Articles by "Κόσμος"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κόσμος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

του Christopher Brennan, N.Y.Daily News,10-11-17

«Mολονότι βρίσκονται στην ίδια πόλη, Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν θα μείνουν σε απόσταση.

Ο Λευκός Οίκος διέψευσε ότι ο Πρόεδρος θα συναντηθεί με τον Ρώσο ομόλογό του σήμερα στο Βιετνάμ, κλείνοντας την αναμονή μιας συνάντησης που είχε προηγουμένως επιβεβαιωθεί από το Κρεμλίνο.

«Σχετικά με συνάντηση με Πούτιν, ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε μια τέτοια συνάντηση και ούτε πρόκειται να γίνει, λόγω ασυμβίβαστων προγραμμάτων των δύο πλευρών», δήλωσε η Γραμματέας Τύπου Σάρα Χάκαμπι Σάντερς.

Πρόσθεσε ότι ενώ δεν υπάρχει επίσημη συνάντηση, οι δύο (Πρόεδροι) μπορεί να «σκοντάψουν ο ένας στον άλλο» στην διάσκεψη οικονομικής συνεργασίας στην Ασία-Ειρηνικό.

Την Πέμπτη, αξιωματούχος του Κρεμλίνου είχε επιβεβαιώσει ότι το πρόγραμμα είχε καταρτιστεί για την συνάντηση των δύο ηγετών στην διάσκεψη, στο κέντρο της πόλης του Ντανάγκ».

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Προσθήκη Μ. Στυλιανού : Η συνάντηση δεν είχε μόνο «επιβεβαιωθεί» από εκπρόσωπο του Κρεμλίνου. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Τραμπ είχε δηλώσει στο δίκτυο Φοξ Νιούς ότι μπορεί να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Πούτιν και πρόσθεσε ότι είναι πολύ σημαντικό να συναντήσει τον Ρώσο ηγέτη, εκφράζοντας την ελπίδα πως η Ρωσία θα μπορούσε να συμβάλει στη λύση του Κορεατικού προβλήματος.

Είναι αδιανόητο ότι παρόμοιες δημόσιες δηλώσεις έγιναν χωρίς παράλληλη διπλωματική βολιδοσκόπηση των ρωσικών διαθέσεων, όσο και αν προορίζονταν για την προπαρασκευή του εδάφους και βολιδοσκόπηση της έντασης των αντιδράσεων στο εσωτερικό μέτωπο.

Προφανέστατη εξήγηση της τελικής ματαίωσης και της δήλωσης του Λευκού Οίκου είναι πως οι τρείς στρατηγοί/ «σύμβουλοι» του «στενού» επιτελείου του Προέδρου Τραμπ τον «μετέπεισαν» για την εθνικήν ωφελιμότητα της συνάντησης.

Αν και στην ιστορική καμπή της προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει εκπλήξεις τις τελευταίας στιγμής.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Πρίγκιπες, υπουργοί και δισεκατομμυριούχος είναι «φυλακισμένοι» στο Ριτζ-Κάρλτον της Ριάντ, ενώ ο στρατός αναφέρεται σε αναβρασμό.

του Pepe Escobar,Asia Times, November 6,2017

O διάδοχος Μωχαμάντ  Μπιν Σαλμάν. Προληπτικό πραξικόπημα;

[Ενώ διασταυρούμενες πληροφορίες και δημοσιεύματα -που  πυροδοτήθηκαν από τον συνδυασμό της παραίτησης του πρωθυπουργού του Λιβάνου με το ανακτορικό πραξικόπημα στη Ριάντ- προβλέπουν νέαν ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή, με ετοιμαζόμενη από Ισραήλ και Σαουδική Αραβία επιχείρηση -μέσω αντιπροσώπων- εναντίον των δυνάμεων Εσμπολάχ, πιθανότατα στον Λίβανο, ο συνήθως άριστα πληροφορημένος διεθνούς φήμης περιοδεύων ρεπόρτερ/ερευνητής Εσκομπάρ φωτίζει με το ακόλουθο άρθρο του τα προφανή κίνητρα της Σαουδικής εξουσίας  στην απόπειρα εξαγωγής των υπαρξιακών εσωτερικών προβλημάτων της.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο  βασιλιάς Σαλμάν του Οίκου των Σαούντ επινοεί μιαν «επιτροπή αντί-διαφθοράς» με έκτακτες εξουσίες και διορίζει τον γιο του, Διάδοχο Μωχαμάντ Μπιν Σαλμάν (ΜΜΣ) πρόεδρο.
Αμέσως μετά η επιτροπή συλλαμβάνει 11 πρίγκιπες του βασιλείου των Σαούντ, τέσσερεις υπουργούς και δεκάδες πρώην πρίγκιπες/κυβερνητικά στελέχη –όλους με την κατηγορία της διαφθοράς. Παχυλοί τραπεζικοί λογαριασμοί παγώνουν, ιδιωτικά αεροπλάνα τζετ καθηλώνονται στο έδαφος. Το σύνολο των διασημοτήτων «φυλακίζεται» στο πολυτελές ξενοδοχείο Ριτζ-Κάρλτον της Ριάντ.
Πόλεμος εκρήγνυται εντός του Οίκου των Σαούντ, όπως είχαμ προβλέψει οι  Τάϊμς της Ασίας από τον Ιούλιο. Φήμες επί μήνες στροβιλίζονταν για  ένα επικείμενο πραξικόπημα εναντίον του ΜΜΣ. Αντίθετα αυτό που μόλις συνέβη είναι άλλο ένα προληπτικό πραξικόπημα του ΜΜΣ.
Μια κορυφαία πηγή επιχειρηματικών επενδύσεων στην Μέση Ανατολή, που έκανε επί δεκαετίες δουλειές με τον αδιαφανή Οίκο των Σαούντ, προσφέρει τις περιζήτητες πληροφορίες πλαισίου των γεγονότων. « Το πράγμα είναι σοβαρότερο από ότι φαίνεται. Η σύλληψη των δυο γιων του πρώην Βασιλιά  Αμπντουλάχ, των Πριγκίπων Μιτέμπ και Τουρκί, ήταν ένα θανάσιμο λάθος. Αυτό εκθέτει τώρα σε κίνδυνο τον ίδιο τον Βασιλιά. ΄Ηταν μόνο ο σεβασμός προς τον βασιλιά που προστάτευε τον ΜΜΣ.  Στον στρατό έχουν μείνει πολλοί που είναι εναντίον του και είναι εξαγριωμένοι για την σύλληψη των διοικητών τους».
Το να λέγεται πως ο σαουδαραβικός στρατός είναι αναστατωμένος υποτιμά την πραγματικότητα. « θα έπρεπε να συλλάβει το σύνολο του στρατού για να αισθάνεται ασφαλής.» Ο πρίγκιπας Μιτέμπ ήταν μέχρι πρόσφατα ένας σοβαρός δελφίνος του σαουδικού θρόνου. Αλλά το σημαντικότερο πρόσωπο μεταξύ των συλληφθέντων  είναι ο δισεκατομμυριούχος Πρίγκιπας αλ- Βαλίντ Μπιν Ταλάλ, ιδιοκτήτης των  Kingdom Holdings , μείζων μέτοχος τωνTwitter, Citibank, Four Seasons, Lyft  και ως πρόσφατα των δημοσιογραφικών επιχειρήσεων Newscorp τουRupert Merdoch.
Η σύλληψη του Αλ-Βαλίντ δένει το πραξικόπημα μ’ ένα μέτρο-κλειδί: Τον απόλυτο έλεγχο πληροφοριών. Στην Σαουδική Αραβία δεν υπάρχει ελευθερία της πληροφορίας. Ο ΜΜΣ ελέγχει όλα τα εσωτερικά ΜΜΕ (όπως και τους διορισμούς των διευθυντών). Αλλά υπάρχουν τα Σαουδικής ιδιοκτησίας ΜΜΕ στο εξωτερικό. Ο ΜΜΣ θέλει «να κρατά τα κλειδιά όλων αυτοκρατοριών ΜΜΕ και να τα διατηρήσει στη Σαουδική Αραβία».
Αλλά πως φθάσαμε ως εδώ;

Τα μυστικά πίσω από την εκκαθάριση.

Η ιστορία αρχίζει με τις μυστικές διαβουλεύσεις το 2014 για μια δυνατή «απομάκρυνση» του Βασιλιά Αμπντουλάχ. Αλλά «η διάλυση της βασιλικής οικογένειας θα οδηγούσε στην διάρρηξη της νομιμοφροσύνης των διαφόρων φυλών και  στην τριχοτόμηση της χώρας. Θα ήταν πιο δύσκολο να εξασφαλιστεί το πετρέλαιο και οι εξαρθρωμένοι θεσμοί, όπως κι’ αν ήταν, θα  έπρεπε να διατηρηθούν για ν’ αποφευχθεί το χάος.»               
Αντ’ αυτού, αποφασίστηκε να ξεφορτωθούν τον  πρίγκιπα Μπαντάρ Μπιν Σουλτάν –τότε δραστήριο προστάτη-υποστηρικτή των Τζιχαντιστών στη Συρία-  και να αναθέσουν τον έλεγχο του μηχανισμού ασφαλείας στον Μωχαμέντ Μπιν Ναγιέφ.
Η διαδοχή του Αμπντουλάχ έγινε ομαλά. «Η εξουσία μοιράσθηκε ανάμεσα σε τρείς κυρίως φατρίες: Τον Βασιλιά Σαλμάν (και τον αγαπημένο γιο του Πρίγκιπα Μωχαμέντ), το γιο του Πρίγκιπα Ναγιέφ (τον άλλο Πρίγκιπα Μωχαμέντ) και τέλος τον γιο του νεκρού βασιλιά  (Πρίγκιπα Μιτέμπ, διοικητή της Εθνοφρουράς). Στην πράξη ο Βασιλιάς Σαλμάν άφησε την διακυβέρνηση στον γιο του ΜΜΣ. Και στην πράξη ακολούθησαν επίσης οι γκάφες.
Ο Οίκος των Σαούντ έχασε την θανάσιμη επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος στη Συρία και έμπλεξε σ’ έναν πόλεμο με  ανίκητον εχθρό στην Υεμένη, που επιπλέον τον εμποδίζει να εκμεταλλευτεί το «Κενό Τέταρτο» -την έρημη που χωρίζει τα δύο έθνη. Το Σαουδικό  κράτος αναγκάσθηκε να δανειστεί στη διεθνή αγορά. Μέτρα λιτότητας, αλλά και ειδήσεις -ότι ο ΜΜΣ αγοράζει  θαλαμηγό αξίας σχεδόν μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων και τεμπελιάζει στην Κυανή Ακτή- που δεν καταπίνονται με ιδιαίτερη απόλαυση. Σκληρά καταπιεστικά μέτρα, με επιτομή τον αποκεφαλισμό του Σιίτη ηγέτη Σεΐχη Αλ-Νίμρ. Εξεγείρονται όχι μόνο οι Σιίτες  στην ανατολική επαρχία αλλά και οι Σουνιτικές επαρχίες στη Δύση.
Αντιμέτωπος με την κάθετη πτώση δημοτικότητας του καθεστώτος, ο ΜΜΣ επινόησε το ΄Οραμα 2030. Θεωρητικά επρόκειτο για μια στροφή από το πετρέλαιο, πώληση μέρους της Αράμκο και μιαν προσπάθεια προσέλκυσης νέων βιομηχανιών. Ο κατευνασμός της δυσφορίας επιδιώχθηκε με εξαγορά της νομιμοφροσύνης σημαντικών πριγκίπων και αναδρομική καταβολή απλήρωτων μισθών σε αναστατωμένες μάζες. Αλλά το ΄Οραμα 2030 δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί όταν η πλειονότητα των παραγωγικών θέσεων εργασίας στη Σαουδική Αραβία απασχολούν ξένη εργατική δύναμη. Δημιουργώντας νέες θέσεις αντιμετωπίζεις το ερώτημα που θα βρεις και την εξειδικευμένη εργατική δύναμη.
Στην ροή αυτών των εξελίξεων, ποτέ δεν έπαψε να διογκώνεται η αποστροφή κατά του ΜΜΣ. «Υπάρχουν τρείς οικογενειακές ομάδες συνασπισμένες εναντίον των κυβερνώντων σήμερα: Η οικογένεια του πρώην βασιλιά Αμπντουλάχ, η οικογένεια του πρώην βασιλιά Φαντ και η οικογένεια του πρώην διαδόχου Πρίγκιπα Ναγιέφ.
Ο Ναγιέφ, που είχε αντικαταστήσει τον Μπαντάρ, ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο Λάνγκλεϋ ( σημ: το αρχηγείο της CIA στις ΗΠΑ), λόγω της αντιτρομοκρατικής πολιτικής του. Η σύλληψή του νωρίτερα εφέτος είχε εξοργίσει την CIA και αρκετές φατρίες της δυναστείας των Σαούντ, καθώς ερμηνεύτηκε ως απόδειξη  του θράσους του ΜΜΣ στον ανταγωνισμό για την εξουσία.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες της ίδιας πηγής, «θα μπορούσε να βγει αλώβητος από την σύλληψη του ευνοουμένου της CIA Μωχαμέντ Μπιν Ναγιέφ, εάν προσπαθούσε να κατευνάσει τα πνεύματα, αλλά ο Μωχαμάντ Μπιν Σαλμάν είχε διαβεί τώρα τον Ρουβίκωνα, χωρίς να είναι Καίσαρ. Η CIA τον θεωρεί ως τελείως άχρηστο.»
Κάποιο είδος σταθερότητας θα μπορούσε τελικά να βρεθεί με την επάνοδο στην προηγούμενη κατανομή της εξουσίας  μεταξύ των Σουδαίρις (χωρίς τον ΜΜΣ) και των Χάμαρς (την φυλή του θανόντα βασιλιά Αμπντουλάχ). Μετά τον θάνατο του σημερινού βασιλιά Σαλμάν, η πηγή βλέπει ως εξής την εξέλιξη: « Ο ΜΜΣ απομονωμένος από ντο κέντρο της εξουσίας, που θα έχει ανατεθεί στον άλλο Πρίγκιπα  Μωχαμέντ (τον γιο του Ναγιέφ). Και ο Πρίγκιπας Μιτέμπ θα διατηρήσει την θέση του στην διοίκηση της Εθνοφρουράς.»
Ο σημερινός διάδοχος  ΜΜΣ προέβη στον προχθεσινό αιφνιδιασμό ακριβώς για να ματαιώσει αυτήν την κατάληξη. Ωστόσο η πηγή των πληροφοριών είναι κατηγορηματική: «Θα υπάρξει καθεστωτική μεταβολή στο προσεχές μέλλον. Και ο μόνος λόγος που δεν πραγματοποιήθηκε ήδη είναι επειδή ο γέρος Βασιλιάς έχει  πολλές συμπάθειες μέσα στην οικογένειά του. Είναι δυνατό να υπάρξουν και συγκρούσεις, με προέλευση τους στρατιωτικούς, όπως στις μέρες του βασιλιά Φαρούκ ( της Αιγύπτου) και δεν αποκλείεται να προκύψει κυβερνήτης που δεν θα είναι φιλικός προς τις ΗΠΑ.»

Υπάρχουν κάπου «μετριοπαθείς» Τζιχαντιστές;

Πριν από την εκκαθάριση, η  διαφημιστική προβολή της Σαουδικής δυναστείας εστιαζόταν στην ζώνη των 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που εκτείνεται από την Σαουδική Αραβία, στην Ιορδανία και στην Αίγυπτο, στην ακτή της Ερυθράς Θάλασσας, ένα είδος αντιγράφου του Ντουμπάι, που θα ολοκληρωνόταν θεωρητικά μέχρι το 2025, θα λειτουργούσε αποκλειστικά με ενέργεια από τον ήλιο και τον αέρα και θα χρηματοδοτείτο μόνο από το εθνικό θησαυροφυλάκιο και την πλειοδοτική προσφορά μετοχών της ΑRAMCO.
Παράλληλα, ο ΜΜΣ είχε βγάλει και έναν άλλο λαγό από το καπέλο του, παίρνοντας όρκο ότι το μέλλον της Σαουδικής Αραβίας «είναι απλώς θέμα του να στραφεί προς μια μετριοπαθή εκδοχή  ενός Ισλάμ ανοιχτού στον κόσμο και στις άλλες θρησκείες.»
Κοντολογίς: Ένα κράτος που συμβαίνει να είναι ιδιοκτησία μιας βασιλικής οικογένειας, εχθρικής προς κάθε αρχή ελευθερίας της έκφρασης και του θρησκεύματος, όπως επίσης και το ιδεολογικό καλούπι κάθε μορφής Σαλαφικού Τζιχαντισμού, απλά δεν γίνεται να μετουσιωθεί σε ένα «μετριοπαθές» κράτος επειδή έτσι λέει ο Μωχαμάντ Μπιν Σαλμάν.
Στο μεταξύ, μια συρροή από εκκαθαρίσεις, πραξικοπήματα και αντί-πραξικοπήματα θα απασχολούν την μελλοντική επικαιρότητα.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Παγκόσμιο σάλο έχουν προκαλέσει τα έγγραφα από τα Paradise Papers που διέρρευσαν και δημοσίευσε η Sueddeutsche Zeitung.
 Αρκετά α’ αυτά προέρχονται από την νομική εταιρία Αppleby η οποία είναι ένας από τους ηγέτες της αγοράς για τις υπεράκτιες επιχειρήσεις, έχοντας 100 εκατομμύρια δολάρια ετήσια έσοδα, 470 εργαζόμενους, και γραφεία σχεδόν σε κάθε σημαντικό φορολογικό παράδεισο.

Ο κατάλογος των πελατών αυτής της εταιρείας είναι εξαιρετικός: συμπεριλαμβάνονται πριγκίπισσες, πρωθυπουργοί και αστέρες του Χόλυγουντ, καθώς και μερικοί από τους πλουσιότερους ολιγάρχες του κόσμου, από τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική. Σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα τα έγγραφα αποκαλύπτουν τους τρόπους που χρησιμοποιούσαν για «να καλύψουν την εγκληματική συμπεριφορά ή να αποκρύψουν χρήματα από αμφιλεγόμενες πηγές». 

Η εφημερίδα υποστηρίζει ότι τα έγγραφα αποδεικνύουν ότι εταιρείες κολοσσοί όπως η Nike, η Apple, η Uber ή το Facebook συρρικνώνουν τους φόρους τους σε γελοία χαμηλά ποσοστά, αποκαλύπτουν περιουσιακά στοιχεία της βασίλισσας Ελισάβετ, του ροκ αστέρα Bono, και ενός συνεργάτη του Καναδού πρωθυπουργού Τζάστιν Τριντό σε φορολογικούς παραδείσους.

Επίσης αποκαλύπτουν πως οι πολιτικές ελίτ χρησιμοποιούν αυτόν τον μυστικό κόσμο: περισσότεροι από 120 πολιτικοί από σχεδόν 50 χώρες εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Στα ονόματα, που όμως δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, υπάρχουν τουλάχιστον 130 Ελληνες. Και φυσικά αμφιβάλλουμε αν αυτά τα ονόματα θα γίνουν ποτέ γνωστά αφού πρόκειται για πολιτικούς, εφοπλιστές και βιομηχάνους.  

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του οικονομολόγου Γκαμπριέλ Ζουκμάν, οι υπερ-πλούσιοι έχουν σταθμεύσει 7,9 τρισεκατομμύρια ευρώ στους φορολογικούς παραδείσους.

 πηγή
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο Πρόεδρος της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Στάϊνμαγιερ βρίσκεται στη Ρωσία, σε μιαν «επίσκεψη εργασίας». Κατά το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο κ. Στάϊνμαγιερ επρόκειτο χθες να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Πούτιν.

Είναι η πρώτη φορά από επταετίας που Γερμανός πρόεδρος επισκέπτεται τη Ρωσία. «Η επίσκεψη του κ. Στάϊνμαγιερ αποτελεί ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα», δήλωσε ο εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Νιλς Έντε. «Η αποκατάσταση των γερμανο-ρωσικών σχέσεων, σε στιγμή όπου η Ευρώπη αντιμετωπίζει πολλές κρίσεις, είναι πλέον μια από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής του Βερολίνου», πρόσθεσε.

Την είδηση για την γερμανική προεδρική επίσκεψη είχε προλάβει (χωρίς να αναφέρεται σ’ αυτήν) ένα «προφητικό άρθρο», από αυτά που συνηθίζει να γράφει ο Τζωρτζ Φρίντμαν, γνωστός διευθυντής της Εταιρείας Πληροφοριών «ιντέλιτζενς», Στράτφορ, με τίτλο το ερώτημα «Η Γερμανία έγινε φιλορωσική;»

Ο Τομ Λουόνγκο, δημοσιολόγος, εκδότης της ηλεκτρονικής εφημερίδας Gold Goats’n Guns και συνεργάτης των Seeking Alpha, Newsmax Media και Russia Insider, με το πιο κάτω άρθρο του παρέχει οδηγό ανάγνωσης των άρθρων του Φρίντμαν και γνώσης των πραγματικών δεδομένων ως προς τις γερμανικές επιλογές, αλλά και ενδιαφέρουσα διάγνωση της υγείας και του μέλλοντος (εάν υπάρχει) της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Η Γερμανία Θα Πηδήξει Στη Ρωσία. 
 Το Αμερικανικό Βαθύ Κράτος Έχασε 

 Ο Τζωρτζ Φρίντμαν δεν μπορεί να σας πει τους πραγματικούς λόγους γιατί η Γερμανία δεν έχει άλλη επιλογή από τη Ρωσία

του Tom Luongo, Seeking Alpha, Russia Insider, 24-10-17

Δεν έγραψα αυτόν τον τίτλο για αναγνωστικό δόλωμα. Τον έγραψα επειδή είναι η αλήθεια. Αυτό το άρθρο θα είναι κατά το ένα μέρος γεωπολιτική ανάλυση και κατά ένα μέρος διδαχή για το πώς πρέπει να διαβάζεται αυτό που δεν λέγεται όσο και αυτό που λέγεται και το κυριότερο ποιος μιλά και κρύβει λόγια.

Αρχίζουμε με όχι άλλον από τον Κύριο φωνή-της-CIA Τζωρτζ Φρίντμαν, αυτοπροσώπως. Φρίντμαν είναι ο επικεφαλής του Stratfor, μιας από τις -με μεγαλύτερη επιρροή- οργάνωσης «μυστικών» πληροφοριών, με έδρα την Ουάσιγκτον. Είχα στο παρελθόν γραφτεί συνδρομητής του, απλά για να μαθαίνω ποιες ιστορίες η αμερικανική κυβέρνηση με θέλει να πιστεύω.

Ιντελιγκέντσια του Βαθέως Κράτους 

Οι μυστικές πληροφορίες του Στράτφορ είναι ένα αριστοτεχνικό μίγμα της αλήθειας καλοτυλιγμένο σ’ ένα παραπειστικό μπαλάκι/δόλωμα. Ο Φρίντμαν είναι ο Ντάμπλντορ (γενειοφόρος τύπος του παραμυθιού του Χάρι Πότερ), που μιλά κατά το ήμισυ με γρίφους. Αλλά ως άνθρωπος του σιναφιού, με πρόσβαση στην πραγματική ιστορία, μιλώντας τελείως φυσικά και δυσδιάκριτα και μη λέγοντάς σου τίποτα σημαντικό, σε ρυμουλκεί στην μια εκδοχή των γεγονότων.

Και πως ξέρω ότι το Βαθύ Κράτος χάνει; Το τελευταίο πόνημα του Φρίντμαν για το όργανο της Υπηρεσίας Επενδύσεων Τζων Μώλντιν, που αναδημοσιεύθηκε στο Zero Hedge σήμερα, γράφει για την αξιοθρήνητη κατάσταση των Αμερικανο-Γερμανικών σχέσεων. Άνθρωποι σαν τον Φρίντμαν πρέπει οπωσδήποτε να διαβάζονται. Αλλά να διαβάζονται με μεγάλο σκεπτικισμό. Η ευφυΐα συνίσταται στο να διακρίνεις που πρόκειται να στραφεί η διόπτρα στόχευσης. ΄Ετσι, το ότι γράφει ο Φρίντμαν πώς οι Γερμανοί πρόκειται να αποπλανηθούν από τους κακούς Ρώσους είναι σημαντικό.

Η διόπτρα στόχευσης του Βαθέως Κράτους θα στραφεί από την Συρία και ακόμη και από το Ιράν, για να εστιαστεί στην ενίσχυση της θέσης τους στην Γερμανία, που εξασθένισε μαζί με την πτώση της λαϊκής στήριξης στην ΄Αγκελα Μέρκελ.

Ο Φρίντμαν εκθέτει τις επιλογές της Γερμανίας: να βρει ένα τρόπο να διασώσει την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ή να στραφεί στη Ρωσία, για να βρει εκεί όσα έχει ανάγκη για την ανάπτυξή της. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος της Γερμανίας. Αλλά ο Φρίντμαν το τοποθετεί κατά τον πιο ανέντιμο τρόπο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Και πραγματοποιώντας αυτό το κατόρθωμα, κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται ευχάριστα πως είναι ευφυής. Αυτό είναι το ολέθριο δόλιο στοιχείο. Αυτή είναι η τεχνική του Μάστορα Προπαγανδιστή. Και αυτό το χαρακτηριστικό είναι που πρέπει να αναζητεί και να επισημαίνει ο αναγνώστης του Φρίντμαν.

Το Βαθύ Κράτος Ψεύδεται

Ο Φρίντμαν κάνει ταχυδακτυλουργία για να μας πει πως η Γερμανία χρειάζεται τη Ρωσία επειδή:

Η Γερμανία έχει ανάγκη τις ρωσικές πρώτες ύλες. Χρειάζεται τη ρωσική αγορά να είναι πιο ρωμαλέα γιατί έτσι θα μπορεί να αγοράζει περισσότερα γερμανικά προϊόντα.

Αλλά η Ρωσία είναι ανίκανη για ταχεία οικονομική ανάπτυξη χωρίς εξωτερική βοήθεια και με την κατάρρευση των τιμών πετρελαίου έχει ανάγκη ταχείας ανάπτυξης για να σταθεροποιήσει την οικονομία της. Η Γερμανία έχει ανάγκη της ρωσικής οικονομίας για να επιτύχει και αυτό που έχει να προσφέρει στη Ρωσία είναι κεφάλαια, τεχνολογία και διοίκηση επιχειρήσεων.

Σε αντάλλαγμα η Ρωσία μπορεί να προσφέρει πρώτες ύλες και εργατική δύναμη.

Μια ευθυγράμμιση με τη Ρωσία θα εγκαταστήσει την Ανατολική Ευρώπη στην τροχιά της Γερμανίας.

Όλα αυτά ακούγονται ωραία. Το συμπέρασμα είναι αλήθεια, αλλά φθάνοντας εκεί είναι το ψέμα που κολλάει στο αφήγημα. Η Γερμανία έχει ανάγκη από μεγάλες εξαγωγές για την ανάπτυξή της. Η Ρωσία δεν τις χρειάζεται. Η Γερμανία έχει ανάγκη από πρώτες ύλες. Η Ρωσία δεν έχει ανάγκη από τεχνολογία. ΄Εχει τεχνολογία που δεν την έχει αναπτύξει στον ιδιωτικό τομέα… Ακόμη.

Μέχρι τώρα η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τη Νότια Ευρώπη σαν την περιοχή ξεφορτώματος (των πληθωρικών εξαγωγών της), ανταλλάσοντας το εθνικό χρέος της Ιταλίας και της Πορτογαλίας με (αυτοκίνητα) BMW.

Αλλά η μέθοδος εξάντλησε τα περιθώρια αντοχής και προκαλεί την διάρρηξη της Ευρώπης. Η Γερμανία δεν θέλει να σταματήσει αυτόν τον μηχανισμό, ούτε θέλει να πληρώσει το τίμημα που της αναλογεί για την λύση του προβλήματος, δηλαδή την ελάφρυνση του χρέους για τις χώρες που θεωρεί Κλαμπ Μεντιτερανέ (ελαφρότητας μεσογειακών διακοπών).

Οι Γερμανοί πολιτικοί όπως η Μέρκελ το εκμεταλλεύτηκαν αυτό με κυνισμό για πολιτικό κέρδος αλλά, τώρα που φθάσαμε στα όρια του χρέους η Μέρκελ έχει αποκαλυφτεί ως το φερέφωνο της πολιτικής του Στέητ Ντιπάρτμεντ και όχι η ηγέτιδα της Γερμανίας.

Οι ΗΠΑ θέλουν μιαν Ε.Ε. μέσω του ΝΑΤΟ να καταπολεμά την Ρωσία γεωπολιτικά, έτσι που όλα έχουν παγώσει σ’ αυτή την κατάσταση Ψυχρού Πολέμου, η οποία οδηγεί στην μεγάλη λαϊκή εξέγερση εναντίον της επιβολής του από την Μέρκελ. Το κόστος το πληρώνουν οι νέες γενιές που τώρα γεννιούνται μέσα στην ντε φάκτο δουλεία χρέους.

Η Ρωσία, από τη δική της πλευρά, δεν είναι η Ρωσία που ήταν ακόμη και πριν πέντε χρόνια. Εξακολουθεί να μοχλεύει τον εύρωστο ενεργειακό τομέα της για την χρηματοδότηση της ευρύτερης οικονομίας. Ο Πούτιν έκανε το 2015 στροφή από το να επιδοτεί την Ροσνέφτ και την Γκαζπρόμ, στη Γεωργία και στην βιομηχανική παραγωγή. Ο Ιγκόρ Σέτσιν ούρλιαζε. Ο Πούτιν τον αγνόησε.

Ο Φρίντμαν αυτά τα γνωρίζει, αλλά εξακολουθεί να πουλάει τον ίδιο χαβά: «Η Ρωσία είναι ένα πρατήριο βενζίνης στον δρόμο για την Κίνα», που έχει πάντα πέραση στο Κογκρέσο. Ξέρει επίσης ότι το σχέδιο του Πούτιν πάντοτε ήταν πρώτα να σταθεροποιήσει τη Ρωσία και έπειτα να την ξαναφτιάξει.

Και αυτό είναι που τον τρομάζει, αυτόν και τους νεοσυντηρητικούς που αντιπροσωπεύει.

Ο Πούτιν χρησιμοποίησε τον ενεργειακό τομέα για να βελτιώσει τη ζωή εκατομμυρίων Ρώσων, ταυτόχρονα διεξάγοντας έναν αμυντικό πόλεμο οικονομικής και εδαφικής φθοράς εναντίον μιας επιθετικής Ουάσιγκτον. ΄Επειτα όρθωσε ανάστημα (Συρία) και ανέτρεψε τελείως την εικόνα, ενώ υπερασπιζόταν παράλληλα τις στρατηγικές θέσεις του ενεργειακού τομέα του.

Και ενώ αναπτυσσόταν αυτό το σχέδιο, μετέθετε τον προορισμό της κρατικής χρηματοδότησης, στην περίοδο της κρίσης του Ρουβλίου, από την ενέργεια –που τώρα μπορεί να σταθεί μόνη στα πόδια της- στην ευρύτερη οικονομία. Αυτό το μέρος του προγράμματος μόλις έχει αρχίσει.

Μόλις οι θεσμικοί επενδυτές αντιληφθούν ότι ο Φρίντμαν τους πουλάει φύκια, τα κεφάλαια θα εισρεύσουν στην Ρωσία από άπειρα νέα κανάλια, που θα βοηθήσουν την Γερμανία να κάνει την σωστή επιλογή.

Η πραγματική επιλογή της Γερμανίας δεν είναι το Βαθύ Κράτος.

Η πραγματική επιλογή της Γερμανίας είναι, όπως αναφέρει ο Φρίντμαν, να κάνει μια συμφωνία με την Ρωσία. Ναι, η Γερμανία χρειάζεται την πρόσβαση στην σφύζουσα ρωσική αγορά, αλλά αυτό θα συμβεί με ή χωρίς της Γερμανία, χάρις στην «Πρωτοβουλία Ζώνης και Δρόμου» της Κίνας και τις ρωσικές διπλωματικές και στρατιωτικές νίκες στην Κεντρική Ασία και στην Μέση Ανατολή.

Η Γερμανία δεν έχει επιλογή προς την Δύση. Η Βρετανία είναι ένα κέλυφος χώρας που κρέμεται από τα δόντια του χρηματιστηριακού τομέα της. Η Δυτική Ευρώπη έχει αποστραγγιστεί και έχει ανάγκη να βγει από το ευρώ, να υποτιμήσει, να κηρύξει χρεωκοπία και να αρχίσει από την αρχή και οι ΗΠΑ θα καταπιαστούν με τα ίδια προβλήματα όταν η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τα χειρότερα από τα δικά της.

Η μόνη ορθολογική επιλογή είναι η Ρωσία, με τα

1.- Χρέος 17% του ΑΕΠ, έξυπνη

2.- Εκπαιδευμένη εργατική δύναμη

3.- Πρόσβαση σε αγορές που θα είναι κινητήρες ανάπτυξης το 2020

4.- Τους ενισχυόμενους δεσμούς της με τα ενδιάμεσα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, που πιθανώς να φύγουν από την Ε.Ε.

Αυτή ήταν η επιλογή που πραγματικά εκφράστηκε στα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών του περασμένου μήνα, όχι οι αντι-μεταναστευτικές θέσεις του κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία. Αυτές ασφαλώς έπαιξαν ένα ρόλο, αλλά τα προβλήματα της Μέρκελ στην Βαυαρία είναι το πραγματικό της πρόβλημα και η Βαυαρία θέλει την εξομάλυνση των σχέσεων με την Ρωσία. Και εάν δεν σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα υποστηρίξει αυτό το πρόγραμμα, δεν θα είναι καγκελάριος για πολύ ακόμη.

Και αυτή είναι η πραγματική ιστορία που ο Φρίντμαν δεν θα σας πει, επειδή είναι ομολογία ήττας.

* * * * * *

Και το άρθρο του Φρίντμαν στο πρωτότυπο, για την πλήρη εικόνα:

Germanys Delegation To Russia Signals That Merkel Is Looking For New Allies

by Tyler Durden, Oct 24, 2017

By George Friedman of Mauldin Economics

A delegation of executives from major German corporations recently met with Russian President Vladimir Putin.

Such delegations are not unusual. Sometimes it is routine, sometimes a courtesy. But occasionally, it has significance. In the case of Russia-Germany relations, such meetings are always potentially significant.


Germany’s Unsteady Relations

Two relationships are critical to Germany.

One is with the European Union, the other is with the United States. Neither relationship is stable right now. Brexit, the Spanish crisis, Germany feuding with Poland and the unsolved economic problems of southern Europe are tearing the European Union apart.

The Germans and the EU apparatus claim that none of these threaten the bloc. In fact, almost a decade after 2008, Europe appears to be achieving very modest economic growth. But the Germans know the dangers that lie ahead, even if Brussels does not.

Many of the EU’s problems are political, not economic. (I wrote about the inherent weakness of Europe in my free e-book, The World Explained in Maps, which you can find here)

Poland and Germany have butted heads over the tension between the right to national self-determination and EU rules. This is also what Brexit was about.

Spain is locked in a dispute over the nature of a nation and the right of a region to secede, while the EU considers what role it should play in the domestic matters of a member state. And although southern Europe’s problems are economic, the fact that Europe has eked out minimal growth means neither that such growth is sustainable nor that the growth rate comes close to solving the Continent’s deep structural problems.

As the de facto leader of the EU, Germany has to appear confident while considering the implications of failure.

The German relationship with the United States is unsettled—and not just because of President Donald Trump’s personality.

The strategic and economic situation in Europe has changed dramatically since the early 1990s—when the Soviet Union fell, Germany reunified and the all-important Maastricht treaty was signed—but Germany’s structural relationship with the US has not.

Both are members of NATO, but they have radically different views of its mission and its economics. Germany has the world’s fourth-largest economy, but its financial contribution to NATO doesn’t reflect that.

Then there is Russia. The American policy toward Russia has hardened since the Democratic Party adopted an intense anti-Russia stance following the presidential election—more intense even than that of the Republican Party, which has always been uneasy with Russia.

The Ukraine crisis continues to fester while US troops are deployed in the Baltics, Poland, and Romania. This has widened rifts within the EU. Germany isn’t interested in a second Cold War; Eastern Europe believes it’s already in one.

The Eastern Europeans are increasingly alienated from the Germans on the issue and more closely aligned with the Americans. At a time when German relations with key Eastern European countries are being tested, the added strain of US policy in the region is a threat to German interests.

Germany wants the Russia problem to subside. The US and its Eastern European allies think the way to accomplish that is through confrontation.

An Alternative That Germany Doesn’t Want

Germany’s foreign policy has remained roughly the same since 1991, even as the international reality has changed dramatically. This is forcing Germany toward a decision it doesn’t want to make.

It must consider what happens if the EU continues to disintegrate and if European countries’ foreign policies and politics continue to diverge.

It must consider what happens if the US continues to shape the dynamics of Europe in a way that Germany will have to confront American enemies, or refuse to do so. This isn’t just about Russia—we can see the same issue over Iran.

Germany can’t exist without stable economic partners. It has never been self-sufficient since it reunified. It must explore alternatives.

The most obvious alternative for Germany has always been Russia, either through alliance or conquest.

Germany needs Russian raw materials. It also needs the Russian market to be far more robust than it is so that it can buy more German goods.

But Russia is incapable of rapid economic development without outside help, and with the collapse of oil prices, it needs rapid development to stabilize its economy. Germany needs Russia’s economy to succeed, and what it has to offer Russia is capital, technology, and management.

In exchange, Russia can offer raw materials and a workforce.

An alignment with Russia could settle Eastern Europe in Germany’s orbit. With the way things are going, and given Germany’s alternatives, the Russian option is expensive but potentially very profitable.

But Germany has a problem with Russia. Every previous attempt at alignment or conquest has failed. Building up the Russian economy to create a robust market for German goods would certainly benefit both countries, but it would also shift the balance of power in Europe.

Right now, Germany is militarily weak and economically strong. Russia is moderately powerful militarily and economically weak. An alignment with Germany could dramatically strengthen Russia’s economy, and with it, its military power.

Having moved away from the United States and de-emphasized military power in the rest of the European peninsula, Germany could find itself in its old position: vulnerable to Russian power, but without allies against Russia.

On a Lookout for New Allies

The corporate chiefs’ trip to Russia is not a groundbreaking event, nor does it mark a serious shift in German policy. But it is part of an ongoing process. As the international reality shifts from what Germany needs, Germany must find another path.

In the short term, the United States is vulnerable to a cyclical recession, and hostility toward Germany is increasing in Europe—particularly in Eastern Europe. China is facing internal challenges of its own. There are few other options than Russia, and Russia is historically a most dangerous option for Germany.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Τρία στα τέσσερα δείγματα μελιού (75%) από όλες τις ηπείρους της Γης βρέθηκαν να περιέχουν νεοκοτινοειδή φυτοφάρμακα, αν και σε ποσότητες εντός των ορίων ασφαλείας για τη διατροφή των ανθρώπων. Όμως το πρόβλημα φαίνεται να είναι πιο σοβαρό για τις μέλισσες.

Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, τα εν λόγω ευρέως χρησιμοποιούμενα παρασιτοκτόνα, που θεωρούνται πιο φιλικά στο περιβάλλον σε σχέση με αντίστοιχα παλαιότερης γενιάς αγροχημικά προϊόντα, έχουν κατηγορηθεί ότι κάνουν κακό στις μέλισσες. Η νέα διεθνής επιστημονική έρευνα βρήκε ότι στο ένα τρίτο των μελιών (34%) η ποσότητα των νεοκοτινοειδών είναι αρκετή για να βλάψει τις μέλισσες.

Στο 30% των μελιών βρέθηκε ένα νεοκοτινοειδές, ενώ σχεδόν στα μισά μέλια (45%) ανιχνεύθηκε ένα «κοκτέιλ» από δύο ή περισσότερα διαφορετικά νεοκοτινοειδή. Το 10% των μελιών περιείχαν τέσσερις ή πέντε τέτοιες ουσίες. Τα νεοκοτινοειδή εμφανίσθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και σήμερα αποτελούν το ένα τρίτο περίπου της παγκόσμιας αγοράς παρασιτοκτόνων φυτοφαρμάκων. Ονομάσθηκαν έτσι, επειδή βασίζονται στη χημική δομή της νικοτίνης, ενώ η προστατευτική δράση τους οφείλεται στο ότι επιτίθενται στο κεντρικό νευρικό σύστημα των καταστροφικών για τα φυτά εντόμων και άλλων παρασίτων, προκαλώντας τους παράλυση και θάνατο. Οι μέλισσες απορροφούν τα νεοκοτινοειδή μαζί με τη γύρη και το νέκταρ των φυτών.

Η χρόνια επίπτωση των νεοκοτινοειδών στις μέλισσες και στα άλλα έντομα που κάνουν την πολύτιμη εργασία της επικονίασης των φυτών, αποτελεί θέμα επιστημονικής έρευνας και διαμάχης εδώ και χρόνια. Ορισμένες μελέτες έχουν συσχετίσει τα εν λόγω φυτοφάρμακα με τη μείωση του πληθυσμού και την επιδείνωση της υγείας των μελισσών. Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή βιολογίας Έντουαρντ Μίτσελ του ελβετικού Πανεπιστημίου του Νοϊσατέλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", ανέλυσαν 198 τυχαία επιλεγμένα δείγματα μελιού από τοπικούς παραγωγούς σε όλες τις ηπείρους πλην της Ανταρκτικής… όπου δεν υπάρχουν μελίσσια.

πηγή
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
του Paul Craig Roberts

«Είναι ανειλικρίνεια να αρνούνται την επιρροή αυτής της μικρής μειονότητας στην αμερικανική ζωή. Αυτή η επιρροή γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται για την φίμωση του ελεύθερου λόγου»
[Το κατωτέρω άρθρο του διεθνώς διάσημου Αμερικανού καθηγητή, συγγραφέα, τέως υπουργού και τέως αρχισυντάκτη της Wall Street Journal, πραγματεύεται ένα θέμα ταμπού, που διεθνώς αποφεύγεται με φόβο, αλλά είναι ωστόσο πολύ υπαρκτό, υποκαίον και απειλητικά διογκούμενο.

Το θέμα-ταμπού με το οποίο καταπιάνεται εδώ ο Δρ. Ρόμπερτς αφορά στο μοναδικό προνόμιο του ακαταδίωκτου και της πλήρους ασυλίας και από την απλή κριτική που έχει κατορθώσει να επιβάλει ευρύτατα ένα έθνος, χάρις στην οικονομική και πολιτικήν ισχύ των ομογενειακών δορυφόρων του σε διάφορες χώρες της Δύσης και κυρίως στις ΗΠΑ. Οποιαδήποτε κριτική ενεργειών αυτού του κράτους ή ομοεθνών του σε ξένη χώρα στιγματίζεται άμεσα, από συγχορδία οργάνων, ως βαρύτατο ηθικό αμάρτημα και επισύρει συντριπτικές κοινωνικές, οικονομικές και ποινικές ενίοτε κυρώσεις.

Το κατωτέρω άρθρο αποτελεί κρούσμα των αυξανομένων εκρήξεων μιας καταπιεσμένης δυσφορίας για τον ακρωτηριασμό της ελευθερίας του λόγου -αισθήματος που παροξύνεται τώρα με την εμπρηστική εκστρατεία του προέδρου Τραμπ εναντίον του Ιράν και της διεθνούς πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Το κατά πολύ ισχυρότερο συγκρότημα πίεσης στην Αμερική.

Το Λόμπυ του Ισραήλ έδειξε την δύναμή του, πάνω στις αντιλήψεις και την ικανότητα άσκησης της ελευθερίας του λόγου, μέσω της επιρροής του στα ΜΜΕ, την Ψυχαγωγία και την ικανότητα να εμποδίζει διορισμούς στα πανεπιστήμια, όπως των καθηγητών Νorman Finkelstein και Steven Salaita.

Πράγματι η ισχύς του Ισραηλινού Λόμπυ είναι τόσο ευρύτατα αναγνωρισμένη και εμπνέουσα φόβο, ώστε εκδότες, παραγωγοί (ταινιών) και επιτροπές προσλήψεων στα πανεπιστήμια προδικάζουν τις αντιρρήσεις του λόμπυ και αποφεύγουν συγγραφείς, θέματα (βιβλίων ή ταινιών) και καθηγητών που είναι απαράδεκτοι σ’ αυτό το συγκρότημα πίεσης.

Το τελευταίο παράδειγμα είναι της επιθεώρησης «Αμερικανός Συντηρητικός» που απέλυσε τον πρώην αξιωματικό της CIA Phillip Giraldi, ο οποίος είχε γράψει ένα άρθρο στην ιστοσελίδα Unz Revιew για την επιρροή του Ισραήλ στην διαμόρφωση της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Το άρθρο δεν έλεγε τίποτα περισσότερο από αυτά που είχε γράψει προηγουμένως η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz.

Ο εκδότης του περιοδικού, του οποίου ο Τζιράλντι ήταν τακτικός συνεργάτης από δεκαπενταετίας, τρομοκρατήθηκε ότι το περιοδικό του συνεργαζόταν με έναν επικριτή του Ισραήλ και γρήγορα έβαλε τέρμα στην συνεργασία. Η εξευτελιστική δειλία που επέδειξε ο εκδότης του American Conservative δίνει το ακριβές μέτρο της ισχύος του Ισραηλινού Λόμπυ.

Πολλοί ψημένοι εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι χωρίς την επιρροή του Ισραηλινού Λόμπυ, ιδιαίτερα όπως ασκείται από τους Ισραηλίτες Νέο-συντηρητικούς, οι ΗΠΑ δεν θα βρίσκονταν σε πόλεμο στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική τα τελευταία 16 χρόνια. Αυτοί οι πόλεμοι δεν έκαναν στις ΗΠΑ τίποτα εκτός από ζημιά: κόστισαν στους φορολογουμένους τρισεκατομμύρια δολάρια και προκάλεσαν μεγάλην έκταση θανάτου και καταστροφής και ένα τεράστιο κύμα προσφύγων στην Ευρώπη.

Για μιαν υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ το να μην ελέγχει την εξωτερική πολιτική της είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο Τζιράλντι έχει δίκιο και ενήργησε πατριωτικά εκφράζοντας αυτή την ανησυχία.

Ο Τζιράλντι προβαίνει σε σώφρονες υποδείξεις για την διόρθωση της απουσίας ελέγχου της Ουάσιγκτον στην ίδια την πολιτική της. Αλλά αντί ανάλυσης και συζήτησης των προτάσεων του Τζιράλντι, το αποτέλεσμα ήταν η τιμωρία του από τον εκδότη ενός συντηρητικού οργάνου που πρόλαβε τις επιθυμίες του Ισραηλινού Λόμπυ.

Οι Αμερικανοί θα πρέπει να αναλογιστούν πως το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στη γη που απαγορεύεται να επικρίνεις.

Οποιοδήποτε επικρίνει την πολιτική του Ισραήλ, ειδικότερα με τους Παλαιστινίους, ή σχολιάζει την επιρροή του Ισραήλ, στιγματίζεται ως «αντί-σημίτης». Ακόμη και ήπιοι επικριτές, που προσπαθούν να οδηγήσουν το Ισραήλ μακριά από την διάπραξη σφαλμάτων, όπως ο πρώην Πρόεδρος Τζίμη Κάρτερ, στιγματίζονται ως «αντί-σημίτες».

Με τον χαρακτηρισμό «αντί-σημίτης» αυτό που επιδιώκει το Ισραηλινό Λόμπυ είναι να στιγματίσει την κριτική σαν μιαν εκδήλωση απέχθειας ή μίσους για τους Εβραίους. Με άλλα λόγια η κριτική παρουσιάζεται ως απλή έκφραση της προσωπικής αποστροφής προς τον Εβραϊσμό. ΄Ενας επίμονος κριτής θα κατηγορηθεί πιθανότατα ότι προσπαθεί να προκαλέσει ένα νέο ολοκαύτωμα.

Μπορείτε να επικρίνετε την πολιτική της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, των ΗΠΑ και οποιασδήποτε άλλης χώρας, χωρίς να χαρακτηριστείτε αντί-Γερμανός, αντί-Γάλλος, αντί-Βρετανός, αντί-Αμερικανός κοκ.. -αν και η αμερικανική πολιτική στην Μέση Ανατολή είναι τόσο πιστά ευθυγραμμισμένη με του Ισραήλ ώστε το Ισραηλινό Λόμπυ θεωρεί τους επικριτές της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή ως εχθρούς του Ισραήλ.

Παρά τις αποτυχίες της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή, γίνεται ολοένα πιο δύσκολο να την επικρίνεις, χωρίς να κατηγορηθείς για έλλειψη πατριωτισμού ή ως «ισλαμόφιλος» και «αντί-σημίτης».

Η δύναμη του Ισραηλινού Λόμπυ φαίνεται σε πολλές εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, το αμερικανικό Κογκρέσο ζητεί το τηλεοπτικό δίκτυο R T (Russia Today), μια ειδησεογραφική υπηρεσία, να καταγραφεί ως πράκτορας (εντολοδόχος) της Ρωσίας, αλλά η AIPAC (American Israel Public Affairs Committee), προ της οποίας κάθε χρόνο το Αμερικανικό Κογκρέσο ομνύει πίστη και υποταγή, δεν έχει καταγραφεί ως πράκτορας του Ισραήλ.

Οι πολλές ανωμαλίες στην εξουσία του Ισραηλινού Λόμπυ περνούν απαρατήρητες. Για παράδειγμα ο Αντιδυσφημιστικός Σύνδεσμος (ADL) ορίζει την επίκριση των πολιτικών ενεργειών του Ισραήλ ως δυσφήμηση και στιγματίζει τους επικριτές ως «αντί-σημίτες». Με άλλα λόγια ο ίδιος ο αντιδυσφημιστικός σύνδεσμος επιδίδεται συστηματικά στο έργο της δυσφήμησης και της εξύβρισης. Το οξύμωρο ενός οργανισμού που συστήθηκε για την καταπολέμηση της δυσφήμησης και ωστόσο έχει την άσκηση της δυσφήμησης ως αποκλειστικό έργο του περνά ωστόσο απαρατήρητο.

Το Ισραήλ είναι πολύ υπερήφανο για την εξουσία του πάνω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ισραηλινοί πολιτικοί ηγέτες έχουν μιαν ιστορία κομπασμών για την εξουσία τους επί της Αμερικής. Αλλά εάν ένας Αμερικανός διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό, είναι «εχθρός των Εβραίων». Ο μόνος ασφαλής τρόπος για έναν Αμερικανό να επισύρει την προσοχή στην εξουσία του Ισραήλ πάνω στις ΗΠΑ είναι να καυχηθεί γι’ αυτό. Είναι εντάξει να αναγνωρίζεις την ισχύ επιρροής του Ισραήλ επί των ΗΠΑ, εάν το παρουσιάσεις υπό θετικό φωτισμό, αλλά όχι αν διαμαρτύρεσαι γι’ αυτό.

΄Ετσι, ας το θέσω με την ακόλουθη διατύπωση: Η μοναδική ικανότητα του Ισραήλ να στιγματίζει κάθε επίκριση της πολιτικής του ως μια ωμή έκφραση αντί-εβραϊκού αισθήματος είναι η μεγίστη επιτυχία της τεχνικής των δημοσίων σχέσεων στην ιστορία των δημοσίων σχέσεων. Η βλακεία του «γκόυ» (μη Εβραίου) εύκολα υποτάσσεται από τον ικανότερο. Μπράβο στο Ισραήλ για το περδίκλωμα των χοντροκέφαλων Αμερικάνων και την υφαρπαγή της εξωτερικής πολιτικής τους.

΄Ισως θα έπρεπε το Ισραήλ να αναλάβει και την εσωτερική αμερικανική πολιτική. ΄Η μήπως το έχει ήδη κάνει; ΄Εχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε ένα μη-Ισραηλίτη διοικητή και κατά τελευταία τρία χρόνια ο Στάνλεϋ Φίσερ, πρώην πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ είναι υποδιοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.

Από την περίοδο του καθεστώτος Κλίντον, οι υπουργοί Οικονομικών κατά πλειονότητα Ισραηλίτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρηματιστηριακό ταλέντο τους τούς καθιστά φυσικούς υποψηφίους γι’ αυτές τις θέσεις, αλλά θα ήταν ανειλικρίνεια να αρνηθεί κανείς την επιρροή αυτής της μικρής μειονότητας στη ζωή της Αμερικής. Και αυτή η επιρροή γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται για την φίμωση του ελεύθερου λόγου.

Και ιδού του άρθρο του Τζιράλντι «Πως με απέλυσαν»: http://www.unz.com/pgiraldi/how-i-got-fired/


*Η Πρώτη τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος κατοχυρώνει τα Δικαιώματα της Ελευθερίας του Λόγου, του Τύπου και του Θρησκεύματος.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

[Ιδού και πάλι ο Τούρκος, σύμμαχος υποτίθεται της Ρωσίας και του Ιράν εναντίον τώρα των Τζιχαντιστών αποκεφαλιστών στη Συρία, και συμβαλλόμενος σε πρόσφατη συμφωνία μαζί τους για 4η ζώνη αποκλιμάκωσης στη βόρεια Συρία, πουλάει άλλη μια φορά τους «συμμάχους» του και χρησιμοποιεί την «συμφωνία» ως τέχνασμα συγκάλυψης εισβολής και προώθησης τουρκικού στρατού προς το Χαλέπι, με. . . συνοδεία Τζιχαντιστών της Αλ Κάϊντα! Ότι το άρθρο-καταγγελία αναδημοσιεύεται στην ιστοσελίδα «Σημερινή Ρωσία», μπορεί να αποτελεί και έμμεση προειδοποίηση στην Άγκυρα.]

Μετάφραση-εισαγωγή: Μ.Στυλιανού

Ο Τουρκικός στρατός που υποτίθεται πέρασε τα σύνορα για να διώξει τους Τζιχαντιστές της Αλ Κάϊντα από την επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας, αντίθετα συμφώνησε μαζί τους να μην δημιουργούν προσκόμματα ο ένας στον άλλο.

της Sophie Mangal, Russia Insider, 13-19-17

Στα μέσα Σεπτεμβρίου τα κράτη εγγυητές των ζωνών ανακωχής στη Συρία (Ιράν, Ρωσία, Τουρκία) υπέγραψαν στην Αστάνα μια συμφωνία για την δημιουργία της τέταρτης ζώνης αποκλιμάκωσης των εχθροπραξιών, που περιλαμβάνει το Ιντλίμπ και κάποια τμήματα των επαρχιών Χαλέπι, Λαοδικείας και Χάμας.
Τα σύνορα της 4ης ζώνης αποκλιμάκωσης


Σ’ εφαρμογή της συμφωνίας, η τουρκική εισβολή στο Ιντίπ άρχισε με ομοβροντίες πυροβολικού των θέσεων της Αλ Νούσρα (παρακλάδι Αλ Κάϊντα) στις 8 Οκτωβρίου, αλλά σε λιγότερο του εικοσιτετραώρου ορισμένα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι τουρκικές στρατιωτικές μονάδες επισημάνθηκαν στην ΄Ατμα κινούμενες με συνοδεία ανταρτών της Αλ Νούσρα. Οι ντόπιοι ανέφεραν ότι ο τουρκικός στρατός κατευθυνόταν στο Χαλέπι, με την εξήγηση ότι θα διεξαγάγει εκεί συνομιλίες με τους διοικητές των δυνάμεων των τρομοκρατών. Το τηλεοπτικό κανάλι Αλ-Ζισρ, όργανο των αντιπάλων της κυβέρνησης της Συρίας επιβεβαίωσε επίσης αυτή την πληροφορία. Το δελτίο του Αλ-Ζισρ ανέφερε ότι Τουρκικός στρατός και δυνάμεις της Αλ Νούσρα διέσχισαν την ΄Ατμα κατευθυνόμενες στο Χαλέπι.

Και η σχετική εικόνα βίντεο.


Στο Κέντρο Τύπου της Συρίας, στρατιωτικοί ανταποκριτές πλησίον του Ελεύθερου Συριακού Στρατού αναφέρουν ότι η τουρκική στρατιωτική διοίκηση συνήψε συμφωνία με την Αλ Νούσρα για την αποχώρηση των μαχητών της από το Ιντλίμπ στην επαρχία Χάμα. Επίσης μια επίθεση μεγάλης κλίμακας ετοιμάζεται εναντίο των θέσεων του συριακού στρατού σε Μασιάφ και Ας-Σουγκαϊλαμπίγια, βορειοδυτικά της Χάμα.

Πάντως ο συριακός στρατός, με την υποστήριξη των συμμαχικών δυνάμεων, συνεχίζει τώρα την προώθησή του προς το Ιντλίμπ Σφοδρές συγκρούσεις με την Αλ Νούσρα εξελίσσονται κατά μήκος των ορίων Ιντλίμπ και Χάμας. Η Αλ Νούσρα υφίσταται βαριές απώλειες σ’ αυτή την μάχη.

Φυσικά η Τουρκία έχει το δικό της σχέδιο για το πώς να αποκτήσει τον έλεγχο της Βόρειας Συρίας. Παρά την συμφωνία με το Ιράν και τη Ρωσία, η Τουρκία ξαναπήρε την απόφαση να συνεργαστεί με τους τρομοκράτες και να εμποδίσει την επιτυχή προέλαση των συριακών στρατευμάτων προς το Ιντλίμπ.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Nauman Sadiq,* Zero Hedge, Oct.6.2017

Η Τουρκία, που έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, συνεργάζεται από πέρυσι με την Ρωσία στην Συρία, εναντίον των συμφερόντων της Ουάσιγκτον και πρόσφατα υπέγραψε συμφωνία αγοράς του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400.
Παρόμοια, ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Σαλμάν, που πραγματοποίησε μιαν ιστορική επίσκεψη στην Μόσχα, υπέγραψε σειρά συμφωνιών συνεργασίας με την Μόσχα και επίσης εξέφρασε την επιθυμία του να αγοράσει το σύστημα S-400.
΄Ενας άλλος παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, το Πακιστάν, συμφώνησε να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ισχύος 600 μεγαβάτ με την βοήθεια της Ρωσίας, αγόρασε ρωσικά ελικόπτερα και αμυντικό εξοπλισμό και πραγματοποίησε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με τους Ρώσους.
Όλες οι τρεις χώρες υπήρξαν πιστοί σύμμαχοι των ΗΠΑ από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ή για να το θέσουμε ωμότερα, τα πολιτικά κατεστημένα των χωρών αυτών λειτουργούσαν ως ουσιαστικοί πληρεξούσιοι της Ουάσιγκτον στην περιοχή και είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης το 1991.
Για να γίνει αντιληπτή η σημασία των σχέσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Αγκύρας, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ας θυμηθούμε ότι οι ΗΠΑ  εκτελούσαν αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον στόχων στη Συρία από την αεροπορική βάση του Ινσιρλίκ και ότι περί τις πενήντα αμερικανικές βόμβες υδρογόνου Β-61 ήταν αποθηκευμένες εκεί. Η ασφάλειά τους έγινε μάλιστα θέμα ανησυχίας κατά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Ερντογάν, όταν ο διοικητής της βάσης Ινσιρλίκ, στρατηγός Μπεκίρ Ερκάν Βαν, συνελήφθη με άλλους εννέα αξιωματικούς για υποστήριξη του πραξικοπήματος. Απαγορεύτηκε τότε η είσοδος και έξοδος από την βάση, η ηλεκτροδότησή της διακόπηκε και η απειλή ασφαλείας καθορίστηκε στον υψηλότερο βαθμό συναγερμού, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΄Ερικ Σλόσσερ στον Νιου Υόρκερ.
Επίσης, για να εκτιμηθεί η φύση της σχέσης βασικού οργάνου μεταξύ των ΗΠΑ αφ’ ενός και της Σαουδικής Αραβίας και του Πακιστάν αφ’ ετέρου θα πρέπει να μη λησμονείται ότι η Ουάσιγκτον χρησιμοποιούσε τα πετροδολάρια των χωρών του Κόλπου και τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν για να ανατρέφει τζιχαντιστές εναντίον της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης  κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Είναι αδιαφιλονίκητο το γεγονός ότι οι ΗΠΑ συντηρούν ένοπλους αντικαθεστωτικούς, αλλά μόνο για μιαν ορισμένη χρονική περίοδο προκειμένου να πετύχουν συγκεκριμένες πολιτικές επιδιώξεις. Για παράδειγμα: Οι ΗΠΑ δημιούργησαν τους Αφγανούς τζιχαντιστές  εναντίον της Σοβιετικής ΄Ενωσης από το 1979 ως το1988, αλλά μετά την υπογραφή των συμφωνιών της Γενεύης και την μετέπειτα αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν οι ΗΠΑ απέσυραν την υποστήριξή τους στους Αφγανούς  τζιχαντιστές.
Επίσης οι ΗΠΑ υποστήριξαν τους αντάρτες κατά τον εμφύλιο πόλεμο στην Λιβύη και την Συρία, αλλά όταν πέτυχαν τον σκοπό τους να ανατρέψουν το εθνικιστικό καθεστώς Καντάφι στη Λιβύη και να εξασθενίσουν το αντι-ισραηλινό καθεστώς ΄Ασαντ στη Συρία οι ΗΠΑ σταμάτησαν την γενική υποστήριξη των ενόπλων αντιπάλων του καθεστώτος και τελικά κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον μιας μερίδας Σουνιτών, του «Ισλαμικού Κράτους», όταν αυτοί παραβίασαν την εξουσιοδότηση για την Συρία και τόλμησαν να καταλάβουν την Μοσούλη και το Ανμπάρ στο Ιράκ, στις αρχές του 2014.
Οι περιφερειακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή δεν είναι ωστόσο τόσο ραφιναρισμένοι και πεπειραμένοι στην μακιαβελική γεωπολιτική. Με την ψευδαίσθηση ότι οι συμμαχίες και οι εχθρότητες στην διεθνή πολιτική κρατούν για πάντα, οι αυταρχικοί ηγέτης της Μέσης Ανατολής συνεχίζουν να εφαρμόζουν απεριόριστα την ίδια πολιτική που οι ιέρακες της Ουάσιγκτον προγραμμάτισαν για τον χρόνο μέχρι επίτευξης των στρατηγικών τους επιδιώξεων.
Για παράδειγμα, το σύστημα ασφαλείας του Πακιστάν συνέχισε την πολιτική της εκπαίδευσης και του εξοπλισμού τζιχαντιστών του Αφγανιστάν και του Κασμίρ σε όλη την εικοσαετία ’80 και΄90 και μέχρι τον Σεπτέμβριο 2001, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν αποσύρει την υποστήριξή τους σ’ αυτούς.
Παρόμοια, η υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κυβέρνηση της Τουρκίας διέπραξε το ίδια σφάλμα να παρέχει χωρίς διάκριση την υποστήριξή της στους αντικαθεστωτικούς στη Συρία ακόμη και μετά την μερική μεταστροφή της πολιτικής των ΗΠΑ και την κήρυξη πολέμου κατά του «Ισλαμικού Κράτους» τον Αύγουστο του 2014, με σκοπό να εξευμενίσει την διεθνή κοινή γνώμη, όταν οι εικόνες και τα βίντεο με τις αγριότητες των ισλαμιστών τζιχαντιστών πρόβαλαν στα κοινωνικά δίκτυα,
Η τήρηση των προφάσεων, για την συντήρηση της επίφασης Δικαιοσύνης και ηθικής, είναι απαραίτητη στην διεθνή πολιτική και οι Δυτικές Δυνάμεις φροντίζουν  να σέβονται αυτόν τον κανόνα.Τα μεσαιωνικά πελατειακά κράτη της Μέσης Ανατολής δεν διαθέτουν όμως την απαραίτητη πείρα και συχνά συνεχίζουν να εκπαιδεύουν και να εξοπλίζουν τους αντιπάλους των περιφερειακών ανταγωνιστών τους, τακτική που δεν είναι ανεκτή μακροπρόθεσμα σ’ ένα κόσμο όπου η ειρηνοφιλία έχει υιοθετηθεί ως ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της σύγχρονης κοσμοθεωρίας
Σχετικά με την πρόσφατη συνεργασία μεταξύ Μόσχας και Αγκύρας στον συριακό εμφύλιο πόλεμο, η εκπληκτική αυτή εξέλιξη φωτίζει επίσης τις βαθύτερες διαιρέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας στην πολιτική απέναντι της Συρίας.
Μετά την αμερικανική μεταστροφή από την πολιτική της «αλλαγής καθεστώτος» στη Συρία τον Αύγουστο του 2014, όταν το «Ισλαμικό Κράτος» κατέλαβε την Μοσούλη και το Ανμπάρ στο Ιράκ και απειλούσε την πρωτεύουσα Ερμπίλ ενός άλλου πιστού συμμάχου των ΗΠΑ, του Μασούντ Μπαρζανί, στο πλούσιο σε πετρέλαιο Ιρακινό Κουρδιστάν, η Ουάσιγκτον προήγαγε τους Κούρδους σε βασικό όργανο της πολιτικής της στη Συρία και στο Ιράκ.       
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο πόλεμος στη Συρία και στο Ιράκ είναι μια τριμερής σύρραξη μεταξύ Σουνιτών Αράβων, Σιιτών Αράβων και Σουνιτών Κούρδων. Μετά την κήρυξη του πολέμου εναντίον των Σουνιτών του «Ισλαμικού Κράτους», οι ΗΠΑ υποστήριξαν την υπό Σιϊτική ηγεσία κυβέρνηση του Ιράκ, αλλά οι Σιίτες ΄Αραβες του Ιράκ δεν κρίνονται  αξιόπιστοι σύμμαχοι των ΗΠΑ επειδή τελούν υπό την επιρροή του Ιράν.
Κατά συνέπεια στις ΗΠΑ δεν έμενε άλλη επιλογή από το να κάνουν τους Κούρδους το βασικό όργανο της πολιτικής τους στη Συρία και στο Ιράκ όταν οι Σουνίτες Τζιχαντιστές παρέβησαν την δικαιοδοσία τους στη Συρία και επιτέθηκαν σε περιοχές του Ιράκ, από όπου οι ΗΠΑ είχαν αποσύρει τα στρατεύματά τους το 2001.
Οι με αμερικανική υποστήριξη Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, που είναι στα πρόθυρα απελευθέρωσης της Ράκας, πρωτεύουσας του «Ισλαμικού Κράτους», δεν είναι παρά Κούρδοι πολιτοφύλακες, με μια συμβολική παρουσία Αράβων μισθοφόρων για να τους δίνει την εμφάνιση αντιπροσωπευτικού σώματος.
΄Οσον αφορά τους περιφερειακούς παράγοντες στον συριακό εμφύλιο πόλεμο, η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία και τα λοιπά κράτη του Κόλπου μπορεί να μην έχουν σοβαρές επιφυλάξεις γι’ αυτήν την στενή συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ και των Κούρδων στη Συρία και στο Ιράκ, επειδή τα κράτη του Περσικού Κόλπου τείνουν να βλέπουν τις περιφερειακές συγκρούσεις με τον φακό της ιρανικής Σιϊτικής απειλής.
Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, ανησυχεί περισσότερο για τις κουρδικές χωριστικές τάσεις στις νότιο-ανατολικές επαρχίες της παρά για το Σιϊτικό  Ιράν. Και ιδιαίτερα τώρα που οι Κούρδοι πραγματοποίησαν ένα δημοψήφισμα στο Ιράκ, παρά την διεθνή πίεση εναντίον μιας τέτοιας αλόγιστης ενέργειας.
Τελικά, είναι εξαιρετικά απίθανη οποιαδήποτε ριζική  μεταβολή της  καθιερωμένης από την εποχή  του Μουσταφά Κεμάλ πολιτικής του τουρκικού πολιτικού κατεστημένου για  την παροχή ανεπιφύλακτης  υποστήριξης στην πολιτική της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Αλλά μετά την απιστία της Ουάσιγκτον να δώσει την υποστήριξή της στους Κούρδους εναντίον των πληρεξουσίων της Τουρκίας στη Συρία είναι πολύ πιθανό ότι η υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κυβέρνηση της Τουρκίας μπορεί να προσπαθήσει να ισορροπήσει τις σχέσεις της μεταξύ των αντιπάλων της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.
---------------
*Ο Nauman Sadiq είναι νομικός, γεωπολιτικός αναλυτής εστιασμένος στις περιοχές Αφγανιστάν-Πακιστάν και Μέση Ανατολή, στην νέο-αποικιοκρατία και τον πετρο-ιμπεριαλισμό.


Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

«Πρέπει να δοθεί ξανά η (χαμένη) αξιοπρέπεια στους οικονομικά παραγκωνισμένους. Η επιτυχία του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και του Κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία (ΑfD) oφείλεται στην εξέγερση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί τέλεια για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους, αλλά όχι και για τους υπόλοιπους. Εάν συγκρίνουμε τους οικονομικά παραγκωνισμένους (στην Γερμανία) με τους ψηφοφόρους του Ντόναλντ Τραμπ, θα δούμε μεγάλες ομοιότητες», είπε μεταξύ άλλων ο αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Γιόζεφ Στίγκλιτς σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung».

Ειδικά για την Γερμανία επισήμανε ότι «υπάρχει ένας οικονομικά δικαιολογημένος φόβος. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι κερδίζουν ελάχιστα, των οποίων το εισόδημα εδώ και χρόνια παραμένει στάσιμο και είναι πολύ δυστυχισμένοι.

Η οικονομική ανασφάλεια και οι φόβοι δημιουργούν με τη σειρά τους φόβο μπροστά στο ξένο: Γι΄ αυτό και η ξενοφοβία και το μίσος κατά των προσφύγων έχει λάβει τρομερές διαστάσεις. Οι κυβερνήσεις υποτίμησαν πόσο σημαντικός είναι ένας ευπρεπής μισθός για την αξιοπρέπεια των πολιτών. Γι' αυτό είναι αναγκαία μια αλλαγή πολιτικής, ώστε να βοηθηθούν οι οικονομικά παραγκωνισμένοι. Η Γερμανία θα πρέπει να αυξήσει το εισόδημα των πολιτών οι οποίοι κερδίζουν λίγα ή μέτρια. Πρέπει, επομένως, να αυξηθούν οι βασικοί μισθοί, διότι είναι πολύ χαμηλότεροι από εκείνους της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δεν αποτελεί, όμως, πειστική απάντηση στα προβλήματά μας η άνευ όρων αύξησή τους», πρόσθεσε ο Γιόζεφ Στίγκλιτς.

Ο Αμερικανός νομπελίστας τόνισε, επίσης, ότι «μία δυνατότητα για να συμμετάσχουν οι παραγκωνισμένοι στην αναπτυσσόμενη οικονομία είναι ένα επενδυτικό πρόγραμμα στις υποδομές, αφού λεφτά για επενδύσεις υπάρχουν στην Γερμανία, δεδομένου ότι έχει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό της».

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Nicolas Bonnal, Dedefensa org, Reseau International, 7-10-17

H επίσκεψη του βασιλιά Σαλμάν της Αραβίας στη Ρωσία, που ανακοινώθηκε ως σημαντική, αποδεικνύεται  πως όντως ήταν σε υπερθετικό βαθμό, τόσο ως σύμβολο όσο και ως ουσιαστικός παράγων υπολογισμού των νέων σχέσεων επιρροής στην Μέση Ανατολή.
Προτιμούμε πράγματι την χρήση του όρου σχέσεις επιρροής αντί  του κλασσικού « σχέσεις  ισχύος», απλώς για να υπογραμμίσουμε το προφανές ότι η επιρροή σήμερα, όπως και η επικοινωνία, έχουν ένα ρόλο βασικό, στην ουσία αποφασιστικό. Δεν ζούμε πλέον σε μιαν εποχή της γεωπολιτικής αλλά σε μιαν εποχή που χαρακτηρίζουμε ως της «Ψυχοπολιτικής».
Στην περίπτωση της Ρωσίας, η ισχύς ( η ρωσική επέμβαση στη Συρία) δεν ήταν και δεν είναι ένας ευθύς παράγων πίεσης στους διάφορους δρώντες, για να τους κάνει να στραφούν προς την Μόσχα, αλλά ένας έμμεσος παράγων ενίσχυσης της επιρροής, της έλξης που ασκεί η Μόσχα επ’ αυτών. Η σχέση δεν είναι τόσο αυτή του καταναγκασμού, που μια δύναμη ασκεί σε μιαν άλλη (την ισχύ), όσο αυτή της επίδειξης της, στην οποία η άλλη πλευρά είναι ευαίσθητη, (επιρροή).
Από αυτή την άποψη ο Σαουδικός παράγων είναι ακόμη πιο σημαντικός και πιο πειστικός. Δεν είναι η ώρα ούτε ενδιαφέρει να πει κανείς ότι η Σαουδική Αραβία είναι πλέον «σύμμαχος της Μόσχας» και ακόμη λιγότερο  «φίλος της Μόσχας», ιδιαίτερα όταν αυτοί οι προσδιορισμοί έχουν πολύ σχετική αξία στην διπλωματία, πολύ περισσότερο όταν η επιρροή και η επικοινωνία κατέχουν την θέση που έχουν. Αντίθετα, στο επίπεδο του συμβόλου, το οποίο είναι ένα μέτρο εξαιρετικά σημαντικό της επιρροής, σημειώθηκε μια κίνηση θεμελιώδους σημασίας. Η απόδειξη παρουσιάστηκε με τον κατάλογο των συμφωνιών που αφορούν στους εξοπλισμούς. Πρόκειται για τον τομέα-κλειδί  σχέσεων αποκλειστικότητας από το 1945 με τους Αγγλοσάξονες ( ΗΠΑ κυρίως, Βρετανία πολύ λιγότερο - και την Γαλλία πρόσφατα και συμπληρωματικά- αποκλειστικών σχέσεων ασφάλειας της Αραβίας με το Δυτικό στρατόπεδο. Αυτή η αποκλειστικότητα μπήκε υπό αμφισβήτηση δομικά με την ρώσο-σαουδική συμφωνία, που αφορά σημαντικά και δομικής σημασίας συστήματα ( τους πυραύλους εδάφους-αέρος S-400) και τις προοπτικές συνεργασίας (ρωσική υπόσχεση βοήθειας στην ανάπτυξη τεχνολογιών που θα επιτρέψουν στην Σαουδική Αραβία να αποκτήσει μια βιομηχανία όπλων.)
Δεν θα αποδώσουμε ιδιαίτερη άμεση σημασία στα γεγονότα από την πρακτική άποψη, ακόμη και στις προοπτικές, δοθέντος ότι όλα αυτά πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν. Αλλά το σύμβολο είναι σημαντικό σε ότι αφορά το μήνυμα που οι Σαουδάραβες απευθύνουν στις ΗΠΑ και στο Δυτικό στρατόπεδο. Μήνυμα που έχει την σημασία μιας διαπίστωσης γεγονότος επιβεβαιωμένου, όχι απλά πρόβλεψης, ή μέσου πίεσης ή απειλής: «Τελείωσε, δεν είστε πια οι παιδαγωγοί της περιοχής και αυτό θα έχει καθοριστικές συνέπειες για τις σχέσεις μας.»
Φυσικά αυτός ο ίδιος τομέας των εξοπλισμών χρησιμοποιείται στο δημοσίευμα του Zero Hedge της 5ης Οκτωβρίου, που παρατίθεται πιο κάτω, για να καταδείξει τον θρίαμβο της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή στην συμβολική στιγμή της δεύτερης επετείου της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, πειστικά εξ άλλου εξεικονιζόμενου από τις αποφασιστικές επιτυχίες στο μέτωπο. Περιέργως οι Ρώσοι επέδειξαν στην Συρία το αντίθετο αυτού που κηρύσσουν ακούραστα από πενταετίας, ότι η η δύναμη των όπλων δεν μπορεί να είναι το μέσο για την λύση της κρίσης. Βέβαια, η ρωσική επιτυχία που επέφερε την αποφασιστική ανανέωση της ισχύος του συριακού στρατού δεν τερματίζει την σύρραξη, αλλά ήταν το εργαλείο της ριζικής ανατροπής που επιτρέπει να πιστεύουμε στην δυνατότητα μιας ειρήνευσης, της οποίας οι Ρώσοι θα είναι οι απολύτως απαραίτητοι παιδαγωγοί. Το πρακτορείο Zero Hedge συνοψίζει λοιπόν αυτή την νέα πραγματικότητα με αυτή την ειρωνική παρατήρηση:
«Αυτό σημαίνει ότι μετά το Ιράν και την Τουρκία, η ρωσική πολεμική μηχανή επεκτάθηκε προς την Σαουδική Αραβία, η οποία ωστόσο είχε ακόμη παραγγείλει αμερικανικά οπλικά συστήματα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων αυτό το καλοκαίρι.
Θα είναι το Ισραήλ ο επόμενος στον κατάλογο των αγοραστών ρωσικών όπλων;»

Η παρατήρηση είναι ειρωνική αλλά το ερώτημα δεν είναι αβάσιμο. Κατά την γνώμη μας υπάρχει μια πραγματική δυνατότητα ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ισραήλ και στο επίπεδο των εξοπλισμών,  με την δεδομένη πολύπλοκη υφή των σχέσεων των δύο χωρών και την πολιτική της Ρωσίας δυνάμενη να δημιουργήσει μιαν εντελώς νέα κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Εξ άλλου, δεν είναι η στιγμή, πως θα το έλεγε κανείς –κατάλληλη;
Φυσικά, καθώς το ένα εξηγεί το άλλο, η διεύθυνση της αμερικανικής πολιτικής τελεί σε κατάσταση αδυναμίας και κατατεμαχισμού που δύσκολα θα μπορούσε να ανασυνταχθεί και να αντιδράσει. (Φαινόμενο «Ουάσιγκτον- η-τρελή», πίσω από ένα πρόεδρο παραγωγό αταξίας, ενός αστέρα τηλεθεάματος, με την παραστατική διαπίστωση της διευθύντριας του δικτύου Russia Today, Μαργαρίτας Σιμονιάν: «Δεν υπάρχει πλέον μια μοναδική Ουάσιγκτον (κέντρο της αμερικανικής εξουσίας). Υπάρχουν πολυάριθμες μικρές Ουάσιγκτον πού εργάζονται η μια εναντίον των άλλων.»
Είναι αρκετά πιθανό ότι οι ΗΠΑ θα αναγκασθούν να ακολουθήσουν μια περισσότερο αμυντική στάση, προσπαθώντας να διατηρήσουν ότι τους μένει από πιέσεις γραφειοκρατίας και διαφθοράς για να διασώσουν ότι θα τους περιερχόταν ως «μερίδιό τους στην αγορά» της Αραβίας (αντί της αποκλειστικής νομής της). Αλλά οι καιροί πέρασαν από τότε που μπορούσαν να επαναφέρουν έναν δύστροπο σύμμαχο στον «ίσιο δρόμο» της αποκλειστικής προμήθειας αμερικανικού οπλισμού. Το είδαμε αυτό με το τουρκικό πείσμα για την αγορά αυτών των ίδιων S-400, παρά τις τρομερές πιέσεις του ΝΑΤΟ εναντίον αυτής της προμήθειας.
΄Οπερ σημαίνει ότι η επιτυχία του Πούτιν είναι τέτοια ώστε να μπορούμε να μιλάμε για «θρίαμβο». Σε κάθε περίπτωση, η θέση των Ρώσων είναι πρωτότυπη: Δεν πρόκειται καθόλου για κυριαρχία, με μια στάση ενεργητική, αν όχι και επιθετική, με τις τακτικές του καταναγκασμού και την ηγεμονική συμπεριφορά. Η προσοχή εστιάζεται πρωτίστως στα ρωσικά συμφέροντα, με την μοναδική φροντίδα της συμμετοχής στον έλεγχο μιας καταστάσεως την οποία η Ρωσία κρίνει πολύ επικίνδυνη για την περιοχή και κάτ΄ επέκταση για την ίδια, εάν δεν ληφθούν μέτρα αντιμετώπισής της. Αυτή η στάση υπαγορεύει κατά συνέπεια μιαν επέμβαση, η οποία θα πρέπει να γίνει μέσα στα νόμιμα πλαίσια και να μη δημιουργεί την εντύπωση ηγεμονισμού.

Είναι λοιπόν «με την αξία τους» που οι Ρώσοι οικοδόμησαν μέσα σε 3-4 χρόνια μια τεράστια βάση επιρροής, φέρνοντας με το μέρος τους εμπλεκόμενους εξαντλημένους από την αναταραχή που προκαλούν οι ΗΠΑ, το Δυτικό Μπλοκ και το Σύστημα. Ο θρίαμβος του Πούτιν του αξίζει, αλλά είναι κυρίως σύμφωνος με την λογική απέναντι στην κοινωνική προοδευτική  ανισορροπία του Δυτικού Στρατοπέδου.
 Ας ελπίσουμε μονάχα, για το καλό τους, ότι οι Ρώσοι δεν θ’ αλλάξουν στάση, ότι η επιτυχία δεν θα τους κάνει να χάσουν την αίσθηση του μέτρου και αυτό το είδος της φυσικής μετριοφροσύνης που χαρακτηρίζει την διπλωματία τους, κρατώντας την αυστηρά μέσα στο πλαίσιο των κανόνων ενός κόσμου πολυκεντρικού, παράλληλα με μια θαυμαστή σταθερότητα στη δράση.


Ο Νικολά Μπονάλ είναι γνωστός Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος, πτυχιούχος του περίφημου Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και ανωτέρου πτυχίου φιλολογίας.


Mετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Tο ακόλουθο άρθρο, που δημοσίευσε χθες το αμερικανικό Δελτίο Zero Hedge, με την ευκαιρία της τριήμερης, από σήμερα, πρώτης επίσκεψης βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας στη Μόσχα, αναπαράγει δημοσίευμα του οικονομικού πρακτορείου Bloomberg, που μαζί με την Wall Street Journal και τους Financial Times συναποτελούν τα αυθεντικά φερέφωνα του Διεθνούς Καπιταλισμού. Οι διαπιστώσεις του δεν επιδέχονται επομένως αμφισβήτηση –τουλάχιστον από τους οπαδούς του συστήματος.
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ισραηλινοί και οι Τούρκοι, Αιγύπτιοι και οι Ιορδανοί, όλοι παίρνουν τον δρόμο για το  Κρεμλίνο, με την ελπίδα ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο νέος αυθέντης της Μέσης Ανατολής, μπορεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά τους και να λύσει τα προβλήματά τους», γράφει το (οικονομικό πρακτορείο) Μπλούμπεργκ.

Και τώρα και αυτή η Σαουδική Αραβία έρχεται με φιλικά χαμόγελα προς το Κρεμλίνο, με την επίσκεψη του βασιλιά Σαλμάν, του πρώτου μονάρχη του πετρελαιοφόρου βασιλείου που επισκέπτεται την Μόσχα. Στην κορυφή των θεμάτων που θέλει να συζητήσει θα είναι ο έλεγχος του Ιράν, στενού συμμάχου της Ρωσίας, που αντιμετωπίζεται ως θανάσιμος εχθρός από τα αραβικά κράτη του Περσικού Κόλπου.
Μέχρι πρόσφατα -όπως παραδέχεται το Μπλούμπεργκ- η Ουάσιγκτον είχε την αποκλειστικότητα ως προορισμός των προσκυνημάτων τέτοιων ηγετών. Τώρα όμως «η αμερικανική ισχύς στην περιοχή τελεί σε αισθητή υποχώρηση» -φράση αναγνώρισης της επιτυχίας της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, η οποία όχι μόνο κατόρθωσε να συντρίψει την τοπική απειλή του «Ισλαμικού Κράτους», αλλά διατήρησε τον πρόεδρο Μπάσερ Αλ ΄Ασαντ στην εξουσία μετά από χρόνια αμερικανικής επιμονής για την ανατροπή του.
«Μετέβαλε την πραγματικότητα, την ισορροπία δυνάμεων στον χώρο», δήλωσε ο Ντενίς Ρος, πρώην κύριος διαπραγματευτής ειρήνης των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και σύμβουλος προέδρων, από τον πατέρα Μπους ως τον Ομπάμα. « Ο Πούτιν κατόρθωσε να καταστήσει τη Ρωσία παράγοντα στην Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό βλέπετε ένα συνεχές ρεύμα Μεσανατολικών επισκεπτών καθ’ οδόν προς την Μόσχα.»
Είναι επίσης και το χρήμα: Όπως μετέδωσε το ΡΤ, κατά την επίσκεψη του βασιλιά Σαλμάν στην Μόσχα θα ανακοινωθεί η σύσταση κοινού Ρώσο-Σαουδικού ταμείου επενδύσεων στον ενεργειακό τομέα, κατά την δήλωση του Ρώσου υπουργού Ενέργειας Αλεξάντερ Νόβακ στο τηλεοπτικό δίκτυο Ελ Αραμπίγια. Ο Νόβακ ανέφερε ότι η βασική συμφωνία για την δημιουργία αυτού του ταμείου ενός δις δολαρίων έχει ήδη ληφθεί. «Η Ρωσία-είπε- στοχεύει στην ανάπτυξη της συνεργασίας με την Σαουδική Αραβία όχι μόνο στο πλαίσιο του OPEC αλλά και πέραν του καρτέλ». Μεταξύ άλλων, στον ενεργειακό τομέα, στον τομέα του ηλεκτρισμού και στις πηγές ανανεώσιμης ενέργειας. Επιπλέον, Μόσχα και Ριάντ αναμένεται να ανακοινώσουν ένα νέο πρόγραμμα επενδύσεων και βιομηχανικά προγράμματα. Την περασμένη εβδομάδα  ο γενικός διευθυντής του ρωσικού Ταμείου Αμέσων Επενδύσεων (RDIF) Κυρίλ Ντιμιτρίεφ εξήρε την συνεργασία μεταξύ του(RDIF) με την Σαουδαραβική Γενική Αρχή Επενδύσεων (SAGIA) στην κοινή έρευνα επενδυτικών προγραμμάτων στη Ρωσία. Η SAGIA προβλέπεται να εισαγάγει ρωσικές εταιρείες στην Σαουδική αγορά.
Ωστόσο η επιτυχία του Πούτιν θα γεννήσει προβλήματα, αφού  καθώς σωρεύονται τα συγκρουόμενα αιτήματα δεν θα είναι εύκολο να επιστρέψουν όλοι οι επισκέπτες ικανοποιημένοι.» Όσο περισσότερο προσπαθείς να υιοθετήσεις μια πολιτική συνεργασίας με όλους, τόσο ανακαλύπτεις πόσο δύσκολο είναι αυτό το παιχνίδι,» είπε ο Ρος.
Η Μόσχα ήταν μια σημαντική δύναμη στη Μέση Ανατολή κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, εξοπλίζοντας αραβικά κράτη εναντίον του Ισραήλ, αλλά με την κατάρρευση του κομμουνισμού στα τέλη της δεκαετίας του ’80, έσβησε και η επιρροή της Ρωσίας. Όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ, η Ρωσία ήταν θεατής, ανήμπορος να κάνει κάτι περισσότερο από διαμαρτυρίες. Η εικόνα άρχισε να αλλάζει το 2013, όταν ο Ομπάμα αποφάσισε να μην επιτεθεί στον ΄Ασαντ. Δυο χρόνια αργότερα, ο Πούτιν έστειλε στρατό και αεροπλάνα να τον υπερασπίσουν.
Οι περισσότεροι από τους συμμάχους της Αμερικής ήσαν σταθερά στο στρατόπεδο εναντίον του ΄Ασαντ. Απογοητεύτηκαν όταν η αμερικανική στρατιωτική ισχύς δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή του. Η ισχύς και επιρροή της Ρωσίας στην περιοχή ενισχύθηκε «επειδή το επέτρεψε ο Ομπάμα», λέει ο Χαλέντ Μπαταρφί. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αλ Φαϊζάλ της Τζέντας, στη Σαουδική Αραβία. «Δυστυχώς αποσύρθηκαν σε μέγα βαθμό από την Μέση Ανατολή».
Την ίδια άποψη εξέφρασε τον περασμένο μήνα και ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν, που επί χρόνια συνιστούσε αμερικανική δράση εναντίον του ΄Ασαντ. Οι συνομιλίες με τους Αμερικανούς «δεν οδηγούσαν πουθενά», δήλωσε. Και έτσι η Τουρκία              συνεργάζεται τώρα με τη Ρωσία και το Ιράν σ’ ένα σχέδιο για την αποκλιμάκωση της σύγκρουσης. «Επιτυγχάνει αποτελέσματα», δήλωσε ο Ερντογάν
Πριν δυο χρόνια οι εντάσεις με τον Πούτιν απειλούσαν με έκρηξη, όταν οι Τούρκοι κατέρριψαν ρωσικό αεριωθούμενο στα σύνορα της Συρίας. Την περασμένη Παρασκευή, ο Ρώσος Πρόεδρος πέταξε στην ΄Αγκυρα για δείπνο με τον Τούρκο ομόλογο και «φίλο του», ο οποίος έχει συμφωνήσει να αγοράσει ρωσικά πυραυλικά συστήματα S-400, ερεθίζοντας τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
 Στο μεταξύ, σε μια παράδοξη μεταστροφή, οι Σαουδάραβες που χρηματοδοτούσαν τους αντάρτες εναντίον της  κυβέρνησης ΄Ασαντ, όπως και ακραίες ομάδες που είχαν αποσπασθεί από την Αλ Κάϊντα συνεργάζονται με την Ρωσία στο να καλοπιάσουν την αντιπολίτευση να ενωθεί για διαπραγματεύσεις ειρήνευσης, που πιθανότατα θα ισχυροποιήσουν το καθεστώς ΄Ασαντ –ενώ παράλληλα η Σαουδαραβία ήρθε σε ρήξη με το Κατάρ, παλαιότατο σύμμαχό της.
Οι σύμμαχοι της Αμερικής χαροποιήθηκαν με την αλλαγή του Αμερικανού Προέδρου και την σκληρή ρητορική του Τραμπ περί αντιμετώπισης του Ιράν. Μέχρι σήμερα ωστόσο και αυτός παρέμεινε κοντά στην πολιτική των προκατόχων του στη Συρία, επικεντρωμένος στην καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
΄Ετσι, καθώς απομακρύνεται ο στόχος της αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, έχουν μεταβληθεί και οι προτεραιότητες. Οι Σαουδάραβες και άλλα αραβικά κράτη του Περσικού Κόλπου ζητούν από τη Ρωσία να περιορίσει τον ρόλο του Ιράν στη Συρία, όπου οι Εσμπολά και άλλες Σιιτικές πολιτοφυλακές, υποστηριζόμενες από την Τεχεράνη, διέθεσαν δυνάμεις κρούσεως για την επίθεση του ΄Ασαντ.
Ωστόσο γρήγορα θα διαψευσθούν οι όποιες προσδοκίες μπορεί να έχει ο μονάρχης της Σαουδικής Αραβίας, ότι μπορεί να βάλει μια σφήνα ανάμεσα στη Ρωσία και το Ιράν,. Ο Πούτιν δεν θα μεταβάλει την στάση του απέναντι στο Ιράν για να ικανοποιήσει τις σαουδικές επιθυμίες, σύμφωνα με πρόσωπο οικείο στο Κρεμλίνο, που επικαλείται το Μπλούμπεργκ. Και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου, που επισκέφτηκε τη Ρωσία τέσσερεις φορές μέσα σε 18 μήνες, το βρήκε δύσκολο να μεταπείσει τον Ρώσο ηγέτη.
Τον Αύγουστο ο Νετανιάχου είπε στον Πούτιν ότι η αυξανόμενη παρουσία του Ιράν  στη Συρία είναι «απαράδεκτη». Τον Σεπτέμβριο δήλωσε στο CNN ότι ο Ιρανοί επιχειρούν να καταστήσουν τη Συρία αποικία τους, με σκοπό «να μας καταστρέψουν και να καταλάβουν όλη τη Μέση Ανατολή.»
Ωστόσο η Ρωσία απέρριψε το αίτημά του για μιαν ουδέτερη ζώνη ανάσχεσης εντός της Συρίας, που θα κρατούσε τις δυνάμεις του Ιράν και του Εσμπολά σε απόσταση τουλάχιστον 60 χιλιομέτρων από τα σύνορα του Ισραήλ. Ένα πρόσωπο στη Μόσχα, γνώστης του θέματος, είπε ότι η Ρωσία πρόσφερε στο Ισραήλ μια ζώνη αποκλεισμού μόνο πέντε χιλιομέτρων πλάτους.
Απολαμβάνοντας τον νέο ρόλο της ως ισχυρού διαιτητή, η Μόσχα απέρριψε επίσης την πρόταση των ΗΠΑ να γίνει ο ποταμός Ευφράτης η διαχωριστική γραμμή μεταξύ συριακών κυβερνητικών στρατευμάτων και δυνάμεων υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ στην Ανατολική Συρία. Αυτό οδήγησε σε αγώνα δρόμου για την κατάληψη της στρατηγικά σημαντικής και πλούσιας σε πετρέλαια  περιοχής των συνόρων κα τώρα εκδηλώνεται στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο του Ντέϊρ Εζζόρ.
Παράλληλα η Ρωσία πέτυχε να διατηρήσει ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με όλες τις πλευρές, από το Ιράν στη Σαουδική Αραβία και από την Παλαιστινιακή ριζοσπαστική ισλαμική οργάνωση Χαμάς στο Ισραήλ, δήλωσε ο Αϊχάμ Καμέλ , διευθυντής Μέσης Ανατολής Και Βορείου Αφρικής του Eurasia Group.
Eνώ η Ρωσία δεν υποχώρησε στο θέμα της ζώνης ανάσχεσης, παρέχει μια σιωπηρή συγκατάβαση που επιτρέπει στο Ισραήλ να πραγματοποιεί βομβαρδισμούς του Εσμπολά στη Συρία, είπε ο Αντρέϊ  Κορτούνωφ, γενικός διευθυντής του ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, μιας ομάδας ερευνών συσταθείσας από το Κρεμλίνο.
Η Ρωσία μεσολαβεί μαζί με την Αίγυπτο για τον τερματισμό της δεκαετούς ενδο-παλαιστινιακής ρήξης, μεταξύ της Φατάχ στην Δυτική ΄Οχθη και της Χαμάς στη Γάζα. Ο Πούτιν προσκάλεσε τις αντίπαλες κυβερνήσεις της Λιβύης στο Κρεμλίνο, όταν σειρά  ειρηνευτικών αποπειρών από άλλες χώρες είχαν μηδενικό αποτέλεσμα. Η Ρωσία εξελίχθηκε σε μείζονα επενδυτή στο πλούσιο σε πετρέλαια Κουρδιστάν του Ιράκ και ήταν από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που απέφυγε να καταδικάσει το πρόσφατο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία.
Το εκπληκτικότερο είναι ότι, από την οικονομική άποψη, αυτός ο συναγωνισμός για επιρροή μοιάζει δραματικά άνισος. Το ΑΕΠ της Αμερικής είναι 13 φορές του ΑΕΠ της Ρωσίας. Εντούτοις, αυτός δεν είναι πάντοτε ο αποφασιστικός παράγοντας, είπε ο Αλεξάντερ Ζότωφ, Ρώσος πρεσβευτής στη Συρία από το 1989 ως το 1994.Και πρόσθεσε: «Πολλές φορές βλέπεις δυο πυγμάχους να ανεβαίνουν στο ριγκ, ο ένας να είναι γίγας, με φουσκωμένους μυς και ο άλλος να είναι πιο μικρόσωμος, αλλά ευλύγιστος, ταχύς και να έχει καλύτερη τεχνική».
Ενώ η οικονομία είναι περιοριστικός παράγοντας για τη Ρωσία. Ο Πούτιν έχει ένα άλλο πραγματικό πλεονέκτημα έναντι των Αμερικανών προέδρων, κατά τον Πωλ Σαλέμ, αντιπρόεδρο του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής στην Ουάσιγκτον. « Δεν έχει το Κογκρέσο να τον ανησυχεί και ούτε εκλογές που κινδυνεύει να χάσει. Ο Πούτιν είναι εκεί για σχεδόν δυο δεκαετίες. Πολύ χρόνο για την γεωπολιτική. Με «μια πολύ συνεπή ηγεσία και ένα συνεπές μήνυμα», είπε ο Σάλεμ. «Αυτός λέει ότι κάνει  και κάνει ότι λέει.»
Η άνοδος της Ρωσία σημειώθηκε καθώς η αμερικανική ηγεσία έγινε ανήσυχη για την Ασία και το αμερικανικό κοινό κουράστηκε από τους πολέμους της Μέσης Ανατολής –γεγονός που παραδέχθηκαν ο Τραμπ όσο και ο Ομπάμα.
Ασφαλώς, «η Ουάσιγκτον παραμένει η απαραίτητη δύναμη στην Μέση Ανατολή» είπε ο Αϊχάμ Καμέλ. Αλλά η δέσμευσή της στις παραδοσιακές συμμαχίες εξασθενίζει, και αυτό ωθεί τους περιφερειακούς ηγέτης να ποντάρουν σε δύο ταμπλό.

Και όπως καταλήγει το Μπλούμπεργκ: « Το Κρεμλίνο είναι στην σκέψη όλου του κόσμου.»
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)