Ακτιβιστής: Στυλιανού

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στυλιανού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Οξύνονται οι Πόλεμοι Πέριξ του Αγωγού Ανατολικής Μεσογείου

Ακτιβιστής στις 4.1.19 0

Viktor Katona via Oilprice.com, Ζero Hedge, 3-1-18

[Σκοτεινές βλέπει, ο σχολιαστής της ιστοσελίδας των πετρελαίων, τις προοπτικές, για τον -υπό τριπλή υποτίθεται ελληνο-κύπριο-ισραηλινή περιφρούρηση- , σχεδιαζόμενο υποθαλάσσιο αγωγό φυσικού αερίου Ανατολικής Μεσογείου -εάν δεν ανακαλυφθούν εντός του νέου έτους δύο ακόμη γιγάντια κοιτάσματα όπως του Λεβιάθαν, στην ΑΟΖ του Ισραήλ.. Και εξηγεί την δυσοίωνη πρόβλεψη με δυο λόγους κυρίως: 1.- Ότι οι προβλεπόμενες ποσότητες φυσικού αερίου προς πώληση, από τα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί ως τώρα, δεν φτάνουν για την κάλυψη της δαπάνης εγκατάστασης του αγωγού, σε μεγάλη έκταση και βάθος, σε μια ενεργά σεισμογενή περιοχή και 2.- Οι απειλητικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου και η αβεβαιότητα και ανασφάλεια που δημιουργούν έχει απωθήσει τις μέγιστες των εταιρειών πετρελαίου και φυσικού αερίου από του να επενδύσουν στην πραγματοποίηση του έργου.

Η εξόφθαλμη θετική προσφορά του άρθρου, στους αναγνώστες Ελλάδας και Κύπρου, συνίσταται στο ότι εισάγει μιαν ένεση νηφαλιότητας, ρεαλισμού και υγιούς σκεπτικισμού -αντιστάθμισμα σε πυρετικά όνειρα πακτωλών υγρού χρυσίου, υπό την ασφαλή σκέπη τριπλής συντριπτικής ιπτάμενης συμμαχίας .]

Παρουσίαση : Μιχαήλ Στυλιανού

Υπήρξε σημαντική κινητικότητα τελευταία στην Ανατολική Μεσόγειο, με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα να προωθούν την πραγματοποίηση του αγωγού EastMed, ενός νέου αγωγού φυσικού αερίου, προοριζόμενου να διαφοροποιήσει τις πηγές ευρωπαϊκού εφοδιασμού σε φυσικό αέριο και να βρει μια μακροπρόθεσμη αξιόπιστη αγορά για όλες τις πρόσφατες ανακαλύψεις πηγών αερίου στην Μεσόγειο. Οι τρείς πλευρές συμφώνησαν στα τέλη Νοεμβρίου, (σχεδόν ένα χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου Ομοφωνίας( MoU) να εγκαταστήσουν τον αγωγό, το προβλεπόμενο κόστος του οποίου κυμαίνεται γύρω στα 7δις (περίπου το ίδιο όπως το κόστος εγκατάστασης του ανταγωνιστή του Turk-Stream. Αλλά, πίσω από την αποφασιστική πρόσοψη, είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για τον Αγωγό Ανατολικής Μεσογείου (ΑΑΜ) ως ένα βιώσιμο και κερδοφόρο έργο, επειδή αντιμετωπίζει έναν ανηφορικό αγώνα με τις παραδοσιακά δύσκολες λεβαντίνικες γεωπολιτικές καθώς και με τα γεωλογικά δεδομένα.

Ο ΑΑΜ αναμένεται να αρχίζει κάπου 170 χιλιόμετρα νοτίως της Κύπρου και να φθάνει στο Οτράντο, στα παράλια της Απουλίας, στην Ιταλία, περνώντας από την Κρήτη και την ηπειρωτικήν Ελλάδα. Δοθέντος ότι το υποθαλάσσιο τμήμα του αναμένεται να τοποθετηθεί σε βάθος τριών έως τριάμισι χιλιομέτρων, θα είναι, εάν κατασκευαστεί, ο βαθύτερος υποθαλάσσιος αγωγός αερίου και επίσης ίσως ο μακρύτερος, με υπολογιζόμενη έκταση 1900χλμ. Οι συμμετέχουσες χώρες εκκινούν από την εκτίμηση ότι η μεταφορική ικανότητα του αγωγού θα είναι 20 δις. κυβικά μέτρα (ΔΚΜ)τον χρόνο , μολονότι προηγούμενες εκτιμήσεις κινούνταν μεταξύ 12-16 ΔΚΜ με διάλειμμα έτους. Σύμφωνα με τον Ισραηλινό υπουργό Ενέργειας Yuval Steinitz, οι μέτοχοι θα χρειαστούν ένα χρόνο για να ξεκαθαρίσουν τα εναπομένοντα διοικητικά θέματα και 4-5 χρόνια για να εγκαταστήσουν τον αγωγό, που σημαίνει πως δεν θα λειτουργήσει πριν το 2025.

Η ιδέα του Αγωγού Ανατολικής Μεσογείου προβλήθηκε αρχικά γύρω στο 2009—2010, όπως και η πρώτη λίγο-πολύ ουσιαστική ανακάλυψη φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Το πεδίο Ταμάρ, στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη του Ισραήλ, άνοιξε τον δρόμο για υποθέσεις περί επικείμενης αφθονίας αερίου. ΄Επειτα ήρθαν τα 553 δις κυβικά μέτρα τον χρόνο του Λεβιάθαν το 2010 και τα 850 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα του κοιτάσματος Ζορ, που ανακαλύφθηκε στην ΑΟΖ της Αιγύπτου, πέντε χρόνια αργότερα. Και ξαφνικά φάνηκε ότι η επέκταση της παραγωγής φυσικού αερίου στην Μεσόγειο είναι εξασφαλισμένη.

Αλλά με το πέρασμα του χρόνου οι διαχειριστές του Λεβιάθαν αφιέρωσαν ήδη μέρος του συνολικού όγκου του αερίου τους στις εντόπιες εταιρείες παραγωγής ενέργειας και ειδικότερα στην NEPCO, την Ιορδανική Εταιρεία Ηλεκτρισμού (1,6- 2 δις κυβικά μέτρα τον χρόνο). Η Αίγυπτος επικεντρώθηκε στην κάλυψη των εσωτερικών αναγκών της και βάζει τέλος στις εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου (ΥΦΑ) και επιπλέον, όταν θα επιστρέψει το 2019 στην ιδιότητα εξαγωγέα φυσικού αερίου, θα χρησιμοποιεί τους δικούς της 2 τερματικούς σταθμούς ΥΦΑ στην Νταμιέτα και στο Ιντκού.

Έτσι εγείρεται ένα εύλογο ερώτημα: Ποιανού το αέριο θα χρησιμοποιηθεί για να γεμίσει τον αγωγό της Ανατολικής Μεσογείου; Εάν ο αγωγός ξεκινά ανοικτά της Κύπρου, ώστε λογικό είναι να αναμένει κανείς ότι η άφθονη παραγωγή της Κύπρου θα χρησιμοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο. Ωστόσο η Κύπρος καθυστερεί, πίσω από το Ισραήλ και την Αίγυπτο στις εξορυκτικές ενέργειές της και μέχρι τώρα δεν διαθέτει ένα ξεκάθαρο γιγάντιο κοίτασμα, στο οποίο να βασίσει το εξαγωγικό μέλλον της. Οι δύο ανακαλύψεις που έχουν εκτιμηθεί μέχρι σήμερα, η Καλυψώ με περιεκτικότητα 8 Τρισεκατομμυρίων τετραγωνικών ποδών, ( όπου απασχολείται η ΕΝΙ) και η Αφροδίτη 4,5 ΤΤΠ, την οποία λειτουργεί η Noble Energy, δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος εγκατάστασης ενός σχετικά δαπανηρού αγωγού αερίου –τόσο δε περισσότερο όσο η Noble έχει υπογράψει μια προσωρινή συμφωνία να στέλνει το αέριο της Αφροδίτης στους δυο τερματικούς ΥΦΑ της Αιγύπτου, προφανώς με έναν υποθαλάσσιο αγωγό αερίου.

Το υποθαλάσσιο τμήμα από την :ΑΟΖ της Κύπρου ως την Κρήτη προορίζεται για βάθη τριών χιλιομέτρων και θα εκτείνεται σε μιαν ενεργό σεισμογενή ζώνη. Αλλά υπάρχουν ακόμη χειρότερα –εάν η Τουρκία διεκδικήσει δικαιώματα σε αποθέματα υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου (τον Φεβρουάριο του 2018 έστειλε πολεμικά για να διώξει το γεωτρύπανο της ΕΝΙ) το όλο σχέδιο είναι σχεδόν νεκρό . Και αυτό δεν είναι καθόλου ένα απίθανο σενάριο, δοθέντος ότι ο πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε πως η Τουρκία δεν θα επιτρέψει ποτέ την αρπαγή φυσικών πόρων από την Ανατολική Μεσόγειο, με την μέθοδο του αποκλεισμού της ΄Αγκυρας και της Βόρειας Κύπρου. Εν γνώσει των κινδύνων που συνοδεύουν έναν υποθαλάσσιο αγωγό στην Ανατολική Μεσόγειο, οι κορυφαίες εταιρείες πετρελαίου και αερίου δεν επέδειξαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν στο σχέδιο ΑΑΑΜ. Αυτό είναι ανησυχητικό, αφού τα 7 δισεκατομμύρια για την εγκατάσταση του αγωγού αναμένεται να διατεθούν από ιδιώτες επενδυτές, των οποίων υπάρχει αισθητή έλλειψη –παρά τα 35 εκατομμύρια χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, που θέλει να προαγάγει αυτό που θεωρεί ως Σχέδιο Κοινού Ενδιαφέροντος.

Αλλά ακόμη και για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ο Αγωγός Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί κάποιον πονοκέφαλο, αφού η πραγματοποίησή του θα καθιστούσε τον Νότιο Διάδρομο Αερίου, που ως τώρα απαρτίζεται μόνο από τον αγωγό της Αδριατικής (ΤΑΡ), περιττόν, με την δημιουργία ενός ανταγωνιστή του.

Η τιμή του φυσικού αερίου που θα μεταφέρεται από τον ΑΑΑΜ μπορεί να καταστεί το μεγαλύτερο από τα εμπόδια –εάν το κόστος παραγωγής αερίου της Ανατολικής Μεσογείου αποδειχτεί να είναι $4-5/MMBtu (τέσσερα έως πέντε δολάρια το εκατομμύριο μονάδες θερμότητας) όπως αναμένεται και με την προσθήκη του κόστους της μεταφοράς, θα απωθούσε το αέριο της Ανατ. Μεσογείου στην θέση της τελευταίας επιλογής, μεταξύ των φυσικών αερίων διαφόρων προελεύσεων στην ευρωπαϊκή αγορά. Το ρωσικής παραγωγής αέριο φέρεται να είναι οικονομικότερο, με επίπεδα τιμών στο χαμηλό των $4/MMbtu. Όλα αυτά θα μπορούσαν όμως να αλλάξουν εάν μια χώρα της Ανατολικής Μεσογείου ανακάλυπτε ένα γιγάντιο απόθεμα αερίου, αλλάζοντας τα κόστη της παραγωγής ή ακόμη και της υγροποίησης.

Πράγματι, εντός του 2019 πρόκειται να γίνουν πολλές γεωτρήσεις σε σημαντικά φρέατα στις οικονομικές ζώνες της Κύπρου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ. Οι δοκιμές της Exxon Mobil στο οικόπεδο 10 της Κύπρου θα μπορούσε να δείξει την γενική ελκυστικότητα της Κύπρου, ως μια χώρας παραγωγού πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι γεωτρήσεις έχουν ήδη αρχίσει με τα αποτελέσματα να αναμένονται στο πρώτο τρίμηνο του 2019. Οι έρευνες της ΕΝΙ στο πεδίο Νουρ της αιγυπτιακής ΑΟΖ, παράπλευρα του Ζορ, είναι μια ακόμη θερμότερη προοπτική, με την Μπρίτις Πετρόλιουμ να αγοράζει μετοχές της τελευταίας –που πιθανότατα θα αποδειχτεί η λαμπρότερη όλων των άλλων πηγών φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Ωστόσο εάν μια μεγάλη ανακάλυψη επιβεβαιωθεί θα χρησιμοποιηθεί πιθανότατα για τους σκοπούς της Αιγύπτου, γεγονός που λειτουργεί αρνητικά για τον Αγωγό Ανατολικής Μεσογείου.

΄Ετσι, η μόνη ελπίδα του ΑΑΑΜ είναι ο 2^ος κύκλος αδειοδότησης του Ισραήλ, του οποίου τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν τον Ιούλιο 2019, να οδηγήσει σε δύο ανακαλύψεις σαν το κοίτασμα Λεβιάθαν, που θα καθιστούσαν κερδοφόρα την εγκατάσταση του αγωγού. Στο μεταξύ οι προοπτικές του Αγωγού Φυσικού Αερίου Ανατολικής Μεσογείου είναι μάλλον σκοτεινές.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Γαλλία Ευρώπη Οι Bloggers σχολιάζουν Πολιτική άποψη Στυλιανού slider1

Μια Ευρωπαϊκή Άνοιξη των Εθνών;

Ακτιβιστής στις 1.1.19 0

του Brendan O Neil, Zero Hedge, 28-12-18

Στυ

Οι Ευρωπαίοι είναι σε επανάσταση εναντίον του πολιτικού και του πολιτισμικού καθεστώτος και αυτό είναι έξοχο.

[Στην παρόρμηση που προαιώνια κινεί, τέτοια μέρα, κάθε θνητό, σε ανασκόπηση πεπραγμένων και εμπειριών και στην απόπειρα να διαβάσει τους προσιτούς οιωνούς για όσα υπόσχεται ή απειλεί ο αρχόμενος χρόνος, πολύ χρήσιμο, ελπιδοφόρο και κυρίως πνευματικά εμπλουτιστικό βοήθημα είναι ο πιο κάτω οδηγός ανάγνωσης, προσέγγισης και επεξεργασίας του φαινομένου της επεκτεινόμενης, στην Ευρώπη και στην Δύση ευρύτερα, έκρηξης του ανατρεπτικού «λαϊκισμού», των βαθύτερων χαρακτηριστικών του, των ιστορικών σταθμών στους οποίους παραπέμπει και των πιθανών συνεπειών του για την διαμόρφωση του κοινωνικού και πολιτισμικού μέλλοντος .Το άρθρο ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ποιότητας, μιας μέρας παρενθέσεων αυτοσυγκέντρωσης και διαλογισμού και προσκαλεί σε προσεγμένη ανάγνωση.

Ο Brendan O’Neil είναι καθιερωμένος δημοσιογράφος-σχολιαστής, μεγάλης πνευματικής καλλιέργειας, παλαιός συνεργάτης βρετανικών, αυστραλιανών και αμερικανικών εντύπων, που υπήρξαν στο παρελθόν πηγές ασφαλούς ενημέρωσης και διαφωτισμού, όπως τα New Statesman, Guardian, Spectator, και Christian Science Monitor. Σύγχυση σε αρνητικές αντιδράσεις, που πιθανώς προκαλέσουν σημεία του άρθρου σε κάποιους αναγνώστες της Αριστεράς, θα επιφέρει η πληροφορία ότι ο συντάκτης του αναφέρεται σε βιογραφικά λεξικά ως ακροαριστερός και πρώην εκδότης περιοδικού υπό το όνομα «Ζωντανός Μαρξισμός».]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο χειρότερος, βλακωδέστερος πλατειασμός της εποχής μας, που ειπώθηκε τόσο από τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι όσο και από αυτοαποκαλούμενους αριστερούς ριζοσπάστες είναι πως γυρίσαμε πίσω στην δεκαετία του 1930. Αντιμετωπίζοντας αυτήν την μαύρη δεκαετία σαν να ήταν μια ακόμη ζωντανή δύναμη, παρατηρητές τόσο από την ανήσυχη αστική τάξη όσο και από την νευρωτική αριστερά επιμένουν ότι τα σκοτεινά πνεύματα του Τριάντα σηκώθηκαν από τον τάφο τους και έχουν την Δύση από τον λαιμό στην δολοφονική περίσφιγξη των χεριών τους. Βλέποντας την βρετανική έξοδο από την ΕΕ, την ευρωπαϊκή στροφή εναντίον του πολιτικού συστήματος, την άνοδο των «λαϊκίστικων» κομμάτων και το άπλωμα των επαναστάσεων με «κίτρινα γιλέκα», το σύστημα που διαμορφώνει «κοινή γνώμη» βλέπει παντού την ανάσταση του φασισμού, που ως αποφώλιο ζόμπι έρχεται να αφανίσει τους καρπούς της προόδου των τελευταίων δεκαετιών.

Αυτή η ανάλυση είναι τόσο κακή που δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερη. Το να συγκρίνεις γεγονότα του σύγχρονου πολιτικού βίου με γεγονότα του παρελθόντος είναι πάντοτε ένας ατελής τρόπος για να αντιληφθείς που πάει η πολιτική εξέλιξη, Αλλά αν πρόκειται να ψάξουμε για αναλογίες των σημερινών με γεγονότα του παρελθόντος, τότε δεν είναι με την δεκαετία του 1930 που μοιάζει και αισθάνεται παρόμοια η εποχή μας, αλλά με την δεκαετία του 1840. Ειδικότερα με το 1848. Αυτός είναι ο χρόνος όπου λαοί σε όλη την Ευρώπη εξεγέρθηκαν για ριζική πολιτική αλλαγή, αρχίζοντας από την Γαλλία και συνεχίζοντας στην Σουηδία, στην Δανία, στα γερμανικά και στα ιταλικά κράτη, στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων και αλλού. Ήσαν επαναστάσεις δημοκρατικές, που διεκδικούσαν την καθιέρωση ή την βελτίωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την ελευθερία του Τύπου, την κατάργηση των παλαιών μοναρχικών κρατικών δομών και την αντικατάστασή τους από ανεξάρτητα έθνη-κράτη και δημοκρατίες. Το 1848 συχνά αναφέρεται ως η ΄Ανοιξη των Εθνών.

Ακούγεται γνωστό; Φυσικά το 2018 δεν ήταν τόσο ταραχώδες όσο το 1848. Υπήρξαν ανατροπές μέσω κάλπης και εξεγέρσεις στους δρόμους αλλά όχι απόπειρες πραγματικής επανάστασης. Και ωστόσο η εποχή μας μοιάζει επίσης σαν ΄Ανοιξη των Εθνών. Ειδικά στην Ευρώπη. Είναι τώρα εκατομμύρια ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη που θέλουν να αποκαταστήσουν τα ιδεώδη της εθνότητας, της εθνικής κυριαρχίας και της λαϊκή δημοκρατίας, εναντίον καθεστώτων που μοιάζουν με νέο-μοναρχικές μορφές τεχνοκρατίας του 21ου Αιώνα. Η επίμονη εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων» στην Γαλλία απεικονίζει καλά αυτή την πραγματικότητα. Εδώ έχουμε έναν κυβερνήτη με αυξανόμενα μοναρχικά χαρακτηριστικά – την επηρμένη, σε στυλ νεφεληγερέτη Δία, προεδρία Μακρόν- αμφισβητούμενη επί σειρά εβδομάδων από ένα λαό, που διεκδικεί μεγαλύτερη συμμετοχή στην διαμόρφωση της εθνικής πολιτικής και μεγαλύτερη εθνική ανεξαρτησία. «Μακρόν=Λουδοβίκος16ος, έγραφαν μερικά συνθήματα στους κυριαρχούμενους από κίτρινα γιλέκα δρόμους του Παρισιού. Και ξέρουμε τι συνέβη στον Λουδοβίκο τον16ο,*(αν και το 1793 δεν ήταν φυσικά το1848).

H γαλλική επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848 –η οποία ανέτρεψε την συνταγματική μοναρχία πού είχε ιδρυθεί το 1830 και οδήγησε στην ίδρυση της 2ης Δημοκρατίας- ήταν από τα κύρια εναύσματα της λαϊκής άνοιξης που απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη το 1848.Το ίδιο απλώνεται σήμερα το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Προ εβδομάδων διαδηλωτές στο Βέλγιο με κίτρινα γιλέκα προσπάθησαν να εισβάλουν στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής –γεγονός χωρίς προηγούμενο, στο οποίο χαρακτηριστικά δόθηκε ελάχιστη δημοσιότητα. Στην Ολλανδία διαδηλωτές με κίτρινα γιλέκα πρόβαλαν το αίτημα δημοψηφίσματος για την συνέχιση συμμετοχής στην ΕΕ, ενώ στην Ιταλία συγκεντρώθηκαν για να διαδηλώσουν την υποστήριξή τους στην κυβερνητική αντίσταση στις επιταγές της ΕΕ.

Αυτές οι εκλογές στην Ιταλία ήταν το κρίσιμο γεγονός του 2018. ΄Εφεραν στην εξουσία την Λέγκα και το Κίνημα 5 Αστέρων, κόμματα που μισεί το κατεστημένο της ΕΕ και που συνέτριψαν τις ψευδαισθήσεις που είχε γεννήσει σε διάφορους παρατηρητές η περσινή εκλογή του Μανουέλ Μακρόν στην Γαλλία, ότι σήμαινε το ξεθύμασμα του λαϊκιστικού κύματος στην Ευρώπη. Η Ιταλία διέψευσε αυτούς τους ευσεβείς πόθους, οι εξεγερμένοι Γάλλοι επιβεβαιώνουν την διάψευση και τοπικές και εθνικές εκλογές παντού, από την Γερμανία ως την Σουηδία προσθέτουν βάρος στο γεγονός ότι το τέλος της λαϊκιστικής εξέγερσης δεν μοιάζει να έρχεται.

Όταν είσαι στο κορύφωμα ενός συμβάντος, όταν διαβάζεις καθημερινά για τον πόλεμο των κρατούντων εναντίον της βρετανικής αποχώρησης από την ΕΕ, βλέπεις στο Ιντερνέτ εικόνες με τις φωτιές στο Παρίσι και παρακολουθείς τον πόλεμο που έχει κηρύξει η ΕΕ κατά τη εκλεγμένης κυβέρνησης της Ιταλίας, μπορεί να είναι δύσκολο να εκτιμήσεις την ιστορική σημασία αυτών των γεγονότων. Ή απλά το μέγεθός τους. ΄Ολοι μας έχουμε τόσο σκοτιστεί με αυτό το μέσα-έξω των ευρω-βρετανικών διαπραγματεύσεων (που στη πραγματικότητα δεν είναι διαπραγματεύσεις αλλά μάλλον μικρο-διαφωνίες μεταξύ του Λονδίνου και του κατεστημένου της ΕΕ για το πώς το Ναι του δημοψηφίσματος για την έξοδο μπορεί να πνιγεί στα μουλωχτά.) Βλέπουμε γραφικούς δείκτες με την κατάρρευση της δημοτικότητας των καθιερωμένων κομμάτων, ειδικότερα των σοσιαλδημοκρατικών. Μας εκπλήσσει η διάβρωση της πολιτικής της συναίνεσης, ακόμη και στην Σουηδία, την παραδοσιακά πιο συναινετική χώρα. Αλλά είναι δύσκολο να συνθέσεις όλα αυτά σε μιαν ολοκληρωμένη εικόνα ιστορικού ρεύματος. Οφείλουμε ωστόσο να το προσπαθήσουμε, επειδή μπορούμε τότε να δούμε ότι αυτή που ζούμε είναι πράγματι μια εποχή εξέγερσης, ακόμη και χάους –αλλά ευπρόσδεκτου, καλού, καρποφόρου χάους.

Αυτό που έχουμε, σε όλη την Ευρώπη, είναι λαός που θέτει σε αμφισβήτηση το υφιστάμενο πολιτικό, ηθικό και πολιτισμικό καθεστώς. Αυτές δεν είναι απλά οικονομικές εξεγέρσεις, ακόμη και στην Γαλλία, όπου τα οικονομικά θέματα υπάρχουν ασφαλώς στο μίγμα. Αριστεροί παρατηρητές, όταν αναγκάζονται να προβληματιστούν με το φαινόμενο της εξέγερσης, προσπάθησαν να περιορίσουν το λαϊκιστικό κίνημα στην κραυγή βοήθειας από τους «πιο αδύνατους» και τους «παρατημένους στον δρόμο». Ισχυρίζονται πως αιτία του Βrexit ήταν το αίσθημα της οικονομικής ανασφάλειας. Μια τέτοια ανάλυση ευτελίζει την λαϊκή εξέγερση. Της αφαιρεί τον γνήσια ριζοσπαστικό χαρακτήρα της συνειδητής μαχητικής αμφισβήτησης, όχι μόνο του νεοφιλελευθερισμού, που είναι το βασικό στοιχείο του σχεδίου της ΕΕ, αλλά -πολύ σημαντικότερο- των πολιτισμικών αρχών και των πολιτικών πρακτικών των νέων ηγετικών δυνάμεων (ελίτ) του 21ου Αιώνα στην Ευρώπη. Με το να λες «αυτοί οι άνθρωποι είναι φτωχοί και γι’ αυτό είναι θυμωμένοι» υποκλέπτεις από αυτούς τους πολίτες το ριζοσπαστικό τους κίνητρο.

Υπο κάποιαν έννοια το 2018 μοιάζει λιγότερο με το ίδιο το 1848 και πιο πολύ με τις δεκαετίες που προηγήθηκαν αυτού του εκρηκτικού χρόνου. Αυτές οι δεκαετίες ήταν, κατά τον ορισμό το Τρύκβε Θόλφσεν, στην μελέτη του για τον ριζοσπαστισμό της εργατικής τάξης στις παραμονές του 1848, «οι πεινασμένες δεκαετίες» - οι δεκαετίες όπου δυσφορία και ριζοσπαστισμός έβραζαν και φούσκωναν, προτού να εκραγούν σε σταθερές απαιτήσεις για Αλλαγή. Και μολονότι πολλοί άνθρωποι ήταν πολύ φτωχοί σε εκείνες τις «πεινασμένες δεκαετίες», δεν ήταν η «άμεση στέρησή τους» που τους ώθησε να οργανωθούν και να περάσουν στην δράση, γράφει ο Θόλφσεν. Το ένστικτο τους προς την εξέγερση περισσότερο χτίστηκε σε «στέρεες πνευματικές βάσεις» και εκφράζει την «άρνηση της νομιμότητας της κοινωνικής και πολιτικής τάξης». Κάτι ανάλογο έχουμε σήμερα. Ναι ο φόρος στα καύσιμα του Μακρόν χτύπησε τους Γάλλους στην τσέπη. Ναι πολλοί Βρετανοί που ψήφισαν Brexit ήταν φτωχότεροι από τους προύχοντες υπέρ της ΕΕ. Ναι η ευρω-σκεπτικιστική ιταλική νεολαία αγωνίζεται να βρει δουλειά. Αλλά οι εξεγέρσεις τους, είτε στην κάλπη, είτε στους δρόμους, ενεργοποιούνται από κίνητρα υπέρτερα της « άμεσης στέρησης» -έχουν χτιστεί επάνω στην άρνηση της νομιμότητας της υπάρχουσας πολιτικής και πολιτισμικής τάξης.

Το Brexit αυτό αφομοίωσε: Μια μαζική ψήφος πρόκλησης κατά των τάξεων των εμπειρογνωμόνων, που επέμεναν ότι η ευρω-τεχνοκρατία είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος οργάνωσης μιας ηπείρου τόσο μεγάλης και περίπλοκης όπως η Ευρώπη. Είπαμε όχι σε αυτό. Αμφισβητήσαμε την νομιμότητα αυτής της πολιτικής ορθοδοξίας. Η Γαλλία το συνέλαβε επίσης. ΄Εχουμε λοιπόν τώρα εδώ ένα κίνημα ενάντιο στο πολιτισμικό αυτό πρότυπο, ενώ το πολιτισμικό πρότυπο εναντίον του οποίου στρέφονται τα κίτρινα γιλέκα είναι αυτό της κουλτούρας των νέων ελίτ, της γενιάς μετά το 1968. Η νέα κουλτούρα της ιδεολογικής πολύ-πολιτισμικότητας, της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης, του αντι-εθνο-κρατικού ελιτισμού, των περιβαλλοντικών επιταγών –αυτό είναι εναντίον του οποίου ορθώνονται τώρα -και συνειδητά μάλιστα- οι εξεγερμένοι Γάλλοι. Ορισμένοι μάλιστα κρατούσαν πλακάτ που ζητούσαν την ίδρυση 6ης Δημοκρατίας, σε σαφή αμφισβήτηση της εξαιρετικά πρόεδρο-κεντρικής και με σκιώδη βουλή (υπό Μακρόν) 5ης Δημοκρατίας, υποκείμενης επιπλέον στα δεσμά της ΕΕ.

΄Ετσι ζούμε ξανά σε «πεινασμένες δεκαετίες». Λαοί πεινασμένοι για αλλαγή, για έναν άλλο τρόπο ζωής, που επί 40 χρόνια μας λένε πως δεν υπάρχει. («Δεν υπάρχει εναλλακτική», κατά την επαίσχυντη φράση της Θάτσερ.)

Αυτά τα πεινασμένα χρόνια, από τα οποία το 2018 ήταν το πιο πεινασμένο ως τώρα, θα πρέπει να τα αποθησαυρίσουμε, να τα γιορτάσουμε και να χτίσουμε επάνω σε αυτά. Είναι ανοιχτό το ερώτημα ποιος, εάν κάποιος, θα μορφοποιήσει και θα ηγηθεί αυτής της πείνας. Η αριστερά δεν μπορεί, επειδή συντάχτηκε με τον ελιτισμό της σηπόμενης τεχνοκρατίας και βλέπει την λαϊκιστική πείνα μας σαν μια νέα μορφή φασισμού, η προσπαθεί να υποτιμήσει τον λαϊκισμό σε μια οικονομική οιμωγή, θέση που έχει την τρομερή συνέπεια να ευτελίζει και ακόμη να σκοτώνει τον πολύ περισσότερο ιστορικό και ανατρεπτικό πολιτισμικό χαρακτήρα της.

Υπάρχει ανάγκη από νέες φωνές. Αυτή η «πεινασμένη εξέγερση» είναι πράγματι λαός σε αναζήτηση φωνής: Μιας πολιτικής, ηθικής φωνής. Το 2019, πρέπει να το ελπίζουμε, φωνές θα υψωθούν από αυτήν την νέα άνοιξη των Εθνών.

-----------------

*Σημείωση: Σε δύο συγκεντρώσεις κίτρινων γιλέκων σε σταυροδρόμια εθνικών δρόμων υπήρξαν αναπαραστάσεις με τον Μακρόν στην κατάληξη του Λουδοβίκου 16ου. Στην μία είχε στηθεί Γκιλοτίνα, η μηχανή αποκεφαλισμών στην γαλλική επανάσταση. Στην άλλη έγινε μακάβριος αποκεφαλισμός ομοιώματος του σημερινού Προέδρου.

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη Οι Bloggers σχολιάζουν Πολιτική άποψη ΡΟΗ Στυλιανού slider1

Τριπλή Ταυτόχρονη΄Εκρηξη στο Κέντρο της ΕΕ - Ο Μακρόν τελειωμένος, η Μέρκελ φεύγει και αφήνει χαλάσματα και το Μπρέξιτ προκαλεί χάος.

Ακτιβιστής στις 30.12.18 0

του Rafael Poch de Feliu, Réseau International, 28-12- 2018

[Στην «σοβιετική στιγμή» έχει περάσει η διαδικασία αποσύνθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης , με τις ταυτόχρονες τριπλές εκρήξεις στα κέντρα της εξουσίας, αποφαίνεται ο συντάκτης του άρθρου, μελετητής της ιστορίας, συγγραφέας και καταγραφέας της εξέλιξης της τα τελευταία σαράντα χρόνια, ως απεσταλμένος του γερμανικού πρακτορείου από την Ισπανία ως την Ανατολική Ευρώπη και στην Μόσχα, όπου μελέτησε και κατέγραψε σε ένα από τα τρία συγγράμματά του την «Μεγάλη Μετάβαση. Ρωσία 1985-2002».

Ο Rafael Poch de Feliu σφάλλει ωστόσο, αναφέροντας ότι οι Γάλλοι είναι εφευρέτες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Εφευρέτης της ήταν ο Χίτλερ, το σχέδιο εκπόνησε ο καθηγητής Βάλτερ Χαλστάϊν, ο οποίος προήχθη σε πρύτανη, έγινε αξιωματικός των Ες Ες και μετά την ήττα φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ. Το σχέδιο υιοθετήθηκε από την Γαλλία των γερμανοδούλων Πεταίν και Λαβάλ, αλλά και από τον πατέρα της CIA Allan Dulles. Oι Γάλλοι «πατέρες της ΕΟΚ», Μονέ και Σουμάν, ήσαν εντολοδόχοι. Πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν έγινε ο Βάλτερ Χαλστάϊν!!!

Αλλά γι’ αυτήν την άγνωστη ιστορία απαιτείται ανεξάρτητο άρθρο, για την ενημέρωση και των παρ’ ημίν αγαπητικών της Ε.Ε, -που χαρακτηρίζουν ναζί και φασίστες τους κατηγόρους της.]

Παρουσίαση :Μιχαήλ Στυλιανού

Παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό την τριπλή ταυτόχρονη έκρηξη της εξουσίας στην Γαλλία, στην Βρετανίας και στην Γερμανία. Τα τρία κύρια μέλη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης αντιμετωπίζουν ξεχωριστές εσωτερικές εκρήξεις που συγκλίνουν προς το αυτό αποτέλεσμα: ένα σκαλί πιο κάτω στην εξελισσόμενη διαδικασία αποσύνθεσης.

Στην Γαλλία ο Μακρόν είναι τελειωμένος. Μπορεί να συζητήσουμε για την εξέλιξη της διαδικασίας και για τον χρόνο που θα διαρκέσει. Είναι δυνατό ο Πρόεδρος να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά του Ναπολέοντα του μικρού και να επιχειρήσει μιαν επίδειξη ισχύος. Είναι επίσης πιθανό ότι θα εγκαταλείψει το Μέγαρο των Ηλυσίων με ελικόπτερο, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η πολιτική του να καταφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα σε 30 χρόνια νεοφιλελευθερισμού στην Γαλλία, για να την πειθαρχήσει μια για πάντα στην γραμμή της ευρωπαϊκής ένωσης, αποδείχθηκε μη εφαρμόσιμη. Οι Γάλλοι δεν θέλουν περισσότερη χειροτέρευση, αξιώνουν μιαν αλλαγή πολιτικής και ο Μακρόν είναι ανίκανος να τους εξασφαλίσει αυτή την αλλαγή.

Μετά την αξιοπρεπή ελληνική εξέγερση, που ο Σύριζα πρόδωσε δραματικά, και την εξάντληση του 15-Μ (κινήματος κατά της λιτότητας) στην Ισπανία, είναι η πρώτη φορά, από την χρεωκοπία του 2008, που ο κοινωνικός παράγοντας μπαίνει σε δράση, κατά τρόπο σαφή και ηχηρό, στην ΕΕ –με μιαν αναμφισβήτητη ταξική συμμετοχή. Το ποτήρι ξεχείλισε. Μένει να δούμε ποια μορφή θα λάβει σε άλλες χώρες, αυτό που στο 2011 χαρακτηρίζαμε επίδραση του 1848.

Οι Γάλλοι δεν είναι αντιευρωπαϊστές και μάλιστα υπήρξαν οι εφευρέτες της ευρωπαϊκής συγχώνευσης*. Δεν είναι αντίθετοι στην αλλαγή, αλλά θέλουν μιαν αλλαγή προοδευτική και όχι οπισθοδρομική. ΄Οσο για την βία αυτή δεν μετριέται με τις σπασμένες βιτρίνες, τους κάδους σκουπιδιών και τις ζημιές στην αισθητική της πόλης: μετριέται με τα εκατομμύρια ζωές που εξαθλιώθηκαν σε διάστημα μικρότερο της μιας γενεάς. Το Κράτος και η Δημοκρατία γονατίζουν μπροστά την παγκοσμιοποίηση, ευνοώντας τα ισχυρότερα συμφέροντα και αυξάνοντας την ανισότητα. ΄Ολα αυτά είναι φανερά για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο που τα υφίσταται, αλλά όχι από αυτούς που δεν τους θίγουν: την μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών και του κόσμου των ΜΜΕ, που είναι αποκομμένοι από τους κοινούς ανθρώπους.

Στην Βρετανία η κρίση είναι το αποτέλεσμα του χάους που προκαλεί η βούληση του πληθυσμού, που εκφράστηκε με μια δημοκρατική ψήφο υπέρ της εξόδου της χώρας από την ΕΕ. Έως το βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016, καμιά ψηφοφορία των πολιτών της Ευρώπης κατά της πολιτικής της ΕΕ δεν είχε ληφθεί υπόψη. Και πρόκειται για 8 λαϊκές ψήφους, στα 24 χρόνια που αρχίζουν από το 1992 στην Δανία μέχρι την Ολλανδία το 2016, περνώντας από την Ιρλανδία, την Γαλλία και την Ελλάδα. Τους ανάγκασαν κάθε φορά να ξαναψηφίσουν, το ίδιο σχέδιο επιβλήθηκε από άλλη οδό, ή η λαϊκή ετυμηγορία απλά αγνοήθηκε.

Το Brexit υπήρξε μια εξαίρεση σε όλα αυτά και δημιούργησε πλήθος δυσκολιών, προπάντων επειδή οι Βρυξέλλες θέλουν το πράγμα να έχει άσχημο τέλος, ώστε η έξοδος να μην γίνει ελκυστική εκεί που υπάρχει πρόσφορο έδαφος – από την Ιταλία ως την Πολωνία, περνώντας από την Ουγγαρία και κυρίως από την Γαλλία… Το ερώτημα εξακολουθεί να είναι: Τι είδους λέσχη είναι αυτή από την οποία δεν μπορεί κανείς να αποχωρήσει χωρίς να τιμωρηθεί σκληρά; Θα πρέπει να αναλυθεί ποιες σκέψεις για την ΕΕ γεννά στον ευρωπαϊκό πληθυσμό, που παρακολουθεί το θέαμα της βρετανικής εξόδου από τις κερκίδες της αρένας.

Στην Γερμανία το τριπλό ξεκαθάρισμα οδήγησε στην έξοδο της καγκελαρίου Μέρκελ. Πρόκειται για κοινωνικό ξεκαθάρισμα, απότοκο του προγράμματος του 2010 του Σρέντερ και το οποίο διέλυσε την εσωτερική κοινωνική συνοχή. Πρόκειται για μια αντιευρωπαϊκή ώθηση του εξαγωγικού εθνικισμού που προώθησε το μισθολογικό ντάμπιγκ αυτού του προγράμματος και πρόκειται επίσης για το τέλος της ostpolitik (παραδοσιακής γερμανικής επεκτατικής πολιτικής προς την Ανατολή) , που άρχισε να στέλνει γερμανικά στρατεύματα δίπλα στα σύνορα της Ρωσίας.

Αυτό που προκύπτει από αυτήν την τριπλή καταστροφή της γερμανικής Ευρώπης είναι μια κρίση επίσης πολιτική. Διαλύεται ο δικομματισμός των volksparteien ( λαϊκοκομμάτων) (CDU et SPD), για να υιοθετηθεί ο πολυκομματισμός. Το Χριστιανοδημοκρατικό είναι το μόνο κόμμα που συγκεντρώνει ακόμη το 25% των ψήφων. Όπως λέει ο Γιάκομπ Ωγκστάϊν (του Σπίγκελ) «το τελευταίο λαϊκό κόμμα της Γερμανίας», το οποίο διατηρεί στην Βουλή την μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα της άκρας δεξιάς στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Aπό αυτό το κάδρο αποχωρεί η Μέρκελ, παραδίδοντας την ηγεσία του κόμματος σε μια συνεχίστριά της, προτού το τριπλό φιάσκο της διακυβέρνησης της γίνει ολοφάνερο.

Ιδωμένη από το κεντρικό οχυρό του Ευρώ στην Φρανκφούρτη, η κατάσταση είναι εξαίσια. Η πολιτική κρίση πλήττει κατά τον ίδιο τρόπο τις τρεις παραλλαγές: η Βρετανία δεν συμμετέχει στο κοινό νόμισμα, η Γαλλία είναι ένα σαφές θύμα του Ευρώ και η Γερμανία δεν είναι απλώς μέλος του Ευρώ, είναι η διαχειρίστριά του, φρουρός της ορθοδοξίας του και η κύρια ωφελημένη από το Ευρώ. Πως πρέπει να ερμηνευθεί αυτή η εικόνα; Πότε οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Κομισιόν θα διερωτηθούν για την βιωσιμότητα της πολιτικής της λιτότητας; Μέχρι τώρα δεν είχαν δει τίποτα να έρχεται, ούτε την βρετανική έξοδο, ούτε την εξέγερση στην Γαλλία, ούτε την ενίσχυση των ακραίων παντού και επίσης στην Γερμανία. Θα αλλάξει κάτι άραγε τώρα; Δεν το πιστεύω. Με αυτή την τριπλή, ταυτόχρονη εσωτερική έκρηξη του συστήματος εξουσίας στις τρεις κεντρικές χώρες της ΕΕ, η λιτότητα όπως την ξέραμε είναι νεκρή, αλλά οι εφαρμοστές της δεν το έχουν ακόμη αντιληφτεί. Μπορούμε να πούμε πως έφθασε η σοβιετική στιγμή στην διαδικασία αποσύνθεσης που έχει περάσει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Ευρώπη Οι Bloggers σχολιάζουν Πολιτική άποψη ΡΟΗ Στυλιανού Τουρκία slider1

Είναι Πια Δυνατός΄Ενας Γάμος Τουρκίας-Ε.Ε.;

Ακτιβιστής στις 29.12.18 0

του Burak Bekdil, Ζero Hedge, 28-12-18

Στην αξιολόγηση του Freedom House: Η Τουρκία ανήκει σε μια ομάδα «μη ελευθέρων» κρατών, που λειτουργούν χειρότερα από «κράτη χωρίς κόμματα», όπως το Μαλί, η Νικαράγουα και η Κένυα.

· Όπως δεν μπορεί ένα ‘μη ελεύθερο» κράτος να είναι μέλος της ΕΕ, δεν μπορεί να είναι μέλος ένα κράτος που περιφρονεί αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

· «Πιστεύω πως μακροπρόθεσμα θα ήταν πιο έντιμο για την Τουρκία και την ΕΕ να ακολουθήσουν νέους δρόμους και να τερματίσουν τις συζητήσεις για ένταξη… Η τουρκική συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δεν είναι ρεαλιστική στο προβλεπτό μέλλον». - Johannes Kahn, Επίτροπος Διεύρυνσης ΕΕ, συνέντευξη στην Ντι Βελτ.

Τον Σεπτέμβριο 2017, η Άγκελα Μέρκελ δήλωσε πως θα εισηγηθεί

τον τερματισμό των συνομιλιών για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

Όταν το πρώτο η Τουρκία υπέβαλε αίτηση ένταξής της την ΕΕ το 1987 ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός –ακόμη και η πλούσια λέσχη είχε ένα διαφορετικό όνομα, λεγόταν Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρέιγκαν είχε υποστεί μια μικρή εγχείρηση, Στη Βρετανία η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε εκλεγεί για Τρίτη φορά, το Μακάο και το Χονγκ Κόγκ ήσαν επικράτειες της Πορτογαλίας και της Κίνας, το τείχος του Βερολίνου ήταν όρθιο, η Τσεχική Δημοκρατία και η Σλοβακία ήταν ακόμα Τσεχοσλοβακία.

Τον Μάρτιο του 2003, λίγους μήνες μετά την εκλογή του, ο Ερντογάν δήλωσε ότι « η Τουρκία ήταν πανέτοιμη να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας».

Τον Οκτώβριο του 2005, άρχισαν επισήμως οι διαπραγματεύσεις μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας.

Σήμερα, 31 χρόνια μετά το πρώτο ραντεβού, ο αρραβώνας φαίνεται να έχει διαρραγεί, χωρίς σημάδια στο προβλεπτό μέλλον για έναν γάμο μεταξύ δύο τελείως αταίριαστων ενηλίκων. Ξέρουμε ότι και οι δυο πλευρές την περασμένη δεκαετία είχαν παίξει ένα δυσάρεστο διπλωματικό παιχνίδι προσποίησης :ποιος δεν θα είναι εκείνος που πετάει το δαχτυλίδι. Αυτή η βαρετή κωμική όπερα δεν αντέχεται πλέον. Το δημοκρατικό έλλειμμα της Τουρκίας έγινε υπερβολικά πικρό και γιγάντιο για να μπορεί να συμβιβαστεί με την ευρωπαϊκή δημοκρατική παράδοση. Σύμφωνα με το συμβουλευτικό ίδρυμα Freedom House:

«Επιπλέον των φρικτών συνεπειών του για τους κρατούμενους Τούρκους πολίτες, τα κλεισμένα μέσα ενημέρωσης, και τις κατασχεμένες επιχειρήσεις, οι χαώδεις εκκαθαρίσεις συνδυάστηκαν με επίθεση εναντίον της κουρδικής μειονότητας, η οποία συνακόλουθα πυροδότησε τουρκικές διπλωματικές και στρατιωτικές επεμβάσεις στις γειτονικές χώρες, Συρία και Ιράκ» Στην αξιολόγηση του Freedom House: Η Τουρκία ανήκει σε μια ομάδα «μη ελευθέρων» χωρών, που λειτουργούν χειρότερα από «χώρες χωρίς κόμματα», όπως το Μαλί, η Νικαράγουα και η Κένυα.

Εντελώς πρόσφατα, μια νομική διαμάχη μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ πρόβαλε και πάλι την τεράστια διαφορά αντίληψης περί του κράτους δικαίου στην ευρωπαϊκή και την τουρκική δημοκρατική παράδοση. Αυτή την φορά ΕΕ και Τουρκία συγκρούστηκαν για τα δικαιώματα εξέχοντος Κούρδου πολιτικού, που είναι φυλακισμένος με αβάσιμες κατηγορίες για τρομοκρατία. Στην ετυμηγορία του Νοεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , του οποίου η Τουρκία είναι συνιδρύτρια, αποφάνθηκε ότι η Τουρκία οφείλει να εκδικάσει γρήγορα την υπόθεση Σελαχατίν Ντεμιρτάς, του οποίου η προφυλάκιση – τονίζει το ευρωπαϊκό δικαστήριο- έχει κρατήσει πέραν κάθε δικαιολογίας. Ωστόσο ένα τουρκικό δικαστήριο αποφάσισε εναντίον της αποφυλάκισης του Ντεμιρτάς, αγνοώντας την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Η απόφαση του τουρκικού δικαστηρίου αποτελούσε κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 90 του Τουρκικού Συντάγματος.

«Σε σε περίπτωση αντίθεσης μεταξύ νομίμως ισχυουσών διεθνών συμφωνιών στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και των προβλεπομένων από τους εσωτερικούς νόμους της χώρας επί του ιδίου θέματος, υπερισχύουν οι διατάξεις των διεθνών συμφωνιών.»

Ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου χαρακτήρισε την απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως υποκινούμενη από την πολιτική και όχι από τον νόμο και τόνισε ότι η υπόθεση θα κριθεί από τα τουρκικά δικαστήρια.

Όπως δεν μπορεί να είναι ένα «μη ελεύθερο» κράτος μέλος της ΕΕ, δεν μπορεί να είναι μέλος και κράτος που κατάφωρα αγνοεί τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ευτυχώς υπήρξαν σημάδια από τις Βρυξέλλες ότι «η παράσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί». Τον Απρίλιο του 2017, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνέστησε την επίσημη αναστολή της διαδικασίας ένταξης της Τουρκίας, η οποία έχει στην πράξη παγώσει. Τον Σεπτέμβριο του 2017 η Καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε ότι θα επιδιώξει τον τερματισμό των συνομιλιών για την εισδοχή της Τουρκίας.

Πιο πρόσφατα, τον Νοέμβριο, ο Επίτροπος για την Διεύρυνση της Ε Ε Johannes Kahn δήλωσε στην γερμανική εφημερίδα Die Welt, «Πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα θα ήταν πιο έντιμο για την Τουρκία και την ΕΕ να πορευτούν καινούργιους δρόμους και να τελειώσουν τις συνομιλίες ένταξης… Η τουρκική συμμετοχή στην ΕΕ δεν είναι ρεαλιστική πρόταση για το προβλεπτό μέλλον». Ο Καν μίλησε την έντιμη γλώσσα, αποκαλώντας τα πράγματα με το όνομά τους.

Ένα μήνα νωρίτερα, ο Ερντογάν είχε προτείνει μια τέλεια ρεαλιστική λύση, όχι βέβαια για λόγους εντιμότητας αλλά για λόγους προεκλογικής εξαπάτησης. Δείχνοντας ανησυχία για την διαδικασία των εκλογών, ο Ερντογάν φάνηκε να απευθύνεται προς τους απαυδισμένους με την ΕΕ εθνικιστές ψηφοφόρους , πριν από τις δημοτικές εκλογές της 31 Μαρτίου, με το μήνυμα ότι η απροθυμία της ΕΕ να δεχτεί την Τουρκία οφείλεται, υποτίθεται, σε «ισλαμοφοβία». Σε ομιλία του, τον Οκτώβριο, ο Ερντογάν είπε ότι μπορεί να θέσει το θέμα της καθυστερούμενης αίτησης εισδοχής στην ΕΕ σε δημοψήφισμα.

Καλή ιδέα, εφόσον ο πιο δημοφιλής ηγέτης στην ιστορία της Τουρκίας ταχθεί υπέρ της εγκατάλειψης των διαπραγματεύσεων. Αλλά, όπως πάντοτε, ο Ερντογάν έκανε μπλόφα, σε μιαν προφανή προσπάθεια να θυμίσει στην ηγεσία της ΕΕ την «στρατηγική σπουδαιότητα» της Τουρκίας για την Ευρώπη. Ταυτόχρονα πόζαρε ως ο σκληρός άντρας στην συνήθη ξενοφοβική, συντηρητική πολιτική βάση, που έχει απαυδήσει να ταπεινώνεται από την «άπιστη Ευρώπη».

Ο συντάκτης του παρόντος πιστεύει ότι πρέπει να διεξαχθούν ταυτόχρονα ευρωπαϊκό και τουρκικό δημοψηφίσματα, που να ρωτούν τους Ευρωπαίους εάν εγκρίνουν την τελική εισδοχή της Τουρκίας και τους Τούρκους εάν θέλουν να εγκαταλείψουν την υποψηφιότητα. Μια πανηγυρική αρνητική για την ένταξη απάντηση σε ένα από τα δημοψηφίσματα θα αρκούσε να τερματίσει επίσημα την διαδικασία τουρκικής εισδοχής. Μια θετική απάντηση θα σήμαινε ότι η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί, ότι το κοινό είναι ευχαριστημένο με την ΄Οπερα Μπούφα.

Η καθόλου πειστική προσποίηση ότι η Τουρκία πρέπει να «κρατηθεί σε απόσταση» για στρατηγικούς λόγους είναι ανέντιμη.

«Το κλείσιμο του διακόπτη» είναι έντιμη, αλλά όχι πρακτική λύση: κανείς δεν θα θελήσει να αναλάβει την ιστορική ευθύνη. Επιπλέον οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια πτώση του αριθμού των Τούρκων που θέλουν την ένταξη. Από την άλλη πλευρά, στην ΕΕ η συμπάθεια για την εισδοχή της Τουρκίας είναι δραματικά μικρότερη από τα προηγούμενα χρόνια: 8% την Γαλλία, 5% στην Γερμανία, 8% στην Βρετανία, 5% στην Δανία, 7% στην Σουηδία και 5% στην Φινλανδία. Δεν υπάρχει πιθανότητα ο μέσος όρος στην ΕΕ να ξεπεράσει το κατώφλι του 50%.

΄Ετσι, ας αφεθούν τα μέλη της λέσχης και ο υποψήφιος να αποφασίσουν για έναν γάμο που δεν θα ταιριάξει ποτέ.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία ΗΠΑ Οι Bloggers σχολιάζουν Πολιτική άποψη ΡΟΗ Ρωσία Στυλιανού slider1

Aυστηρή Προειδοποίηση Πούτιν Κατά των Προκλήσεων των ΗΠΑ

Ακτιβιστής στις 23.12.18 0

Απευθυνόμενος στο προσωπικό του υπουργείου Αμύνης, ο Πούτιν υπογράμμισε την αναντιστοιχία στις στρατιωτικές δαπάνες ΗΠΑ και Ρωσίας (725 δισεκατομμύρια δολάρια έναντι μόνο 46δις) αλλά προειδοποίησε ότι καλύτερα οι Αμερικανοί να μη οδηγηθούν σε τίποτε τρελά συμπεράσματα από αυτό.

MK Bhadrakumar, Indian Punchline,Thu, Dec 20, 2018

[Aξίζει πολύ προσεκτικής ανάγνωσης -από τους διαχειριστές της μοίρας του απομένοντος Ελληνισμού, αλλά και από τον μέσο αναγνώστη- η πιο κάτω ανάλυση του πεπειραμένου και διεισδυτικού Ινδού διπλωμάτη, υπό το φως αφ’ ενός των απειλητικών εξελίξεων στον ιδιαίτερα εύφλεκτο ελλαδικό περίγυρο ( Ουκρανία- Εύξεινος Πόντος- Βαλκάνια- Ανατ. Μεσόγειος) και αφ’ ετέρου του ελαφρόμυαλα ενθουσιώδους πολλαπλασιασμού των αμερικανικών αεροπορικών και ναυτικών βάσεων στην χώρα μας -από Κρήτης έως Αλεξανδρούπολης- που της υπόσχονται πυρηνικό ολοκαύτωμα σε περίπτωση και περιορισμένης ρωσο-αμερικανικής σύρραξης.

Στις επισημάνσεις του αρθρογράφου θα πρέπει να προστεθούν οι επεξηγήσεις του εκπροσώπου του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκώφ (Fort-Russ 21/12/18) ότι «εάν η Ουάσιγκτον εγκαταστήσει (πυρηνικούς) πυραύλους ενδιαμέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη, μετά την αποχώρησή της από την Συνθήκη INF, η Ρωσία θα αναγκαστεί να μεταβάλει τα αμερικανικά πυραυλικά συστήματα στις χώρες αυτές σε στόχους του δικού της πυραυλικού οπλοστασίου.»

Οι προειδοποιήσεις του Ρώσου Προέδρου και του εκπροσώπου του θα έθεταν λογικά σε κάποιο προβληματισμό και τον πιο απερίσκεπτο κάτοικο αυτής της γης.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Η ομιλία του Ρώσου Προέδρου σε μια διευρυμένη σύνοδο του συμβουλίου του υπουργείου Αμύνης στις 18 Δεκεμβρίου εξέχει σαν μια επισκόπηση του ορίζοντα της διεθνούς στρατηγικής ισορροπίας. Η Ομιλία πρέπει να ιδωθεί μέσα στο πλαίσιο της συνεχούς επιδείνωσης των ρωσο-αμερικανικών σχέσεων, την ανάπτυξη των υποδομών του ΝΑΤΟ στα Δυτικά σύνορα της Ρωσίας και ειδικώτερα τις δηλώσεις της κυβέρνησης Τραμπ για την αποχώρηση των ΗΠΑ από την Συνθήκη Ενδιάμεσων Πυρηνικών ΄Οπλων του 1987.

Γενικά, το μήνυμα του Πούτιν είναι τριπλής κατεύθυνσης:

-Ο εκσυγχρονισμός των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων ήταν εξαιρετικά επιτυχής και η πολεμική τους ετοιμότητα είναι σε ένα χωρίς προηγούμενο υψηλό επίπεδο.

- Η Ρωσία επινόησε νέα υπερηχητικά όπλα πρωτοφανούς καταστρεπτικής ισχύος, τα οποία προχωρούν στο στάδιο της μαζικής παραγωγής για ανάπτυξη με τις στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις και στα οποία οι ΗΠΑ απλά δεν έχουν απάντηση.

- Η Ρωσία είναι αποφασισμένη να εξασφαλίσει ότι όποια απόπειρα των ΗΠΑ να κλίνουν την στρατηγική ισορροπία προς όφελός τους θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά.

Ο Πούτιν αποκάλυψε ότι το μέρισμα των συγχρόνων όπλων στην «πυρηνική τριάδα» της Ρωσίας ( αεροπορικές, χερσαίες και ναυτικές δυνάμεις βρίσκεται ήδη στο εντυπωσιακό επίπεδο του 82 τοις εκατό. Υποδήλωσε ότι γενικά οι ΗΠΑ προβάλλουν στο ριγκ για πυγμαχικόν αγώνα υπέρτερο του βάρους τους. «Αυτά τα όπλα, μοναδικά και εξαιρετικά προηγμένης τεχνολογίας, όπως το πυραυλικό σύστημα Avangard, ο πύραυλος Sarmat, ο υπερηχητικός και εκτοξευόμενος από αέρος πύραυλος Kinzhal, τα όπλα μάχης laser και άλλα) θα πολλαπλασιάσουν την δυναμικότητα του στρατού και του ναυτικού μας, εξασφαλίζοντας έτσι απόλυτα και εγγυημένα την ασφάλεια της Ρωσίας για τις ερχόμενες δεκαετίες. Αυτά τα όπλα παγιώνουν την ισορροπία δυνάμεων και κατά συνέπεια την διεθνή σταθερότητα. Ελπίζω πως τα νέα αμυντικά συστήματά μας θα παράσχουν τροφή για σκέψη σε αυτούς που είναι συνηθισμένοι σε μιλιταριστική και επιθετική πολιτική.»

Το κύριο θέμα της ομιλίας του Πούτιν ήταν τα σχέδια των ΗΠΑνα αποσυρθούν από την Συνθήκη Ενδιάμεσων Πυρηνικών ΄Οπλων. Προειδοποίησε: « Ένα τέτοιο βήμα θα έχει τις πιο αρνητικές συνέπειες και θα εξασθενίσει αισθητά την περιφερειακή και την διεθνή ασφάλεια. Στην πραγματικότητα, μπορεί μακροπρόθεσμα να προκαλέσει την φθορά και ακόμη και την κατάρρευση του όλου οικοδομήματος του ελέγχου των εξοπλισμών και της μη διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής… Στην περίπτωση που οι ΗΠΑ διαρρήξουν την Συνθήκη –το έχω ήδη δηλώσει δημόσια και πιστεύω πως είναι σημαντικό να το επαναλάβω ευθέως και σε αυτό το ακροατήριο- θα αναγκασθούμε να λάβουμε πρόσθετα μέτρα για να κατοχυρώσουμε την ασφάλειά μας.»

Ο Πούτιν προειδοποίησε ωμά ότι οι νεότευκτοι υπερηχητικοί πύραυλοι Kinzhal ( ταχύτητας μεγαλύτερης των 10 Mach, με ενδιάμεσο βεληνεκές 2000 χιλιομέτρων), με τους οποίους είναι τώρα εξοπλισμένα τα μαχητικά αεροπλάνα Mig.31, μπορούν να τροποποιηθούν και να …εγκατασταθούν στο έδαφος, εάν χρειαστεί.»

Σε γεωπολιτικούς όρους, ο Πούτιν υπογράμμισε με κόκκινη γραμμή ότι η Μόσχα δεν θα διστάσει και ότι η στρατιωτική της δύναμη είναι ακατανίκητη. Προφανέστατα η αυστηρή ρωσική προειδοποίηση έρχεται σε στιγμή όπου οι ΗΠΑ εξωθούν τους Ευρωπαίους συμμάχους να επιβάλουν περισσότερες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και απειλούν να ενισχύσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην Μαύρη Θάλασσα, μετά το επεισόδιο στο Στενά του Κερτς τον περασμένο μήνα. Οι εντάσεις αυξάνουν στο ζήτημα της Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται στον Πρώτο Κύκλο της ρωσικής εθνικής άμυνας.

Η Ρωσία έχει αναπτύξει, όπως αναφέρεται, αεριωθούμενα μαχητικά Σουχόϊ SU-27και SU-30 στην αεροπορική βάση Μπέελμπεκ στην Κριμαία. Ο υπουργός των Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ δήλωσε την Δευτέρα, προφανώς βάσει μυστικών πληροφοριών της Μόσχας, ότι η Ουκρανία μπορεί να εξαπολύσει προκλητικές στρατιωτικές ενέργειες στα σύνορα της Κριμαίας προς τα τέλη του μηνός και ότι οι ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις έχουν συγκεντρώσει 12.000 άνδρες και μεγάλες ποσότητες οπλισμού στην γραμμή επαφής με την εξεγερμένη περιοχή του Ντόνμπας.

Ο Λαβρώφ αποκάλυψε ότι εκπαιδευτές από τις ΗΠΑ, την Βρετανία και άλλες χώρες βοηθούν ενεργά στην διάταξη των ουκρανικών στρατευμάτων, ενώ αμερικανικό ιπτάμενο κατασκοπευτικό ρομπότ πετά συνεχώς πάνω από την περιοχή. Mε σχεδόν μηδενικές τις πιθανότητες του αμερικανόφιλου προέδρου Πέτρο Ποροσένκο να κερδίσει στις προεδρικές εκλογές του Μαρτίου, μια αφορμή πολέμου θα βόλευε τις ΗΠΑ να προετοιμάσουν το έδαφος για την επίσπευση ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Ο Πούτιν μόνο παρεμπιπτόντως αναφέρθηκε στην Ουκρανία, λέγοντας ότι η σύγκρουση την νότιο-ανατολική περιοχή «συνεχίστηκε αμείωτη».

Αξιοσημείωτα, στην ομιλία του της Τετάρτης, ο Πούτιν έκανε μιαν ειδική αναφορά στην Κίνα, σχολιάζοντας τα στρατιωτικά γυμνάσια Βαστόκ 2018. Είπε ότι τα γυμνάσια συνέβαλαν στην «σημαντική αναβάθμιση» του επιχειρησιακού επιπέδου και της μαχητικής εκπαίδευσης των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και την επίδειξη της ικανότητάς τους να «μετακινήσουν ταχύτατα δυνάμεις και εξοπλισμό σε έκταση 7.000 χιλιομέτρων» και γρήγορα να ενισχύσουν μονάδες σε μείζονος στρατηγικής σημασίας περιοχές, οποτεδήποτε ήταν αναγκαίο».

Ο Πούτιν πρόσθεσε σε αυτό το σημείο ότι είναι «σημαντικό» να αναφερθεί ότι μονάδες από την Κίνα «έδρασαν επίσης υπό το γενικό σχέδιο, σε ενιαίο σχηματισμό με τα στρατεύματά μας.» Προσέγγισε έτσι στην επισήμανση αυτού που Δυτικοί αναλυτές χαρακτηρίζουν «λειτουργική στρατιωτική συμμαχία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας.

Ο αμυντικός προϋπολογισμός της Ρωσίας συμποσείται σε 46 δις δολάρια απέναντι στα 725 δις δολάρια των ΗΠΑ. Αυτό που συμπεραίνει κανείς είναι ότι αντί να παρασυρθεί σε μιαν εξουθενωτική κούρσα εξοπλισμών, που θα συμπιέσει την οικονομία της, η Ρωσία εστιάζει τις προσπάθειές της στην ανάπτυξη της στρατηγικής της ικανότητας να επιφέρει τόσο κολοσσιαίες απώλειες και καταστροφές στην Δύση, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, που θα τις αποτρέψουν από του να αποδυθούν σε μιλιταριστικές περιπέτειες με στόχο την Ρωσία. ΄Ετσι κορυφαία προτεραιότητα του Πούτιν είναι «να ενισχύσει περισσότερο τις μαχητικές δυνατότητες των στρατηγικών πυρηνικών δυνάμεων της Ρωσίας.»

Υπογράμμισε την σημασία της ταχείας μετάβασης σε όπλα με αυξημένες δυνατότητες να εξουδετερώνουν τα αμερικανικά αμυντικά πυραυλικά συστήματα και ειδικώτερα της παραγωγής και εφοδιασμού των ρωσικών δυνάμεων με τα παγκόσμιας εμβέλειας πυραυλικά συστήματα Avangard

Ο διοικητής της Ρωσικής Στρατηγικής Πυραυλικής Δύναμης, αντιστράτηγος Σεργκέι Καρακάγιεφ σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Κράζναγια Σβεζντά δήλωσε ότι τα πρώτα υπερηχητική πυραυλικά συστήματα Avangard θα ενταχθούν στις ετοιμοπόλεμες δυνάμεις το 2019, στην πυραυλική μεραρχία Ντομπαρόφσκυ στην περιοχή ΄Ορεμπουργκ των Νοτίων Ουραλίων. Σύμφωνα με πληροφορίες του πρακτορείου ΤΑΣΣ, το Avangard είναι ένα σύστημα δι-ηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων, εξοπλισμένο με όχημα υπερηχητικής ολίσθησης, ικανό να πετά με υπερηχητικές ταχύτητες στα πυκνά στρώματα της ατμοσφαίρας, ελισσόμενο περί την πορεία πλεύσης και το ύψος του και διαρρηγνύοντας οποιαδήποτε αντιπυραυλική άμυνα.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου