των Βρυξελλών (37,6%) και της Βιέννης (29,5%) ήταν σημαντικά υψηλότερο από τους εθνικούς μέσους όρους 18,6% και 17,7%, αντίστοιχα.

Στην Ελλάδα, τα υψηλότερα ποσοστά ατόμων που βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, καταγράφηκαν το 2023 στην Πελοπόννησο (35,7%), στη Δυτική Ελλάδα (35,2%), στη Δυτική Μακεδονία (32,7%), στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (31,9%) και στο Βόρειο Αιγαίο (30,4%). Στην Αττική το αντίστοιχο ποσοστό ήταν στο 22,7%.

Φτώχεια και δείκτης SMSD

Το ποσοστό σοβαρής υλικής και κοινωνικής στέρησης (SMSD) είναι ένας δείκτης EU-SILC που δείχνει την επιβεβλημένη έλλειψη απαραίτητων και επιθυμητών αντικειμένων για μια επαρκή ζωή. Ο δείκτης, που υιοθετήθηκε από την Υπο-ομάδα δεικτών (ISG) της Επιτροπής Κοινωνικής Προστασίας (SPC), κάνει διάκριση μεταξύ ατόμων που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά ένα συγκεκριμένο αγαθό, υπηρεσία ή κοινωνικές δραστηριότητες. Ορίζεται ως το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει αναγκαστική έλλειψη σε τουλάχιστον 7 από τα 13 είδη στέρησης (6 σχετίζονται με το άτομο και 7 σχετίζονται με το νοικοκυριό).

Σε επίπεδο νοικοκυριού, λαμβάνονται υπόψη δυνατότητες όπως η αντιμετώπιση απροσδόκητων εξόδων, η πληρωμή ετήσιων διακοπών μιας εβδομάδας μακριά από το σπίτι, η αντιμετώπιση καθυστερήσεων πληρωμών (υποθηκών ή ενοικίων, λογαριασμών κοινής ωφελείας, δόσεις δανείων), η οικονομική δυνατότητα για ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή χορτοφαγικό ισοδύναμο κάθε δεύτερη ημέρα, η θέρμανση του σπιτικού, η πρόσβαση σε αυτοκίνητο/βαν για προσωπική χρήση και η αντικατάσταση φθαρμένων επίπλων.

Σε ατομικό επίπεδο λαμβάνονται υπόψη η δυνατότητα σύνδεσης στο διαδίκτυο, η δυνατότητα αντικατάστασης φθαρμένων ρούχων και παπουτσιών, οι δραστηριότητες αναψυχής, η συνάντηση με φίλους/οικογένεια για ποτό/γεύμα τουλάχιστον μία φορά το μήνα.



πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Maria Denaxa@mdenaxa

Μην απορείτε με την υπογεννητικότητα στην Ευρώπη, κάνουν ότι μπορούν για να εξαθλιώσουν τις νέες γενιές και τους Ευρωπαίους γενικότερα. Γαλλία 2024 =>   Στις μεγάλες πόλεις, δεν είναι πλέον ασυνήθιστο να βλέπεις ουρές νέων ανθρώπων να περιμένουν για να παραλάβουν συσκευασμένα γεύματα απο τα κοινωνικά παντοπωλεία. Ακόμη κι αν λαμβάνουν υποτροφίες και εργάζονται παράλληλα, οι φοιτητές στρέφονται όλο και περισσότερο σε εθελοντικές οργανώσεις για να τα βγάλουν πέρα.  Την ίδια ώρα το ποσοστό των νέων κάτω των 25 ετών που εκπορνεύονται αυξήθηκε από 8% σε 24% μεταξύ 2019 και 2021. Σήμερα το 3% έως 4% των φοιτητών δηλώνουν ότι έχουν έρθει αντιμέτωποι με μια κατάσταση φοιτητικής πορνείας και το 8% έως 12% δηλώνουν ότι το σκέφτονται.
https://senat.fr/questions/base/2024/qSEQ240310515.html…




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Βασίλη Βιλιάρδου

Η Γουατεμάλα, στην κεντρική Αμερική, έχει πληθυσμό και έκταση περίπου όση η Ελλάδα. Μακροοικονομικά, είναι η χώρα των χιλίων θαυμάτων! Εμφανίζεται ως μια από τις πιο σταθερές και αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Ο πληθωρισμός της είναι ελάχιστος, η νομισματική της ισοτιμία συνεχώς σταθερή, η ανεργία βρίσκεται κάτω απ’ το 3% και οι εξαγωγές της ανθίζουν. 

Το ΔΝΤ επιτηρεί την οικονομική πορεία της χώρας, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του, «Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Τα τελευταία χρόνια, η Γουατεμάλα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4% - με εξαίρεση το 2020 της πανδημίας που το κάλυψε το 2021. 

Όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις – οπότε κάποια άλλα στοιχεία έρχονται να μετριάσουν τον ενθουσιασμό. «Είμαστε η χώρα της Κ. Αμερικής με τον υψηλότερο δείκτη χρόνιου υποσιτισμού. Έχουμε περισσότερο από το μισό πληθυσμό μας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Υπάρχουν τεράστιες ανισότητες και μεγάλες αντιφάσεις, που παρά τη μεγάλη παραγωγή πλούτου, και παρόλο που η χώρα μας είναι παραγωγός τροφίμων, το 49% των παιδιών μας κάτω των 5 ετών υφίστανται χρόνιο υποσιτισμό», σημειώνει ο συντονιστής του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. 

Πράγματι, η Γουατεμάλα κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο σε ποσοστά χρόνιου παιδικού υποσιτισμού. Σύμφωνα με έρευνα που εξέδωσε η UNICEF το 2009, από τα 1.200 παιδιά που γεννιούνται καθημερινά, τα 599 παιδιά πρόκειται να ζήσουν υποσιτισμένα. Λόγω και του υποσιτισμού της μητέρας, 3 παιδιά θα πεθάνουν την πρώτη ημέρα της γέννησής τους, 6 πριν κλείσουν μια εβδομάδα ζωής, 4 πριν κλείσουν ένα μήνα, και 64 μωρά θα πεθάνουν πριν γίνουν 5 ετών. Ο χρόνιος παιδικός υποσιτισμός είναι η εθνική τραγωδία της Γουατεμάλα – μια σιωπηλή γενοκτονία που διεξάγεται υπό την ευημερία των αριθμών. 

«Έχουμε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό υποσιτισμένων και την ίδια στιγμή έχουμε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου σε όλη την Κ. Αμερική. Σε αυτή την κατάσταση έφτασε η χώρα μας μετά τις συμφωνίες με το ΔΝΤ!», αναφέρει συνδικαλιστής της οργάνωσης αγροτών. 

Μέχρι το 1980, αν και τότε υπέφερε ακόμα τον αιματηρότερο εμφύλιο πόλεμο όλης της αμερικανικής ηπείρου, η Γουατεμάλα ήταν μια χώρα αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων. Το 1984, η αιμοσταγής δικτατορία προχώρησε σε συμφωνία με το ΔΝΤ, ξεκινώντας μια άγρια οικονομική πολιτική, η οποία συνεχίστηκε από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, στρατιωτικές ή δημοκρατικές. 

Μέσα σε σκάνδαλα διαφθοράς για τα οποία ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε, οι κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, οι φυσικοί πόροι πουλήθηκαν σε ξένες πολυεθνικές, το κράτος συρρικνώθηκε, οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα περικόπηκαν. Σήμερα, η χώρα παράγει μόνο το 50% των τροφίμων που χρειάζεται, και τα υπόλοιπα είναι εισαγόμενα. Εν τούτοις, υπολογίζεται ότι με τις εκτάσεις γης που έχει, η Γουατεμάλα θα μπορούσε να παράγει τρόφιμα για όλη την Κεντρική Αμερική! 

Στα νοσοκομεία, οι γονείς αγωνιούν για τη ζωή των παιδιών τους. «Τα λεφτά δε φτάνουν για να αγοράσεις τα απαραίτητα για τα παιδιά. Ούτε μια λίβρα ζάχαρη δε μπορείς να αγοράσεις. Υπάρχουν μέρες που σε πιάνει απόγνωση και θλίψη, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!», λέει η Μαρία, ενώ η Κωνσταντίνα συμπλήρωσε: «Η Κυβέρνηση στέλνει ανθρώπους να ζυγίσουν τα παιδιά, αλλά ποτέ δεν στέλνει κάτι για τα παιδιά. Έρχονται να τα ζυγίσουν, λένε ότι είναι υποσιτισμένα και ότι πρέπει να παχύνουν. Αλλά πώς θα παχύνουν, αφού δεν στέλνουν τίποτα; Στέλνουν μόνο ανθρώπους για να τα ζυγίσουν!». 

Ο σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος κέρδισε τις εκλογές το 2008, υποσχόμενος διατροφική ασφάλεια για τους φτωχούς. Το 2009 κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε μια προσπάθεια να βρει διεθνή χρηματοδότηση, για να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση που πλήττει τη χώρα του. Επί των ημερών του, οι τιμές που ήδη είχαν εκτιναχθεί στα ύψη αυξήθηκαν και πάλι, αυτή τη φορά κατά 83%! Σχεδόν ο μισός πληθυσμός αποκλείστηκε από βασικά είδη τροφίμων. 

«Διαχρονικά, αυτό οφείλεται στις πολιτικές της υποτιθέμενης απελευθέρωσης του εμπορίου, γιατί τελικά δεν απελευθερώνεται. Δεν έχουμε καν ελεύθερη Αγορά! Στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε είναι νομοθεσίες χωρίς τέλος, που ωφελούν τις μεγάλες εταιρίες κι αφήνουν σε μειονεκτική θέση τους μικροκαλλιεργητές!», επιχειρηματολογεί συνδικαλιστής αγρότης. Στη Γουατεμάλα, το 97% της παραγωγικής γης, βρίσκεται στα χέρια του 3% του πληθυσμού. Η κατοχή γης είναι άπιαστο όνειρο για το μεγαλύτερο – και φτωχότερο – τμήμα του πληθυσμού. 

Η Γουατεμάλα έχει γίνει σήμερα ο παράδεισος των ολιγοπωλίων. Μόνο ένας επιχειρηματικός όμιλος ελέγχει το 50% του σιταριού, ένας άλλος το 60% του ρυζιού, και ένας τρίτος το 80% του καλαμποκιού. Στα πιο εύφορα εδάφη δεν καλλιεργούνται πλέον τρόφιμα. Καλλιεργούνται μπανάνες, καφές, ζαχαροκάλαμα, καουτσούκ και βιοκαύσιμα, σε τεράστιες φυτείες που ανήκουν σε εταιρείες. Κι όπως λένε οι αγρότες πικρά: «Σήμερα στη Γουατεμάλα τα παραγωγικά εδάφη του Πολοτσίκ χρησιμοποιούνται για τον αφρικανικό φοίνικα. Ο αφρικανικός φοίνικας παράγει λάδι, που τελικά θα καταλήξει στο ντεπόζιτο των αυτοκινήτων και όχι στο στομάχι των φτωχών!».



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας που ζει με επιδοτήσεις και δανεικά αποτελεί το κεντρικό θέμα έκθεσης της ΕΕ για την χώρα: Το Ecofin έδειξε το τι έρχεται στα συμπεράσματά του: Φτώχεια ακόμα πιο μεγάλη από σήμερα..

Μεγάλη υστέρηση σε παραγωγικότητα και στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, τεράστιες εισαγωγές λόγω αδυναμίας της εσωτερικής παραγωγής και συνεπώς μεγάλο έλλειμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, καθώς οι εξαγωγές δείχνουν επίσης εικόνα κατάρρευσης!

Έτσι, έχουμε:

1. Σύμφωνα με την ΤτΕ, τον Μάιο οι καθαρές εξαγωγές αγαθών (χωρίς καύσιμα και πληθωρισμό) συρρικνώθηκαν κατά 3,2%, ενώ οι εισαγωγές αυξήθηκαν κατά 2,3%! Αυτό σημαίνει 5% αύξηση του ελλείματος!

Μιας οικονομίας που χρωστά σε κρατικό επίπεδο 400 δισ. ευρώ, έχει έλλειμα κάπου στο 170% επί του ΑΕΠ.Στο Μνημόνιο μπήκαμε με 320 δισ. ευρώ χρέος και 125% επί του ΑΕΠ.

Σήμερα εμφανίστηκαν δηλώσεις του επικεφαλής της ΤτΕ και εγχώριου αντιπροσώπου των δανειστών, εκ της θέσεως του, κ. Στουρνάρα που υποστήριζε ότι «σε 40 χρόνια η Ελλάδα θα δει το έλλειμμά της να μειώνεται στο 60% του ΑΕΠ»!

Τα ίδια έλεγαν και το 2010 για το 2030. Το ερώτημα είναι πλέον αν θα υπάρχει η Ελλάδα όπως την ξέρουμε, σε επίπεδο εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας, σε 40 χρόνια με τον ρυθμό εξαφάνισης των Ελλήνων εις το γένος, κατοίκων της χώρας.

2. Ο βασικός άδηλος πόρος που είναι ο τουρισμός, παρά τα ευφάνταστα ρεπορτάζ των φιλοκυβερνητικών καναλιών, πάει «άπατος» και σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν φτάνει για να σώσει την παρτίδα στο εξωτερικό άνοιγμα της χώρας.

Όταν μια Ισπανία έχει 100 εκατ. τουρίστες και η Τουρκία πάνω από 45 εκατ., η Ελλάδα με το ζόρι προσπαθεί να ξεπεράσει τα 20 εκατ. αφίξεων με ελάχιστη κατά κεφαλή δαπάνη της τάξης των 500 ευρώ.

3. Εισάγουμε σχεδόν διπλάσια σε αξία αγαθά από όσα εξάγουμε…

Το πρόβλημα είναι πρακτικά άλυτο.

Γιατί; Γιατί η αύξηση της παραγωγικότητας στην Ελλάδα συγκαταλέγεται στα χαμηλότερα επίπεδα της ΕΕ!

«Υπάρχει σημαντικό και συνεχιζόμενο χάσμα μεταξύ της ελληνικής ωριαίας παραγωγικότητας σε μονάδες αγοραστικής δύναμης και της αντίστοιχης παραγωγικότητας της ΕΕ, δεδομένου ότι το 2023 η παραγωγικότητα της Ελλάδας ανήλθε στο 57,4% του μέσου όρου της ΕΕ» επισημαίνει η έκθεση της ΕΕ.



Επίσης η Κομισιόν λέει πως «το πολύ χαμηλό επίπεδο των συνολικών επενδύσεων στην Ελλάδα αποτελεί τροχοπέδη για την αύξηση της παραγωγικότητας».

4. Το 2023 οι καθαρές δημόσιες επενδύσεις αυξήθηκαν σημαντικά, αλλά οι καθαρές ιδιωτικές επενδύσεις σε αξία είναι από τις πιο χαμηλές στην ΕΕ αναφέρει η ίδια έκθεση.

Δηλαδή δεν υπάρχουν επενδύσεις! Και όμως η κυβέρνηση και τα καλοταϊσμένα φερέφωνά της λένε ακριβώς το αντίθετο: «Κύμα επενδύσεων»!

Και το «κερασάκι στην τούρτα» είναι το συμπέρασμα της έκθεσης:

5. «Η ελληνική οικονομία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εισαγωγή επενδυτικών αγαθών, γεγονός που καθιστά τις επιχειρήσεις ευάλωτες σε διαταραχές της αλυσίδας εφοδιασμού και σε απρόβλεπτες εξελίξεις των τιμών παραγωγού.

6. Η Ελλάδα λοιπόν δεν έχει καταφέρει να εξάγει σημαντικής αξίας αγαθά, αλλά και στις εισαγωγές της δεν έχει επωφεληθεί όσο θα μπορούσε από τα πλεονεκτήματα της ενιαίας αγοράς.

7. Η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο βαθμό ενσωμάτωσης στην ενιαία αγορά, καθώς ο μέσος όρος των εισαγωγών και των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών αντιπροσώπευε το 2022 μόλις το 21,9 % του ΑΕΠ, έναντι 46 % που ήταν ο μέσος όρος της ΕΕ»!

Και καταλήγει:

8. Οι επιδόσεις της Ελλάδας στον τομέα της καινοτομίας είναι μέτριες (Μπα; τι έγιναν οι φοβερές και τρομερές “strart up” παρεούλες που «θα μεταμόρφωναν την ελληνική οικονομία»;), η πρόσβαση σε χρηματοδότηση εξακολουθεί να είναι δυσχερής (σ.σ.: πρακτικά δεν υπάρχουν τράπεζες που να χρηματοδοτούν τους πολίτες, παρά μόνον να λεηλατούν το ευρωπαϊκό χρήμα) και οι ληξιπρόθεμες οφειλές επηρεάζουν τη ρευστότητα.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Μια οικονομία-«καρυδότσουφλο» που στην πρώτη διεθνή αναταραχή των αγορών θα καταρρεύσει! Η επανάληψη του 2008 δεν είναι μακριά…



πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου