Articles by "ΗΠΑ"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

του Paul Graig Roberts, 14-6-17

[Ο τίτλος είναι παραπειστικός. Το άρθρο είναι η οιμωγή ενός βετεράνου οικονομολόγου, πολιτικού, καθηγητή, και δημοσιογράφου, για την έκπτωση της πατρίδας του και την  απειλή ανάφλεξης του πλανήτη από τις συνέπειες της κρίσεως ηγεσίας που την δυναστεύει.]

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Θα είναι θαυμάσιο να είσαι  Βλαδίμηρος Πούτιν και ο ισχυρότερος άνθρωπος στη γη. Το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα αυτό λέει για τον Πούτιν, μαζί με όλο τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ στη Δύση και επίσης την CIA και το FBI. Τα ρωσικά ΜΜΕ δεν έχουν λόγο να κοκορεύονται για την ισχύ του Πούτιν. Το κάνουν για λογαριασμό τους Αμερικανίδες τηλεπερσόνες, αγοραίες της Δυτικής δημοσιογραφίας και Δυτικοί Πολιτικοί. Ο Πούτιν είναι τόσο δυνατός ώστε μπορεί να τοποθετήσει το πρόσωπο της επιλογής του στη θέση Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δηλαδή Ουάου, τι Δύναμη! Οι Αμερικανοί είναι απλά εκτός παιχνιδιού. Οι Αμερικανοί σε πείσμα τεραστίας δαπάνης στο  κονδύλιο της κατασκοπείας και με 16 διαφορετικές μυστικές υπηρεσίες, και επιπλέον εκείνες των βασσάλων του ΝΑΤΟ, δεν μπορούν ούτε να σταθούν δίπλα στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Και λέω πράγματι, τι την θέλουμε την CIA; Γιατί την έχουμε την NSA; Σε τι μας χρησιμεύουν όλες οι άλλες; Δεν θα έκαναν καλύτερα οι Αμερικανοί να τις κλείσουν όλες αυτές τις «ευφυείς» (“intelligence”) υπηρεσίες και να δώσουν τα λεφτά στον Πούτιν, να τον δωροδοκήσουν δηλαδή, για να μην επιλέξει τον Πρόεδρό μας; ΄Ισως η CIA θα έπρεπε να πέσει στα γόνατα και να παρακαλέσει τον Πούτιν να πάψει να εκλέγει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.                                    
Θέλω να πω τι ταπείνωση. Δύσκολο να το υποφέρω. Νόμιζα πως είμαστε «η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο, η μόνη Δύναμη, ο απαραίτητος λαός». Αποδεικνύεται πως είμαστε ο λαός τίποτα, που κυβερνάται από τον Πρόεδρο της Ρωσίας.
Όταν το Δημοκρατικό Κόμμα, η  CIA και τα ΜΜΕ αποφάσισαν να εξαπολύσουν την προπαγανδιστική εκστρατεία τους κατά του Τραμπ, δεν συνειδητοποίησαν πόσο ασήμαντες θα παρουσίαζαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, βάζοντας την αμερικανική δημοκρατία στην τσέπη του Πούτιν. Καλά, πως σκέφτονταν; Δεν σκέφτονταν. Κυριαρχούνταν από την φροντίδα πως θα σιγουρευτούν ότι ο Τραμπ δεν θα θέσει σε κίνδυνο το γιγαντιαίο προϋπολογισμό του μηχανισμού  άμυνας και ασφάλειας, αποκαθιστώντας φυσιολογικές σχέσεις με τη Ρωσία.

Η Καταστροφή της Οικονομίας

Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η αμερικανική ηγεσία, σε οποιοδήποτε τομέα, είναι σήμερα ικανή να σκεφτεί. Δείτε την Γουώλ Στρητ και την ηγεσία των μεγάλων επιχειρήσεων. Για να φουσκώσει την αξία των μετοχών η Γουώλ Στρητ ανάγκασε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις να εκπατριστούν και να μεταφέρουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνονται από Αμερικανούς, σε χώρες όπου οι εργασία και οι κανονισμοί λειτουργίας είναι χαμηλότερου κόστους. Το χαμηλότερο κόστος αύξαινε τα κέρδη και τις τιμές των μετοχών. Η Γουώλ Στρητ απειλούσε τις απρόθυμες εταιρείες  με επιθετική εξαγορά τους  εάν αρνούνταν να εκπατριστούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Ούτε η Γουώλ Στρήτ, ούτε τα Διοικητικά  Συμβούλια ή οι Γενικοί Διευθυντές των επιχειρήσεων είχαν αρκετό μυαλό να σκεφτούν, ότι μεταφέροντας στο εξωτερικό τις θέσεις εργασίας εκτόπιζαν και τα εισοδήματα και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια, η χρηματοπιστωτική και η επιχειρηματική ηγεσία ήταν πολύ ηλίθιοι για να καταλάβουν ότι χωρίς τα εισοδήματα από αμερικανικές θέσεις απασχόλησης υψηλής παραγωγικότητας και υψηλής πρόσθετης αξίας, οι Αμερικανοί καταναλωτές δεν θα είχαν την δυνατότητα να συνεχίσουν στον ρόλο του κινητήρα της οικονομίας.
Και η Ομοσπονδιακή  (εθνική) Τράπεζα παγιδεύτηκε στο λάθος της Γουώλ Στρητ. Για να επανορθώσει το λάθος, η Τράπεζα χαλάρωσε τις πιστώσεις, επιτρέποντας την διόγκωση του καταναλωτικού χρέους, για να διατηρήσει την κίνηση της οικονομίας με αγορές επί πιστώσει. Αλλά μόλις το καταναλωτικό χρέος μεγαλώσει δυσανάλογα προς το εισόδημα, χάνεται και η ικανότητα να αγοράσεις περισσότερα. Με άλλα λόγια η πιστωτική επέκταση δεν αποτελεί μόνιμο γιατροσόφι για την απουσία ανάπτυξης του καταναλωτικού εισοδήματος.
Μια χώρα της οποίας η χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική  ηγεσία είναι πολύ βλακώδης για να αντιληφθεί πως ένας πληθυσμός που όλο και περισσότερο απασχολείται σε περιορισμένου χρόνου χαμηλόμισθες θέσεις δεν είναι πληθυσμός ικανών καταναλωτών, είναι μια χώρα της οποίας η ηγεσία έχει αποτύχει.
Είναι απολύτως αδύνατο να αυξήσεις τα κέρδη εκπατρίζοντας τις θέσεις εργασίας χωρίς ταυτόχρονα να εκπατρίσεις και τα εισοδήματα των καταναλωτών της χώρας σου. Επομένως τα κέρδη από την μετακόμιση της επιχείρησης στο εξωτερικό είναι προσωρινά. Από την στιγμή που αρκετές δουλειές έχουν φύγει στο εξωτερικό και η αθροιστική ζήτηση έχει τελματωθεί, αποτελματώνεται και η εσωτερική αγορά και στην συνέχεια συρρικνώνεται.
Όπως έχω αποδείξει τόσες φορές για τόσα πολλά χρόνια, το ίδιο και ο John Williams (shadowstats.com), oι στατιστικές του Αμερικανικού Γραφείου Εργασίας είναι σαχλαμάρες. Η δήθεν ανάνηψη της απασχόλησης από τον Ιούνιο του 2009 είναι σε μεγάλο βαθμό χαμηλόμισθες θέσεις οικιακού προσωπικού και το προϊόν του «δημογραφικού μοντέλου.» Η δήθεν ανάρρωση μετά την οικονομική κρίση του 2007-08 είναι η πρώτη στην ιστορία στην οποία το ποσοστό συμμετοχής της εργατικής δυνάμεως έχει μειωθεί. Τα ποσοστά συμμετοχής εργατικής δυνάμεως μειώνονται όταν η οικονομία προσφέρει λίγες ευκαιρίες απασχόλησης, όχι όταν οι θέσεις απασχόλησης αυξάνουν.
Αυτό που ξέρουμε για τις αμερικανικές θέσεις εργασίας είναι πως  ολοένα και περισσότερο πρόκειται για δουλειές χαμηλών αποδοχών και μερικής απασχόλησης . Σύμφωνα με τις ειδήσεις των εκπορνευόμενων ΜΜΕ, που μπορεί να αληθεύουν ή όχι, σε μόνο 12 επαρχίες σε ολόκληρες τις Ηνωμένων Πολιτείες μπορεί ένας εργαζόμενος με τον ελάχιστο βασικό μισθό να νοικιάσει σπίτι ενός υπνοδωματίου.
Αντιδρώντας στην πληροφορία, καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια πρότεινε κρατικό βοήθημα ενοικίου και επενδύσεις για προσιτή στέγη.
Με άλλα λόγια θα πρέπει οι φορολογούμενοι να επωμισθούν την οικονομική ζημιά που υφίστανται οι Αμερικανοί εργαζόμενοι από την εγκατάλειψή τους από τις αμερικανικές επιχειρήσεις, Οι Αμερικανοί που έχουν ακόμη μεσοαστικά εισοδήματα θα φορολογηθούν για να καλυφθούν τα  εισοδήματα  τα οποία οι εκπατριζόμενες επιχειρήσεις και η Γουώλ Στρητ άρπαξαν από τους Αμερικανούς εργάτες, που  δεν μπορούν πια να κερδίσουν αρκετά για να πληρώσουν το νοίκι τους.
Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός έφθασε το σημείο στην πτώση του όπου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημόσιες επιδοτήσεις των ανθρώπων που απογύμνωσε.
Πολλές φορές έχω γράψει για το πόσα κόστη παραγωγής  μεταφέρονται σε βάρος τρίτων, όπως σε βάρος του περιβάλλοντος. ΄Ένα μεγάλο ποσοστό των κερδών των καπιταλιστικών συγκροτημάτων προέρχεται από την πολιτική και νομική δυνατότητα των επιχειρήσεων να επιρρίπτουν το κόστος της παραγωγής τους στο περιβάλλον και σε ανθρώπους που δεν συμμετέχουν στα κέρδη. Και παρουσίασα πολλές αποδείξεις σχετικά, ιδίως στον τομέα της οικοδομικής ανάπτυξης. Ο επιχειρηματίας αυτού του κλάδου μπορεί να φορτώνει μέγα μέρους του κόστους σε άλλους.
                                                                                                                    Καταφυγή στην Οικονομία του Πολέμου
                                                                                                               
Η μετάθεση του κόστους έχει φτάσει τώρα στο επίπεδο της πρόκλησης παγκόσμιας καταστροφής. Καταβάλλεται προσπάθεια να απαγγελθεί κατηγορία και καταδίκη καθαίρεσης του Τραμπ και τοποθέτησης στην Προεδρία του πολεμοκάπηλου αντιπροέδρου Πενς. Καθώς ο Τραμπ υποστήριξε προεκλογικά την αποκατάσταση φυσιολογικών σχέσεων με τη Ρωσία, η ήττα της προσπάθειας για την μείωση της έντασης στις σχέσεις θα ενισχύσει το πρόσφατο συμπέρασμα του ρωσικού Γενικού Επιτελείου ότι η Ουάσιγκτον σχεδιάζει μιαν αιφνιδιαστική πυρηνική επίθεση στη Ρωσία.
Αυτός είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει ολόκληρος ο κόσμος, επειδή η εξουσία και τα κέρδη του αμερικανικού συμπλέγματος συμφερόντων άμυνας/ασφάλειας εξαρτώνται από την ύπαρξη εχθρών και πολέμων.
Με άλλους λόγους, υπάρχει μία μόνο εναπομένουσα λογική για  την ύπαρξη των ΗΠΑ: Τα συμφέροντα του Συμπλέγματος ΄Αμυνα/Ασφάλεια. Και αυτά τα συμφέροντα απαιτούν έναν ισχυρό εχθρό, πραγματικό ή κατασκευασμένο με ενορχηστρωμένες προσπάθειες.
Ο πρώην αξιωματούχος της CIA John Stockwell έγραψε: «Αποστολή της CIA είναι να διατηρεί τον κόσμο σε αστάθεια και να προπαγανδίζει και διδάσκει τον αμερικανικό λαό να μισεί, έτσι ώστε να επιτρέπει στο Κατεστημένο να ξοδεύει οποιοδήποτε ποσό στην παραγωγή όπλων.» Η σημερινή «βίαιη  τροφοδοσία» της Δύσης με μίσος και δυσπιστία για τη Ρωσία εκφράζει εκείνη την αποκάλυψη του Stockwell, και το ίδιο ισχύει για το ενορχηστρωμένο μίσος κατά των Μουσουλμάνων, που στήριξε την καταστροφή από την Ουάσιγκτων επτά χωρών και τρισεκατομμυρίων δολαρίων νέου αμερικανικού πολεμικού χρέους.
Παγκοσμιοποίηση, δηλαδή χρηματιστηριακή αγοραπωλησία εργατικών χεριών πέρα από εθνικά σύνορα και τοκογλυφία, με την διοχέτευση του εισοδήματος των καταναλωτών σε τόκους και αμοιβές τραπεζών, μετέβαλαν την αμερικανική οικονομία σε ερείπιο. Η «κοινωνία της ευκαιρίας» εξαφανίστηκε. Τα παιδιά έχουν φτωχότερες προοπτικές από τους γονείς τους. Ο εκπατρισμός  θέσεων εργασίας στη βιομηχανία και σε τομείς υψηλής τεχνολογίας αφάνισε την ανάπτυξη της αθροιστικής ζήτησης στις ΗΠΑ. Η πιστωτική επέκταση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της έδωσε μόνο μια προσωρινή αναστολή.
΄Αλλοτε ευημερούσες περιοχές κείτονται τώρα σε ερείπια. Προϋπολογισμοί Πολιτειών και  ταμεία συντάξεων χρεοκοπούν. Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν οδηγεί πουθενά.  Η παγκοσμιοποίηση εξαφάνισε το οικονομικό μέλλον των Αμερικανών. Για να πας μπροστά πρέπει «νάχεις μέσον», όπως ίσχυε στα αριστοκρατικά συστήματα. Η μεγάλη συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου εκμηδένισε την Δημοκρατία. Η κυβέρνηση λογοδοτεί μόνο στους πλουσίους.
Η αμερικανική πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία δεν κατέστρεψαν μόνο την εικόνα της αμερικανικής κυριαρχίας, βάζοντάς την στην τσέπη του Πούτιν, έχουν επίσης καταστρέψει την άλλοτε σφριγηλή αμερικανική οικονομία, κάποτε αντικείμενο παγκόσμιου φθόνου.

Που μπορούν να βρουν οι Αμερικανοί ηγεσία; Ασφαλώς όχι στο Δημοκρατικό Κόμμα, ούτε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στην κοινότητα των επιχειρηματιών. Και τότε πως θα συναγωνιστούν οι ΗΠΑ με την Ρωσία και την Κίνα, δυο χώρες με καλή ηγεσία; Είναι ο πόλεμος η μόνη απάντηση στο ερώτημα;



Ο  Δρ. Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς ήταν Βοηθός Υπουργός Οικονομικών, αρμόδιος για την χάραξη πολιτικής και αρχισυντάκτης της  Wall Street Journal. ΄Ηταν  τακτικός συνεργάτης (columnist) των Business Week, Scripps Howard News Service και Creators Syndicate. Δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια. Η διαδικτυακή αρθρογραφία του έχει διεθνή δημοτικότητα. Τα τελευταία βιβλία του είναι:  « Το Ναυάγιο του Καπιταλισμού laissaiz Faire Και η Οικονομική Διάλυση της Δύσης», «Πως Χάθηκε η Αμερική» και « Η Νεοσυντηρητική Απειλή στην Παγκόσμια Τάξη».
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Με τον ανωτέρω τίτλο, το αμερικανικό ελεύθερο οικονομικό πρακτορείο Ζero Hedge, μετέδιδε χθες το βράδυ τα ακόλουθα:
Λιγότερο της μιας μέρας μετά την συντριπτική πλειοψηφία στη Γερουσία για την επιβολή νέων κυρώσεων εναντίον του Κρεμλίνου, την Πέμπτη η Γερμανία και η Αυστρία – δύο από τους μεγαλύτερους ενεργειακούς πελάτες της Ρωσίας στην Ευρώπη- καταδίκασαν τις τελευταίες αμερικανικές κυρώσεις, δηλώνοντας ότι θα πλήξουν τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που έχουν ως αντικείμενο τους αγωγούς μεταφοράς αερίου από τη Ρωσία.
Λίγο μετά την ψήφο στη Γερουσία την Τετάρτη υπέρ της επιβολής νέων κυρώσεων σε νευραλγικούς τομείς της ρωσικής οικονομίας, λόγω «επεμβάσεως στις αμερικανικές εκλογές του 2016» και επιθέσεων στην Συρία και στην Ουκρανία, ο Αυστριακός Καγκελάριος Κρίστιαν Κερν και ο Γερμανός υπουργός των Εξωτερικών Σίγκμαρ Γκάμπριελ, με κοινή ανακοίνωσή τους εδήλωσαν ότι το νομοσχέδιο της Γερουσίας φαίνεται πως αποβλέπει να εξασφαλίσει θέσεις εργασίας στον τομέα της ενέργειας και να εκτοπίσει το ρωσικό αέριο από την ευρωπαϊκή αγορά.

Οι Γκάμπριελ και Κερν κατηγόρησαν επίσης τις ΗΠΑ ότι έχουν απώτερα κίνητρα, επιδιώκοντας να επιβάλλουν ενεργειακόν αποκλεισμό, προκειμένου να ευνοήσουν τους Αμερικανούς εξαγωγείς φυσικού αερίου σε βάρος των Ρώσων ανταγωνιστών τους. Και προειδοποίησαν ότι η απειλή επιβολής προστίμων σε ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που συμμετέχουν στο πρόγραμμα του αγωγού Βόρειο Ρεύμα 2  «εισάγει μιαν εντελώς νέα, πολύ αρνητική διάσταση στις σχέσεις μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής.»
Στο πολύ έντονο μήνυμά τους, οι δύο αξιωματούχοι καλούν τις Ηνωμένες Πολιτείες να αναθεωρήσουν τον συσχετισμό της κατάστασης στην Ουκρανία με το ερώτημα για το ποιος μπορεί να πωλεί αέριο στην Ευρώπη. «Ο ενεργειακός εφοδιασμός της Ευρώπης είναι υπόθεση της Ευρώπης και όχι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,» δήλωσαν οι Κερν και Γκάμπριελ.
 Ορισμένες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και η Πολωνία και η Ουκρανία φοβούνται την απώλεια των προσόδων από τα δικαιώματα διέλευσης του αερίου από τη χώρα τους, μετά την έναρξη λειτουργίας του νέου αγωγού.
Ενώ οι διπλωμάτες είχαν δηλώσει ότι είναι σημαντικό Ευρώπη και ΗΠΑ να αποτελέσουν ενιαίο μέτωπο στο θέμα της Ουκρανίας, «δεν μπορούμε να ανεχθούμε την απειλή παράνομων και εξωχώριων κυρώσεων εναντίον ευρωπαϊκών επιχειρήσεων», τόνισαν οι δύο αξιωματούχοι, αναφερόμενοι σε άρθρο του νομοσχεδίου που καλεί την κυβέρνηση να συνεχίσει να αντιτίθεται στον Αγωγό Νορθ Στρημ 2, που θα μεταφέρει ρωσικό αέριο στην Γερμανία δια του βυθού της Βαλτικής Θάλασσας.
Σύμφωνα με το Ασοσιέτετ Πρες, το μισό του κόστους του αγωγού θα επιβαρύνει την γιγαντιαία ρωσική εταιρεία Γκαζ Προμ, ενώ το υπόλοιπο θα επωμισθεί μια ομάδα εταιρειών, μεταξύ των οποίων η αγγλο-ολλανδική  Royal-Dutch Shell, η γαλλική  Engie, η αυστριακή OMV και οι γερμανικές Uniper και  Wintershall.
Ανάλογες ανησυχίες εκφράστηκαν και από τη Ρωσική Γκαζ Προμ, ο βοηθός Γενικός Διευθυντής της οποίας, Αλεξάντερ  Μεντβέντεφ δήλωσε πως οι κυρώσεις της Γερουσίας σε βάρος του Αγωγού Νορθ Στρημ 2  είναι ένα μέσο για την εξασφάλιση εξαγωγών αμερικανικού υγραερίου στην Ευρώπη. Δήλωσε επίσης ότι το έργο προχωρεί σύμφωνα με το πρόγραμμα και ότι έχει ήδη χρηματοδοτηθεί με περισσότερο του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ από τους συνεταίρους στον αγωγό, κυριώτεροι των οποίων είναι η Γερμανία και η Αυστρία.
Υπό το φως της υστερίας των αμερικανικών ΜΜΕ, αμφιβάλλουμε- καταλήγει το πρακτορείο- ότι η Γερουσία θα ακυρώσει την απόφασή της, μπροστά στον κίνδυνο να κατηγορηθεί ότι έχει διαβρωθεί από Ρώσους πράκτορες και συνεργεί με τον Πούτιν.


Μετάφραση: Μ.Σ.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Πάτρικ Μπιουκάναν, 9-6-17

Πιεζόμενος από την Μέγκυν Κέλλυ (απεσταλμένη τηλεοπτικού δικτύου) για τις σχέσεις του με τον Πρόεδρο Τραμπ, ένας εκνευρισμένος Βλαντιμίρ Πούτιν της φώναξε : «Ποτέ δεν είχαμε καμιά σχέση… Ποτέ δεν τον συνάντησα… Μα όλοι έχετε χάσει τα μυαλά σας εκεί πέρα;»

Ναι, Βλαντ, τα έχουμε χάσει.

Σκέψου τα ερωτήματα που συνταράσσουν την Ουάσιγκτων από τον θρίαμβο του Τραμπ, όταν και άρχισε η κουβέντα για παραπομπή του σε καθαίρεση.

Συνεργάστηκε ο Τραμπ με τους Ρώσους για την υποκλοπή της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του Εθνικού Συμβουλίου των Δημοκρατικών και την διοχέτευσή της στην Γουίκιληκς, ώστε να αποκαλυφτεί ότι η πρόεδρος του Συμβουλίου, Ντέμπυ Βάσερμαν Σουλτς, σαμποτάριζε τον συνυποψήφιο της Χίλλαρυ, Μπέρνι Σάντερς;

΄Αν δεν το έκανε ο ίδιος ο Τραμπ, συνεργάστηκαν ίσως οι συνεργάτες του με την Κα Γκε Μπε;

Τώρα, όντας γνωστό ότι οι μυστικές υπηρεσίες μας CIA και NSA καταγράφουν οτιδήποτε λένε οι Ρώσοι στους Αμερικανούς, γιατί η διάσημη Εφ Μπι Άι μας, μετά από έρευνες ενός χρόνου, στάθηκε ανίκανη να μας δώσει ένα οριστικό ναι ή όχι;

Η πρόοδος σαλιγκαριού στην έρευνα του Εφ Μπι Άι εξηγεί τα νεύρα του Τραμπ. Τι εξηγεί όμως τον βαθύ ύπνο του Εφ Μπι Άι; Εάν ο Χέρμπερτ Χούβερ προχωρούσε με τέτοιο ρυθμό, ο (γκάγκστερ) Τζων Ντίλιγκερ θα πέθαινε από βαθιά γεράματα.

Ακούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση για το σκάνδαλο «Τραμπ-Ρωσία». Ωστόσο σε κανέναν δεν απαγγέλθηκε κατηγορία για συνενοχή και κάθε αξιωματούχος μυστικής υπηρεσίας, πρώην ή ενεργός, που μίλησε δημόσια, είπε περίπου τα ίδια με τον τέως προσωρινό διευθυντής τη CIA Μάϊκ Μόρελ:

«Στο ερώτημα της συνωμοσίας με Ρώσους στην προεκλογική εκστρατεία Τραμπ, υπάρχει καπνός, αλλά δεν υπάρχει φωτιά καθόλου… Δεν υπάρχει μικρή φωτιά κάμπινγκ, δεν υπάρχει μικρό κεράκι, δεν υπάρχει σπίθα.»

Που είναι οι εγκληματίες; Που είναι το έγκλημα;

΄Οσο για τις συναντήσεις μεταξύ του στρατηγού Μάϊκλ Φλιν, του Τζάρετ Κούσνερ και του γερουσιαστή Τζεφ Σέσιονς με τον Ρώσο πρεσβευτή Σεργκέι Κίσλιακ, φαίνεται πως ο Τραμπ επιζητούσε έναν «πίσω διάδρομο» επικοινωνίας με τον Πούτιν ώστε να εκπληρώσει την προεκλογική του επαγγελία για βελτίωση των σχέσεων με την Ρωσία.

Με δεδομένη τη Ρωσοφοβία που μαίνεται εδώ, αυτό είναι δικαιολογημένο. Και ενώ μοιάζει ερασιτεχνικό ότι ο Φλιν χρησιμοποιούσε ρωσικές γραμμές επικοινωνίας, τι εγκληματικό υπάρχει σ’ αυτό;

Ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν. Στον Έλβα δεν είναι συγκεντρωμένες σοβιετικές μεραρχίες. Ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει. Ο Γούντρο Ουίλσον έστειλε τον συνταγματάρχη ΄Εντουαρντ Χάουζ να μιλήσει με τον Κάιζερ και τους Βρετανούς. Και ο Ρούζβελτ έστενε μηνύματα στον Τσώρτσιλ μέσω του Χάρρυ Χόπκινς.

΄Οσο για τον Τραμπ, το να ζητά από τον Τζέιμς Κόμυ να φανεί πιο χαλαρός με τον Φλιν, είναι κατανοητό από ανθρώπινης πλευράς. Ο Φλιν ήταν πιστός συνεργάτης και φίλος και ο Τραμπ αισθανόταν άθλια να υποχρεωθεί να απολύσει τον άνθρωπο.

Ώστε τι τρέχει πραγματικά εδώ;

Όλο αυτό το συνθετικό σοκ για το τι ο Κούσνερ και ο Σέσιονς είπαν ιδιαιτέρως στον Κίσλιακ, το μίσος αυτής της πόλης εναντίον του Προέδρου Τραμπ και η φανατική απόφασή της να τον ανατρέψει ατιμασμένο, όλα αυτά προηγούνται της προεδρίας του. Επειδή ο Τραμπ κατέβηκε το 2016 όχι απλά ως εναλλακτική ρεπουμπλικανική υποψηφιότητα. Παρουσίασε την υποψηφιότητά του ως απόρριψη, αποκήρυξη των αποτυχημένων ελίτ, της πολιτικής και των ΜΜΕ, και των δύο κομμάτων.

Οι Αμερικανοί ψήφισαν το 2016 όχι απλώς για μιαν αλλαγή ηγεσίας, αλλά για μιαν επανάσταση για ανατροπή ενός καθεστώτος εξουσίας. ΄Ετσι αυτή η πόλη δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την νίκη του Τραμπ και ο Πρόεδρος τους τρίβει την ήττα τους στην μύτη καθημερινά, με τα μηνύματά του στο Τουίτερ.

Αναζητώντας μια δικαιολογία για την απόρριψή του, η πόλη αυτή αρπάχτηκε από ένα παλιό τέχνασμα: Δεν χάσαμε! Η εκλογή εκλάπη σε μια τεράστια συνωμοσία, μιαν «πράξη πολέμου» εναντίον της Αμερικής, μιαν επιδρομή κατά της «δημοκρατίας μας», σε εγκληματική συνέργεια του Κρεμλίνου με τους Τραμπίτες.

Επομένως ο Τραμπ είναι ένας παράνομος πρόεδρος και αποτελεί καθήκον των γενναίων πολιτών και των δύο κομμάτων να αγωνισθούν για την ανατροπή του σφετεριστή.

Η πόλη μεταχειρίστηκε ένα ανάλογο επιχείρημα το 1968, όταν κέρδισε ο Ρίτσαρντ Νίξον, επειδή έλεγαν πως είχε συνεργήσει στην υπονόμευση από τον πρόεδρο του Νοτίου Βιετνάμ του σχεδίου του Προέδρου Λύντον Τζόνσον για ειρήνευση λίγο προ των εκλογών.

Και τότε, όπως τώρα, η λέξη προδοσία μπήκε σε χρήση.

Απόπειρες ανατροπής εκλογών όταν αποκηρύσσονται οι ελίτ (προύχοντες) δεν σπανίζουν στην αμερικανικήν ιστορία. Τόσο ο Νίξον όσο και ο Ρέιγκαν, μετά θρίαμβο σε 49 πολιτείες, αντιμετώπισαν απόπειρες ανατροπής του αποτελέσματος. Με τον Νίξον στο Γουώτεργκέϊτ, οι ελίτ το επέτυχαν. Με τον Ρέϊγκαν στους Ιράν-Κόντρα, σχεδόν κατάφεραν να ανατρέψουν τον πρόεδρο, ενώ τερμάτιζε τον ψυχρό πόλεμο σε μιαν αναίμακτη νίκη για τη Δύση.

Μετά την δολοφονία του Λίνκολν, ο Πρόεδρος ΄Αντριου Τζόνσον προσπάθησε να εμποδίσει τους ακραίους ρεπουμπλικανούς να επιβάλουν μιαν απάνθρωπη Ανοικοδόμηση στον ηττημένο και ερημωμένο Νότο. Οι ριζοσπάστες πέρασαν το Νόμο Υπουργικής Θητείας, που αφαιρούσε από τον πρόεδρο την εξουσία να απομακρύνει μέλος της κυβέρνησης χωρίς την έγκριση της Γερουσίας. Ο Τζόνσον τους αγνόησε και απόλυσε τον αρμόδιο υπουργό Πολέμου ΄Εντουιν Στάντον. Ο Τζόνσον παραπέμφθηκε για καθαίρεση και διέφυγε την καταδίκη με μία ψήφο. Ο Τζων Κένεντυ, στο βιβλίο του το 1956, αποκάλεσε τον γερουσιαστή που ψήφισε για να προστατέψει τον Τζόνσον « Προσωπογραφία του Θάρρους».

Εάν ο Τραμπ ανατραπεί βάσει αυτών που ο Πούτιν χαρακτήρισε «ανοησίες», αυτή η πόλη θα έχει εκτελέσει ένα μη βίαιο πραξικόπημα εναντίον συνταγματικά εκλεγμένου προέδρου –μια πράξη που θα μας ρίξει στην παρέα τριτοκοσμικών χωρών όπου τέτοια μέσα είναι οι συνηθισμένες μέθοδοι με τις οποίες διεφθαρμένες ελίτ διατηρούν τον έλεγχο της εξουσίας.


Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Και «ηγέτης του Δυτικού Κόσμου» η κ. Μέρκελ

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Το γερμανικό «θράσος», όπως χαρακτήρισε αρθρογράφος των Φαϊνάνσιαλ το κήρυγμα «ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας» από ΗΠΑ και Βρετανία, που εσάλπισε η Γερμανίδα Καγκελάριος σε μπυραρία του Μονάχου, διευρύνθηκε χθες σε διακομματικές διαστάσεις, με δηλώσεις ηγετών και της αντιπολίτευσης και με ευρύτερα αντιαμερικανικά χαρακτηριστικά.

Δηλώσεις του νέου ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) Μάρτιν Σουλτς και του υπουργού των Εξωτερικών και στελέχους του ίδιου κόμματος Σίγκμαρ Γκάμπριελ χρωμάτισαν μάλιστα τις υπερατλαντικές βολίδες τους με χρώμα αγωνίας υπερασπιστών της διεθνούς ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και του κλίματος της γης.

Από της πλευράς της, η Φράου Μέρκελ, επιχείρησε χθες να λειάνει κάπως τις αιχμές της προχθεσινής δήλωσης, δια τον φόβο των εσω-ευρωπαϊκών αντιδράσεων, αλλά με την προβολή της βαρύτητας των επισκέψεων, χθες του πρωθυπουργού της Ινδίας και σήμερα του Προέδρου της Κίνας, ηγετών μεγάλων δυνάμεων –όπως τονίζεται- επιζητεί να στοιχειοθετήσει τους τίτλους της Γερμανίας «να υψώσει κεφάλι», ως κέντρο διεθνούς ισχύος (powerhouse), κατά την έκφραση σχολιαστού της Ντώϋτσε Βέλλε.

Στις δηλώσεις υποδοχής του Ινδού πρωθυπουργού κ. Μόντι, η Γερμανίδα Καγκελάριος παρουσίασε τη νέα και «βελτιωμένη έκδοση» της ρουκέτας του Μονάχου, λέγοντας ότι οι δεσμοί με τους ατλαντικούς εταίρους παραμένουν ισχυροί και απαραίτητοι, αλλά η Ευρώπη οφείλει να φροντίσει και η ίδια για την ασφάλειά της και να αναπτύξει δεσμούς και με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ινδία (και η Κίνα).

Λίγα λεπτά αργότερα (και ίσως συμπτωματικά) κυκλοφόρησε μήνυμα Τραμπ στο Τουίτερ που επανελάμβανε, ότι η Γερμανία κερδοσκοπεί σε βάρος των ΗΠΑ, με τεράστια εξαγωγική ανισότητα και χρωστάει πολλά χρήματα στο ΝΑΤΟ.

Ακολούθησαν (ίσως επίσης συμπτωματικά) στα πρακτορειακά τηλεγραφήματα οι δηλώσεις του ηγέτη της γερμανικής αντιπολίτευσης Μάρτιν Σούλτς -γνωστού μας -για την αβρότητά του- ως προέδρου της Ευρωβουλής. Μιλώντας σε δημοσιογράφους στο Βερολίνο, ο Σούλτς απεκάλυψε τα άγνωστα φλογερά φιλειρηνικά συναισθήματά του, δηλώνοντας –κατά το τηλεγράφημα του Ρώυτερ, ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος «είναι ο καταστροφέας των Δυτικών αξιών» και ότι «υπονομεύει την ειρηνική συνεργασία μεταξύ των εθνών, βασιζόμενη στον αμοιβαίο σεβασμό και στην ανοχή. Οφείλεται αντίσταση –πρόσθεσε- απέναντι σ’ έναν τέτοιον άνθρωπο και στην ιδεολογία του για επανεξοπλισμό.»

Είχαν, την Δευτέρα, προηγηθεί οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Σίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος επιζήτησε να χρωματίσει εντονότερα πράσινη ( για να την κάνει δημοφιλέστερη στους φίλους της φύσεως και της ειρήνης) τη δήλωση της Καγκελαρίου στη μπυραρία.
Ο κ. Γκάμπριελ είπε : «Όποιος επιταχύνει την κλιματική αλλαγή, εξασθενίζοντας την προστασία του περιβάλλοντος, όποιος πουλάει περισσότερα όπλα σε εμπόλεμες ζώνες και δεν θέλει την πολιτική λύση θρησκευτικών συγκρούσεων, θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στην Ευρώπη.» 

Ο Γερμανός υπουργός των Εξωτερικών χαρακτήρισε την πολιτική του Αμερικανού προέδρου «κοντόφθαλμη και αντίθετη στα συμφέροντα της Ευρώπης. Κατέληξε με την ταυτόσημης έννοιας παράφραση της δήλωσης Μέρκελ: «Η Δύση σμικρύνθηκε, τουλάχιστον έγινε ασθενέστερη!» Φράση που δικαιολογεί το ερώτημα εάν μόνο από παραστράτημα γλώσσας απέβαλε τους Αμερικανούς από τη Δύση…

Οπωσδήποτε στην ειδησεογραφία και τα σχόλια της Ντώυτσε Βέλλε, εθνικού φερεφώνου της Γερμανίας, οι ανωτέρω δηλώσεις και το μήνυμα Τραμπ στο Τουίτερ πλαισιώνουν τα ρεπορτάζ των ιστορικών επισκέψεων των ηγετών Ινδίας και Κίνας και συγκροτούν από κοινού την υποστύλωση της διαπίστωσης παρουσιαστών και σχολιαστών του σταθμού ότι η Γερμανία αναδείχτηκε σε ηγέτιδα της Ενωμένης Ευρώπης. Παρουσιάστρια του πρωινού δελτίου του σταθμού το πήγε μάλιστα μακρύτερα, ρωτώντας την ειδικό των διατλαντικών σχέσεων Nicole Renvert εάν οι επισκέψεις Μόντι και Ξι Ζι Πινγκ «στιλβώνουν τους τίτλους της Φράου Μέρκελ ως ηγέτη του Δυτικού Κόσμου.»

Πολύ παράδοξο, αλλά νέος Γάλλος πρόεδρος Μανουέλ Μακρόν - δεν φαίνεται να διαφωνεί. Σε δηλώσεις του, που επικαλείται η βρετανική Ιντεπέντετ, βάζει τον Αμερικανό Πρόεδρο Τραμπ με τον Ερντογάν και τον Πούτιν «στο ίδιο σακί», των ηγετών που «βλέπουν τις διεθνείς σχέσεις με όρους συσχετισμού ισχύος». 
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Μιλώντας απροκάλυπτα ως κορυφή της Ευρώπης.

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Σε βροντώδη ομιλία της στο Μόναχο, που Αμερικανοί χαρακτηρίζουν «σηματοδότηση χωρισμού των δρόμων», η Γερμανίδα Καγκελάριος ΄Ανγκελα Μέρκελ ανήγγειλε χθες ότι η «οι καιροί πού μπορούσαμε να εμπιστευόμαστε σε άλλους τελειώνουν. ..και θα πρέπει να αγωνισθούμε οι ίδιοι για την τύχη μας».
Οι «Άλλοι», όπως προέκυψε από την συνέχεια της ομιλία της, είναι οι Αγγλοσάξωνες σύμμαχοι, Αμερικανοί -και Βρετανοί μετά Βrexit.
Oι «Εμείς» δεν περιορίζονταν στο ακροατήριο της ομιλίας, σε συγκέντρωση Χριστιανοδημοκρατών.  Περιλαμβάνουν όλους στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.

Η κραυγαλέα σχεδιασμένη αυτή αποστροφή, μιας προεκλογικής κατά τα λοιπά ομιλίας, πέτυχε τον ένα τουλάχιστον των στόχων που επεδίωκε: Ο αρχισυντάκτης των Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς Λ. Μπάρμπερ την χαρακτήρισε με τις φράσεις « Μεγάλη στιγμή στις δι-ατλαντικές σχέσεις. Η Μέρκελ δηλώνει πως του Τραμπ η Αμερική δεν είναι πλέον φερέγγυα.» Βρετανός ο Μπάρμπερ, αφαίρεσε την πατρίδα του από τον στόχο της Μέρκελ, για να εντάξει τον γερμανικό πύραυλο αποκλειστικά στην αντι-Τραμπ εκστρατεία. Το Ρώυτερ όμως το διάβασε διαφορετικά: « Η Μέρκελ προειδοποιεί πως ΗΠΑ και Βρετανία δεν είναι πια φερέγγυοι εταίροι.»

Προηγούμενες οξείες δηλώσεις της Μέρκελ, μετά την Σύνοδο των 7, στην Ταορμίνα της Σικελίας, είχαν προετοιμάσει το έδαφος και την δημοσιογραφική ερμηνεία για την υποτιθέμενη έκρηξη του Μονάχου. Σ’ αυτές η Φράου Μέρκελ επικεντρώθηκε στην απροθυμία του Αμερικανού Προέδρου να προσυπογράψει την Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή και την επιφύλαξή του να απαντήσει σε μια εβδομάδα. Και ενώ ο Γάλλος Μακρόν εξέφρασε ικανοποίηση για τα αποτελέσματα της Συνόδου γενικά και συγκρατημένη αισιοδοξία για τις τελικές αποφάσεις του Προέδρου Τραμπ, η Ευρωπαία Καγκελάριος γνωστοποίησε την οργή της με την δήλωση ότι « η όλη συζήτηση για το κλίμα ήταν δύσκολη, η μάλλον πολύ απογοητευτική.»

Έτσι η χθεσινή διακήρυξη Γερμανό-Ευρωπαϊκής χειραφέτησης από την εξάρτηση στην Ατλαντική προστασία ερμηνεύεται -από καλοθελητές στα μικρόφωνα της Ουάσιγκτων και αλλαχού- ως ιστορικό ρήγμα στην Ατλαντική Συμμαχία, οφειλόμενο στην επιμονή του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να αντιστρατεύεται στην κοινή προσπάθεια για τη σωτηρία του πλανητικού περιβάλλοντος. Ο πρόεδρος του Ατλαντικού Συμβουλίου, κορυφαίου «Think Tank» των ΗΠΑ και εγκεφάλου του Υπερκράτους, κ Ρίτσαρντ Χάας * έγραψε χαρακτηριστικά : «Η δήλωση της Μέρκελ πως η Ευρώπη δεν μπορεί να στηρίζεται σε άλλους και οφείλει να πάρει στα χέρια της την υπόθεση, αποτελεί έναν υδατοφράχτη και αυτό που οι ΗΠΑ αγωνίστηκαν να αποφύγουν από τον 2ο Π.Π.»

Η σκηνοθέτηση αυτής της ερμηνείας - με τις δηλώσεις αγανάκτησης για την αδικοπραγία Τραμπ σε βάρος του κλίματος (!)- συγκαλύπτει τα πραγματικά κίνητρα της ρουκέτας του Μονάχου -που μπορούσαν να προκαλέσουν αντίθετα των επιδιωκομένων αποτελέσματα: ικανοποίησης στις ΗΠΑ και παρόξυνσης του κλίματος ερεθισμού στην Ευρώπη.

Και τα πραγματικά κίνητρα είναι βέβαια ότι στις Βρυξέλλες διαψεύστηκαν οι ελπίδες του Βερολίνου ότι η μανιώδης πολεμική εναντίον του Τραμπ θα είχε διαγράψει ή αμβλύνει τις θέσεις του για τις ηγεμονικές αξιώσεις της Γερμανίας στην Ευρώπη και ευρύτερα, όσο και για την ιμπεριαλιστική εμπορική και τραπεζική πολιτική της και σε βάρος των ΗΠΑ.

Η ομιλία του Προέδρου Τραμπ στη σύναξη του ΝΑΤΟ, για την εισφοροδιαφυγή της Γερμανίας και άλλων ευπόρων μελών και τα λόγια που του απέδωσε το Σπίγκελ -περί «κακής Γερμανίας» και εισβολής των ΗΠΑ με εκατομμύρια γερμανικά αυτοκίνητα- από διαρροή συνομιλίας του με τους Γιούνκερ και Τουσκ, διέψευσαν και την τελευταία ελπίδα των Γερμανών επιτελών ότι, με Τραμπ Πρόεδρο των ΗΠΑ, θα μπορούσε να συνεχιστεί η εφαρμογή της προώθησης των -αμετάβλητων από πλέον του αιώνος- γερμανικών στρατηγικών σχεδίων γεωπολιτικής, υπό το ράσο του «ευσεβούς λειτουργού» της Ατλαντικής Συμμαχίας.

Στην Ευρώπη, σε όσους τουλάχιστον έχουν γυμνασμένη την ακοή, της Φράου Μέρκελ το Σάλπισμα αφύπνισης στη νέα πραγματικότητα, «χωρισμού των δρόμων» και ανάγκης «να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις», κηρύσσει απροκάλυπτα πλέον την ανάληψη της ευρωπαϊκής ηγεσίας από την/τον Καγκελάριο της Γερμανίας, την αναβάθμιση του διοικητικού μηχανισμού ενοποίησης της Ε.Ε, τον απροκάλυπτο υποβιβασμό των εθνικών ηγεσιών σε νομάρχες και την δημιουργία Ευρωπαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων –παράλληλα και αναπόφευκτα σε βάρος του ΝΑΤΟ.

Προνοητικά για τον αφοπλισμό των ισχυρότερων αντιδράσεων, είπε επίσης στην ομιλία της ότι θα πρέπει προς τον ίδιο σκοπό να ενισχυθεί η συνεργασία με τη Γαλλία. Αναγκαία προληπτική ενέργεια, με δεδομένη αφ’ ενός την εσωτερική ανασφάλεια της εξουσίας του Προέδρου Μακρόν και αφ’ ετέρου των ριζών της πολιτικής του ανάδειξης σε ισχυρά αμερικανικά κέντρα.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του John Witehead, The Rutherford Institute, 24-5-17


[ O αρθρογράφος είναι γνωστός Αμερικανός συνταγματολόγος, συγγραφέας και ιδρυτής του ανωτέρω Ινστιτούτου μελέτης συνταγματικών και θεμάτων πολέμου και ειρήνης. Το άρθρο του απευθύνεται σε Αμερικανούς πολίτες και αποτελεί μιαν πολύ ευκρινή ακτινογραφία της αμερικανικής πολιτικο-κοινωνικής πραγματικότητας. Εντούτοις, ο Έλληνας αναγνώστης, διαβάζοντάς το, θα δοκιμάσει το παράξενο συναίσθημα ότι όλα αυτά του είναι κάπου γνωστά, αρκετά οικεία, η περιγραφή, με μικρές παραλλαγές, της δικής του –σε μικρές δόσεις- διαδρομής προς τον βρασμό και τον θάνατο του βατράχου.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Καμιά αμφιβολία γι’ αυτό: Το πραξικόπημα πέτυχε.
Το Βαθύ Κράτος, ήτοι το αστυνομικό κράτος, τουτέστιν η στρατιωτικό-βιομηχανική διαπλοκή πήρε τον έλεγχο.Το αμερικανικό σύστημα αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης ανατράπηκε από ένα κερδοθηρικό, μιλιταριστικό κράτος μεγάλων επιχειρήσεων, αποφασισμένο για κοινωνικό έλεγχο και παγκόσμια κυριαρχία, με την επιβολή του στρατιωτικού νόμου εδώ στο εσωτερικό και την υποκίνηση πολέμων στο εξωτερικό.

Όταν αμφιβάλεις, ακολούθει τα ίχνη του χρήματος, πάντοτε δείχνουν την διαδρομή.
Κάθε ένας στη σειρά των προέδρων, αρχίζοντας από τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ, είχε αγοραστεί ολοκληρωτικά και αναγκαστεί να χορεύει στο ταψί του Βαθέως Κράτους.
Είσοδος Ντόναλντ Τραμπ, του υποψηφίου που ορκίστηκε να αποξηράνει τον βούρκο στην Ουάσιγκτον. Αντί να θέσει τέρμα στη διαφθορά, ο Τραμπ έστρωσε το δρόμο στους λομπίστες, στις πολυεθνικές, στη στρατιωτικό-βιομηχανική διαπλοκή και στο Βαθύ Κράτος, για να ευωχηθούν επάνω στο κουφάρι της θνήσκουσας Αμερικανικής Δημοκρατίας.
Μόλις τελευταία, για παράδειγμα, ο Τραμπ συμφώνησε να πουλήσει στη Σαουδική Αραβία όπλα αξίας μεγαλύτερης των 110 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Στο μεταξύ, ο Τραμπ -σε μια προσπάθεια να εξισορροπήσει υποτίθεται τον προϋπολογισμό σε δέκα χρόνια- σχεδιάζει να περικόψει τα κρατικά κονδύλια προγραμμάτων για τους απόρους, από την υγεία και τα δελτία σίτισης έως τα φοιτητικά δάνεια και τα επιδόματα αναπηρίας.
Οι στρατιωτικοί δεν ανησυχούν για το σφίξιμο της ζώνης. Όχι, οι στρατιωτικές δαπάνες –με τους πολέμους ενός τρισεκατομμυρίου, την διοικητική σπατάλη 125 δις και τις απατηλά φουσκωμένες τιμές εργολάβων, που πλήττουν τον Αμερικανό φορολογούμενο εκεί που τον πονά περισσότερο- θα συνεχίσουν να αυξάνονται, χάρις στον Τραμπ.
Να πως διατηρείς το Βαθύ Κράτος στην εξουσία.
Οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι, οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι, οι στρατιωτικοί θα γίνουν πιο μιλιταριστές, οι ατέλειωτοι πόλεμοι της Αμερικής θα γίνουν πιο ατελεύτητοι και η προοπτική της ειρήνης θα γίνεται όλο και πιο αδιόρατη.
΄Οσο για τους τρομοκράτες, αυτοί θα εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούνται σαν πιόνια, όσο η Σαουδική Αραβία παραμένει το εκτροφείο τους και η Αμερική παραμένει η πηγή των όπλων τους, της εκπαίδευσής τους και των τεχνικών τους γνώσεων.
Ακολούθει το χρήμα. Πάντα δείχνει τον δρόμο.
΄Όπως παρατήρησε ο Bertram Gross στο Friendly Fascism: The New Face of Power in America (Φιλικός Φασισμός: Το Nέο Πρόσωπο της Eξουσίας στην Αμερική), « το Κακό κυκλοφορεί τώρα με πρόσωπο φιλικότερο από οποτεδήποτε άλλοτε στην Αμερικανική ιστορία.»

Γράφοντας το 1980, ο Γκρος προανήγγειλε το μέλλον, στο οποίο έβλεπε:
. . .έναν νέον δεσποτισμό να έρπει αθόρυβα από τη μιαν άκρη της Αμερικής στην άλλη. Απρόσωποι ολιγάρχες να κάθονται στο πιλοτήριο ενός συμπλέγματος κυβέρνησης-μεγάλων επιχειρήσεων, που εξελισσόταν αργά σε διάρκεια δεκαετιών. Για να διευρύνουν τις εξουσίες και τα προνόμιά τους, είναι διατεθειμένοι να κάνουν τους άλλους να υποφέρουν τις συνέπειες της θεσμικής τους ή προσωπικής απληστίας. Για τους Αμερικανούς, αυτές οι συνέπειες περιλαμβάνουν χρόνιο πληθωρισμό, επαναλαμβανόμενη ύφεση, ομολογημένη και κρυμμένη ανεργία, τη δηλητηρίαση του αέρα, του νερού, του εδάφους και των οργανισμών και το σημαντικότερο, την ανατροπή του Συντάγματός. Ευρύτερες συνέπειες περιλαμβάνουν ευρείας έκτασης επεμβάσεις στη διεθνή σφαίρα, με οικονομική χειραγώγηση, υπονομευτική δράση, ή στρατιωτική εισβολή…
Χάναμε τις ελευθερίες μας όλο και περισσότερο, σε τόσο μικρές δόσεις επί τόσον πολύ χρόνο –εν ονόματι της εθνικής ασφάλειας και της παγκόσμιας ειρήνης, προστατευόμενων από καθεστώς στρατιωτικού νόμου μεταμφιεσμένο σε έννομο τάξη και επιβαλλόμενο από μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομία και μια πολιτική τάξη αποφασισμένη να διατηρήσει πάση θυσία τον έλεγχο της εξουσίας- ώστε είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε πότε ακριβώς άρχισε αυτός ο κατήφορος, στον οποίο σίγουρα κινούμαστε τώρα και μάλιστα με ταχύτητα.

Η «κυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό» έχει χαθεί.
Δεν θα αναβιώσει ή ανορθωθεί χωρίς μια πραγματική επανάσταση αξιών και μια λαϊκή ανταρσία όμοιες των οποίων μπορεί να μην δούμε για πάρα πολύ καιρό.
Η Αμερική είναι μια επικερδής επιχείρηση για λίγους πολύ επιλέκτους και ο πόλεμος –πόλεμοι στο εξωτερικό εναντίον αντιπάλων-σκιών και πόλεμοι στο εσωτερικό εναντίον του αμερικανικού λαού- έχει γίνει η πρωταρχική πηγή εισοδήματος για το Βαθύ Κράτος.

Στο κάτω-κάτω, ο πόλεμος είναι μεγάλες δουλειές.

Για να εξασφαλίσουν περιθώρια κέρδους, θα πρέπει να βρίσκουν νέους εχθρούς στο εξωτερικό ή να επικεντρωθούν σε έναν πόλεμο στο εσωτερικό, εναντίον του αμερικανικού λαού. Και αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα.
· Πόλεμοι διεξαγόμενοι στο εξωτερικό, με δαπάνες τρισεκατομμυρίων δολαρίων από τις 11/9/2001
· Στρατιωτικός εξοπλισμός που πουλιέται σε ξένους εχθρούς.
· Τοπική αστυνομία που μεταμορφώνεται σε στρατό σε επιφυλακή, στο εσωτερικό της χώρας, με επιδοτήσεις εκατομμυρίων δολαρίων σε τοπικές αστυνομίες για στρατιωτικά όπλα, οχήματα, εκπαίδευση και βοήθεια.
· Κοινό εθισμένο στις εικόνες και τους ήχους του στρατιωτικού νόμου, στα αστικά εκπαιδευτικά γυμνάσια, και οικιακές ασκήσεις, χρονικά καθορισμένες και διαμορφωμένες έτσι που να συμπίπτουν με ή να προμηνύουν πραγματικές κρίσεις.
· Πολίτες δασκαλεμένους να φοβούνται και να υποπτεύονται ο ένας τον άλλο και να καλοδέχονται τα καλλωπιστικά του αστυνομικού κράτους.

΄Αν είχε η κυβέρνηση επιχειρήσει να μας σπρώξει στον λαιμό ξαφνικά αυτή την κατάσταση πραγμάτων μπορεί να βρισκόταν αντιμέτωπη με μια εξέγερση. Αντ’ αυτού ο λαός υποβλήθηκε στη «θεραπεία» του βρασμένου βατράχου –βύθισμα στο νερό που θερμαίνεται αργά, βαθμό με βαθμό του θερμομέτρου, έτσι που να μην αντιλαμβάνεται πως έχει παγιδευτεί και πως μαγειρεύεται και θα φαγωθεί.
«Εμείς, ο λαός», είμαστε τώρα στη χύτρα.

Όπως το αποσαφηνίζω στο βιβλίο μου Πεδίο Μάχης Αμερική: Ο Πόλεμος κατά του Αμερικανικού Λαού, το Σύνταγμα δεν έχει καμιά πιθανότητα απέναντι σε ένα πανεθνικό ενοποιημένο στράτευμα σε επιφυλακή, καλυπτόμενο από τις τρεις εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, όλες με τη μία πλευρά, δεν έχει σημασία σε ποιες πολιτικές πεποιθήσεις ομνύουν- μαζί μας πάντως δεν είναι, ούτε με την πλευρά της ελευθερίας.
Από τον Κλίντον στον Μπους, έπειτα στον Ομπάμα και τώρα στον Τραμπ, είναι σαν να έχουμε φυλακιστεί στον κλειστό κύκλο του χρόνου, αναγκασμένοι να ζούμε τα ίδια, ξανά και ξανά: Τα ίδια γιουρούσια στις ελευθερίες μας, την ίδια περιφρόνηση για την ισχύ του Νόμου, την ίδια υποταγή στο Βαθύ Κράτος και την ίδια διεφθαρμένη, αρπακτική κυβέρνηση, που υπάρχει μόνο για να συσσωρεύει εξουσίες, να πλουτίζει τους μετόχους της και να διασφαλίζει την συνεχή κυριαρχία της.
Η Δημοκρατία υποτάχτηκε στον φασισμό με το χαμόγελο. Οι εκλογές δεν πρόκειται να μας σώσουν.

Διδαχτείτε από τα μαθήματα της προδοσίας του 2008 και 2016: οι προεδρικές εκλογές γελοιοποίησαν το συνταγματικό σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο υποτίθεται πως η ψήφος μας μπορεί ν’ αλλάξει τα πράγματα, όταν στην πραγματικότητα απλώς χρησιμεύει για να διατηρήσει το ίδιο καθεστώς.

Μην καθυστερείτε.

Αρχίστε τώρα –στις μικρές σας κοινότητες, στα σχολεία σας, στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, στην αρθρογραφία των εφημερίδων, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας- αντιμαχόμενοι στους νόμους που είναι άδικοι, στους αστυνομικούς που υπερβαίνουν τις εξουσίες τους, στους πολιτικούς που δεν ακούνε τους ψηφοφόρους τους και στο σύστημα διακυβέρνησης που γίνεται κάθε μέρα τυραννικότερο.

Αν περιμένετε μέχρι το 2020 για να σώσετε τη δημοκρατία από τις αρπάγες του Βαθέως Κράτους, τότε θα είναι πολύ αργά.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
του Pinar Tremblay, Turkey Pulse, Al Monitor

Από την εκλογή του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο Πρόεδρος Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν ήλπιζε μια νέαν αρχή με τις ΗΠΑ. Τους τέσσερεις τελευταίους μήνες, το οικοδόμημα των φιλικών του ΜΜΕ είχε οικοδομηθεί πάνω σε δυο υποστυλώσεις: Να ρίχνουν στην κυβέρνηση Ομπάμα την ευθύνη για ό,τι πήγε στραβά στη Συρία και να υπεραμύνονται του Τραμπ απέναντι σε όλες τις κατηγορίες.

Τελικά στις 16 Μαΐου η αναμενόμενη συνάντηση Τραμπ- Ερντογάν πραγματοποιήθηκε. Ο πολύπειρος δημοσιογράφος Ουνσάλ Ουνλού την συνώψισε γράφοντας: « Αυτό το ταξίδι είναι πιο δύσκολο να το περιγράψεις παρά να το πραγματοποιήσεις, επειδή η συνάντηση των δυο ηγετών κράτησε 22 λεπτά και θα δαπανήσουμε ώρες και ώρες να το συζητάμε.»

Και είχε δίκιο. Σχολιαστές προσκείμενοι στο κυβερνητικό κόμμα ίδρωναν για να παρουσιάσουν σαν απόλυτη επιτυχία την επίσκεψη, που επί βδομάδες προανήγγελλαν ως «ιστορική». Σε φράσεις φορτισμένες με καρυκεύματα βαρβατίλας, υπήρχαν ανόητες επισημάνσεις για το πώς ο Ερντογάν έμεινε ακλόνητος όταν στην χειραψία ο Τραμπ επιχείρησε να τον σύρει προς αυτόν και πως ο Τραμπ τον ακούμπησε στον ώμο. Η υποδοχή του Τραμπ στην πόρτα του Λευκού Οίκου ήταν επίσης μια πολύτιμη φωτογραφία γι’ αυτούς τους σχολιαστές.

Υπήρχαν και άλλοι, όπως η Ασλί Αυντίντασμπας της Τζουχμουριέτ, γνωστή για την πολύ επικριτική της θέση για τον Ερντογάν, που έγραψε πως η συνάντηση ήταν επιτυχία για τον Τούρκο πρόεδρο. Αυτή έγραψε: «Τα ΜΜΕ της γειτονιάς μας γενικά ,ερμηνεύουν εσφαλμένα την επίσκεψη και υποστηρίζουν πως ο Ερντογάν γύρισε πίσω με άδεια χέρια.» Σε απόδειξη επικαλέσθηκε την « γλώσσα του σώματος» του Τραμπ, η οποία εξέφραζε συμπάθεια για τον Ερντογάν. Και έγραψε ακόμη ότι παρά την δέσμευση των ΗΠΑ με τις κουρδικές δυνάμεις λαϊκής προστασίας στη Συρία, οι ΗΠΑ έχουν επίσης υποσχεθεί να βοηθήσουν τη Τουρκία στον αγώνα της εναντίον του κουρδικού ΡΚΚ.

Σε όλα αυτά τα επιχειρήματα, υπήρχε ως υπόστρωμα η ρεαλιστική διαπίστωση ότι η Τουρκία ήταν υποχρεωμένη να δουλέψει με τον Τραμπ για τουλάχιστον τα τέσσερα προσεχή χρόνια και ότι ήταν αποφασισμένη να προσπαθήσει να πετύχει ό,τι μπορούσε.

Έτσι, το μοναδικό προφανές συμπέρασμα, επιδέξια αγνοήθηκε: Η επίσκεψη του Ερντογάν, μετά την επίσημη απόφαση του εφοδιασμού της κουρδικής πολιτοφυλακής στη Συρία με βαρύ οπλισμό, σηματοδοτεί ότι η Τουρκία αποδέχεται την αμερικανική απόφαση.

Και αυτό δεν ήταν το μόνο κρίσιμο γεγονός που επιδέξια αγνόησαν τα φιλικά στον Ερντογάν ΜΜΕ, εμπλουτίζοντας με σημασία τις φωτογραφικές πόζες.

Κατ’ αρχήν ας αξιολογήσουμε την επίσκεψη με βάση το πρωτόκολλο και τη δημόσια διπλωματία. Ωφελήθηκε μήπως η φήμη της Τουρκίας από την παρουσία του Ερντογάν και των ανδρών της συνοδείας του στο αμερικανικό έδαφος; Η επίσκεψη έγινε σε δύο στάδια. Το πρώτο, στις 8-10 Μαΐου από τα τρία κορυφαία κρατικά στελέχη του Ερντογάν, συνέπεσε με την επίσημη ανακοίνωση από την κυβέρνηση Τραμπ της απόφασης να εφοδιάσει με οπλισμό τις κουρδικές δυνάμεις στη Συρία. Δεν ήταν σε θέση οι τρεις στενοί συνεργάτες του Ερντογάν να τον ενημερώσουν για το τι τους είχαν πει στην Ουάσιγκτον; Δεν του είπαν ότι μολονότι αυτή η κυβέρνηση διαφέρει από του Ομπάμα, αυτό δεν σημαίνει ότι η αλλαγή είναι προς όφελος τους; Ο Ερντογάν είχε κάνει μερικές μάλλον τολμηρές δηλώσεις πριν την επίσκεψη. Σε μια από αυτές μίλησε για « τελεία στις σχέσεις» και για διαπραγματεύσεις στο θέμα του οπλισμού των Κούρδων της Συρίας. Η ρητορική του στην δημοσιογραφική ενημέρωση του Λευκού Οίκου ήταν διαφορετική. Εκεί είπε πως δεν θα «μπει τελεία» στις σχέσεις με τις ΗΠΑ.

Επί πλέον, στις 15 Μαΐου, την προτεραία της συνάντησης με τον Τραμπ, μια από τις εξέχουσες εφημερίδες των ΗΠΑ, η Ουάσιγκτον Ποστ, δημοσίευσε ένα άρθρο του μεγαλύτερου εχθρού του Ερντογάν, του Φετουλάχ Γκιουλέν. Δεν έχει σημασία αν οι θέσεις του Γκιουλέν δεν έχουν επιρροή. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σε πείσμα των αγνώστων ποσών χρημάτων των Τούρκων φορολογουμένων –δεν υπάρχει πια έλεγχος των κυβερνητικών δαπανών στη Τουρκία- που ξοδεύονται σε επιχειρήσεις προπαγανδιστικού επηρεασμού (lobbying) εναντίον του κινήματος Γκιουλέν, το άρθρο γνώμης δεν είχε αποστομωτικό αντίλογο στον αμερικανικό Τύπο. Μπορούμε λοιπόν ρεαλιστικά να υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ θεωρούν τον Γκιουλέν τρομοκράτη;

Ο Ερντογάν ήταν ασφαλώς απογοητευμένος από τη σύντομη διάρκεια της συνάντησης και από το βιαστικό γεύμα εργασίας που ακολούθησε. Αρκετοί σχολιαστές στην Τουρκία ασχολήθηκαν με το πώς δεν τηρήθηκε το πρωτόκολλο. Για παράδειγμα ο επικεφαλής της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας Χακάν Φιντάν δεν είχε τον Αμερικανό ομόλογό του παρόντα στο τραπέζι.

Αλλά το χειρότερο φιάσκο δημόσιας διπλωματίας σημειώθηκε μπροστά από την τουρκική πρεσβεία, μετά την συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν. Όπως αμέσως μετέδωσε το Αλ Μόνιτορ, μέλη της σωματοφυλακής του Ερντογάν επιτέθηκαν σε διαμαρτυρόμενους διαδηλωτές. Αμερικανοί Γερουσιαστές και Βουλευτές κατήγγειλαν τις επιθέσεις και ζήτησαν να κηρυχθεί ο πρεσβευτής ανεπιθύμητο πρόσωπο και να ανακληθούν τα διαπιστευτήριά του. Μια παρόμοια επίθεση είχε σημειωθεί στην εποχή Ομπάμα αλλά οι αντιδράσεις δεν ήσαν τόσο βίαιες. Αυτή τη φορά, στις τοπικές ειδήσεις ολόκληρης της χώρας ήταν οι τραμπούκοι του Ερντογάν που αποτέλεσαν την βιτρίνα της Τουρκίας αντί της συνάντησης του με τον Τραμπ.

Στις 18 Μαΐου βγήκε και ένα βίντεο που παρουσιάζει τον Ερντογάν μπροστά από την πρεσβεία να παρακολουθεί την επίθεση, αφήνοντας το θεατή να διερωτάται αν αυτή τη φορά θα έχει το θάρρος να δηλώσει «εγώ διέταξα την επίθεση» όπως το έκανε εναντίον της ειρηνικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στο Γκεζί Παρκ το 2013. Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος ήταν υπερήφανος για τους σωματοφύλακες του Ερντογάν. Πράγματι, το προσωπικό ασφαλείας του Ερντογάν είναι περιβόητο για τη συνήθειά του να επιτίθεται σε διαμαρτυρομένους παντού στον κόσμο, παρουσιάζοντας έτσι το βάρβαρο πρόσωπο της Τουρκίας, κατά τρόπο που κανένα εχθρικό λόμπυ δεν θα μπορούσε να το κατορθώσει μέσα σε μια μέρα.

Το επόμενο σημείο καρφώνει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των νέο-οθωμανικών ονείρων κυριαρχίας επί της Συρίας. Η κυβέρνηση Ερντογάν φιλοδοξεί να απαλλαγεί από τον Πρόεδρο ΄Ασαντ και διακηρύσσει ότι ούτε φύλλο δεν κουνιέται στη Συρία χωρίς να το ξέρει. Η τελευταία τουρκική ελπίδα, στον κόσμο των παραισθήσεων του Ερντογάν, ήταν πως ο Τραμπ θα ανέτρεπε τα περισσότερα αν όχι όλα τα λάθη του Ομπάμα στη Συρία. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τα σχέδια του Πενταγώνου για συντονισμό με τη Ρωσία προχωρούν χωρίς την Τουρκία.

Στις 18 Μαΐου ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Νουμάν Κουρτουλμούς, σε μια συγκέντρωση μη κυβερνητικής οργάνωσης μίλησε για την ανάγκη μιας νέας προοπτικής στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Την προτεραία, ο σχολιαστής Αμπντουκαλντίρ Σελβί, γνωστός για τις στενές σχέσεις του με υψηλά στελέχη του κυβερνητικού κόμματος, είπε σε ένα αινιγματικό σχόλιο: « Εάν η κατάσταση με το ΡΚΚ βελτιωθεί μέχρι το φθινόπωρο, οι συνθήκες των μελών του (φιλοκουρδικού) Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος μπορεί να επανεκτιμηθούν». Σήμερα οι δύο συμπρόεδροι και δεκάδες βουλευτές και τοπικά στελέχη του κόμματος βρίσκονται στη φυλακή.

Όλα αυτά τα σημάδια δείχνουν ότι το ταξίδι του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, που συντομεύτηκε κατά μία ημέρα, θα θέσουν σε κίνηση χαμηλότονες αλλά κρίσιμες εσωτερικές αλλαγές για να ευχαριστήσουν την κυβέρνηση Τραμπ, όπως η αποφυλάκιση του Αμερικανού πάστορα ΄Αντριου Μπράνσον, υποτιθέμενου πράκτορα της CIA, που συνεργάστηκε με τους Γκιουλενιστές.

Σε τελική σύνοψη, το σημαντικότερο επιχείρημα των φιλοκυβερνητικών λακέδων ήταν η συμπάθεια μεταξύ Τραμπ και Ερντογάν, στο οποίο η καλύτερη απάντηση δόθηκε από έναν Αιγύπτιο απόστρατο στρατηγό. Είπε στο Αλ Μόνιτορ: «Φυσικά το ρομάντζο μεταξύ Τραμπ και Ερντογάν δεν μπορούσε να διαρκέσει πιο πολύ από 22 λεπτά της ώρας. Ο Τραμπ είχε την μεγάλη αγάπη του με τον Σίσι ( τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Αμπντέλ Φατά αλ-Σίσι ).

Φεύγοντας από την Ουάσιγκτον μερικοί από τους Τούρκους γραφειοκράτες θα πρέπει να σκέφτονταν: « Πολύ θα μας λείψει ο Ομπάμα στους μήνες που έρχονται.» Αυτοί που είχαν γίνει δεκτοί από τον Ομπάμα στον Λευκό Οίκο θα είδαν την πικρή πραγματικότητα. Και αυτό πρέπει να εξηγεί γιατί του Χακάν Φιντάν, αρχηγού της ΜΙΤ, το πρόσωπο ήταν σαν πέτρα παγωμένη σε όλη τη διάρκεια του γεύματος.

Mετάφραση: Μ. Σ.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Του Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς

[Την  περίσφιγξη και παράλυση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ με δεσμά καταγγελιών, ανακρίσεων και προαναγγελλόμενης παραπομπής για εθνική προδοσία από την εξωθεσμική «Τέταρτη Εξουσία» των Μυστικών Υπηρεσιών (ή το «κράτος εθνικής ασφάλειας») επισημαίνουν με άρθρα και συνεντεύξεις τους οι σοφοί δημογέροντες της Αμερικανικής Συμπολιτείας, ορισμένοι χρησιμοποιώντας απροκάλυπτα τον όρο πραξικόπημα και καλώντας τον αμερικανικό λαό να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που  εκτυλίσσεται αποτελεί μιαν επίθεση κατά της Δημοκρατίας. Στη συλλογική αυτή κραυγή συναγερμού έχουν ακουστεί προσωπικότητες απρόσβλητου κύρους όπως ο Πάτρικ Μπιουκάναν, ο Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς, οι πρώην κόγκρεσμεν Ρον Πωλ και Κούσνισιτς, ο καθηγητής Στέφεν Κοέν και σεβαστοί βετεράνοι των Μυστικών υπηρεσιών. Οι παγκόσμιες προεκτάσεις της  παθογένειας  που επισημαίνουν καθιστούν το μήνυμά τους άξιο μεγάλης προσοχής, ως δείκτη μελλοντικών διεθνών εξελίξεων που μας αφορούν καίρια. Κατωτέρω, ως πρώτο δείγμα της συλλογικής καταγγελίας, το άρθρο του καθηγητού και πρώην υπουργού  του προέδρου Ρέϊγκαν Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς.]

Ανάδειξη Μιχαήλ Στυλιανού

Τερατώδεις και αστήρικτες κατηγορίες για προδοτικές ή παράνομες ρωσικές διασυνδέσεις αποτέλεσαν την πρώτη ύλη των ειδήσεων ήδη από την προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ για την προεδρία. Αυτές οι κατηγορίες έφθασαν τώρα στο σημείο να δημιουργηθεί ρεύμα παραπομπής για καθαίρεση του Προέδρου, υποκινούμενο από το κράτος εθνικής ασφάλειας και τα φιλελεύθερα ΜΜΕ και επικροτούμενο από τους Δημοκρατικούς, τους «πεφωτισμένους», όπως ο καθηγητής της Νομικής του Χάρβαρντ Λάρυ Τράϊμπ και την αμερικανική αριστερά, η οποία έχει στραφεί εναντίον της τάξης των εργαζομένων ως των «αξιοθρήνητων οπαδών του Τραμπ». Η Ουάσιγκτων Ποστ, που δεν ήταν παρούσα στη συνάντηση του Προέδρου Τραμπ με τον Ρώσο υπουργό των Εξωτερικών Λαβρώφ, ισχυρίζεται πως ξέρει ότι ο Τραμπ έδωσε στον Λαβρώφ πληροφορίες για την εθνική ασφάλεια.
Η ρωσική κυβέρνηση προσφέρθηκε να δώσει στα εκπορνευόμενα ΜΜΕ τα πρακτικά της συνάντησης, αλλά φυσικά οι εκδιδόμενες δεν ενδιαφέρθηκαν.
Η τελευταία ιστορία είναι ότι ο Τραμπ επιχείρησε να δωροδοκήσει τον διευθυντή του Εφ Μπι ΄Αι, Τζιμ Κόμυ, προτού τον απολύσει, για να μην ερευνήσει τον Τραμπ στα πλαίσια της «Ρωσικής ΄Ερευνας». Είναι φανερό ότι δεν έχει απομείνει μυαλό στα αμερικανικά μίντια. Ο Πρόεδρος δεν έχει ανάγκη να δωροδοκήσει κάποιον που μπορεί να απολύσει.
Αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας είναι το πείσμα του κράτους εθνικής ασφάλειας να διατηρήσει την πολύτιμη γι’ αυτό «Ρωσική Απειλή» στον καθιερωμένο γι’ αυτήν ρόλο της Υπ. Αριθμόν 1 απειλής για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα φιλελεύθερα ΜΜΕ, ιδιοκτησίας της CIA από τη δεκαετία του 1950, είναι σύμφωνα με αυτή την επιδίωξη.
Τα αμερικανικά ΜΜΕ είναι τόσο εθισμένα στην υποδούλωσή τους στο κράτος εθνικής ασφάλειας ώστε δεν σκέφτονται τις συνέπειες. Αλλά ο καθηγητής Στέφεν Κοέν τις σκέφτεται. Και συμφωνώ μαζί του ότι η μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια είναι αυτή η μανιώδης επίθεση κατά του Προέδρου Τραμπ.
Ο Κοέν είπε ότι υπάρχει μια 4η εξουσία, οι μυστικές υπηρεσίες, η οποία  εγείρει εμπόδια στην διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας από την κυβέρνηση και το Κογκρέσο.
Ως παράδειγμα μας υπενθύμισε ότι « το 2016 ο Πρόεδρος Ομπάμα προήλθε σε μια συμφωνία με τον Πρόεδρο Πούτιν για στρατιωτική συνεργασία στη Συρία. Θα μοιράζονταν τις πληροφορίες για τη Συρία, ακριβώς όπως και ο Τραμπ θα έκανε με τους Ρώσους τις προάλλες. Το αμερικανικό υπουργείο Αμύνης δήλωσε πως δεν πρόκειται να κοινοποιήσει πληροφορίες. Και λίγες μέρες αργότερα σκότωσαν Σύρους στρατιώτες, παραβιάζοντας την συμφωνία και  έκλεισε έτσι το όλο θέμα. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε το ερώτημα ποιος ασκεί σήμερα την εξωτερική πολιτική στην Ουάσιγκτων;
Στη δεκαετία του 1960 ο Πρόεδρος Τζων Φ. Κένεντυ νόμιζε πως ασκούσε την ηγεσία, και δολοφονήθηκε γι’ αυτή του την εντύπωση. Ο Κένεντυ σταμάτησε μιαν εισβολή στη Κούβα, το Σχέδιο Νόρθγουντ, μια προληπτική πυρηνική επίθεση κατά της Σοβιετικής ΄Ενωσης και μιλούσε για τερματισμό του ψυχρού πολέμου.
Στη δεκαετία του 1970 ο Πρόεδρος Νίξον ανατράπηκε επειδή νόμιζε ότι αυτός αποφασίζει για την εξωτερική πολιτική. Το ίδιο όπως ο Κένεντυ ο Πρόεδρος Νίξον ήταν απειλή για το κράτος εθνικής ασφάλειας. Ο Νίξον προώθησε την συμφωνία SALT 1 με τη Μόσχα και τη Συνθήκη εναντίον των Αντιβαλλιστικών Πυραύλων, και επραγματοποίησε το άνοιγμα με την Κίνα, αποφορτίζοντας και αυτές τις εντάσεις. Το σύμπλεγμα Αμύνης/Ασφαλείας είδε να μειώνονται τα κονδύλια από τον προϋπολογισμό καθώς μειωνόταν και η απειλή. Ο Νίξον ήταν αποφασισμένος να απαγκιστρωθεί και από το Βιετνάμ, αλλά παρεμποδιζόταν από το εθνικό κράτος ασφαλείας. Ο Νίξον, ο πρόεδρος με την καλύτερη γνώση των διεθνών υποθέσεων, καθαιρέθηκε από το αξίωμά του επειδή οι ειρηνευτικές του προσπάθειες αποτελούσαν απειλή για την ισχύ και τα κέρδη του συμπλέγματος άμυνασφάλεια.
Είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό ότι δεν υπήρχε κανένα τεκμήριο στην «έρευνα» της Ουάσιγκτον Ποστ κατά του Νίξον. Οι ρεπόρτερ της εφημερίδας απλώς συνέρραψαν μια σειρά υπαινιγμών και έστησαν μια συκοφαντία κατά του Νίξον, του οποίου το «έγκλημα» συνίστατο στο ότι δήλωσε πως πληροφορήθηκε την διάρρηξη στο Γουώτεργκέϊτ αργότερα από την ημερομηνία που πράγματι την έμαθε. Ο Νίξον δεν μίλησε για το Γουώτεργκέϊτ πριν τις εκλογές ,επειδή ήξερε ότι Η Ουάσιγκτον Ποστ της CIA θα το εκμεταλλευόταν για να ματαιώσει την επανεκλογή του.
Το «έγκλημα» για το οποίο απομακρύνθηκε ο Νίξον  ήταν στην πραγματικότητα  ότι είχε καθιερώσει πιο ειρηνικές και σταθερές σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα.
Ο Τραμπ, επιχειρηματίας των ακινήτων και της ψυχαγωγίας, ήταν ανίδεος για το ναρκοπέδιο στο οποίο εισερχόταν όταν εδήλωνε πως είναι καιρός για την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Ρωσία και για να ξανασκεφτούμε τον προορισμό του ΝΑΤΟ.
Το σύμπλεγμα Αμυνασφάλειας κάθεται επάνω σ’ ένα ετήσιο προϋπολογισμό χιλίων δισεκατομμυρίων (1.000.000.000.000) δολαρίων, αποστραγγιζόμενων από σκληρά δοκιμαζόμενους Αμερικανούς φορολογουμένους. Απειλώντας να εξομαλύνει τις σχέσεις μ’ έναν εχθρό που κατασκευάστηκε για να δικαιολογεί αυτόν το γιγάντιο προϋπολογισμό δαπανών, ο Τραμπ αντιπροσώπευε την μεγαλύτερη απειλή στην εξουσία και τα κέρδη του κράτους εθνικής ασφάλειας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τραμπ θα τσακιστεί και/ή θα καθαιρεθεί από Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Άλλη μια φορά η δημοκρατία στην Αμερική αποδεικνύεται να είναι ανήμπορη. Δεν υπάρχει κανείς στην Ουάσιγκτων που μπορεί να βοηθήσει τον Τραμπ. Αυτοί που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν, κάποιοι όπως εγώ, δεν θα εγκρίνονταν από την  Αμερικανική Γερουσία, η οποία είναι της πλήρους  και αδιαφιλονίκητης ιδιοκτησίας του συμπλέγματος Αμυνασφάλειας, της Γουώλ Στρητ (χρηματιστικού κεφαλαίου) και του Ισραηλινού Λόμπυ.

Ο Τραμπ επιχείρησε να συνδέσει τον δοκιμαζόμενο αμερικανικό λαό, με την κυβέρνησή του, μια πράξη προδοσίας κατά της ολιγαρχίας, που καθιστά τώρα τον Τραμπ ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, για ν’ αποτρέψει κάθε μελλοντικό πολιτικό  από ανάλογες φιλολαϊκές παραχωρήσεις..
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Μιχαήλ Στυλιανού 17-5-2017

Ποια μυστική υπηρεσία «συμμάχου χώρας» τροφοδοτεί με πυρομαχικά τις αντίστοιχες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και αμερικανικά ΜΜΕ, στην συνεχιζόμενη επιχείρηση εναντίον κάθε απόπειρας του Προέδρου Τραμπ να τηρήσει τις προεκλογικές εξαγγελίες του για διεθνή ύφεση και συνεργασία με τη Ρωσία εναντίον της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και άλλων διεθνών προβλημάτων;

Και ο χθεσινός ακροατής των δελτίων ειδήσεων της Ντώϋτσε Βέλλε θα ήταν δύσκολο να μην υποπτευθεί ως δράστη τη γερμανική πλευρά.

Κάποια «μυστική υπηρεσία συμμάχου χώρας» εμπλέκεται στο τελευταίο επεισόδιο της σκανδαλοθηρίας αντι-Τραμπ, επειδή φέρεται -στο δημοσίευμα της Ουάσιγκτων Ποστ και από τους αναμεταδότες του- ότι είναι η «πληγείσα», ως η προμηθεύτρια των πληροφοριών υψηλού απορρήτου, από τα άδυτα του «Ισλαμικού Κράτους» των τζιχαντιστών της Συρίας, πληροφοριών που ο Πρόεδρος Τραμπ κατηγορείται ότι γνωστοποίησε στους Ρώσους Υπουργό των Εξωτερικών και πρεσβευτή στην Ουάσιγκτων κ. κ. Λαβρώφ και Κισλιάκ, που δέχτηκε πρόσφατα στον Λευκό Οίκο.

Οι υπεύθυνοι των χθεσινών δελτίων της Ντώυτσε Βέλλε δεν μπορούσαν παρά να κινήσουν την υποψία, για κάποιο κρυφό κίνητρο προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης αυτής της κάκοσμης ιστορίας, με τον ακόλουθο, κραυγαλέα ασύμβατο και παραβατικό χειρισμό της:

1.-Με την απροκάλυπτη σφραγίδα αξιοπιστίας που προσέδωσαν στην αδέσποτη «πληροφορία» της Ουάσιγκτων Ποστ, προβάλλοντάς την με τυμπανοκρουσίες στη θέση πρώτης, δηλαδή σπουδαιότερης είδησης, παρά τις κατηγορηματικές διαψεύσεις τριών παρόντων στη συνομιλία κορυφαίων Αμερικανών αξιωματούχων, του υπουργού των Εξωτερικών, Ρεξ Τίλλερσον, της προεδρικής Συμβούλου Στρατηγικής, Ντάϊνας Πάουελ και του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας στρατηγού Μακ Μάστερ, γνωστού «σκληροπυρηνικού» και ευνοουμένου των «νεοσυντηρητικών».

2.- Αποδίδοντας προτεραιότητα και μείζονα σημασία σε μιαν επίμαχη, αδέσποτη πληροφορία από την εσωτερική πολιτική διαμάχη των ΗΠΑ, έναντι του φυσιολογικά σημαντικότερου γεγονότος της γάλλο-γερμανικής συνάντησης κορυφής στο Βερολίνο.

Το διεθνές φερέφωνο της Γερμανίας αξιολόγησε σαν παρακατιανής σημασίας τη συμβολική επιλογή του νέου Γάλλου προέδρου, να επιφυλάξει στο Βερολίνο και στη Γερμανίδα Καγκελάριο την πρώτη επίσκεψη του στο εξωτερικό, όσο και τις συνομιλίες τους για την συνεργασία των δύο χωρών και για το μέλλον της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Διακινδύνευσε δηλαδή να τραυματίσει τις γαλλικές ευαισθησίες, προ του μείζονος στόχου να συμβάλει σε διεθνοποίηση της σκανδαλολογικής υπονόμευσης του Αμερικανού Προέδρου, βάναυσα καταπατώντας κάθε κώδικα και δημοσιογραφικής –πέραν της διπλωματικής- δεοντολογίας απέναντι συμμάχου και ευεργέτιδος χώρας.

Δεν μπορεί δε να επικαλεσθεί ως ελαφρυντικό ότι στο δεύτερο και αναμφισβήτητο γεγονός αφιέρωσε περισσότερο χρόνο και προσοχή από ότι στο κατά τεκμήριο υπόπτου προελεύσεως και κινήτρων δημοσίευμα της Ουάσινγκτον Ποστ. Η διάρκεια που αφιερώθηκε στο ρεπορτάζ από τους εναγκαλισμούς Μέρκελ-Μακρόν και την αερολογία του δεύτερου περί ρεαλιστικής αναπροσαρμογής τη ΕΕ στην ευρωπαϊκή οικονομικό-κοινωνική πραγματικότητα, ήταν επτά λεπτά, ακριβώς όση και στην αμερικανική σκανδαλολογία.

3.- Η παταγώδης παρουσίαση της πρώτης αυτής γερμανικής «είδησης» κάρφωνε τον ακροατή: Ο Αμερικανός Πρόεδρος Τραμπ κατηγορείται… Ο Λευκός Οίκος διαψεύδει, αλλά η Ουάσιγκτων Ποστ επιμένει! Ο παρουσιαστής κ. Τέρυ Μάρτιν δεν αφήνει περιθώρια επιφύλαξης ή έκπληξης. Ξεχειλίζει από βεβαιότητα. Δίνει κάθε λεπτομέρεια της ιστορίας της αμερικανικής εφημερίδας-μαγνήτη τέτοιων πληροφοριών-τορπιλών, «αυστηρά απόρρητης» πατρότητας και προέλευσης.

Καλεί σε ενίσχυση και τον εμπειρογνώμονα υπηρεσίας, Αμερικανό καθηγητή … της Οικονομίας στο πανεπιστήμιο του Ιδρύματος Κένεντυ του Βερολίνου, κ. ΄Ιρβιν Κόλλιερ και του θέτει ερωτήματα που διαβάζει από το σενάριο της εκπομπής. Ο κ. Κόλλιερ ικανοποιεί, προσέχοντας να μην εκτίθεται υπέρμετρα: Το ζήτημα είναι πράγματι πολύ σοβαρό, Δημοκρατικοί κοινοβουλευτικοί ασφαλώς θα ζητήσουν έρευνα. Το δημοσίευμα περιέχει φράσεις σε εισαγωγικά και αυτό πρέπει να σημαίνει διαρροή πρακτικών της συνομιλίας. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες θα πρέπει να ζητήσουν αυτά τα πρακτικά…

-Όμως το ερωτηματολόγιο που συμβουλεύεται ο παρουσιαστής έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις: Θα οδηγήσει η υπόθεση αυτή στην ανατροπή του Τραμπ; Ο εμπειρογνώμων απογοητεύει: Γι’ αυτό απαιτείται δόλια πρόθεση. Ο Τραμπ είναι προχειρολόγος και επιπόλαιος…

-Ναι, αλλά δοθέντος ότι οι Ρώσοι είναι σε θέση να ανιχνεύσουν την πηγή των πληροφοριών από το εσωτερικό των Τζιχαντιστών, η βλάβη της συμμαχικής μυστικής υπηρεσίας, που τις εμπιστεύθηκε στις αμερικανικές, δεν θα υποσκάψει τις σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ συμμαχικών μυστικών υπηρεσιών;

Αυτή η ερώτηση είναι μια βολίδα με γόμωση δηλητηρίου και εκρηκτικού και με πολλαπλούς στόχους, επιπλέον της Ουάσιγκτων.

Εδώ ο κ. Κόλλιερ συμφωνεί. Εξηγεί ότι ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είναι επιχειρηματίας που κέρδιζε παίζοντας με τα λεφτά των άλλων. Επομένως μπορεί να παίζει και με τα μυστικά των άλλων…

Και το τελευταίο βέλος από την προετοιμασμένη φαρέτρα: Ο Τραμπ είχε προεκλογικά κατηγορήσει την κ. Κλίντον για ανευθυνότητα στη χρήση των εθνικών μυστικών, το γεγονός δεν επιστρέφει τώρα βαρύτερο εναντίον του;

Ο τηλεθεατής αναρωτιόταν αν βλέπει και ακούει την Ντώυτσε Βέλλε, επίσημη κρατική φωνή τη Γερμανίας, ή το CNN ή κάποιο άλλο αμερικανικό ιδιωτικό κανάλι, στην έξαψη μιας εσωτερικής πολιτικής διαμάχης. Και μπορεί να έκανε τον σταυρό του…

Για επιδόρπιο σερβιρίστηκαν επιλεγμένα μηνύματα στο Τουϊτερ κορυφαίων μονομάχων του Τραμπ, της Νάνσυ Πελόζι, επικεφαλής των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο, του Τζων Μακέην Ρεπουμπλικανού Γερουσιαστή και διάσημου εξορκιστή ρωσικών δαιμονίων και του ΄Αλαν Ντέρσοβιτς, ομιλούσας και γράφουσας κεφαλής των νεοσυντηρητικών.

Τα επόμενα δελτία της ημέρας δεν παρουσίασαν κόπωση η κορεσμό, αντίθετα εμπλουτίζονταν συνεχώς με πρόσθετη συγκομιδή σχολίων και «αντιδράσεων», ad vomitem, μέχρι τα μεσάνυχτα.

Στις 11,40 τη νύχτα ο παρουσιαστής της βάρδιας έθετε ξανά στον Αμερικανό αναλυτή θεμάτων άμυνας και ασφάλειας Κρίστοφερ Πρέμπλε το πρωινό πυρετικό ερώτημα αν αυτή η υπόθεση θα οδηγήσει σε καθαίρεση του Προέδρου Τραμπ. Νηφάλιος ο ερωτώμενος του απάντησε πως δεν υπάρχει τέτοια προοπτική όσο ο μισός πληθυσμός των ΗΠΑ προσδοκά από τον Πρόεδρο να εφαρμόσει το οικονομικό-κοινωνικό του πρόγραμμα.

Αποτολμήθηκαν και ερωτήσεις για τις «επιπτώσεις από τις αντιδράσεις των συμμάχων»(!)και για «την διεθνή αίσθηση για πτώση του κύρους και της ισχύος των ΗΠΑ». Αλλά ασυγκίνητος ο Αμερικανός αναλυτής παρατήρησε πως αυτά τα φαινόμενα είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα, με την εισβολή Μπους στο Ιράκ και την διαρκή εικόνα ανεπάρκειας και ασχετοσύνης της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας ως προς τα ουσιαστικά προβλήματα του αμερικανικού έθνους. Και πρόσθεσε ότι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ θα πρέπει να συμφιλιωθούν με τη νέα πραγματικότητα και την ανάγκη να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις.

Ως επιδόρπιο εδώ προσφέρθηκαν τα καταδικαστικά βέβαια για τον Πρόεδρο Τραμπ μηνύματα στο Τουίτερ της αλησμόνητης Μαντλέν Ωλμπράϊτ, των βομβαρδισμών της Σερβίας, του κ. Ρίτσαρντ Χάας, επικεφαλής τώρα του Council of Foreign Affairs, εργαστήριο σχεδιασμού εξωτερικής πολιτικής και ενός τέως αρχηγού της Ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας Μοσσάντ, που έγραψε ότι ο Πρόεδρος Τραμπ διέπραξε παρανομία προδίδοντας μυστικά ξένης υπηρεσίας και πρέπει να διωχθεί!

Στη σημερινή πρωινή συνέχεια προπαγανδιστικού βομβαρδισμού του Λευκού Οίκου, από το ίδιο γερμανικό πυροβολείο, με τα «σκάνδαλα Τραμπ» πρώτη πάντοτε είδηση και εικοσάλεπτης διάρκειας, καλεσμένος του Τέρυ Μάρτιν ήταν ο Αμερικανός πρώην πρεσβευτής στο ΝΑΤΟ Κουρτ Βόλκερ, του Ινστιτούτου Μακέϊν, που δεν πρέπει να ικανοποίησε, παρά τις πιεστικές και υπαγορευτικές ερωτήσεις του οικοδεσπότη.

Για την καινούργια ιστορία των Νιου Υόρκ Τάϊμς, περί παρέμβασης Τραμπ στην ανάκριση του Εφ Μπι Αϊ κατά του στρατηγού Φλιντ για σχέσεις με την Ρωσία, απάντησε ότι αυτές οι ιστορίες απαιτούν έλεγχο προτού να διατυπώνονται κρίσεις. Και στο ερώτημα περί την προχθεσινή κατηγορία, εάν ο Πρόεδρος αποκάλυψε στους Ρώσους άκρως απόρρητες πληροφορίες, ο πρώην πρέσβης απάντησε ότι ο χαρακτηρισμός του άκρως απορρήτου είναι προεδρικό προνόμιο, και ο Πρόεδρος είναι ο υπέρτατος κριτής του χειρισμού σχετικών στοιχείων.

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις του για τις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις, σε ερωτήσεις για την επίσκεψη Ερντογάν. Περιέγραψε τον συμμαχικό δεσμό με την Τουρκία ως απαρέγκλιτο και υποχρεωτικό και για τις δύο πλευρές, αλλά ότι και η στρατιωτική συνεργασία των Κούρδων της Συρίας, για την καταπολέμηση των τζιχαντιστών εξτρεμιστών, είναι αναγκαία σε αυτή τη φάση. Η Τουρκία-είπε-είναι απαραίτητη για τον έλεγχο του Ιράν, τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή και την περιχάραξη της Ρωσίας. «Με την Τουρκία οι σχέσεις απαιτούν νέα ρύθμιση (reset), όχι με την Ρωσία»)

* * * * * *

Το δισύλλαβο ερώτημα που φυσικά αναδύεται από αυτές τις αφύσικες, καθαρά παθολογικού χαρακτήρα, επαναληπτικές εκρήξεις ενός συνήθως πειθαρχημένου γερμανικού θυμικού, είναι: Γιατί;

Είναι η εικόνα εγκαρδιότητας που μεταφέρουν οι φωτογραφίες του πρακτορείου Τας από την πρόσφατη Αμερικανο-ρωσική συνάντηση στον Λευκό Οίκο, συγκρινόμενες, ιδιαίτερα στη γερμανική μνήμη, με τις αντίστοιχες από την επίσκεψη της Καγκελαρίου της Γερμανίας; Προφανώς είναι ανεπαρκής αυτή η εξήγηση.

Τους βαθύτερους λόγους αποκαλύπτουν –κατά τον γράφοντα- προχθεσινές δηλώσεις του υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ, του σκληροτράχηλου στρατηγού Τζιμ Μάτις κατά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της Δανίας Ρασμούσσεν, με τον οποίο συζήτησαν για το ΝΑΤΟ και για τις «φροντίδες από την Ανατολή και τις απειλές από τον Νότο.»

Ο Αμερικανός Υπουργός Αμύνης αυτή τη φορά και στρατηγός του Αφγανιστάν και Ιράκ –όχι ο των Εξωτερικών- δήλωσε στον Δανό πρωθυπουργό ότι κατευθύνεται στη Λιθουανία, «όπου θα επιθεωρήσω τα εκεί στρατεύματα του ΝΑΤΟ, υπό το γερμανικό εθνικό πλαίσιο εκεί, καθώς καθιστούμε απολύτως σαφές ότι αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν ανάμεσα σε εμάς και τη Ρωσία θα λυθούν από τους διπλωμάτες και όχι με άλλο τρόπο.»
Για την ερμηνεία των συναισθημάτων που προκαλούν στη σημερινή γερμανική ηγεσία τέτοιες δηλώσεις και φωτογραφίες, ως ενδείξεις προθέσεων, θα απαιτηθεί ένα άλλο δοκίμιο ανάλυσης.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)