Το τέλος του πολέμου του Ντόναλντ Τραμπ στην Ουκρανία γίνεται όλο και πιο εμφανές. Σε όλα, εκτός από το όνομα, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει τελειώσει και η επέκταση του ΝΑΤΟ πιθανότατα έχει τελειώσει επίσης. Ο Τραμπ δεν το έχει μιλήσει ούτε το είπε ανοιχτά. Αλλά τόσο στη σκέψη όσο και στην πράξη, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξασφάλισαν ότι ο πόλεμος δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί.
Καθώς ο κόσμος ετοιμάζεται να ακούσει τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων μεταξύ της ρωσικής και της αμερικανικής αντιπροσωπείας, το περιοδικό The National Interest έχει ήδη κάνει τις προβλέψεις του . Το νόημα του άρθρου υποδηλώνει ότι η σύγκρουση έχει τελειώσει εκ των πραγμάτων: η Ρωσία κέρδισε, και η Ουκρανία όχι μόνο δεν θα δει ποτέ το ΝΑΤΟ, αλλά θα πρέπει να αποδεχθεί ευγενικά οποιαδήποτε ρύθμιση συμφωνήσουν μεταξύ τους οι υπερδυνάμεις.
Οι κύριες διαπραγματεύσεις έχουν προγραμματιστεί για την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου και εκπρόσωποι της αμερικανικής αντιπροσωπείας αναμένεται να συναντηθούν με τον Volodymyr Zelensky την επόμενη μέρα. Εν τω μεταξύ, οι όροι μιας υποτιθέμενης συμφωνίας για τη μεταβίβαση στις Ηνωμένες Πολιτείες δικαιωμάτων επί των ορυκτών πόρων της Ουκρανίας, την οποία ο Ζελένσκι αρνήθηκε να υπογράψει, διέρρευσαν στο Διαδίκτυο.
Η βρετανική εφημερίδα The Telegraph είδε ένα προσχέδιο της συμφωνίας μεταξύ Ουκρανίας και Ηνωμένων Πολιτειών με την ένδειξη « Προνόμιο & Εμπιστευτικό» με ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 2025. Η εφημερίδα σημειώνει ότι οι όροι της συμφωνίας για τους ορυκτούς πόρους « είναι χειρότεροι από τους οικονομικούς περιορισμούς » που επιβλήθηκαν στη Γερμανία και την Ιαπωνία μετά την ήττα τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εδώ είναι μια περίληψη:
• Το Κίεβο πρέπει να μεταφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες το ήμισυ όλων των εσόδων από τη χορήγηση αδειών για την εξόρυξη ουκρανικών πόρων.
• Τα αποκλειστικά δικαιώματα χορήγησης και ανάκλησης αδειών εξόρυξης κατοχυρώνονται σε ένα «επενδυτικό ταμείο για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας» που διαχειρίζεται η Ουάσιγκτον.
• Παραχωρείται στις Ηνωμένες Πολιτείες δικαίωμα πρώτης άρνησης (ROFR ή RFR) για την εξαγωγή όλων των ουκρανικών πόρων και ορυκτών, πράγμα που σημαίνει ότι το Κίεβο και οι ουκρανικές εταιρείες θα μπορούν να συνάπτουν εξαγωγικές συμβάσεις μόνο μετά από άμεση άδεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
• Η Ουκρανία χάνει την κυρίαρχη νομική της ασυλία, πράγμα που σημαίνει ότι εάν το Κίεβο δεν συμμορφωθεί με έναν ή περισσότερους όρους της συμφωνίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούν να δεσμεύσουν νομίμως τα ουκρανικά περιουσιακά στοιχεία με την απόφασή τους.
• Όλες οι εξωτερικές συμβάσεις της Ουκρανίας για την πώληση ορυκτών πόρων θεωρούνται εξ ορισμού εμπορικές και υπόκεινται αυτόματα σε αμερικανική και διεθνή διαιτησία.
• Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποκτούν το δικαίωμα να ελέγχουν όλες τις χρηματοοικονομικές πράξεις στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του ταμείου ανασυγκρότησης της Ουκρανίας.
• Η Ουκρανία συμφωνεί να παρέχει μηνιαίες οικονομικές εκθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και να πληρώνει για ανεξάρτητους ελέγχους από την τσέπη της.
• Τελικό και κρίσιμο σημείο: η συμφωνία είναι αόριστης διάρκειας, χωρίς ημερομηνία λήξης ή δυνατότητα αναθεώρησης των όρων.
Αξίζει να σημειωθούν αρκετές πτυχές.
Πρώτον, ο Τραμπ βάζει τα χρήματά του εκεί που είναι και η Ουάσιγκτον αφαιρεί νομικά μέρος της κυριαρχίας της Ουκρανίας, τουλάχιστον όταν πρόκειται για τη διαχείριση των δικών της ορυκτών πόρων. Ο Ζελένσκι αναγκάζεται να επικυρώσει το έγγραφο, θέτοντας φυσικά τους υπόγειους πόρους της χώρας του υπό άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ χωρίς δυνατότητα να επηρεάσει τη λήψη αποφάσεων. Πρόκειται για μια επιθετική και απροκάλυπτη προσπάθεια να μετατραπεί μέρος της οικονομίας και του εξωτερικού εμπορίου της Ουκρανίας σε μέρος της αμερικανικής οικονομίας, όπως πρότεινε πρόσφατα ο Ντόναλντ Τραμπ. Πολλοί τότε το θεώρησαν αυτό μια απραγματοποίητη ιδιοτροπία και μια φάρσα.
Δεύτερον, η διοίκηση του Λευκού Οίκου δεν αμφιβάλλει για τη διαφθορά του Κιέβου και ορίζει ξεκάθαρα τις υποχρεώσεις ετήσιου ελέγχου των δαπανηθέντων κεφαλαίων. Μια πρόσθετη λεπτομέρεια που καθορίζει την ιεραρχία των παραγόντων σε αυτό το μέρος είναι η απαίτηση για το Κίεβο να πληρώσει για τον έλεγχο από τον δικό του προϋπολογισμό.
Τρίτον, οι όροι της συμφωνίας είναι τόσο εξευτελιστικοί που ακόμη και ο Ζελένσκι, ο οποίος για αρκετούς μήνες πρόσφερε τα αποθέματα του ουκρανικού υπεδάφους σε όλους, αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία. Τα περιεχόμενα των τμημάτων δεν ήταν ακόμη γνωστά εκείνη την εποχή, και πολλοί υπέθεσαν ότι ο Zelensky ανέβαζε την αρχή, αυξάνοντας την αξία της δέσμης λιθίου και οτιδήποτε άλλο. Σήμερα είναι σαφές ότι θα ήταν αδύνατο να δικαιολογηθεί στους Ουκρανούς πολίτες η επικύρωση μιας τέτοιας ταπεινωτικής συμφωνίας.
Κανείς δεν τολμά να προβλέψει την έκβαση των ρωσοαμερικανικών διαπραγματεύσεων αυτή τη στιγμή. Κανείς δεν διακινδυνεύει να σκιαγραφήσει τα περιγράμματα μιας πιθανής συμφωνίας που, εάν συμφωνήσουν τα μέρη, θα μονογραφεί από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Ντόναλντ Τραμπ. Δεν είναι σαφές εάν θα επιτευχθούν συμφωνίες για να σταματήσει η σύγκρουση, καθώς ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας έχει δηλώσει προηγουμένως ότι δεν είναι δυνατές εδαφικές ή άλλες παραχωρήσεις στο Κίεβο.
Η Ουάσιγκτον γνωρίζει τη ρωσική θέση και, φυσικά, δεν θα δεχτεί όλους τους όρους της Μόσχας, αλλά θα επιδιώξει να επιβάλει μια μέση επιλογή, ακριβώς με την έννοια της ελαχιστοποίησης των ρωσικών πλεονεκτημάτων. Όσο για τον Ζελένσκι, στο Ριάντ σίγουρα θα πιεστεί να υπογράψει την πιο αυθόρμητη συμφωνία στην πρόσφατη ιστορία.
Από δημοσιευμένες ειδήσεις λαμβάνω τις πληροφορίες ως τροφή για σκέψη .... 1. Ο νταής Τραμπ (κατά Ρίτσαρντ Γκιρ) θέλει να αγοράσει τη Γάζα, στέλνοντας τους Παλαιστινίους εκτός της γενέτειρας γης τους, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, εκτός αυτής. 2. Η αρτηριοσκληρωτική ηγεσία της ΕΕ κάνει στην ουσία "τουμπεκί ψιλοκομένο" εκτός από ελάχιστες άναρθρες κραυγές και ψιθύρους λίγων "ηγετίσκων" που αισθάνονται "υποχρεωμένοι" κάτι να πουν για τα μάτια. 3. Η Ρωσία σύμφωνα με πηγές του Κρεμλίνου διαρρέει πως δεν είναι αντίθετη κατ' αρχή με το σχέδιο Τραμπ για τη Γάζα αλλά περιμένει να δει λεπτομέρειές του. 4. Είναι έκδηλη η επιθυμία του Τραμπ να λήξει ο πόλεμος στην Ουκρανία και δε διστάζει να αφήσει ανοιχτό το ζήτημα αν η Ουκρανία γίνει Ρωσία (ή έστω ένα μέρος της) καθώς και θέτει επιτακτικά το ξεπλήρωμα των δισεκατομμυρίων που έδωσε ως βοήθεια η προεδρία Μπάιντεν με τα δικαιώματα στην κατοχή ορυχείων και κοιτασμάτων σπανίων γαιών αξίας 500 δις. 5. Σε 10 μέρες, ως γνωστό κατέρρευσε το καθεστώς Άσσαντ στη Συρία και οι πρώην τζιχαντιστές που ανέλαβαν είναι επίσημα προσκεκλημένοι από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς που τους είχαν επικηρύξει πριν. 6. Γης Μαδιάμ έγινε η Γάζα από τις εγκληματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραηλινού κράτους με αφορμή την ανεξήγητη και ύποπτη επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου 2023 της Χαμάς. Και όλα αυτά με την κατ' ουσία σιωπηρή στάση όλων των δυτικών κυβερνήσεων συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας.
Θα μπορούσα να αναφέρω και πληθώρα ακόμα γεγονότων, επιδιώξεων και εκπεφρασμένων πολιτικών απόψεων (Γροιλανδία - Αρκτική, Παναμάς, Καναδάς, εμπορικός πόλεμος των δασμών, εμπορικοί δρόμοι, ελεύθερη ναυσιπλοΐα κά) που μαζί με τα παραπάνω με οδηγούν στην πεποίθηση πως ζούμε σε μια χρονική περίοδο που αναδιαμορφώνεται ο κόσμος μας, ή ήδη βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα Γιάλτα. Ως γνωστόν στη Διάσκεψη της Γιάλτας (1945), οι ΗΠΑ, η Σοβιετική Ένωση και το Ηνωμένο Βασίλειο συναντήθηκαν και αναδιάταξαν (κοινώς μοίρασαν μεταξύ τους) την Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ευκολία με την οποία ο Τραμπ φαίνεται να "ξεκρεμάει" την Ουκρανία και τον τσαρλατάνο Ζελένσκι και μαζί τους θέλει να περιθωριοποιήσει την αποσβολωμένη και πολλαπλά εκτεθειμένη Ευρώπη, θυμίζει την ευκολία με την οποία παράτησε τον σύμμαχό της Άσσαντ, αλλά και τις γεωπολιτικές της σταθερές, η Ρωσία στη Μέση Ανατολή.
Ας μην ξεχνάμε πως η δυναμική γύρω από τη Γάζα και το Μεσανατολικό είχε πάντα έναν ξεκάθαρο αμερικανικό και ρωσικό αντίκτυπο, με διαφορετικές στρατηγικές και στόχους για την περιοχή. Ανάλογη κατάσταση με διαφορετικές φυσικά παραμέτρους έχουμε στην Ουκρανία που όλα δείχνουν ότι σταματάει η επεκτατική διάθεση προς ανατολικά των ΗΠΑ, που μάλλον θα συμπαρασύρει σ' αυτό (στην επόμενη φάση) και τις δυτικές ευρωπαϊκές ουρές της.
Όταν βέβαια μιλώ για νέα "Γιάλτα" δεν βλέπω αναγκαστικά μια απευθείας αναπαραγωγή του παρελθόντος, αλλά φαντάζομαι μια νέα κατάσταση που θα αντανακλά την αναδιοργάνωση των γεωπολιτικών και εμπορικών σχέσεων, με σημαντικές συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη, τις στρατηγικές συμμαχίες, τις πιθανές τροποποιήσεις συνόρων και την οικονομία.
Η ιδέα της συναλλαγής μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ για μια διευθέτηση που θα περιλαμβάνει την περιοχή της Γάζας και την Ουκρανία κατ' αρχή δεν θα πρέπει να εκπλήξει κανένα και ενδεχομένως αντικατοπτρίζει μια βαθιά εκτίμηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και των στρατηγικών επιλογών των δύο μεγάλων δυνάμεων.
Από τη μια πλευρά, η στρατηγική των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή, με την προώθηση ενός "σχεδίου ειρήνης" ή την πιθανότητα επιρροής στην περιοχή της Γάζας, είναι μια μακροχρόνια επιδίωξη που συχνά συνδέεται με την υποστήριξη του Ισραήλ και με την πολιτική της σταθερότητας στην περιοχή. Η εξολόθρευση του Παλαιστινιακού λαού και η ολοκληρωτική καταστροφή των κτιρίων και των υποδομών στη Γάζα προφανώς ήταν σχεδιασμένη από την προ Τραμπ εποχή, με δεδομένο ότι η εξωτερική πολιτική των Αμερικανών στη βάση της δεν αλλάζει με την αλλαγή Προέδρου.
Η σκέψη ότι η Ρωσία θα μπορούσε να "κλείσει τα μάτια" ή ακόμα και να υποστηρίξει μια τέτοια συμφωνία για να κερδίσει ανταλλάγματα στο Ουκρανικό είναι σύμφωνη με τον τρόπο που οι μεγάλες δυνάμεις συχνά διαπραγματεύονται σε περιόδους έντασης.
Από την άλλη, η αναγνώριση της ρωσικής κατοχής στην Ουκρανία ως μέρος αυτής της "συναλλαγής" θα μπορούσε να είναι μια στρατηγική επιλογή, αν οι ΗΠΑ θεωρήσουν ότι το κόστος για την συνέχιση των αναποτελεσματικών κυρώσεων ή την ανατροπή της ρωσικής πολιτικής στην Ουκρανία είναι υπερβολικά υψηλό ή πολιτικά ανεφάρμοστο.
Φυσικά, η υλοποίηση μιας τέτοιας συμφωνίας απαιτεί τη συμμετοχή πολλών άλλων παραγόντων και δυνάμεων, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι χώρες του Αραβικού κόσμου, και φυσικά οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί. Οι διεθνείς αντιδράσεις και η αντοχή των τοπικών κοινωνιών θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν μια τέτοια συμφωνία, ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι διεθνείς νόμοι και η ανθρωπιστική κατάσταση στην περιοχή της Γάζας αποτελούν επίσης κρίσιμους παράγοντες.
Η γεωπολιτική σκακιέρα σήμερα είναι εξαιρετικά περίπλοκη, και οποιαδήποτε "συναλλαγή" που περιλαμβάνει τόσο σοβαρά ζητήματα –όπως η τύχη των Παλαιστινίων και η κυριαρχία στην Ουκρανία– είναι γεμάτη ρίσκα και απρόβλεπτες συνέπειες. Το ερώτημα είναι αν τέτοιες συμφωνίες μπορούν πραγματικά να επηρεάσουν το μέλλον αυτών των περιοχών με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων ή αν απλώς θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ένταση και αποσταθεροποίηση.
Ελλάδα και νέα Γιάλτα
Η γεωπολιτική αλληλεπίδραση και οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις στη Μέση Ανατολή, ιδίως όσον αφορά τη Γάζα και την περιοχή, μπορεί σίγουρα να επηρεάσουν άλλες περιοχές της ανατολικής Μεσογείου, όπως το Αιγαίο και την Κύπρο. Η Τουρκία, με τις ισχυρές στρατηγικές φιλοδοξίες της στην περιοχή, έχει μακρά ιστορία να χρησιμοποιεί την εξωτερική πολιτική της ως εργαλείο για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της και να επιδιώξει την επίλυση διαφόρων ζητημάτων που αφορούν την επεκτατικότητά της στην περιοχή.
Ειδικά αν εξετάσουμε την πιθανότητα μια συμφωνία που θα εξασφαλίσει την υποστήριξη ή την παθητικότητα της Τουρκίας στην υπό διαμόρφωση νέα κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία μπορεί να ζητήσει αντάλλαγμα για την παθητικότητα ή τη σιωπή της σε ζητήματα που την αφορούν άμεσα. Αυτά μπορεί να είναι θέματα κυριαρχίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
Κυριαρχία στο Αιγαίο: Η Τουρκία έχει συνεχώς αμφισβητήσει τα θαλάσσια σύνορα και την κυριαρχία της Ελλάδας σε νησιά και θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου, ειδικά όσον αφορά την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ή την εξόρυξη φυσικών πόρων στην περιοχή. Εάν οι ΗΠΑ ή το Ισραήλ επιδιώξουν να διασφαλίσουν την υποστήριξη της Τουρκίας για τα συμφέροντά τους στη Γάζα ή για μια νέα συμφωνία στην περιοχή, θα μπορούσαν να προσφέρουν διπλωματικές «ευκολίες» στην Τουρκία σχετικά με την κυριαρχία της στο Αιγαίο ή άλλες περιοχές που την αφορούν.
Κυριαρχία στην Κύπρο: Το Κυπριακό είναι ένα άλλο θέμα που η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει για να ενισχύσει τη στρατηγική της στην περιοχή. Η Τουρκία ελέγχει τα κατεχόμενα από το 1974, μετά την τουρκική εισβολή, και δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Σε μια συμφωνία που θα διασφαλίσει τη στήριξη της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, είναι πιθανό να προσφερθούν διπλωματικά ανταλλάγματα σχετικά με την αναγνώριση ή τη διαχείριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ή ακόμα και ζητήματα που αφορούν την αποδοχή ή ενίσχυση της τουρκικής παρουσίας στη βόρεια Κύπρο.
Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι η Τουρκία διατηρεί στενές σχέσεις με κάποιες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως η Λιβύη και το Κατάρ, γεγονός που ενισχύει την γεωπολιτική της θέση στην περιοχή. Η επίτευξη μιας συμφωνίας στη Γάζα ή σε άλλες περιοχές που αφορά την Τουρκία μπορεί να συνδεθεί με την ενίσχυση αυτών των σχέσεων, αλλά και με τη σιωπηρή ή ενεργή υποστήριξή της στις αμερικανικές ή ισραηλινές θέσεις.
Επιπλέον, η τουρκική ηγεσία πιθανώς θα εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε «ευκαιρία» για να ενισχύσει τη στρατηγική της στην Ανατολική Μεσόγειο, τόσο με την Ελλάδα όσο και με την Κύπρο. Εάν υπάρξει συμφωνία που περιλαμβάνει διπλωματικά ανταλλάγματα, αυτό θα μπορούσε να έχει σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση νέων ισορροπιών στην περιοχή, με τη δυνατότητα για μεγαλύτερη ένταση ή ακόμα και για επιθετικές κινήσεις από την Τουρκία, εάν αισθάνεται ότι τα συμφέροντά της θίγονται.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Πριν από 80 χρόνια, στις 4 Φεβρουαρίου 1945, άνοιξε η Διάσκεψη της Γιάλτας, στην οποία οι ηγέτες των νικητριών χωρών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή της ΕΣΣΔ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας, καθόρισαν τα περιγράμματα του μεταπολεμικού κόσμου. Παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, συμφώνησαν να εξαλείψουν οριστικά τον γερμανικό ναζισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό. Οι συμφωνίες που επετεύχθησαν στην Κριμαία επιβεβαιώθηκαν και αναπτύχθηκαν στη Διάσκεψη Ειρήνης του Πότσνταμ τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1945.
Ένα από τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων ήταν η δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και η υιοθέτηση του Χάρτη του ΟΗΕ, ο οποίος παραμένει μέχρι σήμερα η κύρια πηγή του διεθνούς δικαίου. Οι στόχοι και οι αρχές συμπεριφοράς των χωρών που κατοχυρώνονται στον Χάρτη αποσκοπούν στη διασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης και της προοδευτικής ανάπτυξής τους. Η βάση του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ είναι η αρχή της κυρίαρχης ισότητας των κρατών: κανένα από αυτά δεν μπορεί να διεκδικήσει δεσπόζουσα θέση, όλα είναι τυπικά ίσα, ανεξάρτητα από το μέγεθος της επικράτειάς τους, τον πληθυσμό, τη στρατιωτική τους ισχύ ή άλλα συγκριτικά κριτήρια.
Το σύστημα Γιάλτα-Πότσνταμ, με τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του, που συζητούνται ακόμη μεταξύ των ειδικών, έχει προσφέρει ένα κανονιστικό και νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία του διεθνούς συστήματος εδώ και οκτώ δεκαετίες. Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων με επίκεντρο τον ΟΗΕ εκπληρώνει τον πρωταρχικό της ρόλο, δηλαδή την αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Είναι δύσκολο να μην προσυπογράψουμε την άποψη ότι « τα Ηνωμένα Έθνη δεν μας οδήγησαν στον παράδεισο, αλλά μας έσωσαν από την κόλαση ».1 . Το δικαίωμα αρνησικυρίας, που κατοχυρώνεται στον Χάρτη, το οποίο δεν αποτελεί προνόμιο αλλά ειδική ευθύνη για τη διατήρηση της ειρήνης, χρησιμεύει ως ισχυρό προπύργιο κατά της λήψης μη ισορροπημένων αποφάσεων και δημιουργεί χώρο για την αναζήτηση συμβιβασμών που βασίζονται σε ισορροπία συμφερόντων. Ως πολιτικός «πυρήνας» του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ, τα Ηνωμένα Έθνη είναι η μόνη παγκόσμια πλατφόρμα για την ανάπτυξη συλλογικών απαντήσεων σε κοινές προκλήσεις, είτε για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας είτε για την προώθηση της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.
Στον ΟΗΕ, με βασικό ρόλο της ΕΣΣΔ, ελήφθησαν ιστορικές αποφάσεις, θέτοντας τα θεμέλια του πολυπολικού κόσμου που αναδύεται μπροστά στα μάτια μας. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στη διαδικασία αποαποικιοποίησης, η οποία εφαρμόστηκε νόμιμα με την υιοθέτηση, με πρωτοβουλία της Σοβιετικής Ένωσης το 1960, της Διακήρυξης για τη χορήγηση της ανεξαρτησίας σε χώρες και λαούς της αποικίας. Εκείνη την εποχή, δεκάδες λαοί, προηγουμένως κάτω από τον ζυγό των μητροπόλεων, απέκτησαν για πρώτη φορά την ανεξαρτησία τους και την ευκαιρία να οικοδομήσουν το δικό τους κράτος. Σήμερα, μερικές από αυτές τις πρώην αποικίες φιλοδοξούν να γίνουν κέντρα εξουσίας στον πολυπολικό κόσμο, ενώ άλλες αποτελούν μέρος ομάδων ολοκλήρωσης σε περιφερειακή ή ηπειρωτική κλίμακα.
Όπως σωστά γράφουν οι Ρώσοι ερευνητές, κάθε διεθνής θεσμός είναι, πρώτα απ 'όλα, ένα « μέσο περιορισμού του φυσικού εγωισμού των κρατών ».2 . Ο ΟΗΕ, με το περίπλοκο σύνολο κανόνων του με τη μορφή του Χάρτη, που συμφωνήθηκε και εγκρίθηκε με συναίνεση, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτός είναι ο λόγος που η τάξη που βασίζεται στον ΟΗΕ ονομάζεται τάξη βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, πραγματικά καθολική, και κάθε κράτος αναμένεται να σέβεται αυτόν τον νόμο. Η Ρωσία, όπως και τα περισσότερα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας, δεν είχε ποτέ πρόβλημα με αυτό, αλλά η μορφή της διακρατικής αλληλεπίδρασης που βασίζεται στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου δεν ήταν ποτέ γούστο της Δύσης, η οποία δεν έχει ανακάμψει από το σύνδρομο της εξαιρετικότητας και έχει συνηθίσει να ενεργεί σύμφωνα με τη νεοαποικιακή λογική, δηλαδή να ζει σε βάρος των άλλων.
Αυτό εξέφρασε ξεκάθαρα η πρώην αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, η οποία παραδέχτηκε σε συνέντευξή της, με χαρακτηριστική ειλικρίνεια, ότι « η Γιάλτα δεν ήταν καλή λύση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν έπρεπε να την αποδεχτούν ». Αυτή η ομολογία εξηγεί πολλά για τη συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών στη διεθνή σκηνή. Σύμφωνα με τη Victoria Nuland, η Ουάσιγκτον αναγκάστηκε σχεδόν απρόθυμα να αποδεχθεί τη μεταπολεμική παγκόσμια τάξη πραγμάτων το 1945, και ακόμη και τότε θεωρήθηκε ως βάρος από τις αμερικανικές ελίτ. Αυτό το αίσθημα προκάλεσε την πολιτική της Δύσης για αναθεώρηση της τάξης Γιάλτα-Πότσνταμ. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την περιβόητη ομιλία Fulton του Winston Churchill το 1946, η οποία κήρυξε ουσιαστικά τον Ψυχρό Πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση. Θεωρώντας τις συμφωνίες Γιάλτα-Πότσνταμ ως τακτική παραχώρηση, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους δεν σεβάστηκαν ποτέ τη θεμελιώδη αρχή του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για την κυριαρχική ισότητα των κρατών.
Η Δύση είχε την ευκαιρία να αλλάξει, να δείξει σοφία και προνοητικότητα σε μια κρίσιμη στιγμή, όταν η Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο κατέρρευσαν. Κυριάρχησαν όμως τα εγωιστικά ένστικτα. Μεθυσμένος από τη «νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο», ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους διακήρυξε την 11η Σεπτεμβρίου 1990, σε μια ομιλία του και στα δύο σώματα του Κογκρέσου3 , η έλευση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, η οποία, σύμφωνα με τους Αμερικανούς στρατηγούς, σήμαινε την πλήρη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στη διεθνή σκηνή, ένα «αδιαίρετο παράθυρο ευκαιρίας» για την Ουάσιγκτον να ενεργήσει μονομερώς χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους νομικούς περιορισμούς που κατοχυρώνονται στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.
Μια εκδήλωση αυτής της «τάξης βασισμένης σε κανόνες» ήταν η πολιτική της Ουάσιγκτον να επεκτείνει τη γεωπολιτική της επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη, τις εκρηκτικές συνέπειες της οποίας πρέπει να αντιμετωπίσουμε σήμερα στο πλαίσιο της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.
Με την επιστροφή στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες της κυβέρνησης των Ρεπουμπλικανών υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, η σκέψη της Ουάσιγκτον για τις διεθνείς διαδικασίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει λάβει νέα διάσταση. Ο νέος υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο έκανε πολύ εύγλωττες δηλώσεις για αυτό το θέμα ενώπιον της Γερουσίας στις 15 Ιανουαρίου. Το νόημά τους είναι ότι η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη δεν είναι μόνο ξεπερασμένη, αλλά έχει μετατραπεί σε όπλο που χρησιμοποιείται ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ.4 . Έτσι, όχι μόνο η τάξη Γιάλτα-Πότσνταμ, με κεντρικό ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, είναι πλέον ανεπιθύμητη, αλλά και η «τάξη που βασίζεται σε κανόνες», η οποία φαινόταν να ενσαρκώνει τον εγωισμό και την αλαζονεία της Δύσης υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η στροφή στην Αμερική Πρώτα αντηχεί δυσοίωνα με το σύνθημα της εποχής του Χίτλερ «Deutschland über alles» και η προσπάθεια για «εδραίωση της ειρήνης μέσω της δύναμης» θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της διπλωματίας. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι αυτές οι δηλώσεις και οι ιδεολογικές κατασκευές δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις της Ουάσιγκτον βάσει του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Ωστόσο, δεν βρισκόμαστε πλέον στο 1991 ή στο 2017, όταν ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου ανέλαβε για πρώτη φορά τα καθήκοντά του. Οι Ρώσοι αναλυτές σωστά σημειώνουν ότι « δεν θα υπάρξει επιστροφή στην παλιά κατάσταση πραγμάτων, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους υπερασπίζονταν μέχρι τώρα, επειδή οι δημογραφικές, οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει αμετάκλητα ». Νομίζω ότι η πρόβλεψη ότι « οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλάβουν τελικά ότι δεν χρειάζεται να υπερεκτιμούν τον τομέα ευθύνης τους στις διεθνείς υποθέσεις και θα αισθάνονται αρμονικά ως ένα από τα κορυφαία κράτη αλλά όχι πλέον ως ηγεμόνας » είναι επίσης σωστή.
Η πολυπολικότητα ενισχύεται και, αντί να αντιταχθούν σε αυτήν την αντικειμενική διαδικασία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν, σε μια προβλέψιμη ιστορική προοπτική, να γίνουν ένα από τα υπεύθυνα κέντρα ισχύος μαζί με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες δυνάμεις του παγκόσμιου Νότου, Ανατολής, Βορρά και Δύσης. Στο μεταξύ, φαίνεται ότι η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ θα δοκιμάσει τα όρια της ευελιξίας του τρέχοντος συστήματος με επίκεντρο τον ΟΗΕ για να το λυγίσει προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Είμαι βέβαιος, ωστόσο, ότι αυτή η κυβέρνηση θα συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι η διεθνής πραγματικότητα είναι πολύ πιο πλούσια από τις ιδέες για τον κόσμο που μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς συνέπειες σε ομιλίες που προορίζονται για το αμερικανικό κοινό και τους υπάκουους γεωπολιτικούς συμμάχους του.
Εν αναμονή αυτής της επίγνωσης, συνεχίζουμε με τους ομοϊδεάτες μας συναδέλφους την επίπονη δουλειά με στόχο τη δημιουργία των συνθηκών για την προσαρμογή των μηχανισμών πρακτικής οικοδόμησης των διακρατικών σχέσεων στην πραγματικότητα της πολυπολικότητας, στη διεθνή νομική συναίνεση του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ που κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Αξίζει να σημειωθεί η Διακήρυξη του Καζάν της Συνόδου Κορυφής των BRICS της 23ης Οκτωβρίου 2024, η οποία αντικατοπτρίζει την ενιαία θέση των κρατών της παγκόσμιας πλειοψηφίας σε αυτό το θέμα, επιβεβαιώνοντας ξεκάθαρα « τη δέσμευση για σεβασμό του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένων των σκοπών και αρχών που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως αναπαλλοτρίωτο και θεμελιώδες στοιχείο του ΟΗΕ στο διεθνές σύστημα ».5
Αυτή είναι μια προσέγγιση που διατυπώθηκε από τα κορυφαία κράτη που διαμορφώνουν την εικόνα του σύγχρονου κόσμου και αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του πληθυσμού του.
Ναι, οι εταίροι μας στον Νότο και την Ανατολή έχουν απολύτως θεμιτές επιθυμίες σχετικά με τη συμμετοχή τους στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Σε αντίθεση με τη Δύση, αυτοί, όπως και εμείς, είναι έτοιμοι για ειλικρινή και ανοιχτό διάλογο για όλα τα θέματα.
Η θέση μας για τη μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι γνωστή. Η Ρωσία υποστηρίζει τον εκδημοκρατισμό αυτού του οργάνου διευρύνοντας την εκπροσώπηση της παγκόσμιας πλειοψηφίας – Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Υποστηρίζουμε τα αιτήματα της Βραζιλίας και της Ινδίας για μόνιμη συμμετοχή στο Συμβούλιο, ενώ ταυτόχρονα διορθώνουμε τις ιστορικές αδικίες σε βάρος της αφρικανικής ηπείρου εντός των παραμέτρων που συμφωνήθηκαν από τους ίδιους τους Αφρικανούς. Η κατανομή πρόσθετων εδρών στις χώρες της συλλογικής Δύσης, που ήδη υπερεκπροσωπούνται στο Συμβούλιο Ασφαλείας, είναι αντιπαραγωγική. Σε αυτό το πλαίσιο, η Γερμανία ή η Ιαπωνία, που έχουν εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της κυριαρχίας τους σε έναν ξένο προστάτη και αναβιώνουν τα φαντάσματα του ναζισμού και του μιλιταρισμού στις χώρες τους, δεν μπορούν να φέρουν τίποτα νέο στις εργασίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Είμαστε σταθερά προσηλωμένοι στο απαραβίαστο των προνομίων των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Στο πλαίσιο της απρόβλεπτης πολιτικής της δυτικής μειονότητας, μόνο το δικαίωμα αρνησικυρίας μπορεί να διασφαλίσει ότι το Συμβούλιο θα λάβει αποφάσεις που λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα όλων των μερών.
Η κατάσταση του προσωπικού της γραμματείας του ΟΗΕ, όπου οι Δυτικοί εξακολουθούν να υπερεκπροσωπούνται σε όλες τις βασικές θέσεις, παραμένει προσβλητική για την παγκόσμια πλειοψηφία. Η προσαρμογή της γραφειοκρατίας του ΟΗΕ με τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου είναι ένα έργο που δεν μπορεί να περιμένει. Η Διακήρυξη του Καζάν BRICS, που αναφέρθηκε παραπάνω, περιέχει πολύ σαφή διατύπωση ως προς αυτό. Ας δούμε πόσο δεκτική θα είναι σε αυτό η ηγεσία του ΟΗΕ, που έχει συνηθίσει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας στενής ομάδας δυτικών χωρών.
Όσον αφορά το κανονιστικό πλαίσιο που κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, είμαι πεπεισμένος ότι ανταποκρίνεται καλύτερα και βέλτιστα στις απαιτήσεις της πολυπολικής εποχής. Μια εποχή στην οποία οι αρχές της κυρίαρχης ισότητας των κρατών, της μη ανάμειξης στις εσωτερικές τους υποθέσεις και άλλα θεμελιώδη αξιώματα πρέπει να γίνονται σεβαστά όχι με λόγια αλλά με πράξεις, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση στη συναινετική ερμηνεία που κατοχυρώνεται στη Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών του 1970 . Δεν χρειάζεται να αποδειχθεί ότι μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, το καθεστώς του Κιέβου δεν αντιπροσωπεύει τους λαούς της Κριμαίας, του Ντονμπάς και της Νοβορόσιας, όπως οι δυτικές μητροπόλεις δεν αντιπροσώπευαν τους λαούς των αποικιακών εδαφών που εκμεταλλεύτηκαν.
Οι προσπάθειες βάναυσης ανασυγκρότησης του κόσμου για τα δικά του συμφέροντα, κατά παράβαση των αρχών του ΟΗΕ, μπορούν να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια και αντιπαράθεση, ακόμη και σε καταστροφικά σενάρια. Στο σημερινό επίπεδο αντιπαράθεσης στις διεθνείς υποθέσεις, μια αλόγιστη απόρριψη του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ με πυρήνα τη μορφή του ΟΗΕ και του Χάρτη του θα οδηγήσει αναπόφευκτα στο χάος.
Λέγεται συχνά ότι δεν είναι σκόπιμο να μιλάμε για την επιθυμητή παγκόσμια τάξη πραγμάτων σε συνθήκες όπου συνεχίζονται οι μάχες για την καταστολή των ενόπλων δυνάμεων του ρατσιστικού καθεστώτος του Κιέβου, που υποστηρίζεται από τη συλλογική Δύση. Κατά τη γνώμη μας, μια τέτοια προσέγγιση είναι ύπουλη. Τα περιγράμματα της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, συζητήθηκαν από τους Συμμάχους εν μέσω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ιδίως στη Διάσκεψη των Υπουργών Εξωτερικών της Μόσχας και στη Διάσκεψη των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Τεχεράνης το 1943, σε άλλες επαφές μεταξύ των μελλοντικών νικητριών δυνάμεων, μέχρι τη Διάσκεψη της Γιάλτας5 και του Ποτς91.
Από την άλλη πλευρά, οι σύμμαχοι είχαν ήδη μια μυστική ατζέντα, αλλά αυτό δεν μειώνει την αιώνια σημασία των υψηλών καταστατικών αρχών της ισότητας, της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις, της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών, του σεβασμού των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου «ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, γλώσσας και θρησκείας». Το γεγονός ότι η Δύση, όπως φαίνεται ξεκάθαρα σήμερα, υπέγραψε αυτά τα αξιώματα με απώτερα κίνητρα και τα παραβίασε κατάφωρα τα επόμενα χρόνια, είτε στη Γιουγκοσλαβία, είτε στο Ιράκ, στη Λιβύη είτε στην Ουκρανία, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαλλάξουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους δορυφόρους τους από ηθική και νομική ευθύνη και να αποκηρύξουμε τη μοναδική κληρονομιά των ιδρυτών του ΟΗΕ.
Ελπίζω ότι κανείς δεν θα προσπαθήσει να το ξαναγράψει τώρα (με το σύνθημα της απαλλαγής από το απαρχαιωμένο σύστημα Γιάλτα-Πότσνταμ). Ο κόσμος θα βρισκόταν χωρίς κανένα κοινό σημείο αναφοράς αξιών.
Η Ρωσία είναι έτοιμη για έντιμη κοινή εργασία για τον συμβιβασμό της ισορροπίας συμφερόντων και την ενίσχυση των νομικών θεμελίων των διεθνών σχέσεων. Πρωτοβουλία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν το 2020 να πραγματοποιήσει συνάντηση των αρχηγών κρατών των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι οποίοι φέρουν " ειδική ευθύνη για τη διατήρηση του πολιτισμού "6 , με στόχο την καθιέρωση ισότιμου διαλόγου για όλα αυτά τα θέματα. Για γνωστούς λόγους πέρα από τον έλεγχο της Ρωσίας, δεν ευοδώθηκε. Αλλά δεν χάνουμε την ελπίδα μας, ακόμα κι αν η σύνθεση των συμμετεχόντων και η μορφή αυτών των συναντήσεων μπορεί να είναι διαφορετική. Σύμφωνα με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, το κύριο πράγμα είναι «ναεπιστρέψουμε στην κατανόηση του γιατί δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ και να σεβαστούμε τις αρχές που ορίζονται στα καταστατικά έγγραφα».7 . Αυτή ακριβώς θα έπρεπε να είναι η κατευθυντήρια αρχή της ρύθμισης των διεθνών σχέσεων στη σημερινή εποχή της πολυπολικότητας.
Τιμοφέι Μπορντάτσεφ. Ο ΟΗΕ δεν μας πήγε στον παράδεισο, αλλά μας έσωσε από την κόλαση - Στρογγυλό τραπέζι στο πλαίσιο του έργου Εργαστήριο Ιστορικής Μνήμης, τι δεν συνέβη σε εμάς; 26 Νοεμβρίου 2020.
Τιμοφέι Μπορντάτσεφ. Οι θεσμοί (ειδικά ο ΟΗΕ) αποτελούν μέσο περιορισμού του φυσικού εγωισμού των κρατών – Στρογγυλή τράπεζα στο πλαίσιο του έργου Εργαστήριο Ιστορικής Μνήμης, τι δεν μας έχει συμβεί; 26 Νοεμβρίου 2020.
Ομιλία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στο διεθνές φόρουμ «Ας διατηρήσουμε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, ας πολεμήσουμε τον αντισημιτισμό». 23 Ιανουαρίου 2020.
Συνέντευξη Τύπου μετά τις διαπραγματεύσεις Ρωσο-Ιρανικής Συνόδου Κορυφής. 17 Ιανουαρίου 2025.
Όπως υποστηρίξαμε στο τελευταίο άρθρο μας ο θρίαμβος Νετανιάχου με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, τη σχεδόν πλήρη από αέρος καταστροφή των συριακών ενόπλων δυνάμεων, την εκμηδένιση της ιρανικής και ρωσικής επιρροής και τον επί θύραις διαμελισμό της ιστορικής αυτής αραβικής χώρας, άνοιξε τον δρόμο για το Ιράν.
Ήδη, από τότε που δημοσιεύτηκε το προηγούμενο άρθρο ο Νετανιάχου επικοινώνησε με τον Τραμπ. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε μετά το τηλεφώνημα, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ δήλωσε ότι «ένα χρόνο πριν, είπα κάτι απλό: «Θα αλλάξουμε το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής και όντως το κάνουμε. Η Συρία δεν είναι η ίδια Συρία. Ο Λίβανος δεν είναι ο ίδιος Λίβανος. Η Γάζα δεν είναι η ίδια Γάζα. Και ο ηγέτης του άξονα (της αντίστασης), το Ιράν, δεν είναι το ίδιο Ιράν. Έχει κι αυτό νιώσει την ισχύ του στρατού μας». Την έχει νιώσει, αλλά δεν φτάνει, χρειάζεται και η δύναμη των ΗΠΑ. Εξ ου και, όπως προσέθεσε, «τα συζήτησα όλα αυτά με τον φίλο μου, τον εκλεγμένο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Είχαμε μια πολύ φιλική, ζεστή και σημαντική συζήτηση. Συζητήσαμε για την ανάγκη να συμπληρώσουμε τη νίκη του Ισραήλ…».
Εξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο τις δυσκολίες που έχει ο Τραμπ για να εξαπολύσει επίθεση κατά του Ιράν. Μία από αυτές είναι να σιγουρευτεί ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν θα προσφέρουν αποφασιστική βοήθεια στην Τεχεράνη. Για να πετύχει αυτή την επιδίωξη έχει επιλέξει μια τακτική «μπαστούνι στην Τεχεράνη, καρότο στη Μόσχα».
Σε συνέντευξη προς το περιοδικό «Τime» ο Τραμπ αποδοκίμασε τα πλήγματα με δυτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς βαθιά στο έδαφος της Ρωσίας και τόνισε την ανάγκη να διακοπεί η σύρραξη στην Ουκρανία, λέγοντας μάλιστα κάπου ότι το Κίεβο πρέπει να κάνει λίγο πίσω, αποφεύγοντας όμως να γίνει έστω και ελάχιστα συγκεκριμένος για το είδος της συμφωνίας που επιδιώκει και θεωρεί δυνατή. Βέβαια η αποδοκιμασία των πληγμάτων έγινε με πάνω από ένα μήνα καθυστέρηση και αφού η Μόσχα απάντησε με προειδοποιητική στρατιωτική κλιμάκωση. Είναι άλλωστε απίθανο ο Μπάιντεν να μην είχε ενημερώσει τον Τραμπ στη συνάντηση που έκανε μαζί του πριν την εξαπόλυση των πληγμάτων ή να είχε διαφωνήσει έντονα ο Τραμπ και να μην είχε δημοσιοποιήσει εγκαίρως τη διαφωνία του.
Βεβαίως το τι θα κάνει ο Τραμπ για το Ουκρανικό μετά την ανάληψη της προεδρίας του παραμένει εντελώς αβέβαιο. Προς το παρόν το βέβαιο είναι αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή.
Ο πυρήνας της Αυτοκρατορίας, η πραγματική εξουσία του κόσμου μας πίσω από δυτικές κυβερνήσεις που στελεχώνονται, όλο και περισσότερο, από γελοίες μαριονέττες, μοιάζει τώρα διασπασμένος σε διάφορες «παρατάξεις». Στη μεγάλη πλειοψηφία τους όμως συμφωνούν στη στρατηγική επιδίωξη να κρατήσουν με όλα τα μέσα την παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης, που σημαίνει να εξαπολύσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσέχοντας όμως να μην γίνει πυρηνικός και καταστραφούν οι πάντες, κάτι μάλλον απίθανο μακροπρόθεσμα.
Μεταξύ όμως των διαφόρων μερίδων της άρχουσας ολιγαρχίας της Δύσης υπάρχουν σοβαρές διαφορές τακτικής, εκτός των άλλων και επιλογής στόχων. Άλλοι δίνουν προτεραιότητα στη Ρωσία, άλλοι στο Ιράν, άλλοι στην Κίνα, άλλοι στο Ιράν και την Κίνα. Όσοι ενδεχομένως αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά είναι επικίνδυνος και αδιέξοδος τυχοδιωκτισμός, μάλλον συνιστούν μικρή και περιθωριοποιημένη μειοψηφία. Ορισμένες δυνάμεις συνειδητοποιούν ότι το ΝΑΤΟ είναι αδύνατο να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις του, έχει ήδη ηττηθεί, καλό είναι να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να πάει στα άλλα μέτωπα, απερίσπαστο από την Ουκρανία. Ακόμα κι αυτοί όμως θέλουν να αποσπάσουν από τη Ρωσία ότι μπορούν πριν αποδεχθούν την ήττα στο Ουκρανικό. Άλλοι πάλι θεωρούν καταστροφή την αναγνώριση της πραγματικότητας, της ήττας δηλαδή στην Ουκρανία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τώρα ποια μερίδα θα επικρατήσει ή και αν τελικά ενοποιηθούν σε μια διπλή επίθεση κατά της Ρωσίας, εκ Δυσμών και εκ Νότου. Το Ιράν, κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης
Η ταχύτητα με την οποία κινείται ο Νετανιάχου -Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία, Ιράν, με παράλληλα χτυπήματα σε Ιράκ και Υεμένη- θυμίζει κάπως τους «αστραπιαίους πολέμους» που έκανε η Γερμανία την περίοδο 1939 έως 1941, καταλαμβάνοντας τη μία μετά την άλλη τις ευρωπαϊκές χώρες προτού αιφνιδιάσει τη Σοβιετική Ένωση, που νόμιζε ότι είχε συμμαχία μαζί της, τον Ιούνιο του 1941.
Θυμίζει επίσης την περίοδο 1989 έως 1991, όταν κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο τα ανατολικά καθεστώτα, προτού προλάβουν οι παίκτες να συνειδητοποιήσουν πλήρως το διακύβευμα και να οργανώσουν την άμυνά τους.
Η καταστροφή της Συρίας συνιστά ασφαλώς ένα σοβαρό χτύπημα στις δυνάμεις παγκοσμίως που ανθίστανται στον αμερικανοϊσραηλινό ηγεμονισμό και στην επιδίωξη ανασύστασης ενός μονοπολικού κόσμου, μιας παγκόσμιας και ολοκληρωτικής δικτατορίας του Χρηματιστικού Κεφαλαίου. Συνιστά μεγάλη νίκη των δυνάμεων του Χάους και του Πολέμου (κατά) των Πολιτισμών. Δεν θα είχε νόημα να αρνηθεί κανείς την πραγματικότητα. Όμως η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος και η διάλυση του Ιράν θα ήταν μια παγκόσμιας τάξης καταστροφή. Θα βύθιζε όλη τη Μέση Ανατολή στο χάος, θα τορπίλιζε όλα τα κινεζικά σχέδια και την πρόσβαση του Πεκίνου σε απαραίτητους ενεργειακούς πόρους και θα μετέβαλε την ευρεία Μέση Ανατολή σε προνομιακή βάση εξορμήσεων προς όλη την πρώην ΕΣΣΔ και την Κίνα και αλλού, ενώ θα ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο μια δυτική επιθετικότητα που ήδη εκδηλώνεται έντονα και ταυτόχρονα από τη Μολδαβία, τη Ρουμανία και τη Γεωργία, έως τη Νότιο Κορέα, τη Βενεζουέλα και την Κούβα. Ακόμα και στην Ευρώπη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η δήθεν ισλαμική, καθοδηγούμενη τρομοκρατία, προς πρόκληση πολιτικών ανατροπών.
Μια τέτοια εξέλιξη θα κλιμάκωνε τις συγκρούσεις διεθνώς και θα αύξαινε δραματικά την πιθανότητα παγκόσμιου πυρηνικού ολοκαυτώματος, γιατί η Δύση έχει μεν πολλές δυνατότητες να προκαλεί χάος, δεν έχει στην πραγματικότητα πλέον τη δυνατότητα να καταβάλει όλον τον πλανήτη. Δεν γίνεται να έχουμε στην εποχή μας, εποχή παραγωγικών δυνάμεων και τεχνολογιών που μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή πάνω στη Γη, τη νοοτροπία του Μεγαλέξανδρου, των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, του Ναπολέοντα ή του Χίτλερ. Δεν το λέμε μόνο για λόγους ηθικής, το λέμε εδώ πρωτίστως για λόγους ρεαλισμού. Αν θέλουμε να σώσουμε την ανθρωπότητα πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι για να αλλάξει αυτή η σελίδα.
Η ανθρωπότητα βρίσκεται ενδεχομένως ξανά σε ένα ακόμα κρίσιμο σημείο της ιστορικής της διαδρομής, ίσως συγκρίσιμης σημασίας με αυτό το 1989, ή, εν πάσει περιπτώσει πολύ μεγάλης σημασίας.
ΥΓ. Απορεί κανείς με τη «θορυβώδη απουσία» της Κίνας σε όλο το διάστημα της μεσανατολικής κρίσης. Δεν θα μπορούσε αίφνης το Πεκίνο να βοηθήσει οικονομικά τη Συρία, επί της οποίας έπεσαν οι πάντες με κυρώσεις, κλοπή των πετρελαίων της και βομβαρδισμούς, ακόμα και βοήθεια στους σεισμούς της αρνήθηκαν, να βοηθήσει τη Δαμασκό έστω και με λίγη οικονομική βοήθεια; Τι εκτιμούν στο Πεκίνο ότι θα συμβεί αν αφήνουν όλους τους άλλους, ακόμα και τόσες μικρές χώρες, να συντρίβονται αβοήθητες από τη μαζική χρήση δυτικής στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής πίεσης κι αυτοί να κάθονται στο περιθώριο κοιτάζοντας απλώς να συσσωρεύουν πλούτη και μάλιστα σε δολάρια; Περιμένουν άραγε να φτάσουν οι Αμερικανοί στα στενά της Ταϊβάν και τη χερσόνησο της Κορέας για να αντιδράσουν; Θα είναι αργά τότε και το κόστος που θα καταβληθεί πολύ μεγαλύτερο από όσο αν αντισταθούν τώρα.
Οι Ισραηλινοί γιορτάζουν τις «νίκες» τους. Αυτή η ευφορία θα βαρύνει τις αμερικανικές οικονομικές ελίτ;
Η Συρία έχει μπει στην άβυσσο – οι δαίμονες της Αλ Κάιντα, του ISIS και τα πιο αδιάλλακτα στοιχεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στροβιλίζονται στον ουρανό. Είναι το χάος, η λεηλασία, ο φόβος και το τρομερό πάθος για εκδίκηση που καίει το αίμα. Οι εκτελέσεις στο δρόμο είναι συνηθισμένο φαινόμενο.
Ίσως η Hayat Tahrir al-Sham (HTS) και ο αρχηγός της, Al-Joulani, (ακολουθώντας τουρκικές οδηγίες) νόμιζαν ότι έλεγχαν τα πράγματα. Αλλά το HTS είναι μια ετικέτα-ομπρέλα όπως η Αλ Κάιντα, το ISIS και η Al-Nusra, και οι φατρίες του έχουν ήδη καταρρεύσει σε μάχες φατριών. Το συριακό «κράτος» διαλύθηκε μέσα στη νύχτα. η αστυνομία και ο στρατός επέστρεψαν στα σπίτια τους, αφήνοντας τις αποθήκες όπλων ανοιχτές στη λεηλασία από τη Σεμπάμπ. Οι πόρτες της φυλακής άνοιξαν (ή εξαναγκάστηκαν). Κάποιοι ήταν αναμφίβολα πολιτικοί κρατούμενοι, πολλοί όμως όχι. Μερικοί από τους πιο μοχθηρούς κρατούμενους κυκλοφορούν τώρα στους δρόμους.
Μέσα σε λίγες μέρες, οι Ισραηλινοί εκτόξευσαν εντελώς την αμυντική υποδομή του κράτους πραγματοποιώντας περισσότερες από 450 αεροπορικές επιδρομές: πυραυλικές άμυνες, ελικόπτερα και αεροπλάνα της Συριακής Πολεμικής Αεροπορίας, ναυτικό και οπλοστάσια – όλα καταστράφηκαν στη « μεγαλύτερη αεροπορική επιχείρηση στην ιστορία του Ισραήλ ».
Η Συρία δεν υπάρχει πλέον ως γεωπολιτική οντότητα. Στα ανατολικά, οι κουρδικές δυνάμεις (με στρατιωτική υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες) καταλαμβάνουν τους πετρελαϊκούς και γεωργικούς πόρους του πρώην κράτους. Οι δυνάμεις του Ερντογάν και οι πληρεξούσιοί του προσπαθούν να συντρίψουν πλήρως τον κουρδικό θύλακα (αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τώρα μεσολαβήσει σε μια κατάπαυση του πυρός). Στα νοτιοδυτικά, ισραηλινά τανκς κατέλαβαν το Γκολάν και εδάφη πέρα, λιγότερο από 20 χιλιόμετρα από τη Δαμασκό. Το 2015, το περιοδικό The Economist έγραψε : « Μαύρος χρυσός κάτω από το Γκολάν: Οι Ισραηλινοί γεωλόγοι πιστεύουν ότι βρήκαν πετρέλαιο - σε πολύ ευαίσθητο έδαφος ». Ισραηλινές και αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου πιστεύουν ότι ανακάλυψαν ένα χρυσωρυχείο σε αυτήν την πιο άβολη τοποθεσία.
Και ένα σημαντικό εμπόδιο –η Συρία– στις ενεργειακές φιλοδοξίες της Δύσης μόλις εξαφανίστηκε.
Το στρατηγικό πολιτικό αντίβαρο στο Ισραήλ που ήταν η Συρία από το 1948 έχει εξαφανιστεί. Και η άμβλυνση των εντάσεων μεταξύ της σουνιτικής σφαίρας και του Ιράν διαταράχθηκε από τη βάναυση επέμβαση του ISIS και από τον οθωμανικό ρεβανσισμό που συνεργαζόταν με το Ισραήλ, μέσω Αμερικανών (και Βρετανών) μεσαζόντων. Οι Τούρκοι ποτέ δεν συμβιβάστηκαν πραγματικά με τη συνθήκη του 1923 που ολοκλήρωσε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την οποία παραχώρησαν τη σημερινή βόρεια Συρία στο νέο συριακό κράτος.
Μέσα σε λίγες μέρες η Συρία διαμελίστηκε, διαμελίστηκε και βαλκανοποιήθηκε. Γιατί λοιπόν το Ισραήλ και η Τουρκία συνεχίζουν να βομβαρδίζουν; Ο βομβαρδισμός ξεκίνησε μόλις ο Μπασάρ αλ Άσαντ άφησε την εξουσία – γιατί η Τουρκία και το Ισραήλ φοβούνται ότι οι σημερινοί κατακτητές θα αποδειχθούν βραχύβιοι και σύντομα θα εκτοπιστούν οι ίδιοι. Δεν χρειάζεται να κατέχετε κάτι για να το ελέγξετε. Ως ισχυρά κράτη στην περιοχή, το Ισραήλ και η Τουρκία θα θέλουν να ασκήσουν έλεγχο όχι μόνο στους πόρους, αλλά και στο ζωτικό περιφερειακό σταυροδρόμι και διάβαση που ήταν η Συρία.
Αναπόφευκτα, το «Μεγάλο Ισραήλ» είναι πιθανό, κάποια στιγμή, να αντιμετωπίσει τον οθωμανικό ρεβανσισμό του Ερντογάν. Ομοίως, το μέτωπο Σαουδικής Αιγύπτου και Εμιράτων δεν θα καλωσορίσει την αναβίωση των νέων σημάτων του ISIS, ούτε αυτό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Τουρκικής και Οθωμανικής έμπνευσης. Τα τελευταία αντιπροσωπεύουν μια άμεση απειλή για την Ιορδανία, η οποία πλέον συνορεύει με τη νέα επαναστατική οντότητα.
Αυτές οι ανησυχίες θα μπορούσαν να ωθήσουν αυτά τα κράτη του Κόλπου πιο κοντά στο Ιράν. Το Κατάρ, το οποίο προμηθεύει όπλα και κεφάλαια στο καρτέλ HTS, θα μπορούσε και πάλι να εξοστρακιστεί από άλλους ηγέτες του Κόλπου.
Ο νέος γεωπολιτικός χάρτης θέτει πολλές άμεσες ερωτήσεις για το Ιράν, τη Ρωσία, την Κίνα και τους BRICS. Η Ρωσία έχει διαδραματίσει έναν περίπλοκο ρόλο στη Μέση Ανατολή: από τη μία πλευρά, επιδιώκει έναν ολοένα και πιο έντονο αμυντικό πόλεμο κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και διαχειρίζεται βασικά ενεργειακά συμφέροντα. Αφετέρου, επιχειρεί να μετριάσει τις αμυντικές επιχειρήσεις σε σχέση με το Ισραήλ προκειμένου να αποτρέψει την πλήρη επιδείνωση των σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Μόσχα ελπίζει –χωρίς μεγάλη πεποίθηση– ότι θα μπορούσε να προκύψει διάλογος με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο, κάποια στιγμή.
Η Μόσχα πιθανότατα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι «συμφωνίες» κατάπαυσης του πυρός, όπως η συμφωνία της Αστάνα για τον περιορισμό των τζιχαντιστών εντός των ορίων της αυτόνομης ζώνης του Ιντλίμπ της Συρίας, δεν αξίζουν το χαρτί στο οποίο γράφτηκαν. Η Τουρκία, εγγυήτρια της συμφωνίας της Αστάνα, μαχαίρωσε πισώπλατα τη Μόσχα. Αυτό είναι πιθανό να κάνει τους Ρώσους ηγέτες πιο αδιάλλακτους απέναντι στην Ουκρανία και σε οποιαδήποτε δυτική συζήτηση για κατάπαυση του πυρός.
Στις 11 Δεκεμβρίου, ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν είπε : « Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που συνέβη στη Συρία σχεδιάστηκε στα δωμάτια διοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων χωρών». Έχουμε αποδείξεις. Μια από τις γειτονικές χώρες της Συρίας έπαιξε επίσης ρόλο, αλλά οι κύριοι σχεδιαστές είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Σιωνιστικό καθεστώς .» Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ διέψευσε τις εικασίες για οποιαδήποτε αποδυνάμωση της βούλησης για αντίσταση.
Η νίκη με πληρεξούσιο της Τουρκίας στη Συρία θα μπορούσε ωστόσο να αποδειχθεί μια νίκη του Πύρρεου. Ο υπουργός Εξωτερικών του Ερντογάν Χακάν Φιντάν είπε ψέματα στη Ρωσία, τα κράτη του Κόλπου και το Ιράν σχετικά με τη φύση αυτού που παρασκευάζεται στη Συρία. Αλλά είναι ο Ερντογάν που είναι η πηγή αυτού του χάους. Όσοι διπλοσταύρωσε, κάποια στιγμή θα εκδικηθούν.
Το Ιράν, φαίνεται, θα επιστρέψει στην προηγούμενη θέση του να συγκεντρώσει τα ανόμοια σκέλη της περιφερειακής αντίστασης για την καταπολέμηση της μετενσάρκωσης της Αλ Κάιντα. Δεν θα γυρίσει την πλάτη του στην Κίνα ή στο σχέδιο BRICS. Το Ιράκ –ενθυμούμενο τις φρικαλεότητες που διέπραξε το ISIS κατά τη διάρκεια του εμφυλίου του– θα ενταχθεί στο Ιράν, όπως και η Υεμένη. Το Ιράν θα γνωρίζει ότι οι εναπομείναντες κόμβοι του πρώην συριακού στρατού μπορεί κάλλιστα, κάποια στιγμή, να μπουν στη μάχη ενάντια στο καρτέλ HTS. Ο Μαχέρ αλ Άσαντ εξόρισε στο Ιράκ ολόκληρο το τεθωρακισμένο τμήμα του τη νύχτα που έφυγε ο Μπασάρ αλ Άσαντ.
Η Κίνα δεν θα είναι ευχαριστημένη με τα γεγονότα στη Συρία. Οι Ουιγούροι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση της Συρίας (υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 30.000 Ουιγούροι στο Idlib, εκπαιδευμένοι από την Τουρκία (η οποία θεωρεί ότι οι Ουιγούροι είναι το αρχικό συστατικό της τουρκικής χώρας). Η Κίνα, επίσης, πιθανότατα θα θεωρήσει ότι η ανατροπή της Συρίας υπογραμμίζει υποτιθέμενες δυτικές απειλές για τις δικές της γραμμές ενεργειακής ασφάλειας που διασχίζουν το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και το Ιράκ.
Τέλος, τα δυτικά συμφέροντα ανταγωνίζονται για τους πόρους της Μέσης Ανατολής εδώ και αιώνες – και αυτό είναι τελικά που βασίζεται στον σημερινό πόλεμο.
Είναι ή δεν είναι υπέρ του πολέμου , οι άνθρωποι ρωτούν για τον Τραμπ, αφού έχει ήδη σηματοδοτήσει ότι η ενεργειακή κυριαρχία θα είναι βασική στρατηγική της κυβέρνησής του.
Οι δυτικές χώρες είναι υπερχρεωμένες, ο δημοσιονομικός τους χώρος συρρικνώνεται ραγδαία και οι κάτοχοι ομολόγων αρχίζουν να ανταράζονται. Ένας αγώνας δρόμου βρίσκεται σε εξέλιξη για να βρεθεί μια νέα εγγύηση για τα νομίσματα fiat. Στο παρελθόν, ήταν χρυσός. από τη δεκαετία του 1970 ήταν πετρέλαιο, αλλά το πετροδολάριο έχει υποχωρήσει. Οι Αγγλοαμερικανοί θα ήθελαν να ανακτήσουν το ιρανικό πετρέλαιο –όπως έκαναν μέχρι τη δεκαετία του 1970– για να εγγυηθούν και να οικοδομήσουν ένα νέο νομισματικό σύστημα που θα συνδέεται με την πραγματική αξία που είναι εγγενής στις πρώτες ύλες.
Αλλά ο Τραμπ λέει ότι θέλει να «τερματίσει τους πολέμους», όχι να τους ξεκινήσει. Η επανασχεδίαση του γεωπολιτικού χάρτη καθιστά περισσότερο ή λιγότερο πιθανή μια παγκόσμια συνεννόηση μεταξύ Ανατολής και Δύσης;
Παρ' όλη τη συζήτηση για πιθανές «συμφωνίες» του Τραμπ με το Ιράν και τη Ρωσία, είναι μάλλον πολύ νωρίς για να πούμε αν θα υλοποιηθούν - ή αν μπορούν να υλοποιηθούν.
Φαίνεται ότι ο Τραμπ πρέπει πρώτα να κάνει μια εσωτερική «συμφωνία» προτού καταλάβει αν έχει τη δυνατότητα να κάνει οποιεσδήποτε συμφωνίες εξωτερικής πολιτικής.
Φαίνεται ότι οι κυβερνητικές δομές (ιδίως το στοιχείο "Ποτέ-Τραμπ" στη Γερουσία) θα δώσουν στον Τραμπ σημαντικό περιθώριο όσον αφορά τους βασικούς διορισμούς για εσωτερικά τμήματα και υπηρεσίες που διαχειρίζονται τις πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών (το οποίο είναι (το κύριο μέλημα του Τραμπ ) — και θα επιτρέψει επίσης κάποια διακριτική ευχέρεια για, ας πούμε, τα τμήματα «πολέμου» που έχουν βάλει στο στόχαστρο τον Τραμπ τα τελευταία χρόνια, όπως το FBI και το Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Η υποτιθέμενη «συμφωνία» φαίνεται να είναι ότι οι διορισμοί του θα πρέπει ακόμα να επιβεβαιωθούν από τη Γερουσία και ότι θα πρέπει να είναι σε γενικές γραμμές συνεπείς με την εξωτερική πολιτική της Διοργανικής Υπηρεσίας (ιδίως για το Ισραήλ).
Ωστόσο, οι ηγέτες της Διοργανικής Υπηρεσίας θα επιμείνουν στο δικαίωμα αρνησικυρίας τους σε διορισμούς που επηρεάζουν τις βαθύτερες δομές της εξωτερικής πολιτικής. Και εκεί βρίσκεται η ουσία του προβλήματος.
Οι Ισραηλινοί γενικά γιορτάζουν τις «νίκες» τους. Αυτή η ευφορία θα βαρύνει τις αμερικανικές οικονομικές ελίτ; Η Χεζμπολάχ έχει περιοριστεί, η Συρία είναι αποστρατιωτικοποιημένη και το Ιράν δεν βρίσκεται στα σύνορα του Ισραήλ. Η απειλή που αντιμετωπίζει σήμερα το Ισραήλ είναι ποιοτικά κατώτερης τάξης. Είναι αυτό από μόνο του αρκετό για να εκτονωθούν οι εντάσεις ή για να προκύψει ευρύτερη κατανόηση; Η πολιτική κατάσταση του Νετανιάχου θα είναι καθοριστική. Εάν ο Πρωθυπουργός βγει σχετικά αλώβητος από την ποινική του δίκη, θα πρέπει να κάνει το μεγάλο «στοίχημα» της στρατιωτικής δράσης κατά του Ιράν, όταν ο γεωπολιτικός χάρτης έχει αλλάξει τόσο ξαφνικά;
Σε τελική ανάλυση, αυτό που συνέβη είναι μια καταστροφή και κανένας ειλικρινής παρατηρητής δεν μπορεί να το αρνηθεί, αλλά επίσης δεν πρέπει να προσπαθήσουν να το περιστρέψουν σαν να έφταιγε η Ρωσία όπως έκανε ο Τραμπ στα μηνύματά του.
Την εποχή που δημοσιεύτηκε αυτή η ανάλυση, ο Τραμπ εξέδωσε δύο μηνύματα για τη Ρωσία και τη Συρία. Ολόκληρα τα μηνύματά του μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ , αλλά τα παρακάτω αποσπάσματα αφορούν και τα δύο αυτά θέματα. Αυτά έγραψε στο πρώτο του μήνυμα:
« Η Ρωσία, λόγω των δεσμών της με την Ουκρανία και της απώλειας περισσότερων από 600.000 στρατιωτών εκεί, φαίνεται ανίκανη να σταματήσει αυτή την κυριολεκτική πορεία μέσα από τη Συρία, μια χώρα που προστατεύει εδώ και χρόνια. Εκεί ήταν που ο πρώην πρόεδρος Ομπάμα αρνήθηκε να τιμήσει τη δέσμευσή του να προστατεύσει την ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, και όλη η κόλαση λύθηκε, με τη Ρωσία να παρεμβαίνει. Αλλά σήμερα, όπως ίσως και ο ίδιος ο Άσαντ, αναγκάζονται να φύγουν, και αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί. Ποτέ δεν υπήρχε μεγάλο όφελος για τη Ρωσία στη Συρία εκτός από το να κάνει τον Ομπάμα να φαίνεται πραγματικά ηλίθιος ».
Και να τι έγραψε στο δεύτερο μήνυμά του:
« Ο Άσαντ έφυγε. Έφυγε από τη χώρα του. Ο προστάτης του, η Ρωσία, η Ρωσία, η Ρωσία, με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν ενδιαφερόταν πλέον να τον προστατεύσει. Η Ρωσία δεν είχε εξαρχής λόγο να είναι εκεί. Έχει χάσει το ενδιαφέρον της για τη Συρία εξαιτίας της Ουκρανίας, όπου σχεδόν 600.000 Ρώσοι στρατιώτες τραυματίζονται ή νεκροί, σε έναν πόλεμο που δεν έπρεπε να είχε ξεκινήσει ποτέ και θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα. Η Ρωσία και το Ιράν είναι αυτή τη στιγμή αποδυναμωμένα, το ένα λόγω της Ουκρανίας και της κακής οικονομίας του, το άλλο λόγω του Ισραήλ και των πολεμικών του επιτυχιών ».
Όπως φαίνεται, και οι δύο αναφέρονται σε ισχυρισμούς της Ουκρανίας ότι η Ρωσία υπέστη περισσότερες από 600.000 απώλειες, κάτι που είναι απλώς ένα φτηνό επιχείρημα προπαγάνδας σε αυτό το πλαίσιο για να τονιστεί η δέσμευση της Ρωσίας στην ειδική επιχείρηση. Σε κάθε μήνυμα αναφέρεται επίσης η προτεραιότητα της Ρωσίας στις στρατιωτικές της επιχειρήσεις κατά της Ουκρανίας έναντι των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων στη Συρία. Σε αντίθεση με τα στοιχεία για τα θύματα που ανέφερε ο Τραμπ, αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό ακριβές, αλλά παρόλα αυτά το έβαλε αρνητικά ισχυριζόμενος ότι η Ρωσία ήταν ανίκανη να σταματήσει την πορεία των τρομοκρατών.
Στην πραγματικότητα, η Ρωσία θα μπορούσε υποθετικά να εκτρέψει ορισμένες από τις αεροδιαστημικές δυνάμεις της από το ουκρανικό μέτωπο στο μέτωπο της Συρίας, αλλά αυτό θα ήταν σπατάλη πόρων αφού ο Συριακός Αραβικός Στρατός (SAA) παρέδωσε ολόκληρες πόλεις χωρίς να πολεμήσει. Οι βόμβες δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα σε μια σύγκρουση όπως αυτή, γιατί οι χερσαίες δυνάμεις είναι απαραίτητες για να κερδίσουν τον πόλεμο και να διατηρήσουν την ειρήνη. Εάν η SAA δεν σκόπευε να πολεμήσει για να σώσει τη Συρία, η Ρωσία δεν σκόπευε να δαπανήσει επιπλέον πόρους για αυτό.
Αν και είναι αλήθεια ότι η Ρωσία προστάτευε τη Συρία για χρόνια, ενθάρρυνε επίσης τον Άσαντ να εφαρμόσει το ψήφισμα 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ του Δεκεμβρίου 2015, το οποίο ζητούσε ευρείες πολιτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η δημοσίευση ενός νέου συντάγματος και η διεξαγωγή εκλογών υπό επιτήρηση. από τα Ηνωμένα Έθνη. Όσον αφορά την πρώτη επιταγή, η Ρωσία συνέταξε ακόμη και ένα σύνταγμα για τη Συρία για να βοηθήσει στην επίτευξη αυτού, αν και ο Άσαντ το απέρριψε προκλητικά λόγω των πολλών παραχωρήσεων που περιείχε. Εκ των υστέρων, η τελευταία καταστροφή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχε ακολουθήσει αυτό το σχέδιο.
Ως εκ τούτου, ενώ η Συρία ήταν αναμφίβολα θύμα επιθετικότητας που υποστηριζόταν από ξένες χώρες, η οποία ενορχηστρώθηκε κυρίως από την Τουρκία, το πραξικόπημα που έβαλε τέλος στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας διευκολύνθηκε, σε μεγάλο βαθμό, από ακούσια κανέναν άλλον από τον ίδιο τον Άσαντ. Η Ρωσία έσωσε τη Συρία στα τέλη του 2015 επειδή ήθελε να αποτρέψει τη δημιουργία μιας μαύρης τρύπας αστάθειας από την οποία οι τρομοκράτες θα μπορούσαν να την απειλήσουν. Η παρέμβαση δεν είχε ποτέ σκοπό να σώσει τον Άσαντ προσωπικά και να τον κρατήσει στην εξουσία επ' αόριστον.
Εκείνη την εποχή, η ASA εξακολουθούσε να μάχεται για τη χώρα, γι' αυτό και η Ρωσία τη βοήθησε με τις αεροδιαστημικές της δυνάμεις να υποστηρίξει τις χερσαίες επιχειρήσεις της. Η Ρωσία υπέθεσε επίσης ότι ο Άσαντ θα ανταποκρινόταν κάνοντας οποιουσδήποτε πολιτικούς συμβιβασμούς απαιτούνταν στη συνέχεια από αυτόν, όπως αυτοί που εμπλέκονται στο σχέδιο συντάγματος για τη Συρία που αναφέρθηκε παραπάνω, ακόμη κι αν ήταν επώδυνοι. Αυτό που συνέβη τελικά ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που περίμενε η Ρωσία.
Αντί να ενισχυθεί κατά τη διάρκεια των εκεχειριών που βοήθησε η Ρωσία να μεσολαβήσει και να προετοιμάσει επαρκείς άμυνες γύρω από τις μεγάλες πόλεις της χώρας σε περίπτωση που αυτές οι παύσεις των εχθροπραξιών διακόπηκαν απότομα, η ASA αποδυναμώθηκε, ατροφούσε και μετατράπηκε σε ένα άδειο κέλυφος του προηγούμενου προσώπου της . Όσο για τον Άσαντ, έγινε πιο αλαζονικός και αναμφισβήτητα βασίστηκε περισσότερο στην υποστήριξη του Ιράν για να προφυλαχθεί από το σενάριο ότι η Ρωσία θα μείωνε μέρος της δικής της υποστήριξης προκειμένου να τον παρακινήσει να κάνει πολιτικές παραχωρήσεις.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή που μόλις συνέβη: ο Άσαντ και η SAA εγκατέλειψαν τη χώρα στους τρομοκράτες χωρίς μάχη, αφήνοντας πίσω τους ρωσικό εξοπλισμό που κατέλαβαν και πιθανότατα θα παραδώσουν στον Τούρκο προστάτη τους, ο οποίος πιθανότατα θα τους δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες κράτη για μελέτη. Ο Άσαντ δεν απευθύνθηκε ούτε μία φορά στο έθνος του και έφυγε από την πρωτεύουσα χωρίς να μιλήσει. Αυτός και οι ένοπλες δυνάμεις του συμπεριφέρθηκαν επαίσχυντα, αλλά η Ρωσία του παρέσχε άσυλο επειδή δεν προδίδει τους φίλους της, όπως είπε ένας ανώτερος διπλωμάτης .
Όσον αφορά τη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στη Συρία, δεν είναι ακόμη σαφές εάν το μήνυμα Τραμπ για «αναγκαστική αποχώρηση» θα πραγματοποιηθεί, αν και ορισμένες αναφορές από εξέχοντες Ρώσους στρατιωτικούς μπλόγκερ έχουν προτείνει ότι θα μπορούσε να εξεταστεί η σταδιακή αποχώρηση αλλά με αξιοπρέπεια. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό θα μπορούσε να περιπλέξει τη στρατιωτική επιμελητεία των ρωσικών PMC στην Αφρική, δεδομένου ότι οι βάσεις της Συρίας θα είχαν χρησιμοποιηθεί για το σκοπό αυτό, αλλά θα μπορούσαν να εμφανιστούν εναλλακτικές στη Βόρεια Αφρική ( Λιβύη ) ή/και στη Βορειοανατολική Αφρική ( Σουδάν ).
Αυτό το Σαββατοκύριακο, αυτή η ανάλυση έδειξε ότι η Ρωσία θα μπορούσε να παραμείνει στη Συρία ακόμη και αν οι νέες αρχές της ζητούσαν να φύγει, και ότι θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να υποστηρίξει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παράκτιου κράτους. Από τότε, ωστόσο, ομάδες που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές έχουν εισέλθει στην ακτή χωρίς να συναντήσουν τοπική αντίσταση. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολύ σοβαρές απειλές για τον ρωσικό στρατό εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αναθέσουν σε αυτές τις ομάδες να απομακρύνουν τη Ρωσία με τη βία προκειμένου να αντικαταστήσουν τη ναυτική της βάση με μια αμερικανική βάση .
Θα ήταν επομένως καλύτερο για τη Ρωσία να περιορίσει τις απώλειές της, να αφήσει τη Συρία σε άλλους και να αποφύγει τις στρατιωτικές υλικοτεχνικές επιπλοκές που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν η Τουρκία και η μετά τον Άσαντ Συρία εάν αρνούνταν να επιτρέψουν στις ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις να διασχίσουν τον εναέριο χώρο τους και απειλούσαν να τους καταρρίψουν. αεροπλάνα. Μένει φυσικά να δούμε τι θα συμβεί, αλλά αυτή θα ήταν η πιο συναρπαστική εξήγηση αν συμβεί παρά το αίμα και τον θησαυρό που έχει επενδύσει η Ρωσία στη Συρία από το 2015 έως σήμερα.
Το Ιράν έχει επενδύσει πολύ περισσότερο αίμα και οι σύμμαχοί του της Χεζμπολάχ είναι γνωστό ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη στρατιωτική παρουσία στο έδαφος, επομένως η φαινομενικά αναπόφευκτη αποχώρησή τους από τη Συρία μετά τον Άσαντ (αν δεν έχει ήδη γίνει) θα ήταν πολύ πιο επιζήμια για τα συμφέροντά τους και κύρος. Είναι επίσης αμφισβητήσιμο ότι θα μπορούσαν να είχαν κάνει περισσότερα από τη Ρωσία για να σώσουν τη Συρία, εάν η SAA είχε όντως πολεμήσει για να υπερασπιστεί τη χώρα τους και αν ο Άσαντ δεν είχε παρανομήσει λόγω της παρουσίας τους στο έδαφος πολύ πιο σημαντικό.
Ωστόσο, ακόμη και σε αυτό το σενάριο, οι δυνατότητές τους θα ήταν πολύ περιορισμένες λόγω της αποδυνάμωσης που προκλήθηκε από τους πολέμους τους στη Δυτική Ασία με το Ισραήλ. Σε τελική ανάλυση, αυτό που συνέβη είναι μια καταστροφή και κανένας ειλικρινής παρατηρητής δεν μπορεί να το αρνηθεί, αλλά δεν πρέπει επίσης να προσπαθήσει να το περιγράψει ως λάθος της Ρωσίας όπως έκανε ο Τραμπ στα μηνύματά του. Η ASA φταίει κυρίως που απέτυχε να αντισταθεί στους τρομοκράτες γιατί θα μπορούσε να είχε ανατρέψει τον Άσαντ αν της είχε δώσει εντολές να υποχωρήσει που δεν ενέκρινε.
Ο Άσαντ αποδείχθηκε ένας πολύ αναξιόπιστος σύμμαχος και φαίνεται αναδρομικά ότι εκμεταλλεύτηκε τη Ρωσία και το Ιράν για να παραμείνει στην εξουσία επ' αόριστον, χωρίς να κάνει τους συμβιβασμούς που ήταν νομικά υποχρεωμένος να κάνει σύμφωνα με την απόφαση 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πρέπει να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για ό,τι συνέβη ως αρχηγός κράτους, αλλά πιθανότατα θα αναπτύξει μια θεωρία συνωμοσίας για να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη, όπως θα κάνουν και οι υποστηρικτές του στην κοινότητα των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης, των οποίων τα ψέματα για τον ίδιο και για την ASA μόλις αποκαλύφθηκαν.
* Ο Andrew Korybko είναι πολιτικός αναλυτής, δημοσιογράφος και τακτικός συνεργάτης σε πολλά διαδικτυακά περιοδικά, καθώς και μέλος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων για το Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών και Προβλέψεων στο Πανεπιστήμιο Φιλίας των Λαών της Ρωσίας. Έχει δημοσιεύσει διάφορα έργα στον τομέα των Υβριδικών Πολέμων, συμπεριλαμβανομένων των «Hybrid Wars: The Indirect Adaptive Approach to Regime Change» και «The Law of Hybrid War: Eastern Hemisphere».
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Με το Oreshnik να μπαίνει στη σκηνή, όπου ο Ηγεμόνας επιχειρεί να παρενοχλήσει την Κίνα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τη Ρωσία.
Όταν πρόκειται για ρωσικά όπλα αιχμής, αυτό που ο ανεκτίμητης αξίας Ray McGovern ορίζει ως MICIMATT - ολόκληρο το σύμπλεγμα των Ηγεμονών - φαίνεται να βρίσκεται σε αέναη λήθη.
Δεν είχαν ιδέα για το Kalibr, το Sarmat, το Kinjal, το Zircon ή το Avangard πριν παρουσιαστούν. Δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξη του Oreshnik ("Hazel") μέχρι την επίσημη προειδοποίηση 30 λεπτών που έδωσαν οι Ρώσοι ότι επρόκειτο να πραγματοποιηθεί δοκιμή πυραύλου και ότι δεν ήταν πυρηνική. Οι Αμερικανοί υπέθεσαν ότι αυτή ήταν μια άλλη δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου, όπως συμβαίνει τακτικά κοντά στην Αρκτική.
Ακόμη και ο πρόεδρος Πούτιν δεν ήξερε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ο Oreshnik ήταν έτοιμος για το κοντινό του πλάνο. Και ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Πεσκόφ επιβεβαίωσε ότι μόνο ένας πολύ στενός κύκλος γνώριζε την ύπαρξη του Oreshnik.
Εν ολίγοις, το MICIMATT βλέπει μόνο αυτό που δείχνει η Ρωσία – και πότε συμβαίνει. Αυτός είναι ένας όρκος στεγανής μυστικότητας που διαποτίζει το ρωσικό στρατιωτικό συγκρότημα – το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι μια τεράστια κρατικοποιημένη κρατική επιχείρηση, με ορισμένα ιδιωτικά στοιχεία.
Στην πράξη, η ρωσική κυβέρνηση έχει έτσι καλύτερη μηχανική, καλύτερη φυσική, καλύτερα μαθηματικά και καλύτερα πρακτικά και τελικά αποτελέσματα από οτιδήποτε γίνεται μέσω της αυτοδικαιωμένης συλλογικής Δύσης.
Το Oreshnik – ένα σύστημα κινητικών όπλων – αλλάζει το παιχνίδι στη στρατιωτική τεχνολογία και τον πόλεμο με περισσότερους από έναν τρόπους: στην πραγματικότητα, αρκετούς. Η απλή φυσική μας λέει ότι με το συνδυασμό αρκετής κινητικής δύναμης και μάζας, είναι εγγυημένη η συνολική καταστροφή, συγκρίσιμη με αυτή ενός πυρηνικού όπλου χαμηλής έως μέσης ισχύος. Το πρόσθετο πλεονέκτημα είναι ότι δεν υπάρχει ακτινοβολία.
Ο Oreshnik είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος μέσου βεληνεκούς (IRBM), υπό ανάπτυξη από τη Ρωσία (μαζί με άλλα συστήματα) ακόμη και πριν το Trump 1.0 αποσύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη Συνθήκη INF το 2019.
Επιπλέον, η εφαρμογή της τεχνολογίας Oreshnik σε τακτικούς πυραύλους –ο Πούτιν είπε στα τέλη της περασμένης εβδομάδας ότι αυτό ήταν ήδη έτσι– αλλάζει επίσης ολόκληρο τον τακτικό τομέα.
Το νέο παιχνίδι στην πόλη είναι ότι η Ρωσία είναι σε θέση να ρίχνει κινητικά όπλα εξαιρετικά υψηλής ταχύτητας κυριολεκτικά οπουδήποτε στον κόσμο – αφού προειδοποιήσει τους πολίτες να εγκαταλείψουν την περιοχή γύρω από τους στόχους. Και δεν υπάρχει καμία απολύτως άμυνα εναντίον αυτών των όπλων πουθενά. Πουθενά να τρέξεις, πουθενά να κρυφτείς
Είναι απολύτως προβλέψιμο ότι ο ξύπνιος, αλαζονικός/αδαής MICIMATT, μαζί με το ΝΑΤΟ και ολόκληρη τη συλλογική πλύση εγκεφάλου της Δύσης απλά δεν έχουν ιδέα τι τους χτύπησε, φαινομενικά από το πουθενά.
Εν ολίγοις: ένα σύστημα με την καταστροφική δύναμη ενός τακτικού πυρηνικού όπλου, αλλά την ακρίβεια μιας σφαίρας ελεύθερου σκοπευτή υψηλού επιπέδου.
Έτσι, τα αεροπλανοφόρα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που επιπλέουν σαν πάπιες, η Αυτοκρατορία με περισσότερες από 800 βάσεις, οι υπόγειες αποθήκες, οι πλατφόρμες εκτόξευσης ICBM, τα ναυπηγεία, για να μην αναφέρουμε την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, τη βάση Aegis Ashore στο Redzikowo (Πολωνία), το Κέντρο Κοινής Δύναμης του ΝΑΤΟ στην Ολλανδία, τη Νότια Διοίκηση του ΝΑΤΟ στη Νάπολη, όλα αυτά τα εξαιρετικά ακριβά περιουσιακά στοιχεία είναι η νόμιμη λεία των μη πυρηνικών Oreshnik ικανών να τους μετατρέψουν σε σκόνη αστραπιαία αφού πέταξαν για λίγα μόνο λεπτά με ταχύτητα πάνω από 10 Mach.
Σήμερα όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι το Oreshnik μπορεί να φτάσει στο Βερολίνο σε 11 λεπτά και στο Λονδίνο σε 19 λεπτά. Ομοίως, εκτοξευόμενο από τη νότια Ρωσία, το Oreshnik μπορεί να φτάσει στην αμερικανική αεροπορική βάση στο Κατάρ σε 13 λεπτά. Εκτοξεύτηκε από την Καμτσάτκα, στην Άπω Ανατολή, μπορεί να φτάσει στο Γκουάμ σε 22 λεπτά. και εκτοξεύεται από την Chukotka, μπορεί να φτάσει στα σιλό Minuteman III στη Μοντάνα σε 23 λεπτά.
Για να παραθέσω την επική επιτυχία της Motown της δεκαετίας του 1960, " Πουθενά να τρέχεις , μωρό μου, πουθενά να κρυφτείς".
Η κραυγαλέα απόδειξη ότι το MICIMATT και το ΝΑΤΟ δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα για το τι τους χτύπησε –και θα τους χτυπήσει ξανά– είναι η τρέλα κλιμάκωσης που ισχύει ακόμη και αφού οι κεφαλές του Oreshnik τους εκτόξευσαν σε ένα εργοστάσιο πυραύλων στο Dnepropetrovsk. Και ακόμη και αφού η Μόσχα κατέστησε σαφές ότι δεν χρειαζόταν πυρηνικά όπλα για να χτυπήσει οτιδήποτε ήθελε, οπουδήποτε στη Γη.
Το MICIMATT και το ΝΑΤΟ, μαζί, πυροβόλησαν δύο φορές την ATACMS εναντίον του Κουρσκ. εκτόξευσαν ένα δοκιμαστικό μπαλόνι δημοσίων σχέσεων σχετικά με την αυτοκτονική πιθανότητα αποστολής πυρηνικών όπλων στο Κίεβο. Το ΝΑΤΟ έχει προειδοποιήσει τις εταιρείες να εισέλθουν σε «σενάριο πολέμου». Ο ναύαρχος της πολυθρόνας του ΝΑΤΟ, ναύαρχος Rob Bauer, μια ολλανδική μη οντότητα, υποστήριξε τον προληπτικό βομβαρδισμό της Ρωσίας. Ο Μικρός Βασιλιάς στη Γαλλία και ο απαίσιος Βρετανός Πρωθυπουργός ξεκίνησαν ξανά το παιχνίδι των «αναπτύξεων στρατευμάτων» στην Ουκρανία (ο Στάρμερ στη συνέχεια υπαναχώρησε). και τελικά, η κυβέρνηση του Liverwurst της Γερμανίας άρχισε να καταρτίζει σχέδια για τη χρήση σταθμών του μετρό ως καταφύγια αεροπορικών επιδρομών.
Όλη αυτή η παράνοια της αναρρίχησης ακούγεται σαν ένα σωρό παιδιά να παίζουν στη βρώμικη αμμουδιά τους. Γιατί, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, είναι η Ρωσία που κυριαρχεί πλέον στο παιχνίδι της κλιμάκωσης. Είναι δύσκολο να σπάσει ο δεσμός μεταξύ Ρωσίας και Κίνας
Και αυτό μας φέρνει στο Trump 2.0.
Το βαθύ κράτος έχει ήδη βάλει στο στόχαστρο τον Τραμπ με έναν φαύλο πόλεμο – μια de facto προληπτική καταπολέμηση της εξέγερσης, προτού καν επιχειρήσει να κάνει οτιδήποτε πρακτικό σχετικά με την κατάρρευση του Ουκρανικού Έργου του ΝΑΤΟ.
Η ιδανική του έξοδος μπορεί να είναι μια έξοδος τύπου Αφγανιστάν, αφήνοντας όλα τα μελλοντικά βάρη σε ένα καλάθι τσιουάουα του ΝΑΤΟ. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί.
Ο Andrey Sushentsov είναι Διευθυντής Προγράμματος στο Valdai Club και Κοσμήτορας της Σχολής Διεθνών Σχέσεων στο MGIMO. Είναι ένας από τους καλύτερους Ρώσους αναλυτές. Ο Σουσέντσοφ αποκάλυψε αυτό το στολίδι στο TASS , μεταξύ άλλων:
« Ο Τραμπ σχεδιάζει να τερματίσει την κρίση στην Ουκρανία όχι από συμπάθεια προς τη Ρωσία, αλλά επειδή αναγνωρίζει ότι η Ουκρανία δεν έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να κερδίσει. Στόχος της είναι να διατηρήσει την Ουκρανία ως εργαλείο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, εστιάζοντας στο πάγωμα της σύγκρουσης αντί στην επίλυσή της. Επομένως, υπό τον Τραμπ, η μακροπρόθεσμη στρατηγική για την αντιμετώπιση της Ρωσίας θα παραμείνει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να επωφελούνται από την κρίση της Ουκρανίας, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση είναι στην εξουσία ».
Ο Σουσέντσοφ αναγνωρίζει πλήρως πώς « το αμερικανικό κρατικό σύστημα είναι μια αδρανειακή δομή που αντιστέκεται σε αποφάσεις που θεωρεί αντίθετες με τα αμερικανικά συμφέροντα, επομένως δεν θα πραγματοποιηθούν όλες οι ιδέες του Τραμπ ».
Αυτή είναι μόνο μια γραφική απεικόνιση, μεταξύ άλλων, του γεγονότος ότι η Μόσχα δεν έχει αυταπάτες για το Trump 2.0. Οι όροι του Πούτιν για μια προσπάθεια επίλυσης του ουκρανικού αινίγματος είναι γνωστοί τουλάχιστον από τον Ιούνιο: πλήρης αποχώρηση του Κιέβου από το Ντονμπάς και τη Νοβοροσίγια. Όχι Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. τέλος όλων των περισσότερων από 15.000 δυτικών κυρώσεων. και μια αδέσμευτη και απαλλαγμένη από πυρηνικά Ουκρανία.
Αυτό είναι όλο. Όλα είναι αδιαπραγμάτευτα, διαφορετικά ο πόλεμος θα συνεχιστεί στα πεδία των μαχών, όπως επιθυμεί η Ρωσία, μέχρι την ολική παράδοση της Ουκρανίας.
Προφανώς, τα Five Eyes – στην πραγματικότητα μόνο 2 (ΗΠΑ – Η.Β.) – συν τη σατανική Γαλλία, δίπλα-δίπλα με τα πιο ισχυρά σιλό στο βαθύ κράτος θα συνεχίσουν να αναγκάζουν τον Τραμπ να ξαναρχίσει το έργο της Ουκρανίας, το οποίο είναι ουσιαστικό μέρος του ήθος των Forever Wars.
Το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αποσπάσει την προσοχή από το πρότζεκτ της Ουκρανίας φιλοξενώντας τους ψυχοπαθολογικούς γενοκτονούς της Παλαιάς Διαθήκης στο Τελ Αβίβ, καθώς και την αρμάδα Sio-Con στην Ουάσιγκτον, στην εμμονή τους να αναγκάσουν την Ουάσιγκτον να διεξαγάγει τον πόλεμο εναντίον του Ιράν. Αυτή είναι μια μικρή αλλαγή στο επίκεντρο του Forever Wars.
Η Τεχεράνη όχι μόνο εξάγει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς της στην Κίνα, αλλά είναι ένας απολύτως απαραίτητος κόμβος του Διεθνούς Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά-Νότου (INSTC) καθώς και της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI). δηλαδή άξονες Βορρά-Νότου και Ανατολής-Δύσης που διασχίζουν την Ευρασία.
Αυτός θα ήταν ο πραγματικός πόλεμος της επιλογής – ταυτόχρονα εναντίον των τριών BRICS (Ρωσία, Κίνα, Ιράν). Άλλωστε, η αμερικανική άρχουσα τάξη έχει ήδη επενδύσει σε έναν υβριδικό πόλεμο μέχρι θανάτου κατά των BRICS.
Ωστόσο, το Trump 2.0/Κίνα πρόσωπο με πρόσωπο θα είναι ο άξονας της εξωτερικής πολιτικής του Ηγεμόνα από τις 20 Ιανουαρίου. Σχεδόν όλοι οι διορισμένοι του Τραμπ – ανεξάρτητα από το πόσο άστοχοι – πιστεύουν ότι είναι δυνατό να διαλυθεί η συνολική στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας και να αποτραπεί η Κίνα από το να αγοράζει ενέργεια από το Ιράν.
Θα υπάρξουν προσπάθειες διακοπής των θαλάσσιων οδών και των γραμμών ανεφοδιασμού – από τους Θαλάσσιους Δρόμους Μεταξιού στο χείλος του Ινδικού Ωκεανού έως τη Βόρεια Θαλάσσια Οδό μέσω της Αρκτικής, συμπεριλαμβανομένων πιθανών ψευδών σημαιών κατά μήκος του INSTC.
Αλλά με την είσοδο των Oreshnik, όπου ο Ηγεμόνας προσπαθεί να παρενοχλήσει την Κίνα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τη Ρωσία. Ως εκ τούτου, ο πειρασμός να τερματιστεί το σχέδιο της Ουκρανίας και η καταπάτηση του ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας θα είναι πάντα παρόν στο μυαλό του Τραμπ, ως μέρος ενός συνδρόμου "παραπλάνησης της Ρωσίας για να υπονομεύσει την Κίνα".
Το πρόβλημα για τον Ηγεμόνα είναι ότι οι αλληλένδετες στρατηγικές συνεργασίες BRICS/SCO Ρωσίας-Κίνας-Ιράν έχουν άλλες ιδέες – κινητικές.
* O Πέπε Εσκομπάρ είναι Βραζιλιάνος δημοσιογράφος και γεωπολιτικός αναλυτής. Η στήλη του «The Roving Eye» για τους Asia Times συζητά τακτικά τον πολυεθνικό «ανταγωνισμό για κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία».
Παρά τις προσπάθειες του δυτικού Τύπου να περιθωριοποιήσει το φόρουμ Ρωσίας-Αφρικής που πραγματοποιήθηκε στην Αγία Πετρούπολη τον Ιούλιο, τα αποτελέσματα παραμένουν μικτά. Οι δημοσιογράφοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών προσπάθησαν να πείσουν τους αναγνώστες τους ότι το γεγονός αυτό ήταν μικρής σημασίας σε παγκόσμια κλίμακα. Για παράδειγμα, το ραδιόφωνο της Φωνής της Αμερικής ανέφερε ότι ο Σεργκέι Σουχάνοφ, ένας Ρώσος εμιγκρέ από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα στον Καναδά, δήλωσε ότι "τα αποτελέσματα αυτού του φόρουμ Ρωσίας-Αφρικής θα είναι ακόμη πιο μέτρια και οικονομικά ανούσια " 1. Ομοίως, ο Γερμανός πολιτικός επιστήμονας Andreas Schwarzkopf, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής στην Frankfurter Rundschau, δήλωσε ότι "η συνάντηση δεν ήταν τόσο επιτυχής όσο ήλπιζε ο Πούτιν". 2
Ωστόσο, οι εκθαμβωτικές πολιτικές αναταραχές στην Αφρική, οι οποίες εμφανίστηκαν λίγο μετά τη σύνοδο κορυφής της Αγίας Πετρούπολης, λένε μια διαφορετική, αντίθετη ιστορία. Στην πραγματικότητα, το φόρουμ αυτό έγινε καταλύτης για γεγονότα που ενδέχεται να έχουν μη αναστρέψιμες συνέπειες για τη νεοαποικιακή πολιτική της Δύσης έναντι της αφρικανικής ηπείρου. Μόνο αρχάριοι αναλυτές θα πίστευαν ότι όλα αυτά ήταν μια απλή σύμπτωση.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένα από τα σημαντικότερα τελικά έγγραφα της συνόδου κορυφής ήταν το σχέδιο δράσης του φόρουμ Ρωσίας-Αφρικής για την περίοδο 2023-2026. Το σχέδιο αυτό ενσωματώνει την ατζέντα της Αφρικανικής Ένωσης μέχρι το 2063 με το σύνθημα "Η Αφρική όπως φιλοδοξούμε να τη δούμε". Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου δράσης, η Ρωσία και η Αφρική συμφώνησαν να ενισχύσουν την εταιρική σχέση και τη συνεργασία τους σε ένα ευρύ φάσμα τομέων, συμπεριλαμβανομένων πολιτικών, οικονομικών και ανθρωπιστικών θεμάτων,"σε πνεύμα μεγαλύτερου αμοιβαίου οφέλους και ευημερίας".
Η αλλαγή καθεστώτος στον Νίγηρα, που χαρακτηρίζεται από αντιγαλλικές τάσεις, αλλά πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Ρωσίας και της ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρείας "Wagner", κατέδειξε την πραγματική αδυναμία του Παρισιού και ταυτόχρονα την ενίσχυση της Μόσχας. Στα κοινωνικά δίκτυα, έχει γίνει κοινός τόπος να αστειεύονται για το ποιος, μεταξύ της Ουκρανίας και της Γαλλίας, αξίζει πραγματικά τον τίτλο της "μπανανίας" σήμερα. Την προηγούμενη ημέρα, σε ανοιχτή επιστολή προς τον Εμμανουέλ Μακρόν, 94 Γάλλοι γερουσιαστές αναγνώρισαν την επίσημη αποτυχία του Παρισιού στην Αφρική.
"Σήμερα ο Νίγηρας, χθες το Μάλι, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η Μπουρκίνα Φάσο. Η χθεσινή Françafrique αντικαθίσταται από τη στρατιωτική Russafrique, την οικονομική Chinafrique ή τη διπλωματική Américafrique. . . Η Αφρική, μια φιλική ήπειρος, δεν φαίνεται πλέον να καταλαβαίνει τη Γαλλία και αμφισβητεί όλο και περισσότερο το ρόλο και την παρουσία της", γράφουν οι γερουσιαστές στη Le Figaro 3
Η Ρωσία και η Κίνα κατανοούν πλήρως ότι πρέπει να ενωθούν για να απωθήσουν την Ουάσιγκτον, γιατί αν πέσει ο ένας, ο άλλος μένει μόνος του.
Η επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη Μόσχα δεν είναι μόνο συμβολική, καθώς είναι το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μετά την επανεκλογή του για μια άνευ προηγουμένου τρίτη θητεία. Αυτή η μετατόπιση είναι ιδιαίτερα σημαντική λόγω του ευρύτερου πλαισίου στο οποίο λαμβάνει χώρα. Η παγκόσμια κατάσταση απαιτεί περαιτέρω βελτίωση των σχέσεων Κίνας-Ρωσίας για την αντιμετώπιση των εξωτερικών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες.
Το διεθνές σύστημα διέρχεται μια κρίση στην κλίμακα ενός παγκόσμιου πολέμου. Αυτή η κρίση ξεκίνησε πριν από σχεδόν μια δεκαετία, όταν το υποστηριζόμενο από τη Δύση πραξικόπημα «EuroMaidan» στο Κίεβο και η αντίδραση της Ρωσίας, η οποία πήρε τον έλεγχο της Κριμαίας, προκάλεσαν μια παρατεταμένη αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Τρία χρόνια αργότερα, οι ΗΠΑ αντικατέστησαν απότομα την παλιά πολιτική της Κίνας για «άνοιγμα και περιορισμό» με έναν εμπορικό και τεχνολογικό πόλεμο, με αποτέλεσμα μια αντιπαράθεση μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου.
Πέρυσι, η Ρωσία ξεκίνησε τη στρατιωτική της επιχείρηση στην Ουκρανία, επιδιώκοντας να εξαλείψει την απειλή αυτού που πολλοί στη Μόσχα βλέπουν ως το «οπλισμένο και ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ χερσαίο αεροπλανοφόρο που σταθμεύει στο κατώφλι της Ρωσίας» που είχε γίνει η Ουκρανία. Η ρωσοαμερικανική αντιπαράθεση έχει εκφυλιστεί έτσι σε έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων μεταξύ των δύο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων του κόσμου. Εν τω μεταξύ, η Ουάσιγκτον έχει σκληρύνει περαιτέρω την προσέγγισή της στο Πεκίνο, επιδιώκοντας επίσης να οργανώσει τους συμμάχους και τους εταίρους της στην Ασία και την Ευρώπη εναντίον της Κίνας.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι εντάσεις γύρω από την Ταϊβάν έχουν αυξηθεί σημαντικά. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η Ουάσιγκτον να προκαλέσει ένοπλη σύγκρουση γύρω από το νησί.
Αυτό που διακυβεύεται εδώ δεν είναι μόνο η μοίρα της Ουκρανίας ή το μέλλον της Ταϊβάν. Πρόκειται για την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη και την τρέχουσα οργανωτική της αρχή, δηλαδή την παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής. Αυτό το καθεστώς, που απορρίφθηκε από τη Μόσχα και το Πεκίνο, αμφισβητείται τώρα παγκοσμίως. Τα τελευταία χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναφερθεί στην τρέχουσα κατάσταση ως «ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων», ο οποίος τον εικοστό αιώνα ήταν η αιτία δύο παγκόσμιων πολέμων. Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, από την πλευρά τους, υποστηρίζουν τη μετάβαση από τη μονοπολικότητα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε μια πολυπολική παγκόσμια τάξη από τη δεκαετία του 1990. Αυτή η θέση υποστηρίζεται όλο και περισσότερο από διάφορες χώρες της Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία της συστημικής αλλαγής βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Σε απάντηση σε αυτό, οι ΗΠΑ ακολούθησαν μια στρατηγική υπεράσπισης του παγκόσμιου ελέγχου τους με κάθε κόστος. Πρόκειται για μια στρατηγική πρόληψης. Οι Αμερικανοί είδαν την άνοδο της Κίνας, την απροσδόκητη ανάκαμψη της Ρωσίας από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τις περιφερειακές και πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν ως προκλήσεις που δεν μπορούσαν να γίνουν ανεκτές. Παρά το έντονο ενδιαφέρον του Πεκίνου να διατηρήσει τους ευρείς και κερδοφόρους οικονομικούς δεσμούς του με τη Δύση, τις προσπάθειες της Ρωσίας να επιλύσει την κρίση στο Ντονμπάς σύμφωνα με τις συμφωνίες του Μινσκ και τη δέσμευση του Ιράν στην πυρηνική συμφωνία JCPOA, η Ουάσιγκτον έχει βρεθεί στην επίθεση ξανά και ξανά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κατανοήσει σαφώς ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος τους και αποφάσισαν να δράσουν όσο η ισορροπία δυνάμεων είναι υπέρ της. Η πρόκληση της Μόσχας σε στρατιωτική δράση στην Ουκρανία είχε ως στόχο την αποδυνάμωση και την απομόνωση της Ρωσίας.Η αναζωπύρωση των εντάσεων στην περιοχή της Ταϊβάν είχε ως στόχο να πιέσει την Κίνα και να ενισχύσει τις συμμαχίες κατά του Πεκίνου στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού. Η στρατηγική των ΗΠΑ είναι να κινητοποιήσουν και να πειθαρχήσουν τους πολλαπλούς συμμάχους της Ουάσιγκτον σε όλο τον κόσμο. Η ηγεσία των Αμερικανών μέσα σε αυτούς τους διάφορους συνασπισμούς, που αποτελεί την τελευταία εκδοχή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας τους, δεν ήταν ποτέ πιο απόλυτη από ό,τι είναι σήμερα.
Πράγματι, οι πρώην μεγάλες δυνάμεις όπως η Βρετανία και η Γαλλία, καθώς και οι μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις, η Γερμανία και η Ιαπωνία, είναι πολύ πιο στενά συνδεδεμένες με τις πολιτικές των ΗΠΑ από ό,τι ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αφού ενθάρρυνε το ΝΑΤΟ να εδραιωθεί στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού και ίδρυσε ένα νέο στρατιωτικό μπλοκ (AUKUS), το οποίο στοχεύει συγκεκριμένα την Κίνα, η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί την πλήρη ισχύ των συμμαχιών της εναντίον των δύο αντιπάλων της στην Ευρασία, την Κίνα και τη Ρωσία. Ελπίζουν επίσης να νικήσουν αυτούς τους αντιπάλους έναν προς έναν: πρώτα, να εξαλείψουν τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη και στη συνέχεια να κάνουν την Κίνα να αποδεχθεί τους όρους των ΗΠΑ.
Ποια θα μπορούσε λοιπόν να είναι η σινο-ρωσική στρατηγική αλληλεπίδρασης ενόψει όλων αυτών; Η Κίνα και η Ρωσία είναι και οι δύο μεγάλες δυνάμεις, πλήρως κυρίαρχες στη διαμόρφωση των στρατηγικών τους στην παγκόσμια σκηνή. Οι στόχοι αυτοί βασίζονται σαφώς στα αντίστοιχα εθνικά τους συμφέροντα. Οι σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου απέχουν πολύ από τη στενή πειθαρχία του μπλοκ που υπάρχει στις δυτικές συμμαχίες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Ωστόσο, οι Κινέζοι και οι Ρώσοι ηγέτες σίγουρα καταλαβαίνουν ότι πρέπει να νικήσουν πρώτα το σχέδιο της Ουάσιγκτον να νικήσει τη Μόσχα και στη συνέχεια να στραφεί εναντίον του Πεκίνου. Ως εκ τούτου, οι αμερικανικές προειδοποιήσεις και απειλές προς τους Κινέζους σχετικά με τη βοήθεια που μπορούν να παράσχουν στη Ρωσία μπορεί στην πραγματικότητα να είναι αντιπαραγωγικές. Οι Κινέζοι ηγέτες θα βρουν τον τόνο αυτών των νουθεσιών αγενή και ασεβή, ειδικά σε σχέση με τις επερχόμενες αποστολές όπλων των ΗΠΑ στην Ταϊπέι. Η Κίνα σίγουρα ενδιαφέρεται για τις αγορές των ΗΠΑ και της Ευρώπης για τα αγαθά και τις υπηρεσίες της, αλλά αναρωτιέται αν μπορεί πραγματικά να εμπιστευτεί την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, δεδομένης της εμπειρίας της Μόσχας με τις συμφωνίες του Μινσκ για το Ντονμπάς, οι οποίες, όπως παραδέχτηκαν πρώην γερμανοί και γάλλοι ηγέτες, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα τέχνασμα αγοράς χρόνου.
Μπορούμε, συνεπώς, να αναμένουμε πολύ στενότερο συντονισμό μεταξύ Πεκίνου και Μόσχας. Αυτό δεν προμηνύει ένα νέο στρατιωτικό μπλοκ στην Ευρασία, αλλά μάλλον μια αυξημένη κοινή προσπάθεια για να βοηθήσει τον κόσμο να κινηθεί ταχύτερα προς την πολυπολικότητα, πράγμα που σημαίνει ουσιαστικά το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Ένας τρόπος για να γίνει αυτό θα ήταν να μειωθεί ο ρόλος του δολαρίου ΗΠΑ στις διεθνείς συναλλαγές. Μεγάλο μέρος του σινο-ρωσικού διμερούς εμπορίου διεξάγεται ήδη σε κινεζικό γιουάν, αλλά το γιουάν μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί στις σχέσεις με τρίτες χώρες.
Ένας άλλος τρόπος για να συμβάλουμε στην έλευση της νέας παγκόσμιας τάξης είναι να ενισχύσουμε τους μη δυτικούς θεσμούς, όπως οι BRICS και ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης, για να καθορίσουμε την παγκόσμια ατζέντα σε τομείς όπως η χρηματοδότηση και η τεχνολογία, η ενέργεια και το κλίμα και, πάνω απ' όλα, η διεθνής ασφάλεια.
Η πρόσφατη άνοδος της Κίνας ως παγκόσμιου γεωπολιτικού – και όχι μόνο γεωοικονομικού – παίκτη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις της για την προσέγγιση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας, χαιρετίζεται στη Ρωσία ως ένα πρακτικό βήμα προς τη νέα τάξη πραγμάτων. Η Μόσχα και το Πεκίνο μπορούν να είναι πιο επιτυχημένα εάν δράσουν από κοινού για να μειώσουν την οικονομική και πολιτική εξάρτηση πολλών χωρών της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους.
Στον τομέα της στρατιωτικής ασφάλειας, η Ρωσία και η Κίνα μπορούν να αποκομίσουν πολλά οφέλη από τη στενότερη συνεργασία, πέρα από τις υπάρχουσες μορφές. Ο κύριος στόχος είναι, μέσω πράξεων και όχι μόνο λόγων, να αποτρέψει την Ουάσιγκτον από το να κλιμακώσει τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία και να προκαλέσει το Πεκίνο για την Ταϊβάν.
Ένας συγκεκριμένος τομέας είναι ο εις βάθος διάλογος για τις πυρηνικές πολιτικές και τη διάδοση των πυρηνικών όπλων υπό τις τρέχουσες συνθήκες αντιπαράθεσης μεγάλων δυνάμεων και πραγματικής σύγκρουσης. Ακόμη και καθώς εργάζονται για τη μετάβαση σε ένα πολυπολικό μέλλον, ο Πούτιν και ο Σι έχουν τεράστια ευθύνη να διασφαλίσουν ότι αυτή η μετάβαση θα πραγματοποιηθεί χωρίς ανοιχτό πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Η στενότερη συνεργασία μεταξύ Κίνας και Ρωσίας σε θέματα ασφάλειας θα καθιστούσε τη μετάβαση πιο ασφαλή.
Με το μέτωπο σταθεροποιημένο στην Ουκρανία, με τον ρωσικό στρατό να καταφέρνει να εμποδίζει κάθε προσπάθεια διάσπασης του ατλαντικο-ουκρανικού στρατού και με τον ίδιο να προχωρά αργά, αν και σταθερά, οι χώρες του Άξονα βρίσκονται μπροστά σε μια επιλογή: είτε να ενισχύσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην ουκρανική σύγκρουση με κίνδυνο να προχωρήσουν σε άμεσο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, είτε να ανοίξουν νέα μέτωπα, προκειμένου να ωθήσουν τη Ρωσία να διασκορπίσει τις δυνάμεις της. Η δεύτερη λύση είναι λιγότερο επικίνδυνη πολιτικά και φαίνεται ότι έχει επιλεγεί.Εάν η Μολδαβία είναι μια πιθανή πλατφόρμα μακροπρόθεσμα, αλλά εξακολουθεί να είναι απαραίτητο να εργαστεί, διότι η στρατιωτική παρουσία των ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων στην Υπερδνειστερία περιπλέκει την κατάσταση, η Γεωργία φαίνεται να βρίσκεται στην κατάλληλη στιγμή και ο πειρασμός ενός νέου πολέμου από τον Καύκασο έως τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία εισέρχεται στον πολιτικό λόγο των μέσων ενημέρωσης, υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης της ρωσικής "κατοχής" αυτών των εδαφών, οι οποίοι όμως κήρυξαν την ανεξαρτησία τους κατά τα έτη 91-92, κατά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και μετά από στρατιωτική επίθεση της Γεωργίας εναντίον της. Πρόκειται για εδάφη που η Ρωσία είναι νομικά υπεύθυνη για την προστασία τους από τη Συμφωνία του Σότσι του 1992, η οποία συνήφθη μετά την πρώτη ήττα της Γεωργίας.
Ο κίνδυνος ενός ουκρανικού Μαϊντάν στη Γεωργία
Όπως γράψαμε χθες, η Γεωργία, που ονειρευόταν την ανεξαρτησία της, ξύπνησε χθες φυλακισμένη (δείτε το άρθρο μας εδώ) και σήμερα στα πρόθυρα μιας νέας έγχρωμης επανάστασης, όπως έχει ήδη βιώσει.
Υπάρχουν δύο λόγοι γι' αυτό. Το ένα είναι η εσωτερική πολιτική, επειδή η Γεωργία βρίσκεται σήμερα σε ένα μεταβατικό νομικό σύστημα, το οποίο θα πρέπει να οδηγήσει τη χώρα τα επόμενα χρόνια, στο τέλος αυτής της προεδρικής θητείας, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία η εξουσία συγκεντρώνεται στα χέρια του Κοινοβουλίου και της κυβέρνησης, με τον Πρόεδρο να είναι απλώς διακοσμητικός. Ωστόσο, κατά ειρωνεία της τύχης, και παρά την άμεση αμερικανική κατοχή της χώρας, αν ο γαλλο-γεωργιανός πρόεδρος είναι φανατικά ατλαντιστής, η κυβέρνηση που προκύπτει από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι πολύ μετριοπαθής και προσπαθεί να είναι "φιλο-γεωργιανή", γεγονός που της αποφέρει κατηγορίες για "φιλορωσική" στάση. Επειδή σε αυτές τις χώρες του μετασοβιετικού χώρου δεν τίθεται θέμα υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος, είτε είναι κανείς με τις Ηνωμένες Πολιτείες είτε είναι εναντίον τους. . . Είναι επομένως απαραίτητο να μπει τάξη σε αυτούς τους θεσμούς, έτσι ώστε η κυβέρνηση που θα αναλάβει τα ηνία της εξουσίας να είναι από τη "σωστή" πλευρά, δηλαδή ριζικά ατλαντική.
Το άλλο είναι γεωπολιτικό. Υπενθυμίζεται ότι η Γεωργία έχει αρνηθεί να υιοθετήσει κυρώσεις κατά της Ρωσίας, παρά τη βαριά επιμονή της. Είναι σημαντικό ότι σε αυτή τη σημαντική περιοχή η κυβέρνηση είναι έτοιμη, όπως είναι η Ουκρανία, να θυσιάσει τη χώρα της, αν χρειαστεί, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα ανώτερα και μόνα νόμιμα συμφέροντα του κυρίου. Ωστόσο, η επανέναρξη της σύγκρουσης στη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία θα ήταν ένας καλός οιωνός για τον Ατλαντικό Άξονα, ο οποίος εξακολουθεί να διστάζει για μια άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Έτσι, ο δοκιμασμένος μηχανισμός του Maïdan αρχίζει να λειτουργεί.
Ένας Αμερικανός αξιωματούχος έφτασε την προηγούμενη ημέρα των διαδηλώσεων και έδωσε το σύνθημα - σημειώστε ότι βρισκόταν στη Βενεζουέλα κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος.
Εδώ, δεν πρόκειται για προσποίηση του εθνικού, η μέθοδος είναι πολύ πιο ριζοσπαστική: διεκδικείται το ουκρανικό μοντέλο, το πιο αιματηρό και καταστροφικό από αυτά που έλαβαν χώρα στον μετασοβιετικό χώρο. Κυματίζουν ουκρανικές σημαίες και ύμνοι, ακολουθούμενοι από ευρωπαϊκά σύμβολα. Η Ουκρανία είναι το μέλλον της ΕΕ, η οποία δεν είναι Ευρώπη.
Η απόσυρση του νομοσχεδίου ήταν λάθος, καθώς εκλήφθηκε από την κυβέρνηση ως ένδειξη αδυναμίας. Αυτό είναι το ίδιο λάθος που έκαναν οι ουκρανικές αρχές κατά τη διάρκεια του Μαϊντάν: με κάθε παραχώρηση, η κατάσταση γινόταν πιο ριζοσπαστική. Και τώρα, ανοιχτά, οι διαδηλωτές συνεχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους και να ζητούν την αποχώρηση αυτής της κυβέρνησης, υπό τους ήχους του "Ζήτω η Ουκρανία".
Η ριζοσπαστική ατλαντική αντιπολίτευση ζητά μια "μη αναστρέψιμη" πορεία προς μια μυθική Δύση, από την οποία στην πραγματικότητα απομακρύνεται ως εξής:
"Αρκετά κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν ζητήσει περαιτέρω συγκεντρώσεις το βράδυ της Πέμπτης και την απελευθέρωση δεκάδων κρατούμενων διαδηλωτών. Η κινητοποίηση "δεν θα σταματήσει μέχρι να υπάρξει εγγύηση ότι η Γεωργία είναι σταθερά προσηλωμένη σε μια φιλοδυτική πορεία", ανέφεραν σε κοινή τους δήλωση. "
Οι "ειδικοί" ενθουσιάζονται με ένα πιθανό νέο Μαϊντάν:
Στην πραγματικότητα, η συζήτηση πηγαίνει πολύ παραπέρα από τις απλές διαδηλώσεις, το ζήτημα της ένοπλης σύγκρουσης κατά της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας είναι αυτό που πραγματικά διακυβεύεται. Αυτό θα προκαλούσε την ανάφλεξη της χώρας - και την εξαφάνισή της - σύμφωνα με το ουκρανικό μοντέλο.
Ο παγκοσμιοποιητικός μύθος της ρωσικής κατοχής της Γεωργίας
Για να νομιμοποιηθούν όλα αυτά, βρίσκουμε πάντα την ίδια αφήγηση - πρόκειται για την απελευθέρωση της χώρας από τη ρωσική κατοχή ή από τη ρωσική επιρροή. Για παράδειγμα, το νομοσχέδιο για την εισαγωγή κάποιας διαφάνειας στην ξένη χρηματοδότηση όλων αυτών των οργανώσεων στη Γεωργία αποκαλείται ρωσική επιρροή, ενώ αποτελεί αντιγραφή και επικόλληση του αμερικανικού νόμου FARA, ο οποίος δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα για τις ΗΠΑ στο εσωτερικό τους. Γίνεται επίσης λόγος για τη λεγόμενη "κατοχή" από τη Ρωσία μέρους του γεωργιανού εδάφους, δηλαδή της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, παρά τους δύο πολέμους που έχει ήδη επιχειρήσει η Γεωργία εναντίον αυτών των εδαφών το 1992 και το 2008. Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στην πρόσφατη πολιτική τους ιστορία, για να καταλάβουμε τον παραλογισμό της κατηγορίας.
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι η Οσετία είναι χωρισμένη στα δύο, ο νότος ανήκε στη Γεωργιανή Σοβιετική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία και ο βορράς στη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, οι οποίες ήταν τότε συνιστώσες μιας ενιαίας χώρας - της ΕΣΣΔ, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Γεωργία έγινε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1801, γεγονός που της επέτρεψε να προστατευτεί από πολυάριθμες και επαναλαμβανόμενες ξένες επιθέσεις, ιδίως από την Τουρκία. Τόσο η Νότια Οσετία όσο και η Αμπχαζία έχουν ισχυρές δικές τους πολιτιστικές παραδόσεις, οι οποίες έχουν ελάχιστη σχέση με τη Γεωργία. Έτσι, όταν το 1988, ακόμη υπό την εξουσία της ΕΣΣΔ, η Γεωργία ξεκίνησε μια πολιτική ενίσχυσης της γεωργιανής γλώσσας (κάθε παραλληλισμός με τη μετασοβιετική Ουκρανία έχει τη θέση του, καθώς η ιδέα είχε ήδη δοκιμαστεί), άνοιξε μια σύγκρουση με τις περιοχές αυτές.
Η κατάσταση στην Αμπχαζία ήταν βίαιη. Μετά την έναρξη μιας πολιτικής σύγκρουσης το 1988, η αντιπαράθεση ξεκίνησε το 1989 και η Αμπχαζία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1990. Στις 14 Αυγούστου 1992, ο γεωργιανός στρατός εισήλθε στην Αμπχαζία την ημέρα που το κοινοβούλιο της Αμπχαζίας ήθελε να προτείνει μια ομοσπονδιακή ένωση με την Τιφλίδα, η οποία δεν το ήθελε (κάθε ομοιότητα με την Ουκρανία έχει τη θέση της). Ο πόλεμος θα διαρκέσει μέχρι το 1993, με τη βοήθεια εθελοντών από την Οσετία και τον Καύκασο, η Αμπχαζία θα απωθήσει τον γεωργιανό στρατό. Στις 26 Νοεμβρίου 1994, το Κοινοβούλιο της Αμπχαζίας ενέκρινε το Σύνταγμά της, το οποίο αργότερα επιβεβαιώθηκε με δημοψήφισμα το 1999.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1990, η Νότια Οσετία ανακήρυξε την κυριαρχία της ως ανεξάρτητη δημοκρατία εντός της ΕΣΣΔ, την οποία η Γεωργία αρνήθηκε να επικυρώσει και ξεκίνησε μια μακρά πολιτική και νομική σύγκρουση. Την 1η Σεπτεμβρίου 1991, το Συμβούλιο των Λαϊκών Αντιπροσώπων της Νότιας Οσετίας ζήτησε από την RSFSR (Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία) να ενσωματώσει τη Νότια Οσετία - κάτι που λογικά θα επανένωνε τον διαιρεμένο λαό. Στις 21 Δεκεμβρίου 1991, η Οσετία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της και το 99% του πληθυσμού υποστήριξε την απόφαση αυτή σε δημοψήφισμα στις 3 Ιανουαρίου 1992, με σκοπό την επακόλουθη ενσωμάτωση στη Ρωσία. Αυτό δεν έγινε δεκτό από τη Γεωργία, η οποία είχε ανεξαρτητοποιηθεί. Στη συνέχεια, η Γεωργία εξαπέλυσε ένοπλη σύρραξη κατά της Νότιας Οσετίας, η οποία μετά από 18 μήνες πολέμου κατέληξε στη Συμφωνία του Σότσι στις 24 Ιουνίου 1992, που υπογράφηκε μεταξύ της Γεωργίας, της Νότιας Οσετίας και της Ρωσίας. Προβλέπει σε γενικές γραμμές :
"Συστήνεται Κοινή Επιτροπή Ελέγχου (ΚΕΕ), αποτελούμενη από εκπροσώπους της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Γεωργίας, της Βόρειας Οσετίας και της Νότιας Οσετίας, η οποία θα λειτουργεί σε συνεργασία με ομάδα στρατιωτικών παρατηρητών,
Μια κοινή δύναμη δημιουργείται για να εγκαθιδρύσει την ειρήνη και να διατηρήσει το νόμο και την τάξη με συμφωνία των μερών. "
Τελικά, η Ρωσία ορίστηκε με αμοιβαία συμφωνία ως η κύρια ειρηνευτική δύναμη στην περιοχή το 1994:
"Η απόφαση της ΚΣΕ της 6ης Δεκεμβρίου 1994 σχετικά με την Κοινή Ειρηνευτική Δύναμη αναγνώρισε "σημαντικές ελλείψεις στην οργανωτική και προσωπική δομή, τον οπλισμό και τις δραστηριότητες των ειρηνευτικών ταγμάτων της Γεωργίας και της Οσετίας" και το ρωσικό ειρηνευτικό τάγμα περιγράφηκε ως "εγγυητής της σχετικής σταθερότητας στη ζώνη των συγκρούσεων". "
Μετά τη γεωργιανή έγχρωμη επανάσταση του 2003 και την επακόλουθη άνοδο του Σαακασβίλι στην εξουσία, η Γεωργία εξαπέλυσε το 2008 στρατιωτική επιχείρηση κατά της Νότιας Οσετίας. Στις 8 Αυγούστου 2008, στις αρχές της νύχτας, κατά παράβαση των συμφωνιών του Σότσι, ο γεωργιανός στρατός επιτέθηκε στη Νότια Οσετία και εισέβαλε στην πρωτεύουσά της, το Τσχινβάλι, με το πρόσχημα της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης:
"Ο Μαμούκα Κουρασβίλι, διοικητής των Γεωργιανών ειρηνευτικών δυνάμεων, χαρακτήρισε τη στρατιωτική επιχείρηση στη ζώνη σύγκρουσης Γεωργίας-Οσετίας ως "την εγκαθίδρυση συνταγματικής τάξης στη Νότια Οσετία". Κάλεσε επίσης τους Ρώσους ειρηνευτές, που σταθμεύουν στη ζώνη σύγκρουσης, να μην παρεμβαίνουν στην κατάσταση. "
Ο γεωργιανός στρατός βομβαρδίζει αδιακρίτως την πρωτεύουσα, ενώ τα τανκς στέλνονται μαζί με το πεζικό. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η Ρωσία ζητά έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παρέχεται στρατιωτική βοήθεια στους μαχητές και τον πληθυσμό της Νότιας Οσετίας, προφανώς από τη Βόρεια Οσετία και την Αμπχαζία. Νωρίς το πρωί, ο γεωργιανός στρατός άνοιξε πυρ κατά των Ρώσων ειρηνευτικών δυνάμεων και το κοινοβούλιο της Βόρειας Οσετίας (ρωσική περιοχή) κάλεσε τη Ρωσία να βοηθήσει τη Νότια Οσετία. Η Ρωσία στέλνει τον στρατό της στο τέλος της ημέρας. Στις 11 Αυγούστου, ρωσικά στρατεύματα εισέρχονται επίσης στην Αμπχαζία για να αποτρέψουν περαιτέρω γεωργιανή επιθετικότητα σε εκείνη την πλευρά. Στις 11 Αυγούστου, στις 13. 35, ο Σαακασβίλι υπογράφει κατάπαυση του πυρός, που προετοιμάστηκε από τη Γαλλία και τη Φινλανδία. Στις 12 Αυγούστου, στη 1 μ. μ. , ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ κήρυξε τη λήξη της στρατιωτικής επέμβασης. Νομικά, η Ρωσία εισήλθε στη σύγκρουση βάσει των συμφωνιών του Σότσι του 1992.
Αυτό είναι που τα ατλαντιστικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν "κατοχή" της Γεωργίας από τη Ρωσία, χωρίς να ξεχνούν ότι κατηγορούν τη Ρωσία για τον πόλεμο του 2008, ενώ η Γεωργία ήταν αυτή που εξαπέλυσε τον στρατό της. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια μιντιακή-πολιτική κατασκευή όπως με την Ουκρανία, που "δέχθηκε επίθεση" από τη Ρωσία, ενώ ήταν η Ρωσία που εξαπέλυσε τον στρατό της. Τώρα, έχοντας σβήσει την ιστορία από τη μνήμη ενός μέρους του πληθυσμού, η Γεωργία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανοίξει ένα νέο μέτωπο, κάτι που φοβούνται σήμερα και οι δύο δημοκρατίες. Παρόλο που υπάρχουν πλέον πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες στη χώρα (είναι αδύνατο να βρει κανείς ακριβή στοιχεία, αλλά μπορεί να το διαπιστώσει, όπως έκανα εγώ, απλά περπατώντας στους δρόμους της Τιφλίδας και μετρώντας τα αμερικανικά στρατιωτικά αεροπλάνα στο αεροδρόμιο), οι περιοχές αυτές είναι θεμελιωδώς αντι-γεωργιανές, έχουν ήδη πληρώσει υψηλό τίμημα για τη γειτονιά τους. Έτσι, η Γεωργία κινδυνεύει να λάβει ένα δεύτερο Ντονμπάς, κατά το ουκρανικό μοντέλο που λατρεύει, με άμεση απώλεια εδαφών, τα οποία προς το παρόν εξακολουθούν να διστάζουν να εισέλθουν στη Ρωσία και τα οποία η Ρωσία διστάζει να ενσωματώσει, αν και αναγνώρισε την ανεξαρτησία τους το 2008.
Karine Bechet-Golovko
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
.jpg)
