από τον Sidney James / reseauinternational.net
Βιετνάμ: πώς ο ινδικός επεκτατισμός οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη τους στην εξωτερική πολιτική του 20ού αιώνα και που ωθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αντιπαράθεση με την Κίνα.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα λάθη εξωτερικής πολιτικής στην πρόσφατη ιστορία των ΗΠΑ. Άφησε περισσότερους από πενήντα οκτώ χιλιάδες Αμερικανούς νεκρούς, εκατόν πενήντα χιλιάδες τραυματίες Αμερικανούς στρατιώτες, τρία εκατομμύρια νεκρούς στο Βιετνάμ και ένα εκατομμύριο νεκρούς στην Καμπότζη και το Λάος. Η περιβαλλοντική ζημιά που προκλήθηκε στο Βιετνάμ και το Λάος συνεχίζεται σήμερα.
Πώς ενεπλάκησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο του Βιετνάμ; Εάν ρωτήσετε για αυτό ή ρωτήσετε το ChatGPT, θα λάβετε τους συνήθεις λόγους. Αν και η σύγκρουση έχει περιγραφεί από κάθε άποψη, με τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες και τους σύγχρονους να είναι ακόμα ζωντανοί, αυτό που είναι απίστευτο είναι ότι οι άνθρωποι σήμερα αγνοούν έναν σημαντικό παράγοντα που ώθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να πολεμήσουν εναντίον του Βόρειου Βιετνάμ. Αυτός ο παράγοντας είναι η Ινδία. Η Ινδία είναι πολύ απομακρυσμένη από την περιοχή, τόσο γεωγραφικά όσο και γεωπολιτικά, και η πολιτική της επιρροή δεν εκτείνεται πέρα από την άμεση γειτονιά της. Στο βαθμό που μπορεί κανείς να έχει άποψη για την Ινδία, η χειρότερη γνώμη είναι ίσως αυτή μιας χώρας εξαιρετικά βρώμικης, χαοτικής και δυσλειτουργικής, αλλά κατά τα άλλα ακίνδυνη. Πώς θα μπορούσε λοιπόν η Ινδία να έπαιξε ρόλο στον πόλεμο του Βιετνάμ;
Για να καταλάβουμε πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό, πρέπει να πάμε πίσω στα μέσα του περασμένου αιώνα στην Ασία. Την εποχή εκείνη, πολλοί γεωπολιτικοί παράγοντες διαμόρφωσαν την περιοχή. Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, ένας εμφύλιος πόλεμος στην Κίνα ξέσπασε σε ανοιχτό πόλεμο, με αποκορύφωμα την κατάληψη της ηπειρωτικής Κίνας από Κινέζους κομμουνιστές, ενώ η ανατρεπόμενη κυβέρνηση υποχώρησε στο νησί της Ταϊβάν το 1949. Εν τω μεταξύ, δύο χρόνια πριν από την αλλαγή καθεστώτος στην Κίνα, μια εξουθενωμένη Βρετανία είχε αποσυρθεί από την υποήπειρο το 1947 και ο αυτόχθονος πληθυσμός της (αυτό που τώρα αποκαλούμε Ινδοί) προσφέρθηκε μια χώρα… στιγμιαία. Η βρετανική γενναιοδωρία επέτρεψε, για πρώτη φορά στην ιστορία της υποηπείρου, οι κάτοικοί της να βρίσκονται στην κεφαλή μιας οικονομίας που ήταν, μακράν, η πιο ανεπτυγμένη εκτός της δυτικής σφαίρας.
Ιστορικά, δεν υπήρξε ποτέ μια ενιαία πολιτική οντότητα στην υποήπειρο. Όταν έφτασαν οι Βρετανοί, η περιοχή αποτελούνταν από χιλιάδες φέουδα, το καθένα ελεγχόμενο από τοπικούς ισχυρούς. Ήταν ένας κόσμος δικός του, που λειτουργούσε κάτω από το δικό του σύνολο ηθικών και κοινωνικών κανόνων, πολύ διαφορετικό από εκείνους άλλων πολιτισμών. Εκείνη την εποχή, η Ινδία και η έννοια του να είσαι Ινδός δεν υπήρχε. Ο Winston Churchill συνόψισε αργότερα την κατάσταση στις συνοπτικές παρατηρήσεις του λέγοντας: « Η Ινδία είναι ένας γεωγραφικός όρος. Δεν είναι περισσότερο ενωμένο έθνος από τον Ισημερινό ». Οι κάτοικοι ήταν ένα μείγμα από ανόμοιες ομάδες, που μιλούσαν μυριάδες γλώσσες, ζούσαν σε κοντινή απόσταση αλλά ήταν επιφυλακτικοί μεταξύ τους. Στο βορρά, η αυτοκρατορία των Mughal ήταν ο μεγαλύτερος ηγεμόνας. Η αυλική γλώσσα των Μουγκάλ ήταν η Ουρντού, μια μεταγραφή της κυρίαρχης δημοτικής γλώσσας στην περιοχή, χρησιμοποιώντας περσικές/αραβικές γραφές. Με την εισαγωγή μιας γραπτής γλώσσας από τους Μουσουλμάνους, η υποήπειρος είχε επιτέλους μια γραπτή ιστορία. Η γραφή στα Χίντι δεν είχε ακόμη εφευρεθεί από τους Βρετανούς.
Η Αυτοκρατορία των Mughal ήταν ο πρώτος ξένος κυβερνήτης της υποηπείρου. Έφερε νόμο και τάξη, καθώς και έναν ορισμένο βαθμό οργάνωσης. Υπό την κυριαρχία των Mughal, το εμπόριο άνθισε και η οικονομία αναπτύχθηκε. Η ευημερία της υποηπείρου συνεχίστηκε με την άφιξη των επόμενων ξένων ηγεμόνων, από ακόμη πιο μακρινές χώρες και με υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού από τους Mughal. Οι Βρετανοί όχι μόνο δημιούργησαν ένα έθνος αλλά ενστάλαξαν πολιτισμό στους αυτόχθονες πληθυσμούς. Αρχικά, οι Βρετανοί ενδιαφερόντουσαν μόνο για το εμπόριο, αλλά αυτό που ξεκίνησε ως εταιρική εμπορική δραστηριότητα τελικά εξελίχθηκε σε μια πολιτική επιχείρηση υπό το βρετανικό στέμμα, γνωστή ως British Raj.
Κατά τους επόμενους δύο αιώνες, οι Βρετανοί επένδυσαν τεράστια ποσά ενέργειας στην οικοδόμηση εθνών, μετατρέποντας την υποήπειρο από ένα άμορφο κράτος σε ένα πολλά υποσχόμενο έθνος και ενοποιώντας το μείγμα των λαών της σε μια εθνική ταυτότητα που ονομάζεται «Ινδιάνος», κάνοντας τους περήφανους για τον εαυτό τους. Η Ινδία γεννήθηκε από τη δημιουργία της χώρας από τους Βρετανούς, οι οποίοι στη συνέχεια παρέδωσαν την εξουσία στους υπηκόους τους. Πέντε δεκαετίες αργότερα στην Αφρική, η λευκή νοτιοαφρικανική κυβέρνηση παραχώρησε επίσης μια χώρα του πρώτου κόσμου στους ιθαγενείς της. Όχι μόνο αυτά τα δύο ιστορικά γεγονότα έχουν ομοιότητες ως προς την ιστορική τους σημασία, αλλά και η δυναμική που επηρεάζει τα δύο πρόσωπα που συνδέονται περισσότερο με αυτά τα γεγονότα ήταν επίσης συνεπής. Και στις δύο περιπτώσεις, ο Νεχρού και ο Μαντέλα διώχτηκαν από τους αποικιακούς ηγεμόνες τους, οι οποίοι τους θεωρούσαν ταραχοποιούς. Ωστόσο, και οι δύο αποκαταστάθηκαν και θαυμάστηκαν, αποκτώντας μια αύρα ηθικής εξουσίας όταν οι ρόλοι τους άλλαξαν από αντιφρονούντες σε ηγέτες των αντίστοιχων χωρών τους. Οι δυτικές ελίτ και οι πληθυσμοί τους έδειξαν πραγματική καλοσύνη προς τις δύο νέες χώρες. Ο Τζαβαχαρλάλ Νεχρού ήταν ο Νέλσον Μαντέλα της εποχής του. Όμως, σε αντίθεση με τη Νότια Αφρική του Μαντέλα, η Ινδία του Νεχρού χαρακτηρίστηκε από ύβρις και μια πολύ πιο επιβλαβή φιλοδοξία.
Καθώς η υποήπειρος μεταβαλλόταν από μια αποικιακή επιχείρηση σε μια ανεξάρτητη χώρα, ο Βρετανός ιστορικός Arnold Toynbee σημείωσε ότι αν και οι κάτοικοι ήταν υποτελείς του βρετανικού στέμματος, ήταν σε μεγάλο βαθμό αδιάφοροι για τα σύνορα της Ινδίας και καταδίκασαν ακόμη και την προσάρτηση μακρινών εδαφών από τους Βρετανούς Αυτοκρατορία ως ανήθικη. Το 1921, το Ινδικό Κόμμα του Κογκρέσου έφτασε στο σημείο να παροτρύνει τα γειτονικά κράτη να μην συνάψουν συνθήκες με την αυτοκρατορική δύναμη (το βρετανικό Raj). Ωστόσο, από τη στιγμή που οι Ινδοί ανέλαβαν την κυριαρχία, οι απόψεις τους υπέστησαν πλήρη ανατροπή. Ξαφνικά, οι κάποτε μακρινές χώρες της Βρετανικής Ινδικής Αυτοκρατορίας θεωρήθηκαν ιερή ινδική επικράτεια. Ακόμη πιο ανησυχητικό, η Ινδία άρχισε να διεκδικεί εδάφη που δεν είχαν διεκδικήσει ποτέ, πόσο μάλλον ελεγχόμενα, από το βρετανικό Raj. Οι Βρετανοί είχαν αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στους υπηκόους τους και οι νέοι ηγεμόνες της υποηπείρου ήταν αποφασισμένοι να διαιωνίσουν τη δόξα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην διεστραμμένη αυτόχθονη μορφή της. Στην ουσία, φιλοδοξώντας να μιμηθεί το βρετανικό Raj, η Ινδία έγινε η ίδια επεκτατική.
Σύμφωνα με τα λόγια του Arnold Toynbee:
« Είναι περίεργο το γεγονός ότι οι γραμμές που χάραξαν Βρετανοί αξιωματούχοι κατοχυρώθηκαν ως πολύτιμα εθνικά περιουσιακά στοιχεία των μη βρετανικών διαδόχων κρατών της Βρετανικής Ινδικής Αυτοκρατορίας. Τη στιγμή που χαράχτηκαν αυτές οι γραμμές, η συναλλαγή δεν προκάλεσε ταραχή μεταξύ των… Ινδών υπηκόων… του βρετανικού στέμματος, όπως ήταν τότε. Αν κάποιος από αυτούς πρόσεχε τι έκαναν ο Durand και ο McMahon, θα το έβλεπαν σαν μια ακόμη κίνηση στο ανήθικο παιχνίδι της πολιτικής εξουσίας που έπαιζαν οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές σε βάρος των Ινδών φορολογουμένων. Η σημερινή καθιέρωση αυτών των γραμμών που χαράσσονται από τους Βρετανούς ως κληρονομιά στην εθνική κληρονομιά των διαδόχων κρατών είναι μια απροσδόκητη και ατυχής καμπή στην ιστορία ».
Συγκρίνετε αυτό με την προσέγγιση της Κίνας για την εδαφική διευθέτησή της. Ας συγκρίνουμε μια διαφορετική παρατήρηση που έκανε ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας M. Taylor Fravel στη μελέτη του για τη διαχείριση των συνόρων της Κίνας με τους γείτονές της:
« Στις εδαφικές της συγκρούσεις, ωστόσο, η Κίνα ήταν λιγότερο επιρρεπής στη βία και ήταν πιο συνεργάσιμη από ό,τι θα υπονοούσε ένα μοναδικό όραμα ενός επεκτατικού κράτους. (…) Σε αντίθεση με άλλους που τονίζουν τις βίαιες επιπτώσεις του εθνικισμού, υποδηλώνοντας ακαμψία στις συγκρούσεις για την εθνική κυριαρχία, η Κίνα ήταν αρκετά πρόθυμη να προσφέρει εδαφικές παραχωρήσεις παρά την ιστορική κληρονομιά της εξωτερικής θυματοποίησης και του εδαφικού διαμελισμού υπό το Τσινγκ .
Η κοσμοθεωρία του πρώτου πρωθυπουργού της Ινδίας, Jawaharlal Nehru, αποτελεί παράδειγμα του συναισθήματος που σημείωσε ο Arnold Toynbee. Ο Νεχρού ήταν τυπικά Ινδός: άπιαστος, ύπουλος, άνθρωπος με δύο πρόσωπα. Στους δυτικούς συνομιλητές του, ήταν ευρέως γνωστός για το ότι ήταν αγιασμός, φιλάνθρωπος και πρόθυμος να δώσει διαλέξεις για την ανηθικότητα της δυτικής αποικιοκρατίας. Όσοι ασχολήθηκαν μαζί του μπορεί να τον βρήκαν ηθικολόγο, ενώ όσοι δεν ασχολήθηκαν μαζί του μπορεί να τον έβλεπαν ως ιδεαλιστή, ή και αφελή. Αλλά στα μάτια των γειτόνων της Ινδίας, ο Νεχρού συμπεριφέρθηκε με περισσότερη μεγαλοπρέπεια από έναν παλιό αντιβασιλέα. Για αυτόν, η αποικιοκρατία ήταν κακή μόνο επειδή η Ινδία ήταν το θύμα της. Με λόγια και με πράξεις, ο Νεχρού είδε την Ινδία ως τον νέο ηγεμόνα της περιοχής, ένα κέντρο πολιτισμού με το δικαίωμα να θέσει υπό την κυριαρχία του μακρινές χώρες. Η πραγματική Ινδία – ένα βάναυσο, αδίστακτο κράτος που ποθούσε τη γη των γειτόνων του και είχε μια τάση να αναμειγνύεται στις εσωτερικές τους υποθέσεις – δεν μπήκε ποτέ στη συλλογική συνείδηση της Δύσης. Αντίθετα, στη δυτική φαντασία, η Ινδία εξιδανικεύεται ως χώρα πνευματικότητας και οι άνθρωποι της συχνά αντιλαμβάνονται ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη φώτιση παρά για την ηγεμονία. Υπό την επίδραση της δυτικής προπαγάνδας, η φανταστική Ινδία είχε αποκτήσει τη φήμη ενός ειρηνικού έθνους παρά τα πολυάριθμα παραδείγματα που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Ένας λόγος για αυτήν την αποσύνδεση είναι ότι η Ινδία είχε δημιουργηθεί υπό την αιγίδα των Βρετανών, γεγονός που την καθιστά αβλαβή καθώς δημιουργήθηκε κάτω από την εγκεκριμένη από τους Βρετανούς παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ένας άλλος λόγος είναι η βρετανική αποικιακή ενοχή, η οποία τους εμποδίζει να επικρίνουν την Ινδία, όπως η Γερμανία δεν είναι σε θέση να επιπλήξει το Σιωνιστικό Ισραήλ. Στη διεθνή σκηνή, πολλοί Βρετανοί έβλεπαν την Ινδία ως προστατευόμενό τους, με αποτέλεσμα να τιμωρούν το δικό τους έθνος. Οι διαδοχικοί Ινδοί ηγέτες έχουν επίσης παίξει με το στερεότυπο της Ινδίας ως πνευματικής γης. Όταν οι Ινδοί ηγέτες επισκέφθηκαν τις δυτικές χώρες, συχνά έπιαναν τα χέρια τους σαν να προσεύχονταν – μια εικόνα ευσέβειας τέλεια χρονομετρημένη για τις κάμερες. Τέλος, οι Ινδοί είναι από τη φύση τους γοητευτικοί. μπορούν να κάνουν όλα όσα λένε πειστικά. Ο πολλαπλασιασμός απατεώνων και πολιτικών ινδικής καταγωγής στις δυτικές κοινωνίες είναι μαρτυρία αυτής της ικανότητας.
Η αλαζονεία και η προσχηματική συμπεριφορά του Νεχρού προς τις γειτονικές χώρες ήταν αξιοθρήνητη, αλλά δεν προκάλεσε έκπληξη. Στην Ινδία, η διαχρονική νοοτροπία της κάστας διαπερνά κάθε πτυχή του πολιτισμού, έτσι ώστε όπως η κοινωνία είναι ιεραρχική, έτσι είναι και ο κόσμος. Χτίζοντας στα θεμέλια που έθεσαν δύο αιώνες οικοδόμησης εθνών από ικανούς και εργατικούς Βρετανούς δημόσιους υπαλλήλους και γραφειοκράτες, η θέση της Ινδίας στην κοινότητα των εθνών εκείνη τη στιγμή της ιστορίας την τοποθέτησε αναμφίβολα ως τη χώρα που κυριαρχούσε σε όλη την Ασία. Εκείνη την εποχή, η Ανατολική Ασία δεν είχε ακόμη βγει από την καταστροφή που προκάλεσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Κίνα, ειδικότερα, ο ανατολικός γείτονας της Ινδίας, όχι μόνο είχε καταστραφεί από τον πόλεμο, αλλά είχε επίσης ονομαστεί χλευαστικά «ο άρρωστος άνθρωπος της Ασίας» όταν οι ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις είχαν ανακινηθεί κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι ενδιαφέρον ότι ο τρόπος που τα δύο έθνη αντιμετώπιζαν το ένα το άλλο αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσε να ήταν πιο διαφορετικός. Η αντίληψη των Κινέζων για την Ινδία επηρεάστηκε από τη δική τους ιστορία και έβλεπαν την Ινδία ως ένα ακόμη μεγαλύτερο θύμα της δυτικής αποικιοκρατίας από τους ίδιους. Αν και οι βρετανικές και άλλες αποικιακές δυνάμεις κατάφεραν μόνο κατά καιρούς να αποκτήσουν ερείσματα στην Κίνα, ποτέ δεν κατάφεραν να την υποτάξουν πλήρως. Αντίθετα, ολόκληρη η υποήπειρος βρισκόταν υπό βρετανική κυριαρχία. Μερικοί Κινέζοι με ενσυναίσθηση ένιωσαν ακόμη και μια αίσθηση συντροφικότητας προς την Ινδία λόγω της κοινής τους ιστορικής εμπειρίας. Η Ινδία, από την πλευρά της, έβλεπε τον εαυτό της ως μια ανερχόμενη αυτοκρατορική δύναμη στην Ασία και ήταν αποφασισμένη να διασφαλίσει ότι οι Κινέζοι την αναγνώρισαν. Το 1955, ο Νεχρού έβαλε την Κίνα στη θέση της σε μια διεθνή συνάντηση ηγετών του Τρίτου Κόσμου στο Μπαντούνγκ της Ινδονησίας.
Ο Νεχρού ήταν ανοιχτά φιλικός προς την κινεζική αντιπροσωπεία, με πατερναλιστικό τρόπο, προσποιούμενος ότι έπαιρνε τον Ζου Ενλάι υπό την προστασία του, λίγο σαν μεγαλύτερος αδερφός που προσέχει τον μικρότερο αδερφό του. Ολόκληρη η θεατρικότητα του Νεχρού είχε ως στόχο να αποδείξει ότι η Κίνα ήταν υποταγμένη στην Ινδία.
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η επεκτατική Βρετανική Αυτοκρατορία εδραίωσε όλη τη Νότια Ασία υπό την κυριαρχία της. Η λογική επέκταση των αποικιακών της φιλοδοξιών ήταν προς τον Βορρά, γεγονός που την έφερε σε σύγκρουση με τα ιστορικά θιβετιανά εδάφη. Το 1944, εν μέσω του Σινο-Ιαπωνικού Πολέμου, η Βρετανική Αυτοκρατορία προσάρτησε το Ντιράνγκ Τζονγκ, ένα θιβετιανό διοικητικό κέντρο που υπάγεται στο μοναστήρι Tawang. "Dzong" σημαίνει "δυνατός" στα Θιβετιανά. Η κινεζική κυβέρνηση (τότε η εθνικιστική κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κίνας, με έδρα το Κουνμίν εκείνη την εποχή) και η θιβετιανή κυβέρνηση στη Λάσα είχαν διαμαρτυρηθεί για αυτή τη βρετανική ενέργεια. Τον Φεβρουάριο του 1947, έξι μήνες πριν οι Βρετανοί εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους στη Νότια Ασία, η κινεζική εθνικιστική κυβέρνηση (η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κίνας) είχε υποβάλει επίσημη καταγγελία στη νεοσύστατη ινδική αποστολή στην Κίνα, διαμαρτυρόμενη για τις εισβολές στα σύνορα της Βρετανικής Ινδίας. κινεζικό έδαφος. Τον Αύγουστο του 1947, η Βρετανία εγκατέλειψε τη Νότια Ασία και η Ινδία ιδρύθηκε ως διάδοχο κράτος των Βρετανών. Τα ινδικά ιδρύματα δεν παρέλειψαν να ρωτήσουν για τη συνοριακή σύγκρουση μεταξύ Βρετανικής Ινδίας και Κίνας κατά τη μεταφορά της εξουσίας από τους Βρετανούς στους Ινδούς, όπως θυμήθηκε αργότερα ο Νεχρού: αυτές οι διαμαρτυρίες ήταν ήδη στο γραφείο του όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Δύο μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1947, η θιβετιανή κυβέρνηση στη Λάσα έστειλε επίσημο αίτημα στο Νέο Δελχί, προτρέποντας τη νέα ανεξάρτητη ινδική κυβέρνηση να αποσύρει όλες τις εδαφικές διεκδικήσεις του βρετανικού Raj μεταξύ της γραμμής McMahon και του παραδοσιακού ορίου κάτω από τους πρόποδες. Απαίτησε επίσης την επιστροφή εδαφών που εκτείνονται από το Λαντάκ έως το Ασάμ, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Σικίμ και Ντάρτζελινγκ. Καθώς η ήττα της κινεζικής εθνικιστικής κυβέρνησης έγινε επικείμενη στον εμφύλιο πόλεμο, ο πρεσβευτής της Δημοκρατίας της Κίνας στο Νέο Δελχί υπενθύμισε στην ινδική κυβέρνηση ότι η Κίνα δεν αναγνώριζε τη γραμμή McMahon και θεώρησε τη Σύμβαση Simla άκυρη. Αυτό σημαίνει ότι ο Νεχρού όχι μόνο γνώριζε τις διπλωματικές διαμαρτυρίες στον προκάτοχό του, τον Βρετανό Ρατζ, αλλά λάμβανε επίσης επανειλημμένες παραστάσεις από τη θιβετιανή κυβέρνηση στη Λάσα και την κινεζική εθνικιστική κυβέρνηση υπό τη διακυβέρνησή του σχετικά με τις εδαφικές καταπατήσεις της «Ινδίας». Επομένως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νεχρού γνώριζε πλήρως ότι αυτές οι περιοχές αμφισβητήθηκαν από τους γείτονες της Ινδίας. Επιπλέον, ο χάρτης της Ινδίας στο βιβλίο του ίδιου του Νεχρού « Ανακάλυψη της Ινδίας", που γράφτηκε ενώ ήταν φυλακισμένος πριν από την ανεξαρτησία της Ινδίας, δεν περιλαμβάνει αυτές τις περιοχές. Τον Οκτώβριο του 1949, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) κήρυξε την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (ΛΔΚ) και η αντίπαλός του στον εμφύλιο πόλεμο, η Δημοκρατία της Κίνας (ROC), υποχώρησε στην Ταϊβάν. Δύο μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1949, η Ινδία αναγνώρισε τη ΛΔΚ ως τη μοναδική νόμιμη κυβέρνηση της Κίνας, διακόπτοντας έτσι το διπλωματικό κανάλι που είχε χρησιμοποιήσει το ROC για να διαμαρτυρηθεί στην Ινδία. Η κομμουνιστική Κίνα, από την πλευρά της, σταματά όλες τις διπλωματικές διαμαρτυρίες, σε αντίθεση με την εθνικιστική κυβέρνηση. Το αν αυτή η αλλαγή είναι ανταλλαγή καλών πρακτικών ή ανεξάρτητη απόφαση του ΚΚΚ είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να εξετάσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.
Ένα κρύο πρωινό τον Φεβρουάριο του 1951, η Ινδία του Νεχρού βάδισε προς την Ταουάνγκ, έδιωξε τους αξιωματούχους που έστειλε εκεί η θιβετιανή κυβέρνηση από τη Λάσα και προσάρτησε την πόλη. Το Tawang είναι η γενέτειρα του Έκτου Δαλάι Λάμα και είναι το σπίτι του τετρακοσίων ετών μοναστήρι Tawang. Ως η τελευταία μεγάλη συνοριακή πόλη του Θιβέτ πριν η περιοχή μετατραπεί σε μια φυλετική περιοχή που κατοικούνταν από πληθυσμούς Κινεζικής-Θιβετιανής-Βιρμανικής καταγωγής, η μοναστική αρχή του Tawang είχε ιστορικά διατηρήσει στενούς δεσμούς με την κεντρική κυβέρνηση του Πεκίνου. Κατά την Κινεζική Ρεπουμπλικανική Εποχή, η σημαία της Δημοκρατίας της Κίνας (ο γαλάζιος ουρανός, ο λευκός ήλιος και η ολοκόκκινη σημαία της γης) κυμάτιζαν στο Tawang, όπως ακριβώς είχε κάνει η σημαία της δυναστείας Qing κατά τη διάρκεια της δυναστείας Qing. Στη συνέχεια, όπως ήταν αναμενόμενο, οι θιβετιανές αρχές στη Λάσα διαμαρτυρήθηκαν αλλά απλώς ενημερώθηκαν από τον Ινδό πολιτικό αξιωματούχο ότι η Ινδία αναλάμβανε την Tawang. Οι διαμαρτυρίες αγνοήθηκαν. Η Δημοκρατία της Κίνας (ήδη εγκατεστημένη στην Ταϊβάν) κατήγγειλε επίσης έντονα τη δράση της Ινδίας. Παραδόξως, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν εμφανίστηκε. Η ανησυχητική σιωπή της κομμουνιστικής Κίνας είναι ανησυχητική από την οπτική γωνία της θιβετιανής κυβέρνησης στη Λάσα και της εθνικιστικής κυβέρνησης στην Ταϊβάν, αλλά πρέπει να ενθάρρυνε την Ινδία. Το 1954, το Νέο Δελχί κυκλοφόρησε έναν νέο χάρτη που δείχνει το Νότιο Θιβέτ ως μέρος της Ινδίας, εκτός από το Σικίμ και το Μπουτάν, και οι δύο γείτονες της Κίνας για εκατοντάδες χρόνια. Η Ινδία θα προσαρτήσει αργότερα το Sikkim το 1975. Το 1959, σε μια σειρά επιστολών που ανταλλάχθηκαν μεταξύ του Nehru και του Zhou, ο τελευταίος, αφού υπαινίχθηκε για χρόνια ότι η Κίνα θα σεβόταν την πορεία της γραμμής McMahon, προσφέρθηκε να παραχωρήσει το νότιο Θιβέτ στην Ινδία. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτή η προσφορά απορρίφθηκε επειδή ο Νεχρού διεκδίκησε επίσης το Ακσάι Τσιν ως ινδικό έδαφος, μια απαίτηση που οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να αποδεχτούν. Οποιοσδήποτε ουδέτερος παρατηρητής θα είχε συμπεράνει ότι οι κομμουνιστές έσκυβαν προς τα πίσω για να διευθετήσουν τον επεκτατισμό της Ινδίας, ακόμη και με τίμημα την παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της Κίνας. Για την Ινδία, η πραότητα της Κίνας απλώς ενίσχυσε την πεποίθησή της ότι η χώρα της ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην Ασία. Εξάλλου, η μόνη απάντηση που πρόσφερε η Κίνα μετά την προσάρτηση από την Ινδία ενός εδάφους τριπλάσιου μεγέθους από την Ταϊβάν ήταν μια επιστολή εδαφικής παραχώρησης από τον Zhou. Ο Νεχρού και οι αξιωματούχοι του έπρεπε να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά της Κίνας ως ένδειξη υποταγής, η οποία στην ινδική κουλτούρα δεν απαιτεί παρά περιφρόνηση. Η αδράνεια του Κομμουνιστικού Κόμματος απέναντι στις εδαφικές προόδους της Ινδίας ήταν πιθανότατα αποτέλεσμα πρακτικών εκτιμήσεων, καθώς είχε καταλάβει την εξουσία μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα με τη βία και έπρεπε ακόμη να διαχειριστεί έναν ανήσυχο πληθυσμό.η πλειοψηφία των οποίων δεν είχε καμία συγγένεια με το νέο καθεστώς. Η εκτροπή πόρων για την προστασία της περιφερειακής επικράτειας στα δυτικά της άκρα κινδύνευε να επεκτείνει τις δυνάμεις της, καθώς οι στρατηγικές ανησυχίες της Κίνας επικεντρώνονταν κυρίως στο ανατολικό μέτωπο. Το κινεζικό έδαφος θα μπορούσε να θυσιαστεί για να διασφαλιστεί η διατήρηση του καθεστώτος στην εξουσία. Η αρχαία Κίνα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για την εδαφική εισβολή της Ινδίας παρά μόνο να διαμαρτυρηθεί. Η Νέα Κίνα δεν παραπονέθηκε καν.
Η τελευταία φορά που ο Νεχρού και ο Ζου συναντήθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο ήταν στη Διάσκεψη Μπαντούνγκ το 1955 στην Ινδονησία. Σύμφωνα με αρχεία, το ζήτημα των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών δεν συζητήθηκε ποτέ. Αντίθετα, ο Zhou χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να περιγράψει τις «Πέντε Αρχές Ειρηνικής Συνύπαρξης» της ΛΔΚ, μία από τις οποίες υποσχέθηκε ότι η ΛΔΚ δεν θα διευθετούσε ποτέ τις συνοριακές της διαφορές με τη βία. Αυτό πρέπει να ακουγόταν σαν μουσική στα αυτιά του Νεχρού, επειδή η Κίνα είχε ουσιαστικά κηρύξει μια μονομερή προληπτική κατάπαυση του πυρός. Ο Νεχρού, αντίθετα, διακήρυξε ότι η Ινδία είχε το δικαίωμα να αμύνεται ενάντια στους εισβολείς στο έδαφός της. Οι ομιλίες σε διεθνή συνέδρια είναι συχνά ένας τρόπος για τους ηγέτες να εκφράσουν τη θέση της χώρας τους σε διάφορα θέματα, αλλά προσφέρουν επίσης μια εικόνα για τη νοοτροπία του ηγέτη και προσφέρουν μια εικόνα για τη σκέψη τους. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί γιατί ο Νεχρού υιοθέτησε έναν τόσο προκλητικό τόνο, γνωρίζοντας ότι τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών ήταν ειρηνικά και η Ινδία ήταν η μόνη που διέλυσε το status quo. Είναι βέβαιο ότι οι Βρετανοί δεν επρόκειτο να αποικίσουν εκ νέου την υποήπειρο και ότι η Ινδία επισκίαζε όλους τους γείτονές της εκτός από την Κίνα. Η διακήρυξη του Νεχρού για το δικαίωμα της Ινδίας στην αυτοάμυνα σίγουρα δεν συνδέθηκε με την αντίληψη μιας απειλής από την Κίνα. Μάλλον, ήταν ένα προπέτασμα καπνού για να δανειστούμε τα θύματα εν αναμονή της επιθετικότητας της Ινδίας κατά της Κίνας.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, η εδαφική επέκταση της Ινδίας προς τους μικρότερους γείτονές της δεν είχε συναντήσει σημαντική αντίσταση. Η Κίνα είχε πράγματι δείξει την αδυναμία της όσον αφορά το καθεστώς του Νότιου Θιβέτ. Αν ο Νεχρού αποδεχόταν την προσφορά της Κίνας, η Ινδία θα είχε αποκτήσει ένα νέο κομμάτι εδάφους που ο Βρετανός Ρατζ είχε επιθυμήσει τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει. Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ότι μια τέτοια συμφωνία θα είχε κλειδώσει τα βόρεια σύνορα της Ινδίας σε μια δεσμευτική συνθήκη. Δεδομένου ότι η Κίνα είχε ήδη αποδείξει ότι το έδαφός της θα μπορούσε να διακυβευτεί, ο Νεχρού υπολόγισε ότι εάν η Ινδία συνεχίσει να επιδιώκει να αποκτήσει γη πέρα από αυτό που φιλοδοξούσε το βρετανικό Raj, η καλύτερη πορεία δράσης θα ήταν να συνεχίσει να πιέζει τα εδαφικά σύνορα της Ινδίας χωρίς να δεσμευτεί. σε μια επίσημη συμφωνία. Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ότι αποκλείοντας ένα απίθανο σενάριο στο οποίο η Κίνα παρέμενε σιωπηλή απέναντι στις συνεχιζόμενες εισβολές της Ινδίας, αυτή η προσέγγιση θα εξέθετε την Ινδία ως τον επιτιθέμενο. Με άλλα λόγια, πώς θα μπορούσε η Ινδία να αρπάξει τη γη του γείτονά της ενώ έκανε τον τελευταίο να μοιάζει με τον κακό και παρουσιάζοντας την Ινδία ως μια λογική χώρα στον κόσμο; Εδώ μπήκε στο παιχνίδι η σημασιολογική αναγνωσιμότητα του Νεχρού. Συχνά έκανε δύο βασικές δηλώσεις: (1) ότι στο όνομα της ειρήνης θα μιλούσε σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή, και (2) ότι πέρα από τα ιερά σύνορα. Την Ινδία δεν θα διαπραγματευόταν απολύτως ποτέ. Η διάκριση του Νεχρού μεταξύ «συνομιλιών» και «διαπραγματεύσεων» του επέτρεψε να διατηρήσει μια εικόνα ανοιχτού διαλόγου, αποφεύγοντας κάθε διευθέτηση με την Κίνα, μετακινώντας αβίαστα από τη μια δήλωση στην άλλη. Εν τω μεταξύ, τα ινδικά στρατεύματα έστηναν αθόρυβα θέσεις όλο και πιο βόρεια.
Το 1961, η Ινδία πέτυχε άλλη μια νίκη με την προσάρτηση της Γκόα, μιας πορτογαλικής αποικίας που προϋπήρχε της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ενώ η Κίνα είχε δεσμευτεί να μην επιλύσει τις συνοριακές της διαφορές με τη βία, η Ινδία δεν είχε τέτοιους περιορισμούς. Ο Νεχρού διέταξε έναν μαζικό βομβαρδισμό στο αεροδρόμιο της Γκόα και η περιοχή έπεσε γρήγορα στα χέρια των Ινδών. Η προσάρτηση της Γκόα πιθανότατα έδωσε μια ώθηση ηθικού στην Ινδία, η οποία είχε νικήσει έτσι μια ευρωπαϊκή δύναμη. Μετά από αυτή τη νίκη, ο Nehru έστρεψε την προσοχή του στην Κίνα και άρχισε να εκστρατεύει για γη βόρεια της γραμμής McMahon, ξεκινώντας αυτό που ονόμασε Forward Policy. Στα τέλη του 1961, η πολιτική προώθησης της Ινδίας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, με τη δημιουργία συνοριακών σταθμών όλο και πιο βαθιά στο κινεζικό έδαφος. Η Κίνα εξέδωσε αυστηρές προειδοποιήσεις ότι θα αντιδρούσε εάν η Ινδία συνεχίσει τις εισβολές της. Τελικά, η Ινδία άρχισε να εδραιώνει την παρουσία της σε περιοχές που, κατά τη δική της παραδοχή, βρίσκονταν εντός των συνόρων της Κίνας (βόρεια της γραμμής McMahon). Εν τω μεταξύ, ο Νεχρού είχε καταφέρει επιδέξια να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η Κίνα ήταν ο επιτιθέμενος, παρουσιάζοντας τις ενέργειες της Ινδίας ως απλή απάντηση στην καταπάτηση της Κίνας - μια απόδειξη της λεκτικής του φινέτσας.
Τον Οκτώβριο του 1962, μετά από χρόνια επανειλημμένων προειδοποιήσεων και αποτυχημένων προσπαθειών να φέρει την Ινδία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η Κίνα εξαπέλυσε επίθεση στις θέσεις των Ινδών στο Νότιο Θιβέτ, στέλνοντας γρήγορα τον ινδικό στρατό σε αταξία και την απόσυρσή του. Το Tawang επέστρεψε στον κινεζικό έλεγχο. Πανικόβλητος, ο Νεχρού στράφηκε στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για βοήθεια. Στην επιστολή του προς τον Πρόεδρο John F. Kennedy, ο Nehru κατέληξε με την ακόλουθη πρόταση:
« Από την πλευρά μας, είμαστε αποφασισμένοι να μην φείδουμε προσπάθεια μέχρι να εξαλειφθεί πλήρως η απειλή που θέτει ο επεκτατικός και επιθετικός μιλιταρισμός της Κίνας για την ελευθερία και την ανεξαρτησία ».
Ο Νεχρού είπε κραυγαλέα ψέματα στον JFK και στον κόσμο. Ας σταματήσουμε για λίγο να σκεφτούμε τι έγινε. Δέκα χρόνια πριν από την επιστολή του Νεχρού που ζητούσε τη βοήθεια των ΗΠΑ, πραγματοποίησε την προσάρτηση του Νοτίου Θιβέτ – μια ενέργεια που η βρετανική Ρατζ είχε ξεκινήσει αλλά την άφησε ημιτελή λόγω της πρόωρης αποχώρησής της από τη Νότια Ασία. Η πιο φιλανθρωπική ερμηνεία των πράξεων του Νεχρού, παρά την υποκρισία τους, είναι ότι θεωρούσε την Ινδία ως τον νόμιμο κληρονόμο του βρετανικού Ρατζ και, ως εκ τούτου, δικαιούται να κληρονομήσει όλες τις εδαφικές διεκδικήσεις του, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που υπήρχαν μόνο στα χαρτιά. Ωστόσο, αυτό που έκανε στη συνέχεια ο Νεχρού, εισβάλλοντας σε έδαφος που δεν είχε διεκδικήσει ποτέ το βρετανικό Ρατζ και το οποίο η ίδια η Ινδία είπε ότι ήταν στην Κίνα, θα ήταν αδικαιολόγητο - εκτός από την Ινδία του Νεχρού που κατηγόρησε την Κίνα ως επεκτατική. Εδώ ο Νεχρού ανέπτυξε ένα άλλο ρητορικό τέχνασμα. Άρχισε να ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχε εδαφική διαφορά με την Κίνα και ότι οποιοδήποτε έδαφος διεκδικούσε η Ινδία ήταν ipso facto ινδικό. Αυτό το σημασιολογικό δόλο – ένας νομικιστικός ισχυρισμός ότι μια περιοχή έγινε ινδική απλώς και μόνο επειδή την διεκδίκησε η Ινδία – έγινε κλασικό του Νεχρού, που προοριζόταν να συγκαλύψει την εδαφική επιθετικότητα της Ινδίας με περίπλοκη νομιμότητα. Όταν η Κίνα κάλεσε για διαπραγματεύσεις, ο Νεχρού απάντησε με μια αδιάλλακτη στάση: το «ιερό έδαφος» της Ινδίας ήταν αδιαπραγμάτευτο. Ταυτόχρονα, ο Νεχρού παρουσίασε τις συνοριακές περιπολίες της Ινδίας, οι οποίες δρούσαν σε περιοχές που οι Βρετανοί Ρατζ δεν είχαν ποτέ διεκδικήσει, πόσο μάλλον έλεγχε, ως απλή άμυνα κατά της κινεζικής επιθετικότητας, σύμφωνα με τη στρεβλή λογική του. Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τη συνήθη τάση τους να υποστηρίζουν τις δημοκρατίες, δέχτηκαν τις κατηγορίες του Νεχρού χωρίς αμφιβολία. Κανείς στην διοίκηση του JFK δεν εξέτασε ποτέ κριτικά τους ισχυρισμούς του Nehru. Οι κατηγορίες του ελήφθησαν κυριολεκτικά.
Στη συνέχεια ο Πρόεδρος Κένεντι διέταξε γρήγορα αεροπορική μεταφορά όπλων και προμηθειών στην Ινδία, με τη Βρετανία να συμμετέχει στην προσπάθεια για γρήγορη μεταφορά εξοπλισμού στη χώρα. Αμερικανικά μεταγωγικά αεροπλάνα προσγειώθηκαν στην Ινδία με ρυθμό οκτώ πτήσεων την ημέρα, το καθένα μετέφερε περίπου είκοσι τόνους στρατιωτικού εξοπλισμού: αυτόματα τουφέκια, βαρείς όλμους και όπλα χωρίς ανάκρουση. Η Αυστραλία ανακοίνωσε ότι θα παράσχει όπλα για να βοηθήσει την ειρηνόφιλη Ινδία να αντισταθεί στους Κινέζους επιτιθέμενους. Ο δημοκρατικός κόσμος φαινόταν ενωμένος στην υποστήριξή του προς την Ινδία ενάντια σε μια «επεκτατική» Κίνα. Τρεις εβδομάδες αργότερα, σε ένα δεύτερο κύμα, η Κίνα ανακατέλαβε όλο το νότιο Θιβέτ. Ένα μήνα αργότερα, η Κίνα αποσύρθηκε μονομερώς βόρεια της γραμμής McMahon - μια παράνομη γραμμή που δημιουργήθηκε από διπλωματική πλαστογραφία και η οποία δεν είχε ποτέ αναγνωριστεί από καμία κινεζική κυβέρνηση, είτε η εθνικιστική κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κίνας είτε η Κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Καθώς οι κινεζικές δυνάμεις συνέτριψαν τις θέσεις των Ινδών, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δύση πίεσαν τη Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) να υποστηρίξει την Ινδία και να καταδικάσει τον αντίπαλό της στον εμφύλιο πόλεμο στην άλλη πλευρά του στενού της Ταϊβάν. Αντίθετα, η εθνικιστική κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κίνας κατέστησε σαφές στα Ηνωμένα Έθνη ότι η περιοχή ήταν αναπόσπαστο μέρος της Δημοκρατίας της Κίνας και απαίτησε από την Ινδία να αποσυρθεί από τις περιοχές που είχε καταλάβει παράνομα.
Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, άρχισαν οι εσωτερικές κατηγορίες στην Ινδία. Ο πόλεμος ήταν μια εθνική ταπείνωση για την Ινδία, καθώς όχι μόνο αποκάλυψε την ανικανότητα του Ινδικού Στρατού, αλλά έκανε τη λεγόμενη αυτοκρατορική δύναμη να φαίνεται αξιολύπητη στα μάτια των μικρότερων γειτόνων της. Για να καλύψει τα ίχνη του, ο Νεχρού και το κόμμα του στο Κογκρέσο είπαν ψέματα στον λαό τους και στον κόσμο δημιουργώντας την αφήγηση ότι η Κίνα είχε μαχαιρώσει την Ινδία πισώπλατα, ότι μια πολεμοχαρής και επεκτατική Κίνα είχε επιτεθεί στην Ινδία χωρίς πρόκληση. Από ιδιοσυγκρασία, οι Ινδοί είναι μάστορες στην τέχνη του σκοταδισμού και του σοφισμού. Χρειάστηκαν λίγη προσπάθεια για να πείσουν τον κόσμο ότι η Ινδία ήταν ένα άτυχο θύμα που ασχολούνταν με τη δουλειά της, μόνο για να εισβάλει μια γερακίνα Κίνα. Το γεγονός ότι η μονομερής αποχώρηση της Κίνας (από τα εδάφη που είχε κατακτήσει πολύ πριν) δεν ήταν κάτι που θα έκανε ένας επεκτατής δεν είχε μεγάλη σημασία για το δυτικό μυαλό. Εάν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με την ιστορία, θα πρέπει να απορριφθούν. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν η Ινδία να επισημάνει ότι είναι δημοκρατία, ενώ η Κίνα είναι μια αυταρχική κομμουνιστική χώρα και να προσθέσει μια αντιστροφή της αλήθειας – και αυτό θα ήταν αρκετό για να αποδείξει την ενοχή της Κίνας. Για τους Αμερικανούς, λέξεις όπως «δημοκρατία» και «κομμουνισμός» δεν είναι απλές πολιτικές ταμπέλες. Είναι συναισθηματικοί όροι που διεγείρουν πρωταρχικά συναισθήματα παρά ορθολογική σκέψη. Οι άνθρωποι του μάρκετινγκ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι διαφημίσεις που ελκύουν την καρδιά είναι πολύ πιο ισχυρές από αυτές που απευθύνονται στο μυαλό. Οι Ινδοί, οι οποίοι είναι επιτυχημένοι πωλητές από πολιτιστική διάθεση, το καταλαβαίνουν αυτό ενστικτωδώς. Στον πολιτικό λόγο, είτε ξένο είτε εγχώριο, τα γεγονότα δεν έχουν σημασία. είναι η ιστορία που μετράει. Η Ινδία έχει προωθήσει την αφήγηση ότι είναι ένα αθώο θύμα μιας επεκτατικής Κίνας, άλλοτε με ξεκάθαρα ψέματα και άλλοτε με υπονοούμενα, μέχρι σήμερα. Οι Αμερικανοί, ευκολόπιστοι κι αν είναι, πήραν ελαφρά το ψέμα της Ινδίας.
Ο πόλεμος του 1962 ήταν σύντομος, αλλά τα αποτελέσματά του ήταν διαρκή. Στην Ινδία, σηματοδότησε την αρχή της ινδικής εχθρότητας προς την Κίνα. Στη Δύση, ήταν εδραιωμένο στο δυτικό μυαλό ότι η Κίνα αποτελούσε απειλή για τον κόσμο. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες διοργάνωσαν την Επιχείρηση False Flag στον Κόλπο του Τόνκιν το 1964, το στάδιο ήταν ήδη στημένο. Μια εθνική συναίνεση σχηματιζόταν μεταξύ των δικομματικών πολιτικών για την ανάγκη να γίνει κάτι για να αποτραπεί η «επέκταση» της Κίνας. Εξάλλου, η Κίνα είχε ήδη εισβάλει στην Ινδία και επρόκειτο να μετατρέψει τη Νοτιοανατολική Ασία σε κομμουνιστικό προπύργιο. Αργά ή γρήγορα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την Κίνα. Ο McNamara, ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες του πολέμου του Βιετνάμ, είχε δηλώσει δημόσια ότι εάν η Κίνα εισέβαλε ξανά στην Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα εναντίον της Κίνας. Σίγουρα, η δυσπιστία στον κομμουνισμό είναι αναπόσπαστο μέρος του πολιτιστικού DNA των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά χωρίς το ψέμα της Ινδίας, κανένας Αμερικανός πρόεδρος από αυτό το έθνος που είναι χαρούμενο για τη σκανδάλη δεν θα είχε αρκετό πολιτικό κεφάλαιο για να πάει στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ήταν η συμβολή δύο παραγόντων - ο φόβος για τον κομμουνισμό και η ψευδής ινδική αφήγηση μιας επεκτατικής Κίνας - που παρείχε το καύσιμο και το οξυγόνο για να πυροδοτήσει τον πόλεμο του Βιετνάμ. Χωρίς κανένα από αυτά τα στοιχεία, ο πόλεμος δεν θα είχε συμβεί. Το ψέμα της Ινδίας έδωσε στους Αμερικανούς έναν λόγο ύπαρξης και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Όπως φέρεται να είπε τότε ο Χένρι Κίσινγκερ, αν γνώριζε τα γεγονότα της σύγκρουσης νωρίτερα, η εικόνα του για το Πεκίνο ως εγγενώς επιθετικό θα είχε αποδυναμωθεί, όπως και η ινδική υποστήριξη για αμερικανική επέμβαση στην Ινδοκίνα. Ο πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα επιβεβαίωσε επίσης ότι η άποψη της Ουάσιγκτον για την Κίνα ως επιθετική ήταν ο βασικός παράγοντας αυτής της παρέμβασης, με τρία εκατομμύρια θανάτους στο Βιετνάμ, συν άλλα εκατομμύρια θανάτους σε άλλα μέρη της Ινδοκίνας. Ομοίως, ο William Bundy, πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, έκανε ένα από τα πιο διορατικά σχόλια για την πολιτική των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Σε ένα άρθρο για τα "Pentagon Papers" στο γαλλικό περιοδικό εξωτερικών υποθέσεων Preuves , προσδιορίζει "μια φοβισμένη άποψη για την Κίνα" ως τον κύριο παράγοντα πίσω από την άστοχη κλιμάκωση του πολέμου στο Βιετνάμ το 1964-1965.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η φύση της εδαφικής διαφοράς μεταξύ Ινδίας και Κίνας είναι πολύ διαφορετική από ό,τι θεωρείται γενικά ως εδαφικές διαφορές μεταξύ κρατών. Οι εδαφικές συγκρούσεις στην Ευρώπη, για παράδειγμα, συνήθως περιλαμβάνουν τη σύνθετη ιστορία μιας περιοχής, την άνοδο και την παρακμή αυτοκρατοριών, την αλλαγή των πολιτικών συμμαχιών και τις διαμάχες εξουσίας μεταξύ αντίπαλων εθνοτικών ομάδων, που τελικά καταλήγουν σε μια γεωγραφική ισορροπία. Η εδαφική διαμάχη μεταξύ Ινδίας και Κίνας δεν έχει κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Μοιάζει περισσότερο με μια σύγκρουση μεταξύ Τουρκίας και Σουηδίας για την ιδιοκτησία ενός τμήματος εδάφους στη Σκανδιναβία. Η αμφισβητούμενη περιοχή δεν έχει καμία σχέση με την ινδική υποήπειρο. Οι άνθρωποι της υποηπείρου και οι άνθρωποι των αμφισβητούμενων περιοχών είναι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους. Μάλιστα, μέχρι να καταληφθεί η περιοχή από την ιστορικά ανύπαρκτη «Ινδία», άνθρωποι από την υποήπειρο δεν είχαν καν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην περιοχή του Βιετνάμ. Γιατί είναι η Ινδία εδώ; Οι δυτικοί υπερασπιστές της Ινδίας δεν αμφισβητούν ποτέ τον παραλογισμό της εδαφικής θέσης της Ινδίας. Ωστόσο, οι Ινδοί εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σήμερα σαν να είναι το τραυματισμένο μέρος στη σύγκρουσή τους με την Κίνα, παρά το γεγονός ότι η Ινδία έχει κερδίσει έδαφος σε βάρος της Κίνας.
Ο πόλεμος του 1962 τελείωσε πριν από περίπου εξήντα χρόνια, αλλά μια επίλυση της εδαφικής σύγκρουσης δεν φαίνεται ακόμη. Οι Ινδοί πιστεύουν ακράδαντα ότι η χώρα τους έχει δίκιο, ενώ η πλειονότητα των Κινέζων γνωρίζει αόριστα, αν όχι καθόλου, ότι η χώρα τους έχει διεξάγει πόλεμο εναντίον της Ινδίας. Με τα χρόνια, η θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Νότιο Θιβέτ έχει σκληρύνει και δεν τίθεται πλέον θέμα παραδοχής της. Σήμερα, ο πόλεμος εξακολουθεί να φαίνεται μεγάλος στην ινδική ψυχή, αλλά παραμένει μια σκοτεινή ιστορία στην Κίνα. Όποιος το γνωρίζει πιθανώς έχει την εντύπωση ότι αυτή η σύγκρουση είναι η κληρονομιά του επεκτατισμού του βρετανικού Raj - ένα λείψανο μιας περασμένης εποχής πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με την Ινδία να έχει απλώς κληρονομήσει τη σύγκρουση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν ήταν πολύ ειλικρινές με τους λαούς του σχετικά με το πώς οι δύο χώρες ήρθαν στο χτύπημα το 1962, γιατί η αλήθεια θα το έκανε να φαίνεται πολύ άσχημο. Άλλωστε, ήταν υπό την επίβλεψη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος ότι ένα κομμάτι εδάφους είχε αφαιρεθεί από την Κίνα. Αυτή η πράξη προδοσίας είναι αντίθετη με την εικόνα που προβάλλει το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα στους πολίτες του – ότι η Κίνα, υπό τη νέα ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, είναι ισχυρή και ικανή να αντισταθεί στην ξένη επιθετικότητα. Η πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο: εν αγνοία του ευρύτερου κινεζικού κοινού, ο «αιώνας της ταπείνωσης» δεν τελείωσε με την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. επέστρεψε στη ζωή. Πριν από μερικά χρόνια, το Κομμουνιστικό Κόμμα προώθησε την εικόνα του «λύκου πολεμιστή» της Κίνας, βασισμένη σε μια ομώνυμη ταινία. Αυτό είναι ξεκάθαρα ένα κομμάτι προπαγάνδας που προορίζεται για εγχώρια κατανάλωση, και το αφελές κινεζικό κοινό έχει διασκεδάσει με αυτό. Εν τω μεταξύ, δυτικά και ινδικά ΜΜΕ το έχουν καταλάβει και το χρησιμοποίησαν για να παρουσιάσουν στο κοινό τους την αφήγηση μιας πολεμοχαρής Κίνας, με αποτέλεσμα μια περίεργη κατάσταση όπου ένα άρθρο προπαγάνδας εξυπηρετεί τα συμφέροντα δύο στρατοπέδων. Η πραγματικότητα είναι ότι η Κίνα υπό τον Μάο ήταν ένα έθνος αδιάφορο για την εδαφική του ακεραιότητα και που έθεσε τη σταθερότητα της κομμουνιστικής κυριαρχίας πάνω από όλα. Όλοι οι γείτονες της Κίνας μπόρεσαν να επωφεληθούν από αυτό.
Η δυναμική που ώθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να εμπλακούν στον πόλεμο του Βιετνάμ εξακολουθεί να είναι επίκαιρη σήμερα, και ακόμη πιο ισχυρή από ό,τι στη δεκαετία του 1960, η Ινδία συνεχίζει να μεταφέρει την ιδέα ότι η Κίνα είναι μια επεκτατική δύναμη που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Ωστόσο, σε αντίθεση με το παρελθόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα έχουν μια μεγάλη ινδοαμερικανική κοινότητα με ισχυρούς δεσμούς με τη χώρα καταγωγής τους. Οι Αμερικανοί ινδικής καταγωγής κατέχουν ολοένα και πιο σημαντική θέση στην πολιτική σφαίρα. Όλο και περισσότεροι Ινδοαμερικανοί υπηρετούν στο Κογκρέσο των ΗΠΑ και κάποιοι διεκδικούν ακόμη και την προεδρία. Ορισμένοι Ινδοαμερικανοί πολιτικοί έχουν ξεκάθαρα λειτουργήσει στο παρελθόν με μια ινδοκεντρική ατζέντα. Εν τω μεταξύ, η πλειονότητα των λευκών Αμερικανών παραμένει τόσο αφελής όσο ποτέ στην ξένη χειραγώγηση και δεν ταιριάζουν με τους διχαλωτές Ινδιάνους. Οι Αμερικανοί ειδικοί και ακαδημαϊκοί είναι εξίσου ανίδεοι με τους υπόλοιπους όταν πρόκειται για την Κίνα. Ακόμη και πολλοί λεγόμενοι ειδικοί της Κίνας (λόγοι με τα κατάλληλα προσόντα) συχνά δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε, ωστόσο οι απόψεις τους αναζητούνται σε συζητήσεις σε δεξαμενές σκέψης – μια περίπτωση τυφλών που οδηγούν τους τυφλούς.
Οι Αμερικανοί δεν έχουν ιδέα τι είναι η Κίνα και δεν έχουν ιδέα τι είναι η Ινδία. Η Ινδία, ως επί το πλείστον, δεν είναι η χώρα που φαντάζονται οι Αμερικανοί. Εκτός από τη βρωμιά, το χάος, τον βιασμό και τη δυσλειτουργία, δεν είναι ούτε πνευματικό ούτε ειρηνικό. Για λόγους που πιθανώς έχουν τις ρίζες τους στη νοοτροπία της κάστας, η Ινδία έχει την προδιάθεση να ελέγχει τους γείτονές της και να τους υποτάσσει. Στη σύντομη ύπαρξή της, των εβδομήντα οκτώ ετών, η Ινδία έχει αποδείξει ότι είναι τύραννος και αρπαχτής γης. Κάθε γείτονάς της έχει παραχωρήσει μέρος της επικράτειάς του στην Ινδία. Οι άνθρωποι εκτός της Νότιας Ασίας δεν γνωρίζουν ότι η Ινδία είναι μισητή και αποδοκιμασμένη στη γειτονιά της λόγω της αυταρχικής της στάσης. Η χώρα είναι πολύ επιδέξια στο να εφιστά τη διεθνή προσοχή στον επεκτατισμό της και παρέχει πάντα μια έτοιμη απάντηση όταν αμφισβητούνται τα παραπτώματα της.
Στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων, αυτό που έχει κάνει η Ινδία στους γείτονές της μπορεί να θεωρηθεί παραβίαση ιδιοκτησίας, κάτι που συνάδει με το πώς συμπεριφέρονται οι ίδιοι οι Ινδοί όσον αφορά την ιδιοκτησία. Στην Ινδία, ο καθένας χτίζει δυνατούς και ψηλούς φράχτες γύρω από την ιδιοκτησία του μόλις το αγοράσει, επειδή οι γείτονες θα καταπατήσουν τη γη τους αν τους δοθεί η ευκαιρία. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ινδία, όταν δημιουργήθηκε και είδε ότι το έδαφος του γείτονά της δεν προστατεύεται, άρχισε να το καταπατά. Ωστόσο, στην περίπτωση της Κίνας, η Ινδία πήγε τα πράγματα πολύ μακριά και κατέληξε να δεχτεί ένα χαστούκι από την Κίνα, και από τότε η Ινδία προσποιήθηκε ότι ήταν το θύμα.
Η διαφορά μεταξύ του σήμερα και του παρελθόντος είναι ότι το ινδικό ψέμα που έσυρε τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο του Βιετνάμ ήταν εκείνη την εποχή συνέπεια της σχέσης της Ινδίας με την Κίνα. Ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν ενδιέφερε την Ινδία. Σήμερα, ωστόσο, η Ινδία έχει έννομο συμφέρον να ωθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πόλεμο με την Κίνα και να παρουσιαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες ως αντίβαρο σε μια απειλητική Κίνα. Καθώς η Κίνα ανεβαίνει και δυναμώνει, η Ινδία νιώθει όλο και πιο άβολα. Ο «άρρωστος της Ασίας» που κάποτε η Ινδία αντιμετώπιζε με περιφρόνηση έχει γίνει τώρα η μεγαλύτερη γεωπολιτική πρόκληση της Ινδίας στα μάτια της στρατηγικής της κοινότητας ασφάλειας, ξεπερνώντας τον ιστορικό εχθρό της το Πακιστάν. Η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών σε έναν πόλεμο κατά της Κίνας θα εξυπηρετούσε την Ινδία σε πολλά μέτωπα. Πρώτον, θα αποδυναμώσει σημαντικά την Κίνα, την οποία η Ινδία βλέπει ως την κύρια απειλή της. Στη συνέχεια, η Ινδία θα ήθελε να δει τις δύο χώρες να αφανίζονται η μία την άλλη, ανοίγοντας το δρόμο για την Ινδία να αναδειχθεί σε υπερδύναμη. Όσο γελοίο κι αν ακούγεται, οι περισσότεροι Ινδοί υποφέρουν από αυταπάτες μεγαλείου και διακατέχονται από την ιδέα ότι η φτωχή χώρα τους, που δεν μπορεί να προσφέρει ούτε βασικές ανέσεις στον λαό της, γίνεται υπερδύναμη. Τρίτον, οι Ινδοί, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να θεραπεύουν τις πληγές του πολέμου του 1962 και θα ήθελαν να επιστρέψουν στην Κίνα εάν παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Η Ινδία θα ήθελε να δει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα να εμπλέκονται σε έναν πόλεμο αμοιβαίας αυτοκαταστροφής.
Με τα χρόνια, όπως ισχυρίζεται η Κίνα, ένα άλλο φαινόμενο κερδίζει δυναμική στο Διαδίκτυο, παράλληλα με το όραμα της Κίνας ως εχθρού της Ινδίας. Οι Ινδοί καλούν την Ινδία και την Κίνα να συνεργαστούν για να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Είναι μια ανησυχητική αποκάλυψη, αλλά δείχνει το φετίχ της Ινδίας να κυριαρχεί στους άλλους, αλλά αυτή τη φορά με μια ανατροπή: αντί να το κάνει μόνη της, η Ινδία θέλει να στρατολογήσει την Κίνα ως συμπολεμιστή. Η φαντασίωση της Ινδίας δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα, γιατί η Κίνα δεν έχει καμία πρόθεση να κυριαρχήσει στους γείτονές της, πόσο μάλλον να κυριαρχήσει στον κόσμο. Αλλά αυτό αποκαλύπτει μόνο τις υπερμεγέθεις φιλοδοξίες της Ινδίας.
Σήμερα, η Ινδία είναι φτωχή, βρώμικη, θυμωμένη, αγιασμένη, αλαζονική και αμυντική, αλλά εξακολουθεί να τρέφει ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες. Πολλοί από τους λεγόμενους αναλυτές ασφαλείας της ζητούν η Ινδία να γίνει «καθαρός πάροχος ασφάλειας» για την περιοχή, κάτι που είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι η Ινδία πρέπει να είναι μια ηγεμονική δύναμη. Η Ινδία δεν θα είναι ποτέ μεγάλη δύναμη λόγω του χαμηλού ανθρώπινου κεφαλαίου του πληθυσμού της. Ωστόσο, σίγουρα μπορεί να ασκήσει επιρροή στις δυτικές κοινωνίες μέσω της διεφθαρμένης και δόλιας φύσης του πληθυσμού της, ειδικά εκείνων που έχουν εγκατασταθεί σε δυτικές χώρες.
Οι ΗΠΑ πλήρωσαν ένα τεράστιο τίμημα για το ψέμα της Ινδίας χωρίς καν να το γνωρίζουν. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, η Ινδία δεν έχει αντιμετωπίσει συνέπειες για την εξαπάτησή της. Συνεχίζει να λέει ψέματα ατιμώρητα γιατί ξέρει ότι τα ψέματά της δεν θα αμφισβητηθούν ποτέ. Επιπροσθέτως, αν και η Ινδία έχει αμερικανικό αίμα στα χέρια της, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να υποστηρίζουν την Ινδία, νομίζοντας ότι είναι μια καλοπροαίρετη δύναμη για τον κόσμο απλώς και μόνο επειδή είναι δημοκρατία. Στην απλοϊκή και παιδική αμερικανική κοσμοθεωρία, όπου οι χώρες χωρίζονται μεταξύ καλού και κακού, με τις δημοκρατίες να θεωρούνται εγγενώς καλές και τα αυταρχικά καθεστώτα ως κακά, υπάρχει μικρή πιθανότητα να δοθεί στην Κίνα δίκαιη ακρόαση στη σύγκρουσή της με την Ινδία. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός ότι η Αμερική θα χειραγωγηθεί και πάλι για να ξεκινήσει έναν πόλεμο στην Ασία – αυτή τη φορά όχι ενάντια στο Βιετνάμ, αλλά ενάντια σε μια ανανεωμένη Κίνα, με όλες τις προεκτάσεις που αυτό συνεπάγεται. Ο καλύτερος τρόπος για να μειωθεί η πιθανότητα να συμβεί αυτό είναι να ανοσοποιηθούν οι Αμερικανοί σχετικά με την παραπλανητική φύση των Ινδών για να μειωθεί η ευπάθειά τους, κάτι που δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο, δεδομένου ότι οι Ινδοί είναι γνωστοί ως απατεώνες στη δυτική κοινωνία.
πηγή: The Unz Review μέσω Between the Pen and the Anvil
