Search Result For "ΗΠΑ"

Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά ημερομηνία για το ερώτημα ΗΠΑ. Ταξινόμηση κατά συνάφεια Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

από τον Alexandre Lemoine /  reseauinternational 

Το ουκρανικό ζήτημα εξελίσσεται σε μια από τις κύριες πηγές ενόχλησης στις σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους.

Η ΕΕ και το Κίεβο θα παρουσιάσουν το ειρηνευτικό τους σχέδιο στον Τραμπ στις 9 Δεκεμβρίου. Το έγγραφο έχει μειωθεί από 28 σε 20 σημεία, με την αφαίρεση διατάξεων που ήταν απαράδεκτες για το Κίεβο. Αυτές οι διατάξεις αφορούσαν κυρίως εδαφικές παραχωρήσεις, δήλωσε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι μετά τη συνάντησή του με Ευρωπαίους ηγέτες στο Λονδίνο. Σύμφωνα με τον ίδιο, το ζήτημα της ανταλλαγής εδαφών με εγγυήσεις ασφαλείας δεν βρίσκεται στο τραπέζι. Ελπίζει επίσης να επιτευχθεί συμβιβασμός στις διαπραγματεύσεις με την Ουάσινγκτον.

Η συνάντηση του Ζελένσκι με τους Ευρωπαίους ηγέτες στο Λονδίνο επικεντρώθηκε στα αποτελέσματα των ειρηνευτικών συνομιλιών «στο πλαίσιο της αμερικανικής διαμεσολάβησης» και στις εγγυήσεις ασφαλείας. «Η συνάντηση αυτή, στην οποία παρευρέθηκαν ο Ουκρανός Πρόεδρος, ο Βρετανός Πρωθυπουργός, ο Γερμανός Καγκελάριος και ο Πρόεδρος της Γαλλίας, επιβεβαίωσε την ακλόνητη υποστήριξή μας προς την Ουκρανία, καθώς και τη συνεχή δέσμευσή μας για μια ισχυρή και διαρκή ειρήνη στην Ουκρανία», σύμφωνα με ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του Μεγάρου των Ηλυσίων.

Όσο περισσότερο εμπλέκεται η ομάδα του Ντόναλντ Τραμπ στην ειρηνευτική διαδικασία στην Ουκρανία, τόσο πιο σαφής γίνεται ο στόχος των βασικών Ευρωπαίων ηγετών: χωρίς να το δηλώνουν ανοιχτά, στην πραγματικότητα προσπαθούν να εκτροχιάσουν και να σαμποτάρουν τις προσπάθειες διαμεσολάβησης της Ουάσιγκτον. Αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα από την υποκλοπή τηλεφωνικής συνομιλίας μεταξύ Ευρωπαίων ηγετών και του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, η οποία έπεσε στα χέρια του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel και στη συνέχεια δημοσιεύθηκε . Σε αυτή τη συνομιλία, ο Γάλλος πρόεδρος προέτρεψε τους ομολόγους του στην ΕΕ να μην εμπιστεύονται τις δηλώσεις των ΗΠΑ σχετικά με την πρόθεσή τους να επιτύχουν κατάπαυση του πυρός υπό δίκαιους όρους.

Η επείγουσα επίσκεψη του Ουκρανού ηγέτη στο Λονδίνο και στη συνέχεια στις Βρυξέλλες για να συναντηθεί με τους κύριους Ευρωπαίους συμμάχους του Κιέβου λέει πολλά.

Δεδομένου ότι οργανώθηκε από συμμάχους όχι μόνο σε σύγκρουση με τη Μόσχα, όπως συνέβαινε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά τώρα και σε αντίθεση με την κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου, ο Βρετανός πρωθυπουργός, ο Γερμανός καγκελάριος, ο Γάλλος πρόεδρος και οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υποστήριξαν επιδεικτικά τον Ζελένσκι, ο οποίος αρνείται να συμβιβαστεί με την Ουάσιγκτον στο βασικό σημείο του ειρηνευτικού του σχεδίου: την αποχώρηση των ουκρανικών στρατευμάτων από το τμήμα του Ντονμπάς που παραμένει υπό τον έλεγχο του Κιέβου. Δεδομένου ότι αυτό είναι πρακτικά το πιο θεμελιώδες ζήτημα για το Κρεμλίνο, η εφαρμογή ολόκληρου του αμερικανικού σχεδίου σκοντάφτει ακριβώς σε αυτό το σημείο.

Η επιμονή του Κιέβου θα ήταν μάταιη αν οι Ευρωπαίοι δεν είχαν καταστήσει σαφές ότι μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν την Ουκρανία και να διασφαλίσουν τη συνέχιση των στρατιωτικών της επιχειρήσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες σαφώς δεν δείχνουν τέτοια προθυμία.

Η Ευρώπη, από την πλευρά της, το καταδεικνύει αυτό, και όχι με δικά της έξοδα, αλλά μέσω της δήμευσης ρωσικών περιουσιακών στοιχείων που κατέχονται στην ΕΕ, κυρίως από το βελγικό θεματοφύλακα Euroclear.

Η τελική απόφαση για το θέμα αυτό πρόκειται να ληφθεί στις 18 Δεκεμβρίου στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Εάν η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τα κύρια κράτη μέλη της Συμμαχίας καταφέρουν να ξεπεράσουν την αντίσταση των βελγικών αρχών, οι οποίες αντιτίθενται σε ένα τέτοιο μέτρο, αυτό δεν θα σημαίνει μόνο τη συνέχιση της σύγκρουσης, αλλά και μια νέα πρόκληση για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η τύχη των παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων ήταν ακριβώς ένα από τα σημεία που εξετάστηκαν στο αμερικανικό ειρηνευτικό σχέδιο. Η Ουάσιγκτον ήλπιζε να χρησιμοποιήσει την πιθανότητα της (τουλάχιστον μερικής) επιστροφής τους ως μοχλό που θα μπορούσε να προσελκύσει οικονομικά τη Μόσχα. Εάν αυτά τα κεφάλαια κατασχεθούν και μεταφερθούν στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι θα στερήσουν από την κυβέρνηση Τραμπ έναν σημαντικό μοχλό επιρροής, ένα ατού.

Δεδομένων τέτοιων ενεργειών από τους ηγέτες της ΕΕ, ορισμένοι από τους ισχυρισμούς που διατύπωσαν οι συντάκτες της νέας Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ , η οποία δημοσιεύθηκε τις τελευταίες ημέρες, δεν φαίνονται τόσο παράδοξοι. Αναφέρει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες «τρέφουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες» σχετικά με τη σύγκρουση στην Ουκρανία και μια γενικά καυστική αξιολόγηση απευθύνεται στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με τους συντάκτες του εγγράφου, οι ενέργειές του υπονομεύουν την πολιτική ελευθερία και κυριαρχία, καλλιεργούν λογοκρισία, καταστέλλουν την ελευθερία της έκφρασης και της αντιπολίτευσης και οδηγούν σε απώλεια εθνικής ταυτότητας.

Με άλλα λόγια, η αμερικανική κυβέρνηση αμφισβητεί την Ευρωπαϊκή Ένωση στην τρέχουσα μορφή της και ξεκινά μια σκληρή μάχη μαζί της στο ιδεολογικό μέτωπο.

Όσο για το «δεύτερο μέτωπο»: σε αυτόν τον πόλεμο που αυτή τη στιγμή διχάζει τον Δυτικό κόσμο, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το ουκρανικό μέτωπο. Αυτό θα συμβεί εάν το Βερολίνο, το Παρίσι και οι Βρυξέλλες διατηρήσουν την τρέχουσα πορεία τους, τορπιλίζοντας τις ειρηνευτικές προσπάθειες του Τραμπ, πιέζοντας το Κίεβο να συνεχίσει τις εχθροπραξίες και αρνούμενοι κάθε συμβιβασμό.


Πηγή: Continental Observer

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Όπως αναφέρει η εφημερίδα Le Monde, η δημοσιοποιημένη έκθεση Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας θυμίζει περισσότερο πολιτικό μανιφέστο του κινήματος MAGA παρά στρατηγικό έγγραφο. Καταργεί τον μεταπολεμικό διακομματικό κανόνα στην εξωτερική πολιτική και υιοθετεί μια θεώρηση βασισμένη αποκλειστικά σε σχέσεις ισχύος. Οι παραδοσιακές συμμαχίες γίνονται πλέον υπό όρους, εργαλειοποιούνται και μπορεί να αντιστραφούν. Οι κοινές αξίες παραμερίζονται, υπέρ μιας «απόλυτης» ελευθερίας έκφρασης που χρησιμοποιείται ως όπλο στο εξωτερικό, ενώ αγνοείται στο εσωτερικό.

Για τον πόλεμο στην Ουκρανία, το κείμενο ζητά «διαπραγματευτική κατάπαυση του πυρός» και στέλνει μήνυμα χωρίς περιθώρια παρερμηνείας προς τη Μόσχα: οι ΗΠΑ θέλουν να τερματίσουν την αντίληψη περί διεύρυνσης του ΝΑΤΟ — κάτι που de facto κλείνει την πόρτα της Συμμαχίας για το Κίεβο.

Η ευθύνη της Ρωσίας για τον πόλεμο σχεδόν δεν αναφέρεται, ενώ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατηγορούνται ότι «συντηρούν τεχνητά» τη σύγκρουση. Για το Le Monde, το συμπέρασμα είναι σαφές: ο Λευκός Οίκος κλείνει την πόρτα στην εποχή που οι ΗΠΑ λειτουργούσαν ως πυλώνας του διεθνούς συστήματος, των συμμαχιών και του πολυμερούς πλαισίου.

Πλέον, η Ουάσινγκτον απαιτεί απόλυτη ευθυγράμμιση και θα προσφέρει στήριξη μόνο όπου εξυπηρετούνται άμεσα αμερικανικά συμφέροντα. Μια μετατόπιση που ενδέχεται να αναδιαμορφώσει βαθιά τη διατλαντική σχέση — με συνέπειες που θα φανούν γρήγορα, στις επόμενες κρίσιμες πολιτικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη.

Το αμερικανικό τελεσίγραφο

Την ίδια στιγμή, τελεσίγραφο προς την Ευρώπη να αναλάβει, έως το 2027, το μεγαλύτερο μέρος των συμβατικών αμυντικών δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ, από τις υπηρεσίες πληροφοριών έως τα συστήματα πυραυλικής άμυνας, απηύθυναν οι Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters.

Το μήνυμα αυτό μεταφέρθηκε σε Ευρωπαίους διπλωμάτες στην Ουάσιγκτον από αξιωματούχους του Πενταγώνου, με το πρακτορείο να επικαλείται πέντε πηγές που είχαν άμεση γνώση των συζητήσεων. Κατά τη συνάντηση, όπου συμμετείχαν στελέχη του Πενταγώνου αρμόδια για τη νατοϊκή πολιτική και εκπρόσωποι ευρωπαϊκών αποστολών, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι τόνισαν ότι η Ευρώπη δεν έχει σημειώσει την απαιτούμενη πρόοδο στην ενίσχυση της άμυνάς της μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022.


Η προειδοποίηση, όπως αναφέρει το Reuters, ήταν ξεκάθαρη: αν ο στόχος του 2027 δεν επιτευχθεί, η Ουάσιγκτον ενδέχεται να αποχωρήσει από συγκεκριμένους μηχανισμούς αμυντικού συντονισμού της Συμμαχίας. Αμερικανός αξιωματούχος πρόσθεσε ότι ακόμη και στο Κογκρέσο υπάρχει ανησυχία για το μήνυμα που μεταφέρει το Πεντάγωνο στους Ευρωπαίους.

Ωστόσο, το πρακτορείο επισημαίνει ότι οι Αμερικανοί δεν διευκρίνισαν με ποια κριτήρια θα αξιολογηθεί η πρόοδος των Ευρωπαίων. Οι συμβατικές δυνατότητες του ΝΑΤΟ αφορούν μη πυρηνικά μέσα – από στρατεύματα έως εξοπλισμό – όμως παραμένει ασαφές το πώς θα διαπιστωθεί ότι η Ευρώπη έχει αναλάβει τη «μερίδα του λέοντος» της συμμαχικής άμυνας. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που μίλησαν επίσης στο Reuters χαρακτηρίζουν την προθεσμία του 2027 ανέφικτη: η αντικατάσταση κρίσιμων αμερικανικών δυνατοτήτων απαιτεί χρόνο, σημαντικές επενδύσεις και αυξημένη παραγωγική ικανότητα. Επιπλέον, οι καθυστερήσεις στις γραμμές παραγωγής αμυντικών συστημάτων και οι μεγάλες αναμονές για παραδόσεις αμερικανικού υλικού δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τον στόχο.


Τι προσφέρουν οι ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ

Το δημοσίευμα υπογραμμίζει ότι οι ΗΠΑ προσφέρουν στο ΝΑΤΟ δυνατότητες που δεν μπορούν εύκολα να αποκτηθούν αλλού, όπως εξελιγμένα συστήματα πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης (ISR), τα οποία αποδείχθηκαν κρίσιμα στον πόλεμο της Ουκρανίας.



Σε ερώτηση του Reuters, αξιωματούχος του ΝΑΤΟ σημείωσε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη για την ασφάλεια της ηπείρου, χωρίς όμως να σχολιάσει τον χρονικό ορίζοντα του 2027. Υπενθύμισε παράλληλα ότι οι σύμμαχοι αναγνωρίζουν την ανάγκη για περισσότερες επενδύσεις και για μετατόπιση μεγαλύτερου μέρους του βάρους της συμβατικής άμυνας προς την Ευρώπη.

Την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως στόχο την ενίσχυση της αυτόνομης αμυντικής της ικανότητας έως το 2030, καλύπτοντας κενά σε αντιαεροπορική άμυνα, drones, κυβερνοάμυνα και πυρομαχικά – στόχος που, σύμφωνα με το Reuters, θεωρείται επίσης φιλόδοξος.
Το πλάνο Τραμπ

Το πρακτορείο υπενθυμίζει ότι η κυβέρνηση Τραμπ έχει ασκήσει επί χρόνια πίεση στους Ευρωπαίους συμμάχους να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες, αν και η στάση του Αμερικανού προέδρου απέναντι στη Συμμαχία παραμένει συχνά αντιφατική. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2024, ο Τραμπ επέκρινε πολλές φορές τις ευρωπαϊκές χώρες και είχε δηλώσει ότι θα «ενθάρρυνε» τον Βλαντίμιρ Πούτιν να επιτεθεί σε κράτη-μέλη που δεν χρηματοδοτούν επαρκώς την άμυνα. Παρ’ όλα αυτά, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο επαίνεσε τους Ευρωπαίους ηγέτες για την αποδοχή του αμερικανικού σχεδίου αύξησης του στόχου αμυντικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ.

Έκτοτε, όπως σημειώνει το Reuters, ο Τραμπ κινείται ανάμεσα σε μια πιο επιθετική στάση απέναντι στη Ρωσία και σε μια αυξημένη διάθεση για διαπραγματεύσεις με το Κρεμλίνο σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία – διαδικασίες από τις οποίες οι Ευρωπαίοι παραμένουν σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο. Σε πρόσφατη παρέμβασή του, ο Αμερικανός αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Κρίστοφερ Λάντο υπογράμμισε ότι είναι «προφανές» πως οι Ευρωπαίοι πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, προσθέτοντας: «Διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις το λένε εδώ και δεκαετίες· η δική μας το εννοεί πραγματικά».
Πόλεμος από Μασκ

Την ίδια στιγμή, ο Έλον Μασκ επιτέθηκε στην ΕΕ μετά την επιβολή προστίμου ύψους 120 εκατομμυρίων ευρώ στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης X για παραβίαση κανόνων διαφάνειας, προειδοποιώντας ότι η αντίδρασή του θα κατευθυνθεί κατά των κορυφαίων αξιωματούχων που ευθύνονται για την ποινή. Οι δηλώσεις Μασκ έρχονται μια μέρα μετά τις δηλώσεις του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μάρκο Ρούμπιο ότι το πρόστιμο είναι «επίθεση κατά του αμερικανικού λαού»



«Η ΕΕ επέβαλε αυτό το τρελό πρόστιμο όχι μόνο στο X, αλλά και σε εμένα προσωπικά, κάτι που είναι ακόμα πιο παράλογο!» έγραψε ο δισεκατομμυριούχος στην πλατφόρμα X. «Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι η αντίδρασή μας θα πρέπει να στοχεύσει όχι μόνο την ΕΕ, αλλά και τα άτομα που πήραν αυτή την απόφαση εναντίον μου». «Η ΕΕ θα πρέπει να καταργηθεί και η κυριαρχία να επιστραφεί στις επιμέρους χώρες, ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να εκπροσωπούν καλύτερα τους λαούς τους» τόνισε ο Μασκ σε άλλη ανάρτηση.

Την Παρασκευή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέβαλε πρόστιμο ύψους 120 εκατ. ευρώ στην πλατφόρμα «X» για παραβίαση των υποχρεώσεων διαφάνειας που προβλέπει ο Νόμος για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες (DSA). Οι παραβιάσεις περιλαμβάνουν τον παραπλανητικό σχεδιασμό του «μπλε σήματος», την έλλειψη διαφάνειας στις διαφημίσεις και την αποτυχία παροχής πρόσβασης σε δημόσια δεδομένα για ερευνητές.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, η χρήση του «μπλε σήματος» για τους «επαληθευμένους λογαριασμούς» παραπλανά τους χρήστες και οποιοσδήποτε μπορεί να πληρώσει για να αποκτήσει την κατάσταση «επαληθευμένου» χωρίς η εταιρεία να επαληθεύει ουσιαστικά ποιος βρίσκεται πίσω από τον λογαριασμό, καθιστώντας δύσκολο για τους χρήστες να κρίνουν την αυθεντικότητα των λογαριασμών και του περιεχομένου με το οποίο αλληλοεπιδρούν.

«Αυτή η παραπλάνηση εκθέτει τους χρήστες σε απάτες, συμπεριλαμβανομένης της πλαστοπροσωπίας, καθώς και σε άλλες μορφές χειραγώγησης από κακόβουλους παράγοντες» σύμφωνα με την Κομισιόν η οποία διευκρινίζει ότι «παρότι ο Νόμος για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες δεν απαιτεί υποχρεωτική επαλήθευση χρηστών, απαγορεύει ρητά στις πλατφόρμες να ισχυρίζονται ψευδώς ότι ένας χρήστης έχει επαληθευτεί όταν κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί».

Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου της Κομισιόν για τεχνολογικά θέματα Τόμας Ρενιέ «στόχος μας δεν είναι να τιμωρήσουμε τις πλατφόρμες, αλλά να συμμορφωθούν με τους νόμους για τις ψηφιακές υπηρεσίες». Γι’ αυτό και δίνεται περιθώριο 60 εργάσιμων ημέρων στην πλατφόρμα «Χ» να ενημερώσει την Επιτροπή σχετικά με τα συγκεκριμένα μέτρα που σκοπεύει να λάβει για να τερματίσει την παράβαση που αφορά την παραπλανητική χρήση των μπλε σημάτων.


πηγή




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Συνέντευξη στη διευθύντρια του Διαλόγου Γαλλίας-Ρωσίας Ιρίνα Ντιμπουά

Σερζ Βικτόροβιτς  καλημέρα.

Λαβρώφ: Καλημέρα.

Ερ: Σας ευχαριστώ, εκ μέρους των συνδρομητών του Διαλόγου Γαλλίας–Ρωσίας και όλων των ακροατών μας, που βρήκατε χρόνο για εμάς. Ο σημερινός μας διάλογος είναι πολύ σημαντικός για όλους μας, για τους γαλλόφωνους που θα παρακολουθήσουν αυτή τη συνέντευξη σε μια στιγμή όπου οι σχέσεις ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γαλλία επιδεινώνονται. Και στο τέλος της συνέντευξης, σύμφωνα με την παράδοσή μας, έχουμε επιλέξει μια ερώτηση από έναν συνδρομητή. Υπήρξαν πολλές αντιδράσεις. Θα σας μεταφέρω ευχαρίστως όλα τα μηνύματα των τηλεθεατών μας.

Βρισκόμαστε στον Διάλογο Γαλλίας–Ρωσίας. Άρα, για εμάς βεβαίως οι σχέσεις μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας είναι προτεραιότητα. Αν συμφωνείτε, θα ξεκινήσουμε από τα θέματα που συζητιούνται πιο συχνά στα γαλλικά ΜΜΕ εδώ και πολλούς μήνες και, δυστυχώς, πάντα στο πλαίσιο της σύγκρουσης στην Ουκρανία.


Το πρώτο είναι ότι ο ρωσικός στρατός πλήττει σκόπιμα πολιτικούς στόχους στην Ουκρανία. Και το δεύτερο θέμα, πιθανότατα η πιο δημοφιλής δήλωση αυτή τη στιγμή, προέρχεται επίσημα από τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ανακοίνωσε το καλοκαίρι ότι η Ρωσία έχει επιλέξει τη Γαλλία ως εχθρό. Αργότερα, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου επανέλαβε αυτήν την ιδέα, λέγοντας ότι η Ρωσία ετοιμάζεται για έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας με τις χώρες του ΝΑΤΟ σε λίγα χρόνια. Και μόλις πριν από λίγες μέρες, ο νυν αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων απευθύνθηκε στους δημάρχους της Γαλλίας και – θα τον παραθέσω – απευθύνθηκε στους Γάλλους λέγοντας ότι οι Γάλλοι πρέπει να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα παιδιά τους σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία.

Πώς μπορείτε να σχολιάσετε αυτή τη δήλωση; Μήπως αποφεύγετε σκόπιμα να προφέρετε το όνομα του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων της Γαλλίας;

Λαβρόφ: Του στρατηγού Μαντόν. Ναι, έχω ακούσει κι εγώ γι’ αυτό. Άκουσα αυτή τη δήλωση, ότι «πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τη ζωή των παιδιών μας». Μίλησε επίσης για την οικονομία, ότι πρέπει να υποφέρουμε, επειδή δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στη Ρωσία να νικήσει, να κατακτήσει την Ευρώπη. Από πού τους έρχονται όλα αυτά, κανείς δεν ξέρει.

Κατά τη γνώμη μου, ήδη υπάρχει ένα κύμα αγανάκτησης στη Γαλλία για τη διαθεσιμότητά του να θυσιάσει τα παιδιά των συμπολιτών του. Δεν ξέρω από πού βγαίνουν αυτοί οι στρατιωτικοί ηγέτες, σε ποια πανεπιστήμια εκπαιδεύονται, αλλά πιθανότατα θέλουν να παίξουν το παιχνίδι του σημερινού ηγέτη τους, του κ. Μακρόν. Δεν ξέρω από πού αντλεί αυτή τη βεβαιότητα ότι η Ρωσία κήρυξε τη Γαλλία εχθρό. Κατά τη γνώμη μου ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Η Γαλλία εδώ και καιρό αντιμετωπίζει τη Ρωσία με ανειλικρίνεια, ξεκινώντας από τις ίδιες Συμφωνίες του Μινσκ, τις οποίες η Γαλλία – εκπροσωπούμενη από τον προκάτοχο του κ. Μακρόν, τον Φρανσουά Ολάντ – είχε εγγυηθεί με την υπογραφή της, μαζί με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, το 2015, με τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον Πέτρο Ποροσένκο. Κι έπειτα, το 2022, πριν από λίγο περισσότερο από έναν χρόνο, όταν ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει γιατί κανείς δεν τήρησε τις Συμφωνίες του Μινσκ, οι τρεις – Ποροσένκο, Μέρκελ και Ολάντ – παραδέχθηκαν ειλικρινά ότι κανένας από αυτούς δεν σκόπευε να τις εφαρμόσει.

Με ρωτάτε αν είχαμε καταλάβει ότι οι Συμφωνίες του Μινσκ ήταν απλώς ένας συμβιβασμός για κάποιο χρονικό διάστημα; Ξέρετε, ο πρόεδρός μας είναι ένας πολύ ειλικρινής άνθρωπος και μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης είπε κάπου μια φράση, μιλώντας για τις Συμφωνίες του Μινσκ, για τις σχέσεις με τη Δύση και για το ουκρανικό ζήτημα συνολικά. Μιλώντας για τις σχέσεις με τη Δύση, είπε ότι στα αρχικά στάδια των σχέσεων με τη Δύση, εδώ, τη δεκαετία του 2000, είχαμε πολλές ψευδαισθήσεις.

Σταδιακά οι ψευδαισθήσεις μας εξαφανίστηκαν. Αλλά υπήρχαν ελπίδες – πρώτα απ’ όλα η ελπίδα για την ικανότητα διαπραγμάτευσης και, θα το τονίσω ειδικά, η ελπίδα για την εντιμότητα των ευρωπαϊκών μας συνομιλητών, κυρίως των Δυτικοευρωπαίων. Και όλες αυτές οι ελπίδες διαλύθηκαν, δήλωσε ο πρόεδρος Πούτιν τον Φεβρουάριο του 2022. «Δεν θα υπάρξουν ξανά», είπε, «όπως δεν υπήρξαν στις σχέσεις μας με τη Δύση μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022».

Πρόκειται για μια πολύ ισχυρή δήλωση. Υπογραμμίζει, πρώτα απ’ όλα, ότι μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, πριν καταλάβουμε ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να ξεκινήσουμε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση, αυτή η ελπίδα υπήρχε ακόμη και είχε πάρει τη μορφή συγκεκριμένων πρωτοβουλιών. Τον Δεκέμβριο του 2021, σε μια κατάσταση όπου η Δύση διακήρυττε σε όλον τον κόσμο ότι η Ρωσία ετοιμάζει εισβολή και ότι πρέπει να εμποδιστεί, ο Μπιλ Μπερνς, ο τότε διευθυντής της CIA, ήρθε σε εμάς για να μας «προειδοποιήσει».



Εμείς είπαμε με απόλυτη ειλικρίνεια ότι τα καθήκοντά μας συνίστανται, πριν απ’ όλα, στο να εμποδίσουμε τη δημιουργία στρατιωτικών απειλών από το ΝΑΤΟ στα σύνορά μας, μέσω της στρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας και της υπαγωγής της στις δοξασίες του ΝΑΤΟ, οι οποίες ορίζουν ευθέως τη Ρωσία ως αντίπαλο, αν όχι ως εχθρό. Και τον Δεκέμβριο του 2021, προκειμένου να δείξουμε ποια εναλλακτική υπάρχει, εμείς, εξ ονόματος του προέδρου Πούτιν – ο οποίος, μιλώντας εδώ στο ρωσικό ΥΠΕΞ τον Νοέμβριο του 2021, ανέθεσε στις στρατιωτικές και ειδικές υπηρεσίες να προετοιμάσουν σχέδια συμφωνιών Ρωσίας–ΝΑΤΟ και Ρωσίας–ΗΠΑ – ετοιμάσαμε σχέδια συνθηκών που θα εγγυούνταν τη λύση του προβλήματος ασφαλείας, του προβλήματος των απειλών.

Στην ουσία, αυτές οι συνθήκες αποσκοπούσαν στο να κωδικοποιήσουν τις πολιτικές δεσμεύσεις που έχουν υπογράψει πανηγυρικά όλοι οι ευρωπαϊκοί ηγέτες, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, χωρίς εξαίρεση, στο πλαίσιο του ΟΑΣΕ. Οι δεσμεύσεις αυτές υπογράφηκαν το 1999 και επιβεβαιώθηκαν το 2010 στη σύνοδο κορυφής του ΟΑΣΕ στην Αστάνα. Αλλά τίποτα δεν άλλαξε· το ΝΑΤΟ συνέχισε την επέκτασή του. Ζήσαμε πέντε κύματα διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και έρχεται το έκτο.

Και όταν, εξακολουθώντας να ελπίζουμε στην εντιμότητα των εταίρων μας, τους επισημάναμε ότι η υπογραφή τους παραβιάστηκε κατάφωρα από τις πρακτικές τους, μας απάντησαν: «Ξέρετε, αυτή είναι πολιτική και όχι νομικά δεσμευτική υποχρέωση». Πρόκειται για εξεζητημένο κυνισμό.

Εμείς τότε, επί προεδρίας Μεντβέντεφ, είχαμε πει ότι αυτές οι υποχρεώσεις θα έπρεπε να μετατραπούν σε νομικά δεσμευτικές. Το σκέφτηκαν και απάντησαν: «Όχι, νομικές εγγυήσεις ασφαλείας μπορούν να δοθούν μόνο από το ΝΑΤΟ». Δηλαδή, εννοιολογικά, ψυχικά, ήθελαν να διατηρήσουν αυτόν τον «μαγνήτη» – στη μετά–ψυχροπολεμική εποχή, όταν η Σοβιετική Ένωση είχε εξαφανιστεί, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας είχε διαλυθεί, ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει, οι ιδεολογικές διαφορές είχαν εκλείψει – ήθελαν παρ’ όλα αυτά να κρατήσουν αυτό το στήριγμα του ΝΑΤΟ:

«Αν σας πάρουμε στους κόλπους μας, θα σας εγγυηθούμε ασφάλεια. Αλλά βέβαια θα πρέπει να μας υπακούετε».
Και πώς; Υπάρχει μόνο μία συμβουλή: «Επιτεθείτε στη Ρωσία».



Κοιτάξτε τώρα πώς προσπαθούν να πιέσουν τους φίλους και αδελφούς μας, τους Σέρβους, να αναγνωρίσουν κυριολεκτικά την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και να προσχωρήσουν σε όλη τη ρωσοφοβική πολιτική της ΕΕ. Δεν διστάζουν να λένε δημόσια: «Ναι, σας περιμένουμε στην ΕΕ, αλλά ορίστε, το Κοσσυφοπέδιο. Ξεχάστε το. Και ξεχάστε τη φιλία και τους ιστορικούς σας δεσμούς με τους Ρώσους. Ελάτε να συμμετάσχετε σε όλες τις κυρώσεις, σε όλες τις επιθετικές προετοιμασίες για πόλεμο κατά της Ρωσίας».

Είναι μια πολύ ιδιαίτερη ψυχολογία και είναι κυρίως οι Δυτικοευρωπαίοι και οι «νέοι Ευρωπαίοι», όπως οι Πολωνοί και οι Βαλτικές χώρες, που ηγούνται αυτού του «κόμματος».

Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μιλάμε και για «σοβαρές» χώρες. Μιλήσατε για τη Γαλλία. Ο Μακρόν, αν θυμάμαι καλά, έκανε πρόσφατα μια ακόμη δήλωση: ότι η Ρωσία επινόησε αυτόν τον πόλεμο, ότι δεν υπήρχε καμία αιτία, καμία πραγματική απειλή, ότι ήταν μια μυθοπλασία. Και ότι πρόκειται – τον παραθέτω περίπου – «για τους σπασμούς μιας εξουσίας που θρηνεί για την απώλεια του κράτους της, για την απώλεια του αυτοκρατορικού και αποικιοκρατικού της παρελθόντος». Αυτό το λέει ο Γάλλος πρόεδρος.

Φαίνεται ότι η δημοτικότητά του δεν πάει καθόλου καλά. Αναφέρατε τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, κι έχουν επίσης τον υπουργό Άμυνας, τον κ. Πιστόριους. Είπε πως η Ρωσία θα επιτεθεί μέχρι το 2030. Υποθέτω θα μπορούσε να είναι και το 2029 ή ακόμα και το 2028… Σε τι προετοιμάζουν τον λαό τους; Στο ότι αυτό είναι αναπόφευκτο.

Στη Γαλλία, απ’ όσο καταλαβαίνω, όλη η οικονομία επαναπροσανατολίζεται. Υποχρεώνουν τη βιομηχανία των πολιτικών προϊόντων να δουλεύει για το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, για την άμυνα. Διάβασα ότι ακόμη και το σύστημα υγείας τώρα «στρατιωτικοποιείται», ώστε να μπορεί να λειτουργήσει στην πρώτη γραμμή, για να σώζει Γάλλους στρατιώτες.

Αναφέρατε επίσης μια φράση σχετικά με τη «θυσία των παιδιών για την ελευθερία». «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη» – νομίζω η Μαριάν πρέπει να αναποδογυρίζεται σε όλους τους πίνακες όπου είναι ζωγραφισμένη. Είναι βέβαια απίστευτη ιστορία. Αλλά, και πάλι, τίποτε δεν αποδεικνύει ότι η Ρωσία θα επιτεθεί στη Γαλλία.

Πήγαμε δύο φορές στο Παρίσι και, όπως ξέρετε, εμείς τους απελευθερώσαμε. Τους βοηθήσαμε – με τον στρατηγό Ντε Γκωλ και το κίνημα αντίστασης – να απαλλαγούν από την εθνική ντροπή, αφού είχαν παραδώσει όλες τις θέσεις τους στον Χίτλερ και ζούσαν πίνοντας καφέ στο Μονμάρτρη υπό κατοχή.

Και ένα ακόμη σημείο – είναι απλή λογική, που οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να ακούσουν. Χαίρονται όλοι που η Ρωσία δεν «πετυχαίνει τους στόχους της», ότι δήθεν ελέγχει μόλις ένα μικρό ποσοστό της ουκρανικής επικράτειας. Λένε: «Μη φοβάστε, ο ευρωπαϊκός στρατός μας είναι πολύ πιο ισχυρός· οι Ρώσοι δεν θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα, εμείς θα νικήσουμε τη Ρωσία πολύ εύκολα με συμβατικά όπλα· είμαστε πέντε φορές περισσότεροι, τέσσερις φορές περισσότεροι απ’ ό,τι ο πληθυσμός της Ρωσικής Ομοσπονδίας».

Αλλά όλες αυτές οι εκτιμήσεις, που παρουσιάζουν την πρόοδό μας ως «λανθασμένη», ως αντανάκλαση, τάχα, της αναποτελεσματικότητας των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων – τότε πώς γίνεται ταυτόχρονα να μας φοβούνται τόσο; Αν, σύμφωνα με τα δικά τους λόγια, δεν μπορούμε «να πάρουμε τον έλεγχο της Ουκρανίας», πώς αύριο θα βρεθούμε στο Παρίσι; Πού είναι η λογική;

Βλέπετε, υπάρχει πρόβλημα με τους αναλυτές και τους πολιτικούς που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τίμια στον λαό τους τι συμβαίνει. Αυτές οι ελίτ ποντάρουν στον πόλεμο. Έχουν συνδέσει ολόκληρη την πολιτική τους καριέρα με το σύνθημα ότι πρέπει να «προκαλέσουν στρατηγική ήττα στη Ρωσία».



Τώρα θέλουν να μας «πνίξουν» με κυρώσεις. Λένε ήδη ότι η ρωσική οικονομία θα καταρρεύσει, ότι δεν θα αντέξει για πολύ. Όμως, είναι άνθρωποι που έχουν ξεχάσει όλα τα μαθήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και άλλων καταστάσεων, όταν, τις κρίσιμες στιγμές – ώρες, μέρες, χρόνια, όταν χρειαζόταν να προστατεύσουν τη χώρα τους, την εθνική τους αξιοπρέπεια, την ιστορία τους, το μέλλον των παιδιών τους – οι λαοί συσπειρώνονταν όσο ποτέ και έλυναν όλα τα προβλήματα.

Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα στο μέτωπο, στη γραμμή επαφής. Ο πρόεδρος επισκέφθηκε ξανά το αρχηγείο των ενόπλων δυνάμεών μας στο πλαίσιο της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Οι πληροφορίες που μετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης μετά από αυτές τις συσκέψεις μιλούν από μόνες τους.

Αλλά η Ευρώπη, νομίζω, ξέρετε… αυτό το αλαζονικό ύφος που πρεσβεύουν ο Μακρόν, ο Μέρτς, ο Ρούτε και άλλοι, αντικατοπτρίζει στην πραγματικότητα τη σύγχυση. Δεν ξέρουν τι να κάνουν. Αν άλλαζαν απότομα τη ρητορική τους και, ακολουθώντας το παράδειγμα λογικών ηγετών όπως ο Βίκτορ Όρμπαν και ο Ρόμπερτ Φίτσο, δήλωναν ότι «θα πρέπει να μιλήσουμε με τη Ρωσία, να σταματήσουμε το στοίχημα στον πόλεμο», φοβούνται ότι θα χάσουν την εξουσία.

Ερ: Θα ήθελα να υπερασπιστώ κάποιους ειδικούς και αναλυτές που έρχονται στην πλατφόρμα του Διαλόγου Γαλλίας–Ρωσίας. Είναι προφανές ότι αυτοί δεν θέλουν να πολεμήσουν τη Ρωσία. Αντίθετα, εκφράζουν πάντα τα πιο φιλικά αισθήματα. Αν μου επιτρέπετε, θα επιστρέψω στο πρώτο μέρος της ερώτησης. Είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτές οι κατηγορίες είναι διαρκείς, τις ακούμε όλη την ώρα: ότι ο ρωσικός στρατός πλήττει συνειδητά πολιτικούς στόχους.

Θα μπορούσατε να σχολιάσετε σύντομα αυτό το σημείο;

— Λαβρόφ: Δεν έχουμε δει καμία απόδειξη. Αντίθετα, έχουμε δει επανειλημμένα αποδείξεις του αντιθέτου. Και μόλις ένας πύραυλος ή θραύσματα συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας πέσουν πάνω σε πολιτικούς στόχους, το πρώτο πράγμα που σηκώνεται στην Ουκρανία – και αμέσως μετά στις πρωτεύουσες που τρέφουν αυτό το καθεστώς – είναι η κραυγή: «Η Ρωσία είναι απάνθρωπη».

Μόλις χθες, το Συμβούλιο Ασφαλείας συνεδρίασε στη Νέα Υόρκη γι’ αυτό το θέμα. Επαναλαμβάνοντας τα πιο τετριμμένα κλισέ, κανείς δεν απάντησε ποτέ ικανοποιητικά στο αίτημά μας να παρουσιάσουν πραγματικά στοιχεία. Είναι λυπηρό που η Γραμματεία του ΟΗΕ ακολουθεί το παράδειγμα αυτών των ανθρώπων. Μόλις κάποιος κατηγορήσει τη Ρωσία ότι «κάπου κάτι έπεσε πάνω σε ουκρανικές πολιτικές εγκαταστάσεις», αμέσως ο Αντόνιο Γκουτέρες και ο εκπρόσωπός του – ένας Γάλλος, ο κ. Ντουζάριτς – βγαίνουν και λένε: «Καταδικάζουμε απερίφραστα τη χρήση ένοπλης βίας εναντίον πολιτικών στόχων».



Όταν όμως συμβαίνουν κάτι το εντελώς προφανές από την ουκρανική πλευρά – για παράδειγμα, όταν άρχισαν να βομβαρδίζουν, και το κάνουν εδώ και πάνω από έναν χρόνο, περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ από κανέναν, όπως οι περιοχές Μπέλγκοροντ και Κουρσκ, όπου δεν υπάρχει ούτε μία στρατιωτική εγκατάσταση – όπου κατέστρεψαν σπίτια, νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, καταστήματα – τότε ο ίδιος Ντουζάριτς, ο προϊστάμενός του και άλλοι εκπρόσωποι της Γραμματείας του ΟΗΕ, η οποία έχει καταληφθεί πλήρως από τους Δυτικούς, λένε: «Ξέρετε, είμαστε πολύ ανήσυχοι, εξετάζουμε τώρα αυτές τις περιπτώσεις».

Να σας θυμίσω, στην αρχή της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, υπήρξαν ουρλιαχτά για τον σταθμό του Κραματόρσκ. Όταν έπεσε ο πύραυλος, τραυματίστηκαν πολλοί άμαχοι και επλήγησαν υποδομές. Αμέσως μας κατηγόρησαν.

Και μετά, έντιμοι ειδικοί είδαν ότι ο πύραυλος – επρόκειτο, αν δεν κάνω λάθος, για Tochka-U – και η γωνία πτώσης του έδειχναν ξεκάθαρα ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί πυροβόλησαν τον σταθμό αυτόν, τον οποίο μάλιστα ήλεγχαν οι ίδιοι. Μια καθαρή προβοκάτσια για να μας κατηγορήσουν.

Έπειτα ήταν η ιστορία – δεν θυμάμαι ακριβώς την ονομασία της τοποθεσίας – με το μαιευτήριο. Στην αρχή, στη Μαριούπολη, ναι, στη Μαριούπολη, οι γυναίκες που βρίσκονταν εκεί και παρουσιάστηκαν ως «θύματα απάνθρωπης ρωσικής επίθεσης» εξήγησαν πως δεν υπήρξε τίποτε τέτοιο.

Δε μιλώ καν για τη μεγαλύτερη μυθοπλασία, στη Μπούτσα, στις αρχές Απριλίου. Αυτό ήταν τη στιγμή που οι Ουκρανοί διαπραγματευτές στην Κωνσταντινούπολη είχαν φέρει και παραδώσει στους δικούς μας τα βασικά σημεία της διευθέτησης, τα οποία είχαμε αποδεχθεί. Αυτές οι αρχές είχαν μονογραφηθεί, και είχαμε συμφωνήσει όλοι να προετοιμάσουμε μια τελική συμφωνία διευθέτησης.

Και, ως χειρονομία καλής θέλησης, όπως το είπε πολλές φορές ο πρόεδρος Πούτιν, κατόπιν αιτήματος ορισμένων Δυτικών μεσολαβητών, αποσύραμε τα στρατεύματά μας από τα προάστια του Κιέβου, συμπεριλαμβανομένου του προαστίου που ονομάζεται Μπούτσα. Για δύο μέρες δεν υπήρχε ούτε ένας Ρώσος στρατιώτης εκεί. Για δύο μέρες, ο δήμαρχος της Μπούτσα εμφανιζόταν στις οθόνες, λέγοντας: «Οι Ρώσοι έφυγαν, η πόλη μας είναι ελεύθερη».



Και την τρίτη μέρα, ξαφνικά, καταφθάνουν τα συνεργεία του BBC και δείχνουν όχι κάποια υπόγεια, αλλά τον κεντρικό δρόμο, αρκετά φαρδύ – αδύνατον να μην τον δεις – και κατά μήκος αυτού του μεγάλου κεντρικού δρόμου είχαν «τακτοποιήσει» πτώματα, με δεμένα χέρια… και όλα φαίνονταν πολύ «καθαρά» ως προς τα ρούχα, ενώ τον Απρίλιο ο καιρός είναι λασπωμένος. Δεν φαινόταν καθόλου πάνω στα ρούχα αυτών των ανθρώπων.

Αμέσως, κραυγές, κατηγορίες, καταδίκες, νέες δέσμες κυρώσεων. Κανείς δεν απάντησε στην πρότασή μας να γίνει ανεξάρτητη έρευνα.

Και από τότε παλεύουμε, όπως λέμε, «σαν το ψάρι στον πάγο» ζητώντας: «Μιλήστε τουλάχιστον για τη Μπούτσα». Μόλις αφαιρέθηκε ο προπαγανδιστικός αφρός, κανείς δεν θέλει να ακούσει πια γι’ αυτήν, δεν θέλει καν να τη θυμάται.

Κάθε χρόνο, όταν πηγαίνω στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση, το 2022, 2023, 2024 και φέτος, μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, κοιτάζω στα μάτια τον Γενικό Γραμματέα Αντόνιο Γκουτέρες και του λέω: «Μπορούμε, τουλάχιστον, να πάρουμε έναν κατάλογο με τα ονόματα των ανθρώπων των οποίων τα σώματα εμφανίστηκαν στο ρεπορτάζ του BBC ως θύματα θηριωδιών του ρωσικού στρατού;»

Ντρέπομαι γι’ αυτόν. Είναι ένας σεβαστός άνθρωπος. Κι απαντά: «Ξέρετε, έχουμε κάποιους κανόνες· αυτή η υπόθεση ανήκει στο Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Του λέω: «Τους στείλαμε επίσημη επιστολή». Μας απαντούν ότι έχουν κανόνες, ότι δεν μπορούν να αποκαλύψουν εμπιστευτικές πληροφορίες, αν αυτό μπορεί να προκαλέσει ηθική ή άλλη βλάβη στους επιζώντες.

Δεν θα σχολιάσω καν. Είναι απλώς ντροπή για έναν οργανισμό που, όταν το θεωρεί αναγκαίο, δημοσιεύει οποιοδήποτε γεγονός. Αλλά το να κρύβεις τα ονόματα εκείνων που χρησιμοποιήθηκαν προφανώς – των κορμιών τους, που χρησιμοποιήθηκαν ήδη για μια προβοκάτσια – είναι μια μορφή ομολογίας.

Γι’ αυτό και γνωρίζουμε πολύ καλά πώς λειτουργεί η προπαγανδιστική μηχανή της Δύσης, πώς μπορεί να βγάζει στη φόρα αντι–ρωσικές και ρωσοφοβικές «ειδήσεις». Εμείς έχουμε πολύ σαφή θέση για κάθε υπόθεση: αν έχετε αμφιβολίες, φέρτε τους εκπροσώπους του ΟΗΕ, του Ερυθρού Σταυρού, είμαστε έτοιμοι να καθίσουμε, να ακούσουμε τα στοιχεία που μπορείτε να μας παρουσιάσετε, τα στοιχεία που έχετε στη διάθεσή σας.

Μόλις τους το προσφέρουμε αυτό, εξαφανίζονται από το προσκήνιο.



Ερ:  Ας επιστρέψουμε στις τρέχουσες εξελίξεις, αν μου επιτρέπετε. Ξέρετε, στην Ευρώπη και στη Ρωσία υπάρχει η διάχυτη άποψη ότι ο κ. Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας οραματιστής, ένας ειρηνοποιός που μπορεί να πει «όχι» στους παγκοσμιοποιητές και να σταματήσει κάθε πόλεμο.

Αλλά, προς το συμφέρον των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών – και όπως ξέρουμε, οι ΗΠΑ ακολουθούν πάντα τα εθνικά τους συμφέροντα – υπήρχε πάντα η επιδίωξη να κοπεί η Ρωσία από την Ευρώπη. Τώρα όλα τα ΜΜΕ λένε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ παρουσιάζει το νέο του ειρηνευτικό σχέδιο, 28 σημεία, και ότι ο Βλαντίμιρ Ζελένσκι φαίνεται μάλιστα να συμφωνεί. Τι μπορείτε να πείτε γι’ αυτό;

Λαβρόφ: Είναι πολύ συγκεχυμένο. Στην αρχή, ο Ζελένσκι λέει στην Κωνσταντινούπολη ότι είναι έτοιμος να συζητήσει αυτό το σχέδιο, να συμφωνήσει σε μια αποδεκτή διατύπωση. Μετά, οι εκπρόσωποί του δηλώνουν – συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων σε διεθνείς οργανισμούς στη Νέα Υόρκη, νομίζω μια αναπληρώτρια πρέσβης – ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται. Είναι δύσκολο για μένα να σχολιάσω αυτές τις εικασίες.

Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη: μια διπλωματική διευθέτηση είναι προτιμότερη. Πιστεύαμε – σχεδόν ήμασταν βέβαιοι – ότι μετά τη σύνοδο στην Αλάσκα, κατόπιν άμεσης εντολής του Ντόναλντ Τραμπ, ο Βίτκοφ έφερε στη συνάντηση με τον Πούτιν συγκεκριμένες παραμέτρους διευθέτησης, οι οποίες λάμβαναν υπόψη τις βασικές μας προσεγγίσεις, ιδιαίτερα την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι βαθύτερες αιτίες αυτής της σύγκρουσης.

Οι βαθύτερες αιτίες είναι, όπως όλοι γνωρίζουν όσοι έχουν μελετήσει την ιστορία αυτού του δράματος, η προσπάθεια της Δύσης να εντάξει την Ουκρανία στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, να δημιουργήσει στρατιωτικές απειλές κατά της Ρωσίας στα σύνορά της – παρά και ενάντια σε όλες τις υποσχέσεις που δόθηκαν στη Σοβιετική Ένωση και παρά τις συμφωνίες που είχαν ήδη συναφθεί με τη Ρωσική Ομοσπονδία στην Ευρώπη, στο πλαίσιο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη: την αρχή της αδιαίρετης ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία καμία χώρα και καμία οργάνωση στην Ευρώπη δεν μπορεί να ενισχύει την ασφάλειά της εις βάρος της ασφάλειας των άλλων. Αυτό έχει καταγραφεί στο ανώτατο επίπεδο. Το ΝΑΤΟ έκανε ακριβώς το αντίθετο.

Και η δεύτερη βαθιά αιτία είναι η πολιτική, επισήμως εγγεγραμμένη στον νόμο του καθεστώτος του Κιέβου – ενός ναζιστικού καθεστώτος, που η Δύση έφερε στην εξουσία τον Φεβρουάριο του 2014 με ένα αιματηρό, αντισυνταγματικό πραξικόπημα – μια πολιτική που αποσκοπεί στην εξόντωση οτιδήποτε ρωσικού. Ο Ζελένσκι, πολύ πριν από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, συμβούλευε ευθέως τους ρωσόφωνους – τους ανθρώπους που αισθάνονταν μέρος της ρωσικής κουλτούρας, αν και ήταν Ουκρανοί πολίτες – να πάνε στη Ρωσία. Ήταν άμεση έκκληση, άμεση «σύσταση». Στο Ντονμπάς και τη Νοβορωσία, συνολικά, ακολούθησαν την «συμβουλή» του.

Όσο για την αρχική πλευρά της ερώτησής σας, για το πώς αντιμετωπίζουν τώρα οι Αμερικανοί – η κυβέρνηση Τραμπ – την Ευρώπη και γενικά ό,τι συμβαίνει στον κόσμο: οι αποτιμήσεις αυτής της κυβέρνησης είναι αντιφατικές. Πρώτα απ’ όλα, διότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήρθε στην εξουσία με το σύνθημα MAGA: «Make America Great Again» – «Να ξανακάνουμε την Αμερική μεγάλη».

Κατηγορούσε τον Μπάιντεν για ιδεολογική παρέμβαση σε όλες τις διεθνείς διεργασίες, για επιβολή νεο–φιλελεύθερων προσεγγίσεων και την καλλιέργεια νεο–φιλελεύθερων ελίτ. Και διαβεβαίωνε ότι οι ΗΠΑ, επί των ημερών του, δεν θα έκαναν τέτοια πράγματα· ότι θα έκαναν ό,τι τις συμφέρει, όπως είπατε κι εσείς, ό,τι είναι προς το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ. Στην πράξη, χρησιμοποιήθηκαν απλώς άλλες μέθοδοι, χωρίς ιδεολογικό περιτύλιγμα.

Έκλεισαν την USAID, άλλους μηχανισμούς ιδεολογικής πίεσης σε όλες τις ηπείρους, στενά συνδεδεμένους με την πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος. Αλλά ο στόχος – να επιβάλλουν τη βούλησή τους σε όλους – διατηρήθηκε. Ίσως μάλιστα έγινε πιο γυμνός, όταν αφαιρέθηκε το ιδεολογικό κέλυφος.

Αυτή είναι η βάση μιας προσέγγισης που μπορεί να περιγραφεί ως εξής: «Η Αμερική πρέπει να είναι πρώτη παντού και όλοι πρέπει να ακούν την Αμερική». Αυτή η προσέγγιση εφαρμόζεται όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλους. Είναι άλλο θέμα ότι η Ευρώπη εξαρτάται περισσότερο από τις ΗΠΑ ως προς την ασφάλεια και ως προς τις προοπτικές της εξωτερικής της πολιτικής.



Ας μιλήσουμε για την πολιτική της Ευρώπης απέναντι στην Ουκρανία. Κανείς δεν την ακούει, γιατί οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν παίξει όλο τους το χαρτί πάνω στην πεποίθηση ότι θα καταφέρουν να προκαλέσουν «στρατηγική ήττα» στη Ρωσία με τα χέρια του ναζιστικού καθεστώτος στο Κίεβο. Απέρριψαν ακόμη και την πιθανότητα διαπραγματεύσεων. Ο Μπόρις Τζόνσον, τον Απρίλιο του 2022, απαγόρευσε απλώς στον Ζελένσκι να υπογράψει το έγγραφο που είχε ήδη μονογραφηθεί – ένα έγγραφο που βασιζόταν στις αρχές διευθέτησης που είχαν προτείνει οι ίδιοι οι Ουκρανοί. Αυτός είναι ο ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας. Έτσι εκδηλώθηκε. Οι Βρετανοί αρέσκονται να χειραγωγούν την Ευρώπη, όπως και οι Αμερικανοί.

Το γεγονός ότι όλη αυτή η διαδικασία των κυρώσεων – η οποία, σημειωτέον, δεν ξεκίνησε από τον Ντόναλντ Τραμπ, αν και κι εκείνος είχε επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία για τα ουκρανικά ζητήματα, ή με πρόσχημα τα ουκρανικά ζητήματα, στην πρώτη του θητεία – κλιμακώθηκε μαζικά επί Μπάιντεν, με τους Ευρωπαίους να προηγούνται σε ζήλο από όλους. Στο μεταξύ εμφανίστηκαν τελωνειακοί δασμοί, νέοι φόροι, και το γεγονός ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι πια πραγματικά «παγκοσμιοποιημένη», διότι όλες οι αρχές και οι κανόνες της παγκοσμιοποίησης – που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επέβαλαν επί δεκαετίες μέσα από διεθνείς θεσμούς, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου – καμία από αυτές τις δομές δεν εκπληρώνει πια τη λειτουργία της.

Οι βασικές αρχές τους, πάνω στις οποίες, θεωρητικά, στηρίζονται, έχουν εδώ και καιρό παραβιαστεί. Η σύνθεση των διοικητικών οργάνων, η κατανομή των ψήφων, δεν αντανακλούν καθόλου την πραγματική κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία, την πραγματική ισορροπία δυνάμεων. Οι αρχές του θεμιτού ανταγωνισμού, οι «μηχανισμοί της αγοράς» για να αναδεικνύεται «ο καλύτερος», το απαραβίαστο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας – όλα έχουν πεταχτεί στο καλάθι.

Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, όταν το δολάριο έπαψε να είναι συνδεδεμένο με τον χρυσό – επί Νίξον – και όταν οι Αμερικανοί έλεγαν: «Μη φοβάστε, το δολάριο είναι το πιο αξιόπιστο νόμισμα, δεν ανήκει στις ΗΠΑ, είναι κτήμα όλης της ανθρωπότητας. Το δολάριο ανήκει στην ανθρωπότητα, υπηρετεί τα συμφέροντα όλων και πάντα θα είναι έτσι». Αυτό ανήκει στο παρελθόν. Μπήκαμε σε άλλη εποχή.

Σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης που πλησιάζει το χάος στο διεθνές εμπόριο και στις διεθνείς επενδύσεις. Και δεν είναι ότι οι ενέργειες των ΗΠΑ στοχεύουν αποκλειστικά στο να υποτάξουν την Ευρώπη. Στόχος είναι να αποκομίζουν κέρδος παντού, σε κάθε συνθήκη και πάντα με όφελος.



Όσο για τους οκτώ πολέμους που ο Ντόναλντ Τραμπ λέει ότι σταμάτησε – εκτιμούμε ειλικρινά την επιθυμία του να μη ξεκινά πολέμους, όπως έκαναν πολλοί προκάτοχοί του, αλλά να τους διακόπτει – όλοι αυτοί οι οκτώ πόλεμοι στην πραγματικότητα απλώς πάγωσαν για κάποιο διάστημα. Υπήρξαν εκεχειρίες στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα σε Πακιστάν και Αφγανιστάν, ανάμεσα σε Καμπότζη και Ταϊλάνδη, στη ΛΔ Κονγκό, στη Ρουάντα. Ναι, υπήρχαν παύσεις πυρός σχεδόν παντού. Αλλά αυτές οι πρωτοβουλίες δεν αντιμετώπισαν τις βαθύτερες αιτίες.

Τώρα, τα προβλήματα στα σύνορα Καμπότζης–Ταϊλάνδης, Πακιστάν–Αφγανιστάν έχουν ξαναρχίσει και, για να το πω ήπια, η κατάσταση στο παλαιστινο–ισραηλινό μέτωπο καθόλου δεν είναι «ρόδινη».

Επομένως, η επιθυμία να σταματήσει κανείς αμέσως την αιματοχυσία αξίζει κάθε ενθάρρυνση. Αλλά για μακροπρόθεσμη διευθέτηση χρειάζονται πολύ πιο επίμονες και επίπονες πρωτοβουλίες.

Ερ: Μιλάτε για προπαγάνδα. Η σημερινή μας συνέντευξη, επίσης, θα ενταχθεί στο πλαίσιο της προπαγάνδας. Στη Γαλλία, εδώ και πολλούς μήνες, όπως επαναλαμβάνω, τα ΜΜΕ λένε ότι η Ρωσία εξαπολύει κυβερνοεπιθέσεις κατά των δυτικών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Εμφανίζονται πολλά εναλλακτικά sites. Εσείς επικοινωνείτε συχνά με δημοσιογράφους από όλον τον κόσμο. Βλέπουμε ότι για τα μικρά μέσα ενημέρωσης είναι πολύ δύσκολο να «τρυπήσουν» σε αυτήν την αγορά.

Αυτός η «πόλεμος της πληροφορίας» είναι ένα είδος παγκόσμιου πολέμου. Ποιος κυριαρχεί σε αυτόν τον πόλεμο; Ποιος θα νικήσει; Όχι, ποιος κυριαρχεί τώρα; Ποιος θα κερδίσει αν το ξέρετε;

Λαβρόφ: Ανάλογα με το τι εννοούμε με τη λέξη «κυριαρχία». Αν μιλάμε ποσοτικά, καθαρά αριθμητικά, τότε προφανώς τα παγκόσμια δίκτυα είναι γεμάτα από έναν τεράστιο αριθμό μέσων ενημέρωσης που έχουν δημιουργηθεί στις ΗΠΑ, στη Βρετανία με αμερικανικά και βρετανικά χρήματα, στην Ευρώπη με ευρωπαϊκά χρήματα και δίκτυα παραρτημάτων στο εξωτερικό. Ποσοτικά είναι πολύ δύσκολο να γίνει σύγκριση.

Αλλά το γεγονός ότι μέσα όπως το RT και το Sputnik κατέχουν τις πιο προωθημένες θέσεις ως προς την επισκεψιμότητα δείχνει ότι υπάρχει και άλλος δείκτης, άλλο κριτήριο: το κατά πόσο ο χρήστης εμπιστεύεται την πηγή. Και σε αυτό το επίπεδο, το RT και το Sputnik έχουν πολύ σοβαρή φήμη.



Δεν τους αρέσει αυτό, γιατί λένε την αλήθεια. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον πόλεμο που η Δύση έχει εξαπολύσει εναντίον μας διά μέσου του ουκρανικού καθεστώτος, οργανώνοντας πραξικόπημα, τροφοδοτώντας την αντιπολίτευση πριν από το πραξικόπημα, όπως η Βικτόρια Νούλαντ, που υπενθύμιζε ότι επένδυσαν 5 δισεκατομμύρια δολάρια στην προετοιμασία αυτού του πραξικοπήματος.

Θυμάμαι, νομίζω το 2019, ο Πούτιν και ο Μακρόν συναντήθηκαν στο Μπρεγκανσόν, στη θερινή προεδρική κατοικία, και είχαν εκτενείς συνομιλίες, δείπνο, ανεπίσημες συζητήσεις ανάμεσα σε υπουργούς και προέδρους. Εκεί τέθηκε το ερώτημα γιατί το RT και το Sputnik στερήθηκαν τη διαπίστευσή τους στο Ελιζέ.

Οι Γάλλοι συνομιλητές μας δεν το σχολίασαν λεπτομερώς εκείνη την ώρα. Αλλά μετά, σε συνέντευξη Τύπου στο Παρίσι, μετά τη σύνοδο του Μπρεγκανσόν, ρώτησαν τον εκπρόσωπο του Μακρόν γιατί το RT και το Sputnik είχαν αποκλειστεί από την αρχή. Η απάντηση ήταν πολύ απλή: «Επειδή δεν είναι ΜΜΕ, είναι όργανα προπαγάνδας».

Πρόσφατα, διοργανώθηκε μια «Ημέρα κατά της παρενόχλησης των δημοσιογράφων», διεθνής ημέρα κατά της ατιμωρησίας για εγκλήματα κατά δημοσιογράφων. Και η περιβόητη Κάγια Κάλλας, εξ ονόματος της ΕΕ, έκανε μια μεγαλόστομη δήλωση: ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι θεμέλιο της ΕΕ κ.τ.λ. Νομίζω ότι όσοι παρακολουθούν τις ενέργειες της ΕΕ στον τομέα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας του Τύπου γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό είναι ψέμα.

Το RT και το Sputnik στη Γαλλία είναι παραδείγματα που θέλω να υπογραμμίσω ξανά. Η υπόθεσή τους προηγείται κατά πολύ της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Και μετά την έναρξη της επιχείρησης, όπως λένε, έκαναν τα πάντα για να εμποδίσουν τα μέσα μας να φτάνουν στο ευρύ κοινό.

Άρα, όπως λένε, «δεν μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα». Στην περίπτωσή μας, η ποιότητα των ανταποκριτών και δημοσιογράφων μας και ο επαγγελματισμός τους. Και οι δυτικοί δημοσιογράφοι που εργάζονται στο RT και στο Sputnik δεν το κάνουν γιατί «θέλουν η Ρωσία να είναι η πρώτη» ή επειδή πληρώνονται καλά, αλλά γιατί είναι επαγγελματίες και ντρέπονται όταν, ως επαγγελματίες, είναι υποχρεωμένοι στα δικά τους μέσα να λένε ψέματα από την οθόνη.



Ερ: Θυμηθήκατε τη συνάντηση Μακρόν–Πούτιν το 2019. Ο Διάλογος Γαλλίας–Ρωσίας ιδρύθηκε πριν από 20 χρόνια. Πέρυσι γιορτάσαμε την 20ή επέτειό μας. Η πλατφόρμα μας δημιουργήθηκε από τον κ. Σιράκ και τον κ. Πούτιν. Τότε έδωσε ώθηση στις διμερείς σχέσεις. Οι Γάλλοι που μας παρακολουθούν και ενδιαφέρονται για ό,τι συμβαίνει έχουν ως τελευταία ανάμνηση αυτής της σχέσης το μακρύ τραπέζι ανάμεσα στον Μακρόν και τον Πούτιν, λίγο πριν από τα θλιβερά γεγονότα. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό το τραπέζι για κάποιο διάστημα.

Δεν θα επιστρέψουμε ποτέ σε μια «κανονική» σχέση;
Ένα μακρύ τραπέζι, γεμάτο φαγητό;

Λαβρόφ: Όχι, ήταν άδειο. Αλλά αυτό ήταν μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.

Όχι, ήταν πριν.

Λαβρόφ: Πριν, βέβαια. Αλλά, δυστυχώς, ήταν η τελευταία φορά.

Ήταν στο απόγειο της πανδημίας. Ξέρετε, δεν είναι πως δυσκολεύομαι να σχολιάσω – δεν θέλω καν να το σχολιάσω. Μας λένε συνεχώς ότι εμείς «προδώσαμε» κάποιες ευρωπαϊκές αξίες. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι εκείνοι που πρόδωσαν τις δικές τους αξίες, όλα όσα έχουν καταγραφεί στον ίδιο τον ΟΑΣΕ.

Παρεμπιπτόντως, ο Χάρτης των Παρισίων του 1990 για μια Νέα Ευρώπη, τον οποίο εμείς εξακολουθούμε να λαμβάνουμε υπόψη στις ενέργειές μας, θεωρώντας τον επίκαιρο, θεωρώντας τις τότε συμφωνημένες αρχές δίκαιες – με έμφαση στην ισότιμη, κοινή εργασία – έχει αγνοηθεί πλήρως από τους υπόλοιπους εταίρους στη σύνοδο εκείνη, από τους Γάλλους και πολλούς άλλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης. Στο τέλος της ύπαρξής της, η Σοβιετική Ένωση, εξαντλημένη, όλοι προσπαθούσαν να κολακέψουν τον Γκορμπατσόφ και να προετοιμάσουν το μέλλον. Κάποιοι ίσως σκέφτηκαν ότι η ΕΣΣΔ θα καταρρεύσει και ότι ακόμη και η Ρωσία θα μικρύνει.

Και στο Παρίσι υιοθετήθηκε, μεταξύ άλλων, ένα υψηλού επιπέδου έγγραφο του ΟΑΣΕ για την πρόσβαση στην πληροφορία, όπου διατυπωνόταν κατηγορηματικά ότι κάθε κράτος–μέλος του ΟΑΣΕ υποχρεούται να διασφαλίζει την ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία, ανεξάρτητα από το αν οι πηγές βρίσκονται εντός ή εκτός του κράτους αυτού. Δεν μπορεί να υπάρχουν περιορισμοί.

Δεν τρέφω, λοιπόν, καμιά αυταπάτη για τους ανθρώπους που διευθύνουν τώρα τη Δύση. Με εξαίρεση, όπως είπα, τον Βίκτορ Όρμπαν, τον Φίτσο. Τώρα, στην Τσεχία, ανέλαβε πρωθυπουργός ο Μπάμπις. Πρόκειται για ανθρώπους πραγματιστές. Δεν είναι «φιλορώσοι», είναι φιλο–ούγγροι, φιλο–σλοβάκοι, φιλο–τσέχοι. Σκέφτονται τους πολίτες τους. Δεν θέλουν να καλέσουν τους πολίτες τους να θυσιάσουν τα παιδιά τους για να υποστηρίξουν το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου.



Κι όταν ο πρώην συνάδελφός μου, ο Αλεξάντερ Στουμπ, ήταν υπουργός Εξωτερικών στη Φινλανδία, έγινε πρόεδρος και, έχοντας παίξει γκολφ με τον Ντόναλντ Τραμπ, τώρα αυτοτοποθετείται ως ειδικός «σε όλα» και εκφράζεται ανοιχτά σε ρωσοφοβικό τόνο. Βλέπετε, μετά από δεκαετίες ουδετερότητας της Φινλανδίας, δεν ξερίζωσαν τα μικρόβια που έχουν τις ρίζες τους στο ναζιστικό παρελθόν του φινλανδικού κράτους, όταν μαζί με τον Χίτλερ επιτέθηκαν στη Σοβιετική Ένωση, οργάνωσαν τον αποκλεισμό του Λένινγκραντ, πήραν μέρος σε θηριωδίες, σε εθνοκάθαρση.

Συχνά επισκεπτόμουν παραμεθόριες πόλεις στη Φινλανδία, όπου γίνονταν συνεδριάσεις του Αρκτικού Συμβουλίου. Οι κάτοικοι των παραμεθόριων περιοχών δεν χρειάζονταν βίζα, μπορούσαν να πηγαίνουν ο ένας στη χώρα του άλλου, να οργανώνουν φεστιβάλ κινηματογράφου, τραγουδιού, χορού, οικογενειακές επισκέψεις, όπως λέμε. Και όλα αυτά ακυρώθηκαν μέσα σε μία νύχτα.

Δεν μιλώ καν για τις οικονομικές ζημιές· μιλώ για τις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν έκλεισαν τα σύνορα, όταν τα γέμισαν με υποδομές του ΝΑΤΟ, όταν η ρωσοφοβική ιδεολογία άρχισε να υπαγορεύει ότι δήθεν «κλέψαμε κάτι από τη Φινλανδία», ότι το «εθνικιστικό καθεστώς» λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αρνήθηκε να λάβει υπόψη τα νόμιμα συμφέροντα ασφάλειας της Ρωσίας – όταν ήταν δυνατόν να φτάσει κανείς στο Λένινγκραντ σε μια μέρα, με μια στρατιωτική μονάδα.

Όλα αυτά επανέρχονται τώρα στον λόγο του Αλεξάντερ Στουμπ. Είναι ο «γενετικός κώδικας», η ιστορική μνήμη ότι «πρέπει πάντα να κρατάμε τη Ρωσία υπό έλεγχο». Πώς το φαντάζεται; Δεν ξέρω.



Κι όμως, ακόμη και πρόσφατα είπε ότι «κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε με τη Ρωσία». Υπάρχουν στιγμές διαύγειας. Αλλά όταν αυτοί θα είναι έτοιμοι να μιλήσουν, εμείς θα σκεφτούμε για τι ακριβώς. Ας μας πουν. Αν βασίζονται στο «είμαστε έτοιμοι να καθίσουμε με τη Ρωσία στο τραπέζι», εμείς θα τρέξουμε; Καθόλου. Θέλουμε να ξέρουμε με τι προτίθενται να έρθουν σε επαφή – και μετά θα αποφασίσουμε.

Ερ: Υπάρχουν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία. Υπάρχει ένα παράδοξο: μόλις είπατε ότι το μέτωπο κινείται, ότι η Ρωσία κυριαρχεί. Ορισμένα αποτελέσματα είναι πολύ δύσκολο να κρυφτούν. Όμως, για τις μεγάλες δυτικές χώρες – τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο – είναι σαν αυτά τα αποτελέσματα να μην υπάρχουν.

Τη Δευτέρα αυτής της εβδομάδας, ο κ. Ζελένσκι πήγε για ένατη φορά στο Παρίσι. Μαζί με τον Εμανουέλ Μακρόν υπέγραψαν επιστολή προθέσεων για τη μελλοντική αγορά εκατό αεροσκαφών Rafale. Ποιος θα πληρώσει αυτή την παραγγελία; Αυτό μάλλον είναι ερώτημα για τους Γάλλους φορολογούμενους. Η δική μου ερώτηση είναι: ποια είναι η στρατηγική της Γαλλίας από την αρχή; Το ίδιο ισχύει και για τη Βρετανία και τη Γερμανία. «Δίνουμε χρήματα στην Ουκρανία, πιστεύουμε στη νίκη της Ουκρανίας…».

Δεν μπορώ να σχολιάσω αυτή την κατάσταση από τη σκοπιά της κοινής λογικής. Εκατό Rafale, έτσι δεν είναι;

Μέχρι εκατό.



Λαβρώφ: Μέχρι εκατό. Ο Κιρ Στάρμερ και ο Ζελένσκι υπέγραψαν συμβόλαιο για εκατό χρόνια. Τους αρέσει ο αριθμός 100. Πρόσφατα «εξαφανίστηκαν» κι εκατό εκατομμύρια – έγινε μόλις γνωστό ότι επιπλέον 100 εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν για μίζες σε διεφθαρμένους αξιωματούχους. Ίσως κάποιοι από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών ή από τις χώρες που διοχετεύουν χρήματα στην Ουκρανία, εξηγώντας στους φορολογουμένους τους ότι «πρέπει να υποφέρουν». Είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν ωφελούμενοι. Δεν αποκλείω τίποτα.

Αλλά τους λόγους για τους οποίους αυτή η ρωσοφοβία έχει ριζώσει τόσο βαθιά στις καρδιές τους δεν μπορώ να τους αναλύσω. Το μόνο που πιθανότατα ισχύει είναι ότι όλα τα χαμόγελα, όλες οι αγκαλιές προς τους Ρώσους εκπροσώπους πριν από την ουκρανική κρίση ήταν ένα παιχνίδι. Επέβαλλαν στον εαυτό τους αυτό το στυλ ευγένειας, αλλά στην πραγματικότητα μας ευχόντουσαν το κακό. Το γεγονός ότι τώρα προβλέπουν «κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας», ότι ο λαός μας «θα ξεσηκωθεί με τις τσουγκράνες και θα ανατρέψει την εξουσία», δείχνει για άλλη μια φορά ότι η Ευρώπη επιβεβαιώνει τη φήμη που έχει αποκτήσει εδώ και 500 περίπου χρόνια, όταν όλες οι μεγάλες καταστροφές ξεκινούσαν από αυτήν τη συστάδα χωρών. Και οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι άρχισαν στην Ευρώπη, από τις φιλοδοξίες διαφόρων Ευρωπαίων ηγετών.

Δυστυχώς, αυτός ο ιστορικός «κώδικας» δεν εξαφανίζεται. Η επιθετικότητα, με ρωσοφοβικό πρόσημο, εξακολουθεί να υπάρχει στην Ευρώπη.

Ερ: Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια τάση να εξισώνονται και να υποβαθμίζεται ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μιλήσατε για την Κάγια Κάλλας. Είπε ότι ήταν «μεγάλη έκπληξη» γι’ αυτήν ότι η ΕΣΣΔ και η Κίνα είχαν τη βασική συμβολή στη νίκη.

Λαβρώφ: Το διάβασα.

Ερ: Ναι. Το πρόβλημα είναι ότι η νέα γενιά, σε 20 χρόνια, στη Δύση δεν θα ξέρει απολύτως τίποτα για αυτόν τον πόλεμο. Λίγοι ξέρουν ήδη τώρα. Πώς μπορούμε να θυμίσουμε στον κόσμο τι πραγματικά συνέβη;

Λαβρώφ: Δεν είναι η μόνη. Η Κάλλας, προφανώς, δεν ήταν «άριστη μαθήτρια», ούτε στα ιστορικά. Όταν λέει ότι «η Ρωσία και η Κίνα ισχυρίζονται ότι κέρδισαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και νίκησαν τον ναζισμό», λέει κάτι που απλώς αγνοεί την ιστορία. Η ιστορία πρέπει να είναι γνωστή.

Η Εσθονή ομόλογός της, υπουργός Εξωτερικών – δεν θυμάμαι το όνομά της – είπε ότι η Σοβιετική Ένωση «ξεκίνησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέλαβε τη μισή υφήλιο, εκτόπισε όλους τους κατοίκους των κατεχόμενων περιοχών». Το είπε αυτό, αν δεν κάνω λάθος, ενώ δεν υπήρχε καν ο Μακρόν δίπλα της… Ίσως οι νέοι στην Εσθονία να λαμβάνουν την ίδια «παιδεία». Έτσι μεγαλώνουν.

Αλλά ως προς την πραγματική συμβολή, υπήρξε Διάσκεψη Επανόρθωσης τον Φεβρουάριο του 1945. Εκεί παρατέθηκαν στατιστικά στοιχεία, βασισμένα σε ανάλυση των μαχών και των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Από αυτά προκύπτει ότι η Γερμανία διέθεσε τουλάχιστον δέκα φορές περισσότερες «ημέρες ενεργού πολέμου» στο ανατολικό μέτωπο, στο μέτωπο με τη Σοβιετική Ένωση, από ό,τι σε όλα τα άλλα μέτωπα μαζί.

Εκεί αναφέρθηκαν στατιστικά – βάσει ανάλυσης των μαχών στο Ανατολικό Μέτωπο – ότι τέσσερις και μισές φορές περισσότερα άρματα καταστράφηκαν εκεί, ότι το 75% των γερμανικών αεροπλάνων και αρμάτων μάχης καταστράφηκαν στο σοβιετικό μέτωπο. Υπάρχουν επίσης στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η Σοβιετική Ένωση αντιπροσώπευε το 75% όλων των στρατιωτικών προσπαθειών της αντι–Χιτλερικής συμμαχίας. Είναι σαφές ότι αυτός ήταν ο καθοριστικός ρόλος.



Οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης εξόντωσαν πάνω από 600 εχθρικές μεραρχίες, από τις οποίες πάνω από 500 ήταν γερμανικές.

Η Κίνα, από την πλευρά της, ως προς τη συμβολή ενάντια στην Ιαπωνία, επωμίστηκε το 90% όλης της προσπάθειας κατά του ιαπωνικού μιλιταρισμού. Ρωσία και Κίνα έβαλαν τέλος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συντρίβοντας τον στρατό Κουαντούνγκ.

Υπάρχει αλληλογραφία: ο Ρούζβελτ έγραψε στον Στάλιν, στα μέσα του 1942, ότι «ο ρωσικός στρατός σηκώνει το κύριο βάρος του πολέμου». Ο Τσόρτσιλ έγραψε επίσης στον Στάλιν ότι οι Ρώσοι «έσκισαν στα δύο τη γερμανική πολεμική μηχανή». Αυτό ήταν το φθινόπωρο του 1944.

Άλλο ζήτημα, ο Ρούζβελτ δεν φημιζόταν για διπροσωπία. Ο Τσόρτσιλ, σύμφωνα με αρχειακά ντοκουμέντα, την ίδια στιγμή που έλεγε «εσείς διαλύσατε τη γερμανική πολεμική μηχανή», σκεφτόταν: «τώρα θέλουμε να διαλύσουμε τη Σοβιετική Ένωση». Προσχεδίαζε την Επιχείρηση «Αδιανόητο».

Η Δύση αναγκάστηκε να γίνει σύμμαχός μας. Για πολύ καιρό αναρωτήθηκε αν πρέπει να ανοίξει δεύτερο μέτωπο ή όχι, παρατηρούσε προς ποια πλευρά γέρνει η ζυγαριά, και μετά πόνταρε στον νικητή. Παράλληλα προγραμμάτιζε επιθέσεις εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης – οι Αμερικανοί επί Τρούμαν, οι Βρετανοί επί Τσόρτσιλ.

Ερ: Ξέρω ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο, αλλά θα ήθελα να ρωτήσω κάτι ακόμη. Λάβαμε πολλά ερωτήματα, πολλά μηνύματα από τους συνδρομητές μας, που ήταν πολύ ενεργοί. Το πιο συχνό μήνυμα είναι: «Πότε επιτέλους θα συμφιλιωθούμε; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί;» Έχετε απαντήσει εν μέρει, αλλά υπάρχουν δύο – μάλλον τρεις – συγκεκριμένες ερωτήσεις.

Η μία: αν η Γαλλία θέλει να προσχωρήσει στους BRICS, θα τη δεχτούν οι BRICS; Ο Μακρόν έχει πει ήδη ότι «θα πάει» σε μια Σύνοδο των BRICS.

Λαβρώφ: Κανείς δεν τον έχει καλέσει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει συναίνεση στους BRICS, ή ότι η πλειοψηφία των μελών θα ήταν «χαρούμενη» να δει τη Γαλλία – με τη θέση της στην παγκόσμια οικονομία, την πολιτική, τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά. Όχι, νομίζω ότι η θέση της είναι στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, που σήμερα λίγο–πολύ δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Και φυσικά στο G7, που ακόμη επιβιώνει. Οι υπουργοί Εξωτερικών του G7 συναντήθηκαν πρόσφατα στον Καναδά, που προεδρεύει τώρα.

Εκεί υιοθέτησαν κείμενο, δεν το θυμάμαι λέξη προς λέξη, αλλά η ιδέα είναι ότι το G7 «υπερασπίζεται σθεναρά τις αρχές της ελεύθερης αγοράς, του θεμιτού ανταγωνισμού, ώστε κανείς να μην καταχράται τη θέση του στην παγκόσμια οικονομία και να τηρεί αυτές τις αρχές της ελεύθερης αγοράς».

Ο λόγος που εκφράστηκαν τόσο μεγαλόστομα – και γενικά σωστά – ήταν η κατάσταση γύρω από τις σπάνιες γαίες της Κίνας. Η Κίνα, σε απάντηση στις μονομερείς κυρώσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, άρχισε απλώς να περιορίζει την πρόσβαση των σπάνιων μετάλλων της στην αγορά. Και τότε ήρθε η έκκληση: «Ας είμαστε ειλικρινείς, ας έχουμε ελεύθερες αγορές» κ.τ.λ.

Ήταν μια έμμεση ομολογία, γιατί αν κοιτάξουμε τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, τα πρότυπα της παγκοσμιοποίησης που η Δύση πρόσφερε σε όλους ως «βέλτιστη μορφή αλληλεξάρτησης», βλέπουμε πώς τα αντιμετωπίζουν όταν θέλουν να τιμωρήσουν κάποιον – είτε τη Ρωσία, είτε το Ιράν, είτε τη Βενεζουέλα.

Γι’ αυτό η υποκρισία, η διπροσωπία, η αδυναμία για έντιμη διαπραγμάτευση, η ανεντιμότητα – δυστυχώς όλα αυτά σήμερα εκδηλώνονται πολύ καθαρά στις πράξεις των δυτικών συναδέλφων μας.

Ερ: Θα μπορούσε το γαλλικό επιχειρείν να επιστρέψει στη ρωσική αγορά; – ρωτά ένας από τους συνδρομητές.

Λαβρώφ: Η πλειονότητα των γαλλικών επιχειρήσεων συνεχίζει να λειτουργεί. Όσοι εργάζονταν εδώ και παρέμειναν, δεν σκοπεύουμε να τους διώξουμε ή να παραβιάσουμε τα δικαιώματά τους. Είναι άνθρωποι που, πιστεύω, συμπεριφέρονται έντιμα. Βάζουν τα χρήματά τους εδώ, θέλουν να δουλέψουν αυτά τα κεφάλαια, είναι έτοιμοι να αναλάβουν πολιτικό ρίσκο απέναντι στις ρωσοφοβικές κυβερνήσεις τους.

Όχι μόνο Γάλλοι, αλλά και Γερμανοί. Υπάρχουν εκπρόσωποι κι άλλων χωρών της Ευρώπης και της ΕΕ. Και, σύμφωνα με τα στατιστικά μας, υπάρχουν περισσότερες εταιρείες που έμειναν από όσες έφυγαν. Όσοι έφυγαν, άφησαν κενές θέσεις. Έκλεισαν τις δραστηριότητές τους – με διάφορους τρόπους.

Ο πρόεδρος το έχει ήδη σχολιάσει. Είπε: «Όσοι έφυγαν – κι αν πλέον η θέση τους έχει καλυφθεί – όταν θελήσουν να επιστρέψουν, λυπάμαι, αλλά όσοι τους αντικατέστησαν θα είναι προτεραιότητα για εμάς. Γιατί στις δύσκολες ώρες έβαλαν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα πάνω από την πολιτική».

Παρεμπιπτόντως, βλέπω κατά καιρούς στα social media ότι αρκετές εταιρείες καταχωρίζουν ξανά το εμπορικό τους σήμα εδώ, στη Ρωσία. Είναι θετικό σημάδι.



Ερ: Και η τελευταία, ίσως φιλοσοφική, ερώτηση, δεδομένης της εποχής που ζούμε: έχετε μετανιώσει ποτέ που γίνατε διπλωμάτης;

Λαβρώφ: Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Η ζωή εξελίχθηκε έτσι και η δουλειά είναι πολύ ενδιαφέρουσα, δεν έχω καν τον χρόνο να αναρωτηθώ αν το μετανιώνω ή όχι. Μου αρέσει το γεγονός ότι συμμετέχω άμεσα σε πραγματικά ιστορικά φαινόμενα, στις αλλαγές που βλέπουμε στη διεθνή σκηνή. Αν εγώ – κι η ομάδα μου, εδώ στο κεντρικό γραφείο και στην εξωτερική υπηρεσία – καταφέρνουμε κάτι, είμαι πολύ περήφανος και θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους μου.

Σε όλη αυτή την κρίση στις σχέσεις με τη Δύση, πιστεύω πως όλο το σώμα του υπουργείου μας έχει δείξει ενότητα. Πολλοί περίμεναν ότι «κάποιος θα το σκάσει», ή ότι θα δελεαστεί από μίζες. Μυστικές υπηρεσίες, ξένες και ευρωπαϊκές, προσπάθησαν επανειλημμένα να στρατολογήσουν άμεσα διπλωμάτες μας. Υπήρξε μόνο μία περίπτωση όπου αυτές οι προσπάθειες πέτυχαν – ένας υπάλληλος στην Ελβετία έφυγε κάπου και τώρα βρίσκεται στη λήθη. Σε κάθε κοπάδι υπάρχει ένα «μαύρο πρόβατο».

Αλλά θα το πω για άλλη μια φορά: όπως τονίζει ο πρόεδρος, ο πόλεμος που κήρυξε η Δύση εναντίον μας διά της Ουκρανίας ένωσε τον λαό μας και μας επέτρεψε να απαλλαγούμε από όσους δεν ήταν ειλικρινείς απέναντι στην πατρίδα τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, το προσωπικό του Υπουργείου Εξωτερικών είναι ενωμένο, αποτελεσματικό και επικεντρωμένο στα αποτελέσματα. Νιώθουμε πάντοτε τη στήριξη του προέδρου μας, ο οποίος καθορίζει την εξωτερική μας πολιτική σε όλους τους τομείς της διεθνούς ζωής.

Σας ευχαριστώ πολύ, Σερζ Βικτόροβιτς.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Η πολιτική του Τραμπ για τη Νότια Αμερική γίνεται όλο και πιο γελοία μέρα με τη μέρα.

Χθες ανακοίνωσε χάρη στον πρώην πρόεδρο της Ονδούρας, Χουάν Ορλάντο Ερνάντες, ο οποίος εκτίει ποινή φυλάκισης 45 ετών για συνεργασία με εμπόρους ναρκωτικών που φέρονται να είχαν μεταφέρει 400 τόνους κοκαΐνης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποστήριξε επίσης τον υποψήφιο της δεξιάς πτέρυγας Νάσρι «Τίτο» Ασφούρα για τις εκλογές της Κυριακής στην Ονδούρα. Ο Ασφούρα ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον Ερνάντες.

Αυτό είναι απίθανο ( αρχειοθετημένο ) να έχει το αποτέλεσμα που επιθυμεί ο Τραμπ:

Η αντίδραση στην απονομή χάριτος στον κ. Τραμπ στην Ονδούρα ήταν σοκαριστική και πολλοί αναρωτήθηκαν πώς θα επηρεάσει τις εκλογές αυτό το Σαββατοκύριακο.

«Προφανώς θα πυροδοτήσει το ίδιο ισχυρό αρνητικό συναίσθημα που παρατηρήθηκε στις εκλογές του 2021 και ώθησε τον Χουάν Ορλάντο εκτός εξουσίας», δήλωσε ο Λεονάρντο Πινέδα, αναλυτής από την Ονδούρα, ο οποίος είπε ότι συνδέοντας τον συντηρητικό υποψήφιο, κ. Ασφούρα, με τον κ. Ερνάντεζ, ο κ. Τραμπ θα μπορούσε στην πραγματικότητα να βλάψει τις πιθανότητές του να κερδίσει.

Ενώ τη μία μέρα δίνει χάρη σε έναν καταδικασμένο λαθρέμπορο ναρκωτικών, ο Τραμπ χρησιμοποιεί την επόμενη για να απειλήσει τη Βενεζουέλα για φερόμενο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, για το οποίο δεν υπάρχουν στοιχεία.

Πριν από μια εβδομάδα, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Αεροπορίας εξέδωσε Ειδοποίηση προς την Αεροπορία  (NOTAM) για τη Βενεζουέλα:

Η προειδοποίηση κάνει λόγο για «επιδείνωση της κατάστασης ασφαλείας και αυξημένη στρατιωτική δραστηριότητα εντός ή γύρω από τη Βενεζουέλα».

«Οι απειλές θα μπορούσαν να αποτελέσουν πιθανό κίνδυνο για τα αεροσκάφη σε όλα τα υψόμετρα, συμπεριλαμβανομένης της πτήσης, των φάσεων άφιξης και αναχώρησης της πτήσης ή/και των αεροδρομίων και των αεροσκαφών στο έδαφος», αναφέρει η ανακοίνωση της FAA.

Η προειδοποίηση αφορά την Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων Maiquetía, η οποία περιλαμβάνει τον εναέριο χώρο της Βενεζουέλας και τμήματα της νότιας Καραϊβικής - όπως η Κολομβία, η Γουιάνα, η Βραζιλία και το Τρινιντάντ.

Η Βενεζουέλα αντέδρασε ανακαλώντας τα δικαιώματα λειτουργίας για τις αεροπορικές εταιρείες που ακολουθούσαν αυτή τη συμβουλή.

Σήμερα ο Τραμπ απείλησε ρητά όλα τα αεροπλάνα στον εναέριο χώρο της Βενεζουέλας:

Ντόναλντ Τζ. Τραμπ @realDonaldTrump – 29 Νοεμβρίου 2025, 12:43 UTC

Προς όλες τις αεροπορικές εταιρείες, τους πιλότους, τους εμπόρους ναρκωτικών και τους διακινητές ανθρώπων, παρακαλούμε να λάβετε υπόψη το ενδεχόμενο Ο ΕΝΑΕΡΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΘΕΜΑ. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας σε αυτό το θέμα! ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΖ. ΤΡΑΜΠ

Αλλά θα το κάνει; Θα διατάξει τον στρατό να καταρρίψει τυχαία επιβατικά αεροπλάνα;

Πριν από αυτό, ο Τραμπ είχε ανακοινώσει χερσαίες επιχειρήσεις στη Βενεζουέλα:

Ο Πρόεδρος Τραμπ άφησε να εννοηθεί την Πέμπτη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναλάβουν «πολύ σύντομα» δράση εναντίον φερόμενων ως εμπόρων ναρκωτικών από τη Βενεζουέλα στην ξηρά, μετά από εβδομάδες επαναλαμβανόμενων επιθέσεων στα ύδατα της Καραϊβικής.

«Τις τελευταίες εβδομάδες, εργάζεστε για την αποτροπή των Βενεζουελάνων εμπόρων ναρκωτικών, οι οποίοι είναι πολλοί», δήλωσε ο Τραμπ στο στρατιωτικό προσωπικό σε δηλώσεις του την Ημέρα των Ευχαριστιών. «Φυσικά, δεν έρχονται πλέον πολλοί από τη θάλασσα».

«Πιθανότατα έχετε παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παραδόσεις δια θαλάσσης και θα αρχίσουμε να τους σταματάμε και δια ξηράς», συνέχισε.

«Η γη είναι ευκολότερη, αλλά αυτό θα ξεκινήσει πολύ σύντομα. Τους προειδοποιούμε: Σταματήστε να στέλνετε δηλητήριο στη χώρα μας», πρόσθεσε ο Τραμπ.

Η απειλή είναι άνευ αντικειμένου. Δεν υπάρχει πραγματική επιλογή για στρατιωτική χερσαία επιχείρηση στη Βενεζουέλα.

Όλοι οι ισχυρισμοί του Τραμπ σχετικά με τη Βενεζουέλα, τις φερόμενες ως «τρομοκρατικές συμμορίες» της και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών είναι εντελώς ψευδείς.

Δεν πρόκειται καθόλου για ναρκωτικά, αλλά για κλοπή του τεράστιου αποθέματος πετρελαίου που έχει η Βενεζουέλα:

«[Το πετρέλαιο] βρίσκεται στην καρδιά του ζητήματος», δήλωσε ο Κολομβιανός πρόεδρος Γκουστάβο Πέτρο στο CNN σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη.

«Λοιπόν, αυτή είναι μια διαπραγμάτευση για το πετρέλαιο. Πιστεύω ότι αυτή είναι η λογική του [Προέδρου] Τραμπ. Δεν σκέφτεται την εκδημοκρατικοποίηση της Βενεζουέλας, πόσο μάλλον το εμπόριο ναρκωτικών», πρόσθεσε ο πρόεδρος της Νότιας Αμερικής, ο οποίος τον περασμένο μήνα δέχθηκε κυρώσεις από την κυβέρνηση Τραμπ.

Μόλις πριν από μια εβδομάδα, ο Τραμπ είχε μια τηλεφωνική επικοινωνία ( αρχειοθετημένη) με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, στην οποία πιθανώς προσπάθησε να τον πιέσει να παραιτηθεί:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναπτύξει σημαντική στρατιωτική παρουσία στην Καραϊβική με στόχο τη Βενεζουέλα. Αξιωματούχοι της κυβέρνησης έχουν δηλώσει ότι στόχος τους είναι η αποτροπή του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, αλλά έχουν επίσης καταστήσει σαφές ότι θέλουν να δουν τον κ. Μαδούρο να απομακρύνεται από την εξουσία, πιθανώς με τη βία.

Οι New York Times ανέφεραν τον Οκτώβριο ότι ο κ. Maduro είχε προσφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα σημαντικό μερίδιο στα πετρελαϊκά πεδία της χώρας, μαζί με μια σειρά από άλλες ευκαιρίες για αμερικανικές εταιρείες, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης των εντάσεων. Αλλά ο κ. Maduro επιδίωξε να παραμείνει στην εξουσία και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι διέκοψαν αυτές τις συζητήσεις στις αρχές του περασμένου μήνα.

Η κυβέρνηση Τραμπ ισχυρίστηκε ψευδώς ( αρχειοθετημένο ) ότι δύο εγκληματικές οργανώσεις στη Βενεζουέλα, η Tren de Aragua και το Cartel de los Soles, εμπλέκονται σε εμπορία ναρκωτικών ενώ ελέγχονται από τον Πρόεδρο Μαδούρο:

Ο Ενρίκε Καπρίλες, στέλεχος της αντιπολίτευσης, πρώην κυβερνήτης και υποψήφιος πρόεδρος, ο οποίος έχει περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, δήλωσε σε συνέντευξή του ότι ενώ η Τρεν ντε Αραγούα είναι μια επικίνδυνη συμμορία, η ιδέα ότι ελέγχεται από τον κ. Μαδούρο ισοδυναμεί με «επιστημονική φαντασία».
...
Όσον αφορά την Τρεν ντε Αραγούα, ειδικοί στο εμπόριο ναρκωτικών επισημαίνουν ότι προέρχεται από μια φυλακή στην πολιτεία Αραγούα της Βενεζουέλας και οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών κυκλοφόρησαν τον Φεβρουάριο ευρήματα που αποδεικνύουν ότι η συμμορία δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Ο ηγέτης της πιστεύεται ότι είναι ο Έκτορ Ράθενφορντ Γκερέρο Φλόρες, ο οποίος δραπέτευσε από τη φυλακή.
...
Δεν έχουν βρεθεί στοιχεία ότι η Τρεν ντε Αραγούα ασχολείται με διασυνοριακή εμπορία ναρκωτικών, σύμφωνα με την Insight Crime, μια ερευνητική ομάδα που επικεντρώνεται στο οργανωμένο έγκλημα.

Όταν έλαβε χώρα πραγματικό λαθρεμπόριο ναρκωτικών στη Βενεζουέλα, αυτό διευθυνόταν και ελέγχονταν από τη CIA:

[Ε]ξειδικευμένοι που έχουν αναλύσει το εμπόριο ναρκωτικών της Βενεζουέλας εδώ και δεκαετίες, λένε ότι το Cartel de los Soles δεν είναι κυριολεκτική οργάνωση, αλλά συντομογραφία για τη διακίνηση ναρκωτικών στις ένοπλες δυνάμεις. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό στη Βενεζουέλα, καθώς πλήττει τόσο τις δημοκρατικές όσο και τις αυταρχικές χώρες στην Αμερική.
...
Η προέλευση της χρήσης του όρου Cartel de los Soles για την περιγραφή παράνομων στρατιωτικών δραστηριοτήτων ανάγεται σε μια εποχή πολύ πριν ο κ. Maduro γίνει πρόεδρος το 2013. Ο όρος κέρδισε έδαφος μετά από ένα σκάνδαλο του 1993, όταν η CIA συνεργάστηκε με τον στρατό της Βενεζουέλας για να στείλει έναν τόνο κοκαΐνης στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια προσπάθεια να διεισδύσει στα κολομβιανά καρτέλ.

Όλη η πολιτική του Τραμπ για τη Νότια Αμερική δεν αφορά τα ναρκωτικά ή τη Βενεζουέλα, αλλά τον έλεγχο των ΗΠΑ σε ολόκληρη την ήπειρο με τη βοήθεια δεξιών ηγετών-αντιπροσώπων.

Εν τω μεταξύ, ο αμερικανικός στρατός συνεχίζει να χτυπά τυχαίους ψαράδες κοντά στη Βενεζουέλα ( αρχειοθετημένο ) με drones και πυραύλους.

Ο Υπουργός Άμυνας, Πιτ Χέγσεθ, έδωσε προφορικές εντολές να σκοτωθεί όποιος επιβιώσει από την πρώτη επίθεση ( αρχειοθετημένο ):

Όσο περισσότερο το αμερικανικό αεροσκάφος παρακολούθησης ακολουθούσε το σκάφος, τόσο πιο σίγουροι γίνονταν οι αναλυτές πληροφοριών που παρακολουθούσαν από τα κέντρα διοίκησης ότι τα 11 άτομα που επέβαιναν στο πλοίο μετέφεραν ναρκωτικά.

Ο Υπουργός Άμυνας Πιτ Χέγκεθ έδωσε μια προφορική οδηγία, σύμφωνα με δύο άτομα που έχουν άμεση γνώση της επιχείρησης. «Η εντολή ήταν να σκοτωθούν όλοι», είπε ένας από αυτούς.
...
Ορισμένοι νυν και πρώην αξιωματούχοι των ΗΠΑ και ειδικοί στο δίκαιο του πολέμου έχουν δηλώσει ότι η θανατηφόρα εκστρατεία του Πενταγώνου - η οποία έχει σκοτώσει περισσότερους από 80 ανθρώπους μέχρι σήμερα - είναι παράνομη και μπορεί να εκθέσει όσους εμπλέκονται πιο άμεσα σε μελλοντικές διώξεις.

Ο Χέγσεθ είχε ανατρέψει την πρόταση του ανώτερου στρατιωτικού δικηγόρου της Νότιας Διοίκησης των ΗΠΑ, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει τις επιθέσεις παράνομες :

Ο JAG στη Νότια Διοίκηση εξέφρασε συγκεκριμένα την ανησυχία του ότι οι επιθέσεις εναντίον ατόμων σε σκάφη στην Καραϊβική Θάλασσα και στον ανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό, τους οποίους οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης αποκαλούν «ναρκοτρομοκράτες», θα μπορούσαν να ισοδυναμούν με εξωδικαστικές εκτελέσεις, ανέφεραν οι έξι πηγές, και ως εκ τούτου να εκθέσουν νομικά τα μέλη των υπηρεσιών που εμπλέκονται στις επιχειρήσεις.
...
Υπήρξαν και άλλα σημάδια διαφωνίας εντός της κυβέρνησης σχετικά με τις επιθέσεις. Ο επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης, Ναύαρχος Άλβιν Χόλσεϊ, σχεδιάζει να παραιτηθεί μετά από λιγότερο από ένα χρόνο σε μια θέση που συνήθως διαρκεί περίπου τρία χρόνια.

Ο Χόλσεϊ ανακοίνωσε τον Οκτώβριο ότι θα αποχωρήσει τον επόμενο μήνα.

Έντεκα άτομα σε μια βάρκα είναι παρεμπιπτόντως ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν επρόκειτο για λαθρέμπορους ναρκωτικών, αλλά πιθανότατα για παράνομους μετανάστες:

Νυν και πρώην αξιωματούχοι του αμερικανικού στρατού και της DEA έχουν εκφράσει αμφιβολίες ότι και τα 11 άτομα που επέβαιναν στο πρώτο πλοίο ήταν συνένοχα στην εμπορία ανθρώπων.

Το εν λόγω σκάφος, ένα ταχύπλοο με τέσσερις κινητήρες, είναι συνηθισμένο στην περιοχή και συνήθως επανδρώνεται από ένα μικρό πλήρωμα - ίσως έναν μηχανικό, έναν ή δύο οδηγούς και ένα ακόμη άτομο επικεντρωμένο στην ασφάλεια, δήλωσε ένας αξιωματούχος της DEA.

Περισσότεροι άνθρωποι στο πλοίο σημαίνουν λιγότερο χώρο για την πώληση ναρκωτικών, εξήγησε ο αξιωματούχος.

Εξακολουθώ να αμφιβάλλω πολύ ότι ο Τραμπ θα διατάξει στρατιωτικές επιθέσεις στη Βενεζουέλα. Υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες μια τέτοια επιχείρηση να καταλήξει σε τέλμα. Θα μείωνε τις πιθανότητες οποιασδήποτε άλλης πολιτικής επιτυχίας που θα ήθελε να έχει.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

H ελληνική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, κατά κοινή ομολογία από τις χειρότερες στην ελληνική ιστορία (*), θριαμβολογεί τώρα ότι κατήγαγε μεγάλη επιτυχία καθιστώντας την Ελλάδα «κόμβο» αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG.

Στο παρελθόν, ξεκινώντας από τον Σπύρο Μαρκεζίνη στη δεκαετία του 1950 και συνεχίζοντας με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή οι ελληνικές κυβερνήσεις, ασφυκτιώντας στο περιβάλλον της ολόπλευρης αμερικανικής εξάρτησης, επεχείρησαν ή και κατάφεραν να συνάψουν επωφελείς συμφωνίες με την ΕΣΣΔ και αργότερα με τη Ρωσία. Μεταξύ αυτών και η διοχέτευση φυσικού αερίου από την ΕΣΣΔ στην Ελλάδα, που συμφωνήθηκε, παρά τις αμερικανικές διαμαρτυρίες, από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι συμφωνίες αυτές και ο αγωγός που έφερε στην Ελλάδα το αέριο ήταν συμφωνίες που είχαν μεγάλο οικονομικό όφελος για τη χώρα και αύξαιναν τον βαθμό ανεξαρτησίας της Ελλάδας και τους βαθμούς ελευθερίας της από τη «συλλογική Δύση» στην οποία ανήκε μετά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, αλλά και από την οποία προήλθαν όλες οι οικονομικές, γεωπολιτικές και στρατιωτικές απειλές εναντίον της. Η Ελλάδα δεν απειλήθηκε και δεν επλήγη ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν από τους «αντιπάλους» της συλλογικής Δύσης. Απειλήθηκε και επλήγη από το εσωτερικό των συνασπισμών στους οποίους συμμετέχει!

Αντίθετα, οι συμφωνίες που υπέγραψε ο Μητσοτάκης με τους Ουκρανούς και τους Αμερικανούς για το αέριο, όπως και αυτές για τις βάσεις και για τα όπλα, δεσμεύουν ακόμα περισσότερο την Ελλάδα, την εξαρτούν από μια «συλλογική Δύση» και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, μια Δύση που, αν υπήρξε σε ορισμένα ζητήματα δάσκαλος, υπήρξε όμως και φοβερός εχθρός της Ελλάδας. ΟΙ αγωγοί του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Καραμανλή ήταν «αγωγοί ανεξαρτησίας», οι αγωγοί Μητσοτάκη είναι «αγωγοί εξάρτησης και υποτέλειας». Να θυμίσουμε άλλωστε στο σημείο αυτό ότι μια από τις «κρυμμένες» επιδιώξεις του bail out που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα και του bail in που εφαρμόστηκε στην Κύπρο ήταν η καταστροφή κάθε οικονομικού, πολιτικού και αμυντικού δεσμού ανάμεσα στον ελληνικό και στον ρωσικό χώρο (**). Αλλά αυτοί οι δεσμοί, όπως και οι δεσμοί της Αθήνας με άλλες δυνάμεις εκτός αμερικανικής επιρροής, ήταν η προϋπόθεση για να μπορεί η Αθήνα να κάνει μια στοιχειωδώς ανεξάρτητη πολιτική.

Η καταστροφή των ελληνορωσικών, κυπρορωσικών και ευρωσικών σχέσεων υπήρξε κεντρική επιδίωξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πολύ πριν ξεσπάσει η ουκρανική κρίση, υπήρξε μάλιστα και ένας από τους βασικούς λόγους που η Δύση ακολούθησε την επιθετική, τυχοδιωκτική πολιτική της που κατέληξε στο πραξικόπημα του Μαϊντάν στο Κίεβο και τον σημερινό πόλεμο.

Σε όλη την περίοδο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καλές σχέσεις με τη Ρωσία υπήρξαν προϋπόθεση για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, κάτι που απέδειξε η Γαλλία του ντε Γκωλ, η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, η Κύπρος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Βάσου Λυσσαρίδη. Ο μακαρίτης Πέτρος Μολυβιάτης μου είπε κάποτε ότι, όταν ο πρόεδρος τότε Κωνσταντίνος Καραμανλής αποχαιρετούσε στο αεροδρόμιο τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο πρώην σοβιετικός ηγέτης τον ρώτησε τι δώρο ήθελε να του φέρει την επόμενη φορά. «Τη Ρωσία πίσω» τούπε ο Καραμανλής και ο Γκορμπατσώφ δάκρυσε. Οι ενεργειακές συμφωνίες και η ύφεση στις διεθνείς σχέσεις υπήρξαν επίσης και το θεμέλιο της ευρωπαϊκής ευημερίας, που στηρίχτηκε στην απουσία μεγάλων στρατιωτικών δαπανών και στο φτηνό φυσικό αέριο.

Μετά το 1991, μια από τις κεντρικές και ρητές επιδιώξεις του προγράμματος για ένα «Νέο Αμερικανικό Αιώνα» που συνέταξαν οι Αμερικανο-Ισραηλινοί Νεοσυντηρητικοί, ήταν να αποφευχθεί πάση θυσία η σύμπηξη ενός συνασπισμού Ευρώπης – Ρωσίας, Ευρώπης – Κίνας ή Ρωσίας – Κίνας, ακριβώς γιατί τέτοιοι συνασπισμοί θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την αμερικανική παντοκρατορία.

Οι Αμερικανοί έβλεπαν πολύ πριν την ουκρανική κρίση με πολύ κακό μάτι κάθε σχέση της Ελλάδας και της Ευρώπης με τη Ρωσία. Αντέδρασαν έντονα στις συμφωνίες του Ανδρέα Παπανδρέου με τη Μόσχα, τη δεκαετία του 1980, χωρίς όμως επιτυχία. Αργότερα συνέβαλαν στην πτώση της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή λόγω των ανοιγμάτων της προς τη Μόσχα.

Θυμάμαι όταν συμμετείχα στη δημοσιογραφική αποστολή που κάλυπτε μια επίσκεψή της στη Μόσχα, νομίζω το 2006, ότι ρώτησα την ακραία φιλοαμερικανή τότε Υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη μήπως θα ήταν σκόπιμο να φτιαχτεί ένας αγωγός αερίου που να συνδέει τη Ρωσία με την Ελλάδα μέσω Μαύρης Θάλασσας και Βουλγαρίας. (Ο αγωγός αυτός σχεδιάστηκε και συμφωνήθηκε αργότερα, υπό την ονομασία South Stream, αλλά δεν κατασκευάστηκε ποτέ λόγω των πιέσεων της Ουάσιγκτων σε Σόφια και Αθήνα). Η Κυρία Μπακογιάννη μου απήντησε ότι «το μέλλον είναι το LNG». Αναλογιζόμενος τώρα την απάντησή της υποθέτω ότι ήταν κοινωνός της μακροχρόνιας αμερικανικής στρατηγικής, πολύ πριν την ουκρανική κρίση, για αντικατάσταση του ρωσικού φτηνού ρωσικού αερίου με το πολύ ακριβότερο (δύο έως τρεις φορές) και πολύ πιο επιβαρυντικό για το περιβάλλον αμερικανικό LNG. Και για να σπάσει η σχέση με τη Μόσχα και για να γίνει η Ευρώπη, αμερικανική οικονομική αποικία.

Ο σχεδιασμός για τη δημιουργία σταθμού για το αμερικανικό LNG στην Αλεξανδρούπολη προηγήθηκε εξάλλου αρκετά χρόνια της ουκρανικής κρίσης και ο σταθμός άρχισε να λειτουργεί ένα μήνα πριν την έναρξη του πολέμου. Προφανώς οι σχεδιαστές υπολόγισαν ότι θα ξεσπάσει πόλεμος στην Ουκρανία (ή και τον σχεδίαζαν) και ετοίμαζαν από τότε τις υποδομές για υποκατάσταση του ρωσικού φυσικού αερίου.

Στις συγκεκριμένες συνθήκες που βρισκόμαστε θα μας αντιτάξουν βέβαια ότι το συμφέρον μιας χώρας μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι να στηρίζει τη δυτική πολιτική απέναντι στην Ουκρανία. Δεν είμαι βέβαιος ότι πρέπει να το κάνει γιατί φοβάμαι ότι είναι μια τυχοδιωκτική πολιτική καταδικασμένη να αποτύχει, που δεν βοηθά σε τίποτα την Ουκρανία και αυξάνει τον πολύ πραγματικό κίνδυνο ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ακόμα πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Αλλά υπάρχουν τρόποι και τρόποι να τοποθετείται μια χώρα, χωρίς να έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις ηγέτιδες δυνάμεις του δυτικού κόσμου. Το απέδειξε η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Ισπανία (στο ζήτημα της απαίτησης Τραμπ για 5% σε εξοπλισμούς) και η Τουρκία που ωφελήθηκαν, δεν ζημιώθηκαν, από τις προσεκτικές μεν, αποστάσεις δε που πήραν από τους εξτρεμιστές της Ουάσιγκτων, του Λονδίνου, των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Η περίπτωση της Ελλάδας του Μητσοτάκη δεν είναι αυτή. Ο Πρωθυπουργός και το κυβερνών κόμμα της ΝΔ σπεύδουν να εξυπηρετήσουν κάθε δυτικό (και ισραηλινό) αίτημα, ακόμα και αν είναι ευθέως αντίθετο προς κρίσιμα, ζωτικά εθνικά συμφέροντα. Χωρίς μάλιστα να ζητούν έστω κάτι για ανταπόδοση.

Στην περίπτωση της μεταφοράς LNG στην Ουκρανία η Ελλάδα επωμίζεται μέρος του κόστους κατασκευής των αναγκαίων υποδομών, χωρίς να είναι βέβαιο ότι το Κίεβο διαθέτει τα δύο δις ευρώ που υπολογίζεται να καταναλώσει. Οι υπόλοιπες βαλκανικές χώρες δεν έχουν εξάλλου καμιά διάθεση, τουλάχιστο προς το παρόν, να αυτοκτονήσουν οικονομικά αντικαθιστώντας με αμερικανικό LNG το πολύ φτηνότερο ρωσικό φυσικό αέριο. (Αφήνουμε κατά μέρος το ότι όλες οι εγκαταστάσεις που εξυπηρετούν την Ουκρανία κινδυνεύουν να γίνουν πολεμικός στόχος της Ρωσίας σε περίπτωση γενίκευσης της διένεξης).

Ούτε φυσικά μπορούμε να ξέρουμε πόσο καιρό θα διαρκέσει η σύγκρουση και οι κυρώσεις. Αν για παράδειγμα υπογραφεί τις επόμενες μέρες ειρηνευτική συμφωνία, οι συμφωνίες που υπέγραψε ο Μητσοτάκης, ιδίως για την εισαγωγή αμερικανικού LNG για είκοσι χρόνια (2030-50) θα είναι η ταφόπλακα της Ελλάδας. Απορεί μάλιστα κανείς με το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου στη χώρα. Κανείς δεν τα βλέπει αυτά;

Επιπλέον η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες τουλάχιστο, δεν διαπραγματεύθηκε υψηλά τέλη διέλευσης ή φτηνότερες και σταθερές τιμές για το LNG που εισάγει, σε αντάλλαγμα της χρήσης του ελληνικού εδάφους για τον εφοδιασμό της Ουκρανίας.

Σα να μην έφταναν αυτά, οι Αμερικανοί πιέζουν τώρα την ελληνική κυβέρνηση να σταματήσει και την εισαγωγή αζερικού φυσικού αερίου από την Τουρκία μέσω του αγωγού ΤΑΡ, ισχυριζόμενοι ότι φέρει ίχνη ρωσικού αερίου! Και φυσικά ο κ. Μητσοτάκης συμφωνεί πάλι με τους Αμερικανούς εναντίον των Ελλήνων.

H άποψη ότι η Ελλάδα γίνεται ένα είδος “κόμβου” φυσικού αερίου είναι παραπλανητική. Οι Αμερικανοί δεν θέλουν τέτοια μεγάλα hug. Θέλουν εγκαταστάσεις που τροφοδοτούνται αποκλειστικά από τους ίδιους και των οποίων ελέγχουν και τις ροές και τις τιμές.

Η πιο σημαντική παραχώρηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη – ΝΔ προς τους Αμερικανούς δεν είναι η συμφωνία με τον Ζελένσκι για τον εφοδιασμό του Κιέβου με αέριο, όσο η συμφωνία για την προμήθεια τουλάχιστο 0.5 εκατομμυρίων τόννων φυσικού αερίου ετησίως από την αμερικανική εταιρεία Venture Global από το 2030 έως το 2050, χωρίς να εξασφαλίσει χαμηλές και σταθερές τιμές σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου.

Φυσικά ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει έως το 2050. Το βέβαιο είναι ότι κανένας ‘Ελληνας καταναλωτής και καμία ελληνική βιομηχανία δεν θα μπορούν να πληρώσουν τους διπλάσιους ή τριπλάσιους λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας που θα κληθούν να καταβάλουν, εξαιτίας των συμφωνιών Μητσοτάκη.

Σημειωτέον εξάλλου ότι η κυβέρνηση της Αθήνας θεωρούσε έως πριν ένα χρόνο πρώτη προτεραιότητα την κατάργηση των ορυκτών καυσίμων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και γι’ αυτό τον λόγο σταμάτησε την εκμετάλλευση των πολύ φθηνότερων αποθεμάτων λιγνίτη. Οι απόψεις όμως της Αθήνας και για το κλίμα, όπως και για τον αριθμό των υπαρχόντων φύλων άλλαξαν απότομα από τη στιγμή που εξελέγη ένας διαφορετικός Πρόεδρος στις ΗΠΑ!

Η σημερινή υποτέλεια των Ελλήνων και Ευρωπαίων ηγετών απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ (ακριβέστερα το παγκόσμιο σιωνιστικό λόμπυ) έχει πολύ λίγα ιστορικά προηγούμενα. Δεν κάνει μόνο ζημιά στην Ευρώπη, αφαιρεί από την παγκόσμια κατάσταση έναν παράγοντα που θα μπορούσε να δράσει υπέρ της ηπιότητας και στις διεθνείς σχέσεις και στη σχέση μας με τη Φύση.





(*) Η ύπαρξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη αντανακλά τις βαριές, διαδοχικές ήττες που υπέστη ο ελληνικός λαός με τα τρία Μνημόνια και τις Δανειακές, μεταξύ 2010 και 2015. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε ένα βαθμό και το ίδιο το κράτος, «πολτοποιήθηκαν» εξαιτίας της αδυναμίας ή απροθυμίας όλων των πολιτικών δυνάμεων και του συνόλου της «ελίτ» να αντισταθεί στις επιθέσεις που δέχτηκαν κράτος και κοινωνικός σχηματισμός.

(**) Επειδή κάποιος μπορεί να μας κατηγορήσει για ευφάνταστους θεωρητικούς συνωμοσίας υπενθυμίζουμε ότι το ελληνικό Μνημόνιο δεν ήταν απλά πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης διόρθωσης, ήταν πρόγραμμα καταστροφής έθνους – κράτους. Οι Δανειστές αφαίρεσαν από την ελληνική οικονομία τρεις φορές παραπάνω ζήτηση από ότι από τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας προκαλώντας μια ύφεση 27%, όση δηλαδή κατά το Κραχ του 1929 στις ΗΠΑ. Εκτός από τα βαρύτατα προγράμματα λιτότητας, λεηλατήθηκε όλη σχεδόν η δημόσια περιουσία των Ελλήνων και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Σχόλια (Atom)