Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μια κάποια λύση στα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, στα αδιέξοδα της ΕΕ με την Ελλάδα, στα αδιέξοδα των ΗΠΑ στην γεωπολιτική μας περιοχή, στα αδιέξοδα της αριστεράς στην χώρα μας και στην Ευρώπη. Ήταν μια κάποια λύση και στα αδιέξοδα μιας διανόησης χωρίς μεγάλη θεωρία για την επόμενη ημέρα της μετάβασης και του μετασχηματισμού από την νεωτερικότητα και τον μοντερνισμό στην μετανεωτερικότητα και τον πολιτικό μεταμοντερνισμό της νέας παγκοσμιοποίησης. Μια κάποια λύση, αρχικώς, και στα δικά μου μάτια, δηλαδή, αγαπητέ αναγνώστη.
Σύντομα, κατά την πρώτη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, κάποιοι βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώνουμε αυτό που η ιστορία είχε «βεβαιώσει» πολλές φορές: Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος και ο ενθουσιασμός χωρίς ισχυρό, σοβαρό και συνειδητοποιημένο κίνημα ακόμη χειρότερο.
Δεν υπάρχει δικαιολογία. Παραγνωρίσαμε μισοσυνειδητά-μισοασυνείδητα την πραγματικότητα, όσοι τουλάχιστον γνωρίζαμε τα πράγματα στην Ελλάδα και διεθνώς και τις σχέσεις που τα όριζαν και τα ορίζουν στη συγκυρία. Δεν είμαστε αθώοι στο βαθμό που δεν είμαστε ηλίθιοι. Δεν θα έλεγα καν πως εξαπατηθήκαμε, απλώς δεν θα μπορούσαμε να πιστέψουμε την δραματική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ από το «σχεδόν τίποτε» να γεννηθεί κάτι πολιτικώς με προοδευτική αξία προς μια νέα μεταπολίτευση, ποιοτικά ανώτερη και εντιμότερη από εκείνη του 1974. Υπολογίσαμε λάθος, όχι την ανάγκη, όχι την πρόκληση, όχι τόσο τα εσωτερικά και διεθνή δεδομένα, αλλά τους ανθρώπους, τους χαρακτήρες των νέων κυβερνητών, τους πραγματικούς παράγοντες ισχύος κάθε εξουσίας. Αυτή είναι η αυτοκριτική μου…
Και να που βρισκόμαστε σήμερα: Η «αποκάλυψη» Αλέξης Τσίπρας, ο αμφιλεγόμενος αριστερός πρωθυπουργός που ξεκίνησε την πολιτική του κούρσα σαν κακό «παιδί θαύμα» για να μετατραπεί σε «παγκόσμια απειλή» και σε λίγο σε καλό, συμμορφούμενο και άκρως συνεργάσιμο «παιδί» με τις ελίτ, σε όλα τα επίπεδα διάρθρωσης της πολιτικής και της οικονομίας, διεθνώς, να ξεφουσκώνει απότομα!
Ποιος και γιατί φούσκωσε τον Αλέξη; Γιατί οι ίδιοι τον ξεφουσκώνουν σήμερα; Δεν θα δοκιμάσω να απαντήσω στο ερώτημα, επειδή δεν νοιώθω έτοιμος να απαντήσω με πλήρη ειλικρίνεια. Αν παραμείνω στο δομικό, ερμηνευτικό σχήμα θα ικανοποιούσα ίσως αρκετούς αναγνώστες, αλλά δεν θα υπηρετούσα την μικρή αλήθεια στο ζήτημα. Αν δεν πρόσθετα συνθετικά σχέσεις ανθρώπων σε πόστα εξουσίας και «παραεξουσίας», μάλλον αντί για αλήθεια θα έλεγα ένα αληθοφανές ψέμα. Και στο βαθμό που δεν είμαι σε θέση να μιλήσω και για το δεύτερο, καλύτερα να αφήσω το ερώτημα ξεκρέμαστο, στον αέρα.
Αυτό δεν σημαίνει πως είναι άσκοπο να αναφερθούμε στη σύγχρονη βεντάλια των αδιεξόδων του πρωθυπουργού που αποτελούν ταυτόχρονα και μερικώς αιτία και αποτέλεσμα του ξεφουσκώματός του.
Σε συνεργασία με το κουαρτέτο, που ασκεί την πραγματική διακυβέρνηση στην Ελλάδα, έπλασε έναν μύθο για την πρόοδο της εθνικής μας οικονομίας επί ημερών του που καταρρέει όσο πλησιάζουμε προς τη λήξη του τρέχοντος τρίτου (μείζονος) προγράμματος προσαρμογής. Σοβαρά και μεγάλα κεφάλαια δεν επενδύθηκαν στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας μας. Αντίθετα συνεχίστηκε με αργούς, ωστόσο, ρυθμούς η συρρίκνωση και η αποεπένδυση, με την ανεργία να διασκεδάζεται μάλλον αντί να αντιμετωπίζεται δομικώς. Οι δείκτες κοινωνικής δικαιοσύνης, ανταγωνιστικότητας και διαφθοράς, δεν εμφανίζουν επίσης αξιόλογη διαφορά σε σύγκριση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις της κρίσης. Σίγουρα δεν βελτιώθηκαν αν δεχτείς πως δεν χειροτέρεψαν κάποιοι από αυτούς και κυρίως αυτοί που αναφέρονται σε αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ: την κοινωνική δικαιοσύνη.
Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς έχοντας υπόψιν την ελληνική και διεθνή οικονομική πραγματικότητα, πως η Ελλάδα - αν παραμείνει στο ευρώ - θα μπορούσε από το φθινόπωρο να δανείζεται από την χρηματαγορά με επιτόκια μικρότερα από 5% (στη καλύτερη περίπτωση). Κανείς σοβαρός μελετητής δεν μπορεί να δει πώς η χώρα δεν θα αναγκαστεί μετά το τέλος του παρόντος προγράμματος να προσφύγει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, με τον οποίο θα υπογράψει ασφαλώς ένα νέας μορφής Μνημόνιο. Η «καθαρή έξοδος» του κ. Τσίπρα οδηγεί στην «καθαρή εποπτεία» από τον ESM και το Eurogroup, με τον ρόλο του ΔΝΤ να εξαρτάται από πολλά άλλα.
Στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα η έλλειψη σοβαρής στρατηγικής και η απόλυτη ανικανότητα διαχείρισης κρίσης είναι εμφανείς. Εδώ ο κ. Τσίπρας «χάθηκε» εντελώς. Με άνεση φάνηκε διατεθειμένος να ανοίξει όλα τα μείζονα ζητήματα, χωρίς να διαθέτει συγκεκριμένη στρατηγική για να τα κλείσει και χωρίς να έχει διερευνήσει σε τακτικό επίπεδο και σε βάθος ευκαιρίες, απειλές, δυνατότητες και αδυναμίες. Προχωρεί βλέποντας και κάνοντας για να καταφύγει στο τέλος στα κοινότοπα, σε γενικές αρχές και ευχολόγια, στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Η συνέχεια πλάθεται με παραμυθία και σενάρια όπου εμπλέκουν τρίτους σε υποθέσεις τις οποίες οι τρίτοι αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικά, υπηρετώντας συμφέροντα που δεν εναρμονίζονται οπωσδήποτε με τα ελληνικά.
Ανέκαθεν οι ελληνικές κυβερνήσεις μπέρδευαν τις Δημόσιες Σχέσεις με τις Διεθνείς Σχέσεις και την Εξωτερική Πολιτική. Είναι, ωστόσο, η πρώτη ίσως φορά μετά την μεταπολίτευση που το φαινόμενο αυτό είναι τόσο έντονο. Κοίταξε, η διαχείριση της οικονομικής κρίσης από τον κ. Τσίπρα και τις κυβερνήσεις του έχει διαμορφώσει μια απολύτως διαστροφική κουλτούρα σε ό, τι αφορά στην παρέμβαση τρίτων για την σωτηρία της κυβέρνησης και για την διατήρηση της σταθερότητας, που οδηγεί σε παρανόηση στο πεδίο της Εξωτερικής Πολιτικής της Ελλάδας και στην μεθοδολογία υπεράσπισης του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος. Δεν θέλω να επεκταθώ, αλλά η αλήθεια είναι πως βλέπω να εκτυλίσσεται σαν φάρσα η διαδικασία που οδήγησε στο «τρίτο Μνημόνιο», αυτή τη φορά στα ελληνοτουρκικά, στο κυπριακό και στο «σκοπιανό».
Μάλλον, κατά βάθος, ο κ. Τσίπρας πιστεύει πως αυτό (: διαδικασία για το τρίτο Μνημόνιο) ήταν μεγάλη επιτυχία του ίδιου προσωπικά και επιθυμεί να το επαναλάβει ως μέθοδο στα υπόλοιπα εθνικά ζητήματα! Αν το πράξει, από την «αυταπάτη» θα περάσει χωρίς να προλάβει να το καταλάβει στην αυτοκαταστροφή. Μόνο που αυτό δεν είναι δική του υπόθεση, είναι εγγενώς εθνική και κοινωνική υπόθεση.
